6.7 C
Athens
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2025

Γιώργος Γάλλος, κολόνα δωρική – ποτάμι ακάθεκτο

Aν είστε από εκείνους τους ρομαντικούς διαβάτες του θεάτρου, τότε μπορεί κάλλιστα οι δρόμοι σας να διασταυρωθούν μ’ έναν ψηλόλιγνο ωραίο άνδρα, με πρόσωπο αδρό, ζωγραφισμένο από τις ήρεμες γραμμές της εξυπνάδας και μάτια ζεστά, μελαγχολικά. Μια φιγούρα ντοστογεφσκική ή ακόμα βγαλμένη από την avant-garde πρωτοπορία. Πρόκειται για ένα χείμαρρο, έναν καλόκαρδο άνεμο, μια αχαρτογράφητη φαντασία. Διότι ο Γιώργος Γάλλος διεισδύει στο κύτταρο των χαρακτήρων, περνά από μονοπάτια και βουνά, μνήμες και προοπτικές, μαρτυρά σιωπές και αλήθειες. Κάθε φορά, σε κάθε παράσταση, παρασύρομαι,  τον κοιτάω προσηλωμένη και παρακολουθώ εντυπωσιασμένη τους μαιάνδρους, τις περιδινήσεις που τον οδηγούν στο ρόλο του. Οι ερμηνείες του θαρρείς πως ισορροπούν στην κοφτερή κόψη ενός μαχαιριού. Νεύρα, ανάσες, αδρεναλίνη, σθένος συμμαχούν για να δώσουν σάρκα και οστά στη σκοτεινή διαδρομή της ανθρώπινης διάστασης και του μοιραίου ενστίκτου. Ατόφιος, άμεσος, αιφνιδιάζει με την τέχνη του, ξεβολεύει, συνδιαλέγεται με το όνειρο. Ποτέ δεν επιδιώκει την εντυπωσιοθηρία. Ποτέ δεν αγωνιά να υπογραμμίσει την παρουσία του. Παίζει ακόμα και διά της απουσίας του. Κρέων, Αγγελιαφόρος, σφετεριστής Λύκος στον «Ηρακλή Μαινόμενο», μολιερικός Αμφιτρύων, μεταξύ άλλων. Ο Γιώργος Γάλλος είναι ηθοποιός. Αυτός είναι ο προορισμός του. Ηθοποιός με αισθητική παιδεία. Με το είναι του σε ετοιμότητα, την αντίληψη και την κρίση του σε εγρήγορση. Δύναμη και εμπιστοσύνη επί σκηνής. Μοναδικός και πολύτιμος. Απαιτητικός και τελειομανής. Η παρουσία του στο θέατρο μας πηγαίνει μακριά. Δίνει μαθήματα ποιότητας, διαύγειας, καθαρότητας. Είναι φτιαγμένος για μεγάλες σκηνές, για αρχαία θέατρα, για φίλους, για σεβασμό. Με το σπαθί – ταλέντο του στο χέρι, με τη σπάνια κίνηση, ορθός ή ακουμπώντας στο βωμό, είναι φανερό πως βρίσκεται στον τόπο του, καθώς ο ήλιος γέρνει και στο αρχαίο θέατρο πέφτει το σκοτάδι. Ο Γιώργος έχει ένα πλατύ χαμόγελο. Το βλέμμα του είναι απέραντο. Είναι καλλιτέχνης με μεγάλες φτερούγες, κολόνα δωρική, τεράστιος κέδρος, ποτάμι ακάθεκτο. Κύμα που σ’ αρπάζει αμέσως. Αναζητήστε τον κι ανακαλύψτε τον.

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Οι φωτογραφίες είναι του Αντώνη Ψαρρά.

* Γεννήθηκα το 1972 στη Βοστόνη των ΗΠΑ και έχω έναν αδερφό ο οποίος ζει ακόμα εκεί. Η καταγωγή μου είναι από ένα ορεινό χωριό των Αγράφων που λέγεται Ανθηρό αλλά αφού μετακομίσαμε στην Ελλάδα, εγώ ήμουν 7 χρόνων τότε,  εγκατασταθήκαμε στα Τρίκαλα. Έμεινα εκεί μέχρι που τελείωσα το σχολείο. Στη συνέχεια έζησα 5 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν ήρθα στην Αθήνα, το 1995.

