Το θέατρο, αυτή η πανάρχαιη Τέχνη, είναι μια ανεκτίμητη, ανθρώπινη αξία, μια πολύτιμη εμπειρία που μοιραζόμαστε στη μάταιη και γρήγορη ζωή μας.
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, με την έναρξη της σεζόν του «Θεάτρου των Εθνών» στο Παρίσι και με το πρώτο μήνυμα να γράφεται από τον Ζαν Κοκτώ.
Έκτοτε, η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εορτάζεται στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα, εκπροσωπώντας μια ευκαιρία υπενθύμισης της ετερότητας αυτής της καλλιτεχνικής έκφρασης και προώθησης του αντίκτυπου που έχει στις σύγχρονες κοινωνίες.
Το catisart.gr τιμά κάθε χρόνο αυτή την παγκόσμια γιορτή. Φέτος, μέσα σε μια αντίξοη συνθήκη της κοινωνίας μας, μια ακόμα αναγνωρισμένη θεατρική προσωπικότητα, μετά τη θεατρολόγο και σκηνοθέτιδα Τζωρτζίνα Κακουδάκη, απευθύνει στο κοινό και τους ανθρώπους της σκηνής το δικό της μήνυμα.
Η Έφη Σταμούλη, απ’ τις σημαντικότερες μορφές του θεάτρου μας, μια κυρία της τέχνης, ηθοποιός και καθηγήτρια υποκριτικής, που διακρίνεται για την ακεραιότητα, για την καλλιέργεια, για τη φιλοπονία της, για την ευγένεια και, πάνω απ’ όλα, για την ποιότητά της, γράφει:
27 Μαρτίου 2020: μια ακόμα παγκόσμια ημέρα Θεάτρου.
Μοναδική. Ξεχωριστή. Αξέχαστη. Το θέατρο, η κατ’ εξοχήν ομαδική και χειροποίητη τέχνη, δεν υφίσταται τουλάχιστον έτσι όπως την ξέραμε εδώ και 2.500 χρόνια: ηθοποιοί και θεατές που συναντιούνται κάθε βράδυ, σε ένα συγκεκριμένο τόπο, μια συγκεκριμένη ώρα, για να αφηγηθούν οι μεν και να παρακολουθήσουν οι δε μια ιστορία.
Πόσο παράξενοι καιροί. Πρωτόγνωροι. Άγνωστοι.
Μόνος του ο καθένας, μπροστά σε μια οθόνη, να επικοινωνεί εξ αποστάσεως με όλους και με όλα, να βλέπει, ευτυχώς, μανάδες και πατεράδες, γιαγιάδες και παππούδες, φίλους αγαπημένους, συνεργάτες, ειδήσεις, ταινίες, σειρές, συναυλίες.
Και να αισθάνεσαι πως, ενώ σε όλα έχεις πρόσβαση, όλα είναι αλλιώτικα, μοναχικά και παράξενα.
Και να βλέπεις και θεατρικές παραστάσεις, καλές, κακές, μέτριες, εξαιρετικές και να μην είναι το ίδιο, κάτι να λείπει.
Πότε και πώς θα τελειώσει η «εκκρεμότητα» που ζούμε;
Κανείς δεν ξέρει.
Και κυρίως τι θ’ αφήσει πίσω της.
Σε μια χώρα, όπου τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις ήταν κοντά στις 2.000, όπου όλοι αναρωτιόμασταν πού θα πάει αυτό; πόσο θ’ αντέξει; ποιος θ’ αντέξει; ήρθε κάτι απρόβλεπτο, αδιανόητο, άγνωστο, για να μας κάνει να αναμετρηθούμε ξανά με τις ανάγκες μας, τις προτεραιότητές μας, τις βεβαιότητες και τους φόβους μας.
Και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Ας ευχηθούμε λοιπόν να βγούμε αλώβητοι (μήπως καλύτεροι;) απ’ αυτόν τον άγνωστο πόλεμο. Και να ξανασυναντηθούμε ηθοποιοί και θεατές, όλοι μαζί σε κάποια αίθουσα, να ζήσουμε τη μοναδικότητα της κάθε μέρας, το ανεπανάληπτο της θεατρικής στιγμής, τη μίμηση της ζωής που γίνεται μοιρασμένη αυθεντική ζωή. Κι αυτό θα περάσει!
Η Έφη Σταμούλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ (1978) και το Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ (1981). Για ένα χρόνο (1978-79) εργάστηκε ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ και αμέσως μετά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», όπου έχει ερμηνεύσει, από το 1979 ως το 2015, πολλούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, συμμετέχοντας σε πάνω από εκατό παραστάσεις. Ανάμεσα τους: Σαίξπηρ Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (Τιτάνια), Λ. Αναγνωστάκη Η πόλη (Ελισάβετ), Μπέκετ Περιμένοντας τον Γκοντό (Πότζο), Τσέχωφ Θείος Βάνιας (Σόνια), Ηλία Καπετανάκη Η βεγγέρα (Φρόσω), Μαριβώ Η φιλονικία (Εγκλέ), Γκολντόνι Η τριλογία του παραθερισμού (Τζιακίντα), Ίψεν Έντα Γκάμπλερ (Έντα), Ντύλαν Τόμας Κάτω από το Γαλατόδασος (Φωνή), Μπρεχτ Ο κύκλος με την κιμωλία (Γρούσα), Ερίκ Ρομέρ Τρίο σε μι μπεμόλ (Αντέλ), Κατρίν Ανν Τίτα-Λου (Τίτα), Ευριπίδη Ίων (Κρέουσα), Τ. Γουερτενμπέικερ Για της πατρίδας το καλό (Λιζ Μόρντεν), Σ. Κήτλυ Μη σκοτώνεις τη μαμά (Τζάκυ), Σαίξπηρ Δωδέκατη νύχτα (Βιόλα), Ιάκωβου Καμπανέλλη Στη χώρα Ίψεν (κ. Άλβινγκ), Γιάννη Ρίτσου Νεκρό σπίτι & Η σονάτα του σεληνόφωτος, Τσέχωφ Οι τρεις αδερφές (Μάσα), Μπράιν Φρίελ Χορεύοντας στη Λούνασα (Κέητ), Τζωρτζ Ταμπόρι, Το κουράγιο της μητέρας μου (Μητέρα), Μπρεχτ Μάνα κουράγιο (Άννα Φίρλινγκ), Δ. Κεχαΐδη-Ελ. Χαβιαρά Με δύναμη από την Κηφησιά (Φωτεινή), Ίνγκμαρ Μπέργκμαν Μετά την πρόβα (Ράκελ), Μάικλ Φρέιν Το σώσε (Ντόλι Ντάλας), Αριστοφάνη Εκκλησιάζουσες (Γριά), Τσέχωφ Ο γλάρος (Αρκάντινα), Φρανκ Μακ Γκίνες Εργαζόμενα κορίτσια (Έλεν), Λ. Αναγνωστάκη Η νίκη (Βάσω), Χ. Πϊντερ Το δωμάτιο (Ρόουζ), Ίψεν, Βρικόλακες (κ. Άλβινγκ), Άκη Δήμου Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης (Ιοκάστη), Ζοέλ Πομμερά Οι έμποροι (Αφηγήτρια), Μάρτιν Κριμπ Στην εξοχή (Κορίν), Φεντώ Το έξυπνο πουλί (Λυσιέν), Σ. Σερέφ, Θα σε πάρει ο δρόμος (Σούλα), Φρανκ Μακ Γκίνες Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας (Γκρέτα Γκάρμπο), Καρόλ Φρεσέτ Το κρυφό δωμάτιο (Κατρίν), Τσέχωφ, Βυσσινόκηπος (Λιουμπόφ), Ντύρενματ Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας (Κλαίρη Ζαχανασιάν), Μάρτιν Μακ Ντόνα Η βασίλισσα της ομορφιάς (Μαγκ).
Έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες, ανάμεσα στους οποίους: Νίκο Χουρμουζιάδη, Κόλιν Χάρρις, Νίκο Χαραλάμπους, Νίκο Αρμάο, Έρση Βασιλικιώτη, Πέπη Οικονομοπούλου, Γλυκερία Καλαϊτζή, Πέτρο Ζηβανό, Ανδρέα Βουτσινά, Νικ Φιλίππου, Νίκο Χατζηπαπά, Σωτήρη Χατζάκη, Γιάννη Μόσχο, Γιάννη Λεοντάρη, Χριστίνα Χατζηβασιλείου.
Έχει μεταφράσει θεατρικά έργα (Γιούκιο Μισίμα, Σάρλοτ Κήτλυ, Κόνορ Μακ Φέρσον κ.ά).
Είναι καθηγήτρια της Υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.
Έχει, επίσης, διδάξει Υποκριτική στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.
