[ΠΟΛΥ-ΚΟΙΝΗ ΗΣΥΧΙΑ]
Μιλάω μ’ ένα παιδί που νομίζω ότι ξέρω καλά.
Του λέω να καθίσει ήσυχα γιατί είναι ώρα κοινής ησυχίας.
Με ρωτάει τι είναι κοινή ησυχία.
Του απαντάω ότι οι άνθρωποι κοιμούνται επειδή γύρισαν
κουρασμένοι απ’ τις δουλειές τους.
Με ξαναρωτάει γιατί είναι κουρασμένοι.
Με ξαναρωτάει γιατί δουλεύουν.
Είναι κουρασμένοι γιατί δούλευαν πολύ γιατί πρέπει να βρούνε χρήματα για να αγοράζουν βιβλία και τετράδια και πέπες γουρουνίτσες στα παιδάκια τους, λέω.
Εγώ δε θέλω βιβλία και τετράδια ούτε πέπες, λέει.
Εντάξει, είναι και το φαγητό, ξαναλέω.
Εγώ δε θέλω να τρώω, τα κάνεις όλα αηδία, ξαναλέει.
Τι θέλεις, ξαναρωτάω το παιδί που νομίζω ότι ξέρω καλά.
Θέλω να μην κάθομαι ήσυχα και να μην έχει ώρα αυτής της ησυχίας και να βρω μια μηχανή που θα φτιάχνει χρήματα και να μην δουλεύει κανείς και να μην είναι κουρασμένος, ξαναμαναλέει.
Δε γίνεται, ξαναμαναλέω.
Το παιδί με κοιτάζει βαθιά στα μάτια και χρησμοδοτεί:
“Είσαι χαζή. Όλα γίνονται. Αλλά όλοι σας βαριέστε και θέλετε να κουράζεστε”.
Το παιδί που νομίζω ότι ξέρω, θα σώσει τον κόσμο που δεν είχα καμία διάθεση να σώσω εγώ.
(Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος γιατί όντως είμαι χαζή. Και θέλω να κουράζομαι η καπιταλοκρουσμένη.)
Γλυκερία Μπασδέκη
- Έργο τέχνης: Vincent van Gogh – The siesta (after Millet)
