Το στυλ του είναι λαμπερό και δυναμικό. Σε αυτό το στυλ προσθέτει μια γκόθικ πινελιά που γοητεύει -ειδικά όταν τη δένει με ιστορικά στοιχεία- μαζί με επιρροές από τη βικτοριανή και την μπαρόκ αισθητική, πρωτότυπες ιδέες, κοφτερό μυαλό, ρομαντικά κοστούμια, απελευθερωμένη φαντασία, αναμνήσεις παραμυθιών και παρασκευάζει το ιδανικό μείγμα. Πανέμορφους ανθρώπους, σε γεμάτες ενέργεια σκηνές και με απόλυτα εκφραστικά πρόσωπα, τόσο στυλιζαρισμένα όσο ο ίδιος θέλει. Οι χαρακτήρες στις παραστάσεις του, σε συνδυασμό με το γρήγορο ρυθμό σκηνοθεσίας, τείνουν να θυμίζουν χάρτινους ήρωες από κόμικ και όχι πρόσωπα που έχουν σάρκα, οστά, υπόσταση και είναι θύματα ή θύτες των παθών τους. Οι ανθρώπινες τραγωδίες, που συχνά εμπεριέχουν οι κλασικές ιστορίες, έρχονται σε αντίθεση με την καταιγιστική αλλά ανάλαφρη σκηνική παρουσίαση που παραπέμπει σε γιαπωνέζικα anime ή manga. Με καθαρές γραμμές και προσοχή στη λεπτομέρεια σαφέστατα η δουλειά του ξεχωρίζει και επηρεάζει. Κάθε τραγική ιστορία χρειάζεται και μία κάθαρση. Τουλάχιστον στην τέχνη. Η τέχνη του Γρηγόρη Χατζάκη έχει μια φρέσκια προσέγγιση που την κάνει προσβάσιμη στο νεανικό (ανεξαρτήτως ηλικίας) και ανήσυχο κοινό. Όλος αυτός ο ασθματικός ρυθμός σουρεαλιστικής οπτικής ποτέ δεν εκπίπτει στην εύκολη μίμηση και στο φθηνό εντυπωσιασμό. Είναι αληθινός, μοναδικός, μοναχικός, αφάνταστα ευφυής και δημιουργικός πυρετός έμπνευσης. Οι παιχνιδιάρικες εικόνες του βαδίζουν πέρα από συμβατικούς δρόμους. Θα έλεγε κανείς πως δουλεύει με μια ανάποδη μηχανική. Σαν να λύνει μια συσκευή για να καταλάβει πώς λειτουργεί και να την ξαναφτιάξει σε δικό του σχέδιο. Πρόσφατα ο Γρηγόρης Χατζάκης με έκανε να ονειρευτώ πως είχα γυρίσει πίσω στο χρόνο. Πως συνάντησα τον παιδικό εαυτό μου. Πίσω ακόμα κι από την εφηβεία, την εποχή δηλαδή που πρωτοδιάβασα τη «Rebecca» της Daphne du Maurier. Με τη «Rebeeecca» του, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Επί Κολωνώ», μια παράσταση που ενσωματώνει τα όνειρα, τις ανατροπές, τις αλληγορίες, τις προτάσεις, τον υπερρεαλισμό της δικής του, ιδιαίτερης, αισθητικής κουλτούρας. Ο Γρηγόρης είναι ένα παιδί που έχει προ πολλού μετρήσει τα άστρα και τώρα τα ανακατεύει σκανδαλιάρικα.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Συγκεκριμένα μεγάλωσα στην Αγία Παρασκευή. Κατάγομαι από την Κρήτη, που λατρεύω, και για να είμαι πιο ακριβής, από τη Βιάνο Ηρακλείου.
Αν ταξίδευες στο χρόνο με τις αισθήσεις, τι θα είχες να μας πεις…
* Για έναν ήχο… Είναι μία μεγάλη καμπάνα στο Μεσαίωνα, που κάτι συμβαίνει με τον ήχο της.
* Για ένα χρώμα… Είναι μπλε, αλλά δεν ξέρω από πού έχει πέσει.
* Για ένα άγγιγμα… Αγαπημένο μότο «Δώσ’ μου το χέρι σου».
* Για μια γεύση… Έχω πεθυμήσει το παγωτό σοκολάτα στο l’ile στο Παρίσι.
* Για ένα άρωμα… Θυμόμουν τις προάλλες το Channel που ραντίζαμε την αίθουσα στις «Ψυχώ/σεις».
Στο ημερολόγιό σου ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
* Το Σάββατο.
Ο Ευριπίδης είπε πως «αυτόν που θέλουν να καταστρέψουν οι θεοί, τον τρελαίνουν». Συμφωνείς με τον Ευριπίδη;
* Τρέλα από τρέλα διαφέρει. Υπάρχει αυτή που καταστρέφει κι υπάρχει κι αυτή που διασώζει κι αυτή που δημιουργεί.
Τι θα ήθελες να πεις για την παράστασή σου «Rebeeecca», που παρουσιάζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ;
* Παραπέμπω στο αφιέρωμα του catisart της 14ης Νοεμβρίου 2013. (*)
Και τι θα ήθελες να πεις για τους ηθοποιούς της παράστασης και τους άλλους συνεργάτες σου;
Η επιλογή των ηθοποιών στη συγκεκριμένη παράσταση είναι απόλυτα στοχευμένη. Έχω ξανασυνεργαστεί παλιότερα και με τους τρεις (Χάρης Ασημακόπουλος, Κλεοπάτρα Τολόγκου, Άννα Κολιοφώτη) σε διαφορετικές παραστάσεις, τους υπεραγαπώ και υπερεκτιμώ, με αγαπάνε κι εκείνοι πιστεύω, αλλά, το βασικότερο, με καταλαβαίνουν (ακόμα και όταν μιλάω μέσα απ’ τα δόντια μου). Ήξερα λοιπόν πως θα μπορούσαν να δώσουν παραπάνω από αυτά που ενδεχομένως πιστεύουν, στις απαιτήσεις της δουλειάς αυτής. Και τους ευχαριστώ πολύ. Όσο για τους άλλους συνεργάτες, τους εκτός σκηνής, είναι οι περισσότεροι, σταθεροί. Και η ενδυματολόγος (Βάλη Μαυρίδη), αγαπημένη φίλη και συνεργάτης, ο Κωστής Μπάμπης και ο Μάριος Βούρος επίσης και φυσικά ο Βύρων Κατρίτσης, κολλητός μου φίλος -πάντα δίπλα μου- εξαιρετικός μουσικός και καθ’ όλα συνεργάτης (ακόμη συν-γράφουμε μαζί πολλάκις).
Ποια όμως ήταν η συνεργασία – έκπληξη;
* Έκπληξη στάθηκε η συνεργασία μου με το θέατρο (Επί Κολωνώ) και ιδιαίτερα με τον Γιώργο Χατζηνικολάου, ο οποίος αποδείχτηκε πολυσήμαντος συνεργάτης, όχι μόνο στην υλοποίηση του σκηνικού, αλλά και σε κάθε βήμα της προετοιμασίας. Έδειξε τρομερά σπάνια ευαισθησία, επιμονή στη λεπτομέρεια και φροντίδα για το συνολικό αποτέλεσμα. Δεν έχω συναντήσει εύκολα στο χώρο του θεάτρου ανθρώπους με τόση αγάπη και ρομαντική προσήλωση στην έννοια του θεάτρου όπως έχει πια ξεχαστεί.
Πόση σημασία έχει στο θέατρο ο χειρισμός των εντυπώσεων;
* Η κάθε συναναστροφή τον εμπεριέχει. Το θέατρο είναι η μηχανή προβολής του (είτε με φώτα παράστασης είτε με φώτα πρόβας).
Τι σε εμπνέει;
* Τα «πάντα» είναι η απάντηση, σωστά;
Εκτός από σκηνοθέτης, είσαι και ηθοποιός στις παραστάσεις σου. Πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο υπηρετείς καλύτερα την τέχνη σου και την έμπνευσή σου;
* Όχι, είναι ανεξάρτητο.
Με ποια κριτήρια επιλέγεις τα έργα που παρουσιάζεις;
* Διαφορετικά κάθε φορά. Ανάλογα πρώτα πρώτα τις προσωπικές “ανάγκες” – επιθυμίες ανά περίοδο, πόσο καλός αγωγός είναι των προβληματισμών μου, ανάλογα το χώρο, το μπάτζετ… Δεν ξέρω.
Ο σημερινός καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος, κατά τη γνώμη σου, ή όχι;
* Αν αρχίσει τις οφειλές, γίνεται όλο και λιγότερο καλλιτέχνης. Ο κάθε καλλιτέχνης θέτει τα δικά του προσωπικά όρια κι αυτό ιδανικά γίνεται για να μπορεί να εκφραστεί καλύτερα μέσω αυτών.
Η τέχνη είναι η ζωντανή απόδειξη των αλλαγών σε μια κοινωνία;
* Δυστυχώς. (Το ιδανικό μάλλον θα ήταν το ανάποδο).
Όταν ετοιμάζεις μια παράσταση, και κατά τη διάρκεια της παρουσίασής της, «διακατέχεσαι» από το έργο και από τους ήρωες στους οποίους δίνεις ζωή;
* Όχι τόσο φρικουλιάρικα, αλλά ναι, το σκέφτομαι συνεχώς, οι περισσότερες καθημερινές προσλαμβάνουσες ταυτίζονται, διακρίνω τα σημάδια εδώ κι εκεί, παίρνει καθαρή μορφή μέσα μου, η οποία μεταβάλλεται συνεχώς, μέχρι που μου αλλάζει τον τρόπο σκέψης.
Με ποια άλλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σκέπτεσαι να ασχοληθείς;
* Θα ήθελα πολύ να μετέφερα θεατρικά τα «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς».
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις:
* Έκθεση: Ψέμα.
* Ψέμα: Το απεχθάνομαι.
* Λάθος: Ένα βήμα πιο κοντά στο σωστό.
* Θυμός: Παντού τριγύρω.
* Φόβος: Επίσης.
* Χαρά: Την ψάχνουμε συνήθως λάθος. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο σπάνια, βρε παιδιά.
* Φιλία: Ό, τι πιο σημαντικό ανάμεσα σε δύο ζωντανούς οργανισμούς.
* Έρωτας: Ακριβώς ανάμεσα από το πάνω και το κάτω του.
* Αγάπη: Θεός.
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Ναι, με τους γονείς μου.
* “Rebeeecca”
Συντελεστές
Διασκευή/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφική Επιμέλεια Γρηγόρης Χατζάκης
Πρωτότυπη Μουσική Βύρων Κατρίτσης
Κοστούμια La Reina (Βάλη Μαυρίδη)
Φωτισμοί Κωνσταντίνος Μπάμπης
Βοηθός Σκηνοθέτη Μάριος Βούρος
Φωτογραφίες Γιώργος Καλφαμανώλης
Διανομή
Χάρης Ασημακόπουλος, Κλεοπάτρα Τολόγκου, Άννα Κολιοφώτη, Γρηγόρης Χατζάκης
Πληροφορίες
“Rebeeecca”
Σε διασκευή και σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη
Πρώτη παράσταση: Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013
Τελευταία παράσταση: Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 12, 00€
Φοιτητικό-μαθητικό: 8, 00€
Ανέργων: δωρεάν (συγκεκρ. αριθμός θέσεων)
Διάρκεια: 80 λεπτά
Χώρος: Κεντρική Σκηνή
Επί Κολωνώ, 210 5138067
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός – Αθήνα
Στάση Μεταξουργείο
(*)
Όταν η ανώνυμη νεαρή ηρωίδα παντρεύεται το γοητευτικό Μαξίμ Ντε Γουίντερ κι έρχεται να ζήσει στον πύργο του, το Μάντερλεϊ, βρίσκεται παγιδευμένη σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα όπου πλανιέται η ανάμνηση της μυστηριώδους πρώτης συζύγου. Βιβλίο που διαβάζεται με το ίδιο ενδιαφέρον τόσο από τους παλιούς, όσο και από τους νέους αναγνώστες. Καταξιωμένο ως ένα από τα λίγα εκείνα μυθιστορήματα που πέρασαν στην κατηγορία των κλασικών αμέσως μόλις κυκλοφόρησαν, η «Ρεβέκκα» δεν χρειάζεται συστάσεις. Εμείς από την πλευρά μας όμως επιθυμούμε σφόδρα να σας συστήσουμε τη “Rebeeecca”, την ευφάνταστη παράσταση του χαρισματικού Γρηγόρη Χατζάκη, που παρακολουθήσαμε στο “Επί Κολωνώ”.
O Γρηγόρης Χατζάκης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Θέτει κάθε φορά την προσωπική του σφραγίδα και οι παραστάσεις του αναμένονται με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Καινοτόμος, ανατρεπτικός, τολμηρός, ευφυής, με βιτριολική αίσθηση του χιούμορ, εν τούτοις απόλυτα σοβαρός. Γιατί το αληθινά αστείο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, όπως έχει πει και κάποιος σοφός.
Η αίσθηση του χιούμορ που μας προσφέρει ο Γρηγόρης Χατζάκης δεν είναι παρά μια μορφή δημιουργικής αποκάλυψης, το αναπάντεχο κάλεσμα σε μια διανοητική λειτουργία που έως τότε δεν είχαμε σκεφτεί, το αιφνίδιο πέρασμα σε μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Σαν να κάνουμε μια εγκεφαλική ανακάλυψη, όπως όταν λύνουμε ένα γρίφο, όταν αναγνωρίζουμε ένα φίλο που συναντάμε τυχαία ή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε στην τσέπη μας περισσότερα χρήματα από όσα υπολογίζαμε. Παρακολουθώντας τις παραστάσεις του έχουμε πάντα το ίδιο συναίσθημα: μια ευχάριστη διέγερση που μοιάζει τόσο πολύ με το ξάφνιασμα, ώστε μερικές φορές μας κάνει να γουρλώνουμε τα μάτια από την έκπληξη.
Σκηνοθέτης – ηθοποιός ο Χατζάκης διαθέτει ένα είδος ενόρασης που τον βοηθά να δίνει άλλη μορφή και άλλο νόημα ειδικά σε κλασικά μυθιστορήματα, ή σε ταινίες που άφησαν εποχή, και να αναδιαμορφώνει τα εκφραστικά μέσα. Με τη σουρεαλιστική θεατρική φόρμα που επιδέξια χειρίζεται, το ένστικτό του και την πολυπλοκότητά του δραματοποιεί, σαρκάζει, αποδομεί, απομυθοποιεί όλα όσα τον περιβάλλουν, ακόμα και τον εαυτό του. Στην ουσία, με μια ολωσδιόλου δική του αθώα παιδικότητα, μεταφράζει το εκάστοτε κείμενο, γίνεται ο καθοδηγητής ή ο υπηρέτης της ομάδας του, την οποία συμπαρασύρει στην εκτέλεση μιας ερμηνευτικής πράξης ιδιαίτερου αισθητικού χαρακτήρα. Η πρωτότυπη μουσική του Βύρωνα Κατρίτση είναι στο πνεύμα του έργου, ηλεκτρονική, με συνοδεία κιθάρας, στοιχεία από κόμικ, προσδίδει ζωντάνια στην παράσταση και υπογραμμίζει το ειρωνικό της ύφος. Τα κοστούμια της Βάλης Μαυρίδη υπηρετούν άριστα τη σκηνοθετική προσέγγιση. Χαρούμενα, λειτουργικά, πρωτότυπα, με ιδιαίτερη έμφαση σε λεπτομέρειες σκηνικής σημασίας.
Οι φωτισμοί του Κωνσταντίνου Μπάμπη εξαιρετικά θεατρικοί εκθειάζουν το καυστικό χιούμορ της παράστασης.
Ιδεώδεις
Το εγγύτερο σε μια ιδεώδη ερμηνεία έφτασαν οι πολύ καλοί ηθοποιοί της παράστασης.
Ο Χάρης Ασημακόπουλος είναι ένας εντυπωσιακός ηθοποιός, που ξεχωρίζει στους δύσκολους κωμικούς ρόλους. Θεωρώ πως είναι ανεξάντλητος και έχει πολλά ακόμα να δώσει στη σκηνή. Απολαυστικός ως Μαξίμ Ντε Γουίντερ. Αριστοκρατικός, γοητευτικός και απείρως αστείος.
Η Κλεοπάτρα Τολόγκου είναι μια φίνα και έμπειρη ηθοποιός που επωμίζεται με διάχυτη αίσθηση του χιούμορ και κομψότητα τον κόντρα ρόλο της στριφνής και εκδικητικής οικονόμου.
Η Άννα Κολιοφώτη είναι ένα νέο ταλέντο, γεμάτο ομορφιά και χάρη. Επί σκηνής είναι η προσωποποίηση της ανοιξιάτικης πνοής. Χάρμα οφθαλμών ως νέα κυρία Ντε Γουίντερ
Ο Γρηγόρης Χατζάκης, ως ευτραφής μπάτλερ, διεισδύει με σχολαστικότητα, ευστοχία και χειρουργική ακρίβεια στα άδυτα του ρόλου που ο ίδιος διαμορφώνει.
Ο θίασος δείχνει να μοιράζεται τα ίδια μυστικά, τον ίδιο εκφραστικό έλεγχο και το ίδιο πάθος. Είναι σαφές ότι όλοι τους έχουν μεγάλες ικανότητες στην παραπλάνηση, στην παραποίηση, στο φαντασιακό, στο εξωπραγματικό και στα θεατρικά τεχνάσματα.
Η παράσταση αυτή δεν ακολουθεί καμιά πεπατημένη και αναζητά θεατές με σύγχρονη αντίληψη, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, πανέτοιμους για το απρόοπτο, ικανούς να αναγνωρίσουν την ομορφιά του παράδοξου.
Μυστικά και σκάλες
Μία φτωχή, πλην τίμια βεβαίως, αφελής και χαρωπή κοπέλα, ένας πλούσιος και προβληματισμένος χήρος, μια στριφνή οικονόμος, ένας ευτραφής μπάτλερ, ένας ράθυμος σκύλος και η “ώρα για τσάι”, συνυπάρχουν σε μία επιβλητική έπαυλη, γεμάτη μυστικά και σκάλες, σε μία ανατρεπτική ανάγνωση του έργου της Daphne Du Maurier. Η παράσταση “Rebeeecca”, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη, έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013, στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου “Επί Κολωνώ”.
Το κλασικό αριστούργημα της Daphne Du Maurier – γνωστό από την κινηματογραφική μεταφορά του Alfred Hitchcock – βρίσκεται σε αλλόκοτη θέση, καθώς ανεβαίνει, σφυρίζοντας δειλά, στο θέατρο “Επί Κολωνώ”, σε μία διασκευή που μάλλον δεν είχε κατά νου. Η ιστορία είναι λίγο πολύ η ίδια, όμως κάτι, κάτι δεν πάει καθόλου καλά και το έργο δεν θα ησυχάσει αν δεν το εντοπίσει!
Η επίδραση μιας απουσίας
Μία κοπέλα εργάζεται ως συνοδός μίας εύπορης κυρίας. Σε ένα ταξίδι τους στο Μόντε Κάρλο γνωρίζει έναν πλούσιο άντρα, τον Μάξιμ Ντε Γουίντερ, που έχει εγκαταλείψει την έπαυλή του, λόγω του πρόσφατου θανάτου της συζύγου του. Οι δυο τους ερωτεύονται κεραυνοβόλα, παντρεύονται και μετακομίζουν στο Μάντερλεϊ, την πολυτελή έπαυλη της οικογένειας Ντε Γουίντερ.
Η κοπέλα είναι ενθουσιασμένη με τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά της. Μέχρις ότου μπροστά της ανοίγουν και οι πόρτες του Μάντερλεϊ.
Στο καινούργιο της σπίτι θα γνωρίσει παράξενους ανθρώπους – και όχι μόνο, που θα την οδηγήσουν όλο και πιο βαθιά σε έναν στρόβιλο φόβου και αφόρητου φθόνου. Τριγυρίζοντας στην τεράστια έπαυλη, η νέα γυναίκα θα νιώθει όλο και πιο πολύ την παρουσία της να συρρικνώνεται και να εγκλωβίζεται κάτω από την επίδραση μίας απουσίας: αυτής της πρώτης κυρίας Ντε Γουίντερ, της νεκρής Ρεμπέκας.