Υπήρξαν άνθρωποι από το σχολικό ή οικογενειακό σου περιβάλλον που σε παρότρυναν να ασχοληθείς με το θέατρο;

* Η αφορμή να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν ένα θεατρικό τμήμα στο Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο που πήγαινα. Τελικά από το εργαστήρι αυτό δημιουργήθηκε μια θεατρική ομάδα, το «Άνθος της Ήβης», που έγινε η αφορμή πολλοί άνθρωποι να βρίσκονται σήμερα στον επαγγελματικό θεατρικό χώρο είτε ως ηθοποιοί, ως σκηνοθέτες, ως εικαστικοί ακόμα και ως μουσικοί. Γι’ αυτό ακριβώς είναι ανάγκη να στηρίζει η πολιτεία καλλιτεχνικά προγράμματα (θεατρικά, μουσικά, χορού, εικαστικά) στο σχολείο. Γιατί αυτά δίνουν τη δυνατότητα σε ανθρώπους να διοχετεύουν δημιουργικά την ενέργειά τους, κυρίως στην επαρχία που τα ερεθίσματα είναι λιγότερα απ’ ό, τι στην Αθήνα.

Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τον Λευτέρη Βογιατζή;

* Θεωρώντας δεδομένο ότι οι συνήθειές μας είναι παγίδα στην εξέλιξή μας, είναι πραγματική εμπειρία να δουλεύεις με τον Λευτέρη κυρίως γιατί σε εκπαιδεύει στο να μπορείς να διευρύνεις τα προσωπικά σου όρια. Ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι για να πλησιάσεις ένα ρόλο,  χωρίς τη χρήση των γνώριμων «όπλων» σου,  κι έτσι μπορεί μια πρόβα να είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική.

Έχει σημασία για τον καλλιτέχνη να παρατηρεί γύρω του;

* Φυσικά. Αρκεί η παρατήρηση αυτή να έχει τη μορφή ενός απλού ερεθίσματος, να είναι μόνο μια έμπνευση για το υλικό μας. Να είναι η πρώτη πρώτη βάση και από κει και πέρα αυτό που θα παρουσιάσουμε να έχει ένα δικό του αυτόνομο κόσμο. Εννοώ ότι στη σκηνή δεν αντιγράφουμε τη ζωή. Η σκηνική ζωή έχει κανόνες πιο αυστηρούς, ο χρόνος της είναι πιο συμπυκνωμένος και είναι λιγότερο φλύαρη. Άλλη μεγάλη διαφορά είναι ότι στη σκηνή όλος ο κόσμος συνεργάζεται και αλληλοστηρίζεται για να πετύχει έναν κοινό στόχο, κάτι που είναι πιο δυνατό από την ατομικότητα. Το στόχο του έργου. Στη ζωή μας δυστυχώς το «εγώ» είναι ισχυρότερο απ’ το «εμείς». Οπότε καλό θα ήταν σε τέτοιες περιπτώσεις η ζωή να παρατηρεί την τέχνη και όχι το αντίθετο.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης αισθάνεσαι να αναπτύσσεται σχέση μεταξύ ηθοποιών και θεατών;

* Είναι ένα θέμα πολύ σημαντικό, αυτή η σχέση. Οι πρόβες και γενικά όλη η δουλειά που γίνεται μέχρι να «μπει» ο κόσμος, δημιουργούν ένα σύστημα που έχει ένα συγκεκριμένο ρυθμό, ενώ πολλές φορές έχει ανάγκη για μεγάλη ακρίβεια. Το κοινό επηρεάζει αυτή την κατασκευή και μόνο με την παρουσία του. Αυτή είναι εξάλλου η φύση αυτής της τέχνης. Αν τυχαίνει δε να είναι κωμωδία, που οι αντιδράσεις του είναι πιο εμφανείς, ενώ από τη μία δίνει πνοή σ’ αυτό που συμβαίνει στη σκηνή, από την άλλη υπάρχει ο κίνδυνος οι ηθοποιοί να θυσιάσουν την ακρίβειά τους στο βωμό του εντυπωσιασμού. Χρειάζεται μεγάλος έλεγχος και αυτοσυγκράτηση. Αυτά είναι που θα επιφέρουν την ισορροπία μεταξύ της ανάγκης που έχει το κοινό και της τήρησης των κανόνων και των αναγκών του έργου. Μόνον έτσι μπορεί αυτή η σχέση να είναι λειτουργική.

Τι σε γοητεύει περισσότερο, όταν στη σκηνή υποδύεσαι ένα χαρακτήρα ή όταν κατά τη διάρκεια των δοκιμών ερευνάς ένα χαρακτήρα;

* Στους ηθοποιούς δίνεται μια ευκαιρία που πολύ λίγοι την έχουν. Καθώς ερευνούμε ένα ρόλο, μπορούμε να πλησιάσουμε χώρους ψυχικούς που δεν τους συναντούμε εύκολα στην καθημερινότητά μας, ζώντας όλη τη χαρά της έρευνας και της ανακάλυψης. Μοιάζει σαν να κάνεις νέες γνωριμίες, σαν να κάνεις παρέα μαζί τους για λίγο καιρό και μετά σου μένει η ανάμνησή τους. Αν τύχει μάλιστα να μπορεί και ο σκηνοθέτης να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για ουσιαστική αναζήτηση,  τότε ο ηθοποιός παρόλο που ανακαλύπτει στοιχεία ενός «άλλου» προσώπου, πιθανόν και τελείως διαφορετικού από τον ίδιο, μπορεί να συναντηθεί με κάτι βαθιά δικό του και έτσι εκτός από το να είναι η διαδικασία αποκαλυπτική για το ρόλο, τελικά μπορεί να βοηθήσει τον ηθοποιό να συνειδητοποιήσει κάτι για τον εαυτό του.

Είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου;

* Ο εαυτός μας είναι πάντα έτοιμος να κερδίσει όσο γίνεται περισσότερα με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο. Είναι τεμπέλης, εγωιστής και ξεχνάει εύκολα. Αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να απαιτήσουμε απ’ αυτόν πιο πολλά. Μ’ αυτή την έννοια, ναι, είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου.

Τι είναι αυτό που σου δίνει ενέργεια;

* Τώρα που είμαι γονιός, τα παιδιά είναι η κύρια πηγή. Παρόλο που έχει αυξηθεί η κούραση, που υπάρχουν περισσότερες απαιτήσεις, εν τούτοις τα μικρά έχουν την ιδιότητα να σε κάνουν να ξεχνάς τα δύσκολα και σε συντονίζουν στο δικό τους ρυθμό. Αυτό φαίνεται εντονότερα στους ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών. Είναι συγκινητικό να βλέπεις τους παππούδες και τις γιαγιάδες να τρέχουν, να μπουσουλάνε, να ξαπλώνουν στο πάτωμα.

Η καθημερινότητά μας έχει ποιότητα;

* Δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της. Μάλλον κάποιες αναλαμπές ποιότητας έχει η καθημερινότητά μας. Δυστυχώς οι οικονομικές συνθήκες ευνοούν αυτή την «έκπτωση». Πάντως στην προσωπική μας ζωή καταφέρνουμε να διατηρήσουμε ένα υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης. Δεν φροντίζουμε όμως όσο θα έπρεπε να τηρούμε τις υποχρεώσεις που έχουμε, στη δημόσια ζωή μας. Πολλές φορές είμαστε απρόσεκτοι και αγενείς. Παράδειγμα, τα οχήματα που μπλοκάρουν τις διαβάσεις στα φανάρια αναγκάζοντας τους πεζούς να κάνουν σλάλομ για να περάσουν απέναντι, τα αυτοκίνητα που παρκάρουν κλείνοντας τις ειδικές διαδρομές των ΑμΕΑ. Πας να βγεις από το λεωφορείο ή το μετρό και ορμάνε, σε σπρώχνουνε να μπούνε πριν αποβιβαστείς. Η παράλογη συνήθεια εξασφάλισης θέσεων, γνωστή ως καβάτζα, που κάποιες φορές αγγίζει τα όρια του θράσους. Οι τσακωμοί και τα βρισίδια στο δρόμο μεταξύ των οδηγών. Όλα αυτά είναι πολύ δυσάρεστα.

Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει και θετικό πρόσωπο;

* Την περίοδο της κρίσης υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε εσωστρέφεια. Παρ’ όλα αυτά σε έκτακτες καταστάσεις ξεδιπλώνουμε τα θετικά μας στοιχεία. Ανταποκρινόμαστε άμεσα όταν υπάρχει ανάγκη να βοηθήσουμε, να συμπαρασταθούμε, δείχνουμε αλληλεγγύη στους ασθενέστερους. Επίσης έχουμε ιδιαίτερα αναπτυγμένο το αίσθημα του εθελοντισμού. Και ευτυχώς. Η ανθρωπιά είναι σανίδα σωτηρίας, ενώ η απώλειά της θα ήταν ψυχική φθορά.

Αυτό τον καιρό σε ποια παράσταση συμμετέχεις;

* Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία των προβών του έργου «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ο’ Νηλ στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά. Η πρεμιέρα μας είναι στις 21 του Φλεβάρη και η παράσταση θα μοιράζεται την Κεντρική Σκηνή με την «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον.

Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Όταν ζούσα σε σπίτι με αυλή είχα ένα σκύλο που εκτός απ´ την αγάπη μας είχε όλη την άνεση και την ασφάλειά που χρειαζόταν. Παρ’ όλα αυτά χτυπήθηκε από αυτοκίνητο ακριβώς έξω από το σπίτι μας. Αργότερα σε άλλη μονοκατοικία είχαμε γάτο που χάθηκε λίγο καιρό πριν μετακομίσουμε. Τον τελευταίο καιρό μένουμε σε διαμέρισμα και αυτό με κάνει επιφυλακτικό αλλά βλέποντας και την ιδιαίτερη αδυναμία που έχει ο γιος μου προς τα κατοικίδια πιστεύω ότι θα ξαναποκτήσουμε σύντομα.

* Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -