Στον πανέμορφο όρμο Ναάμα, στην Ερυθρά θάλασσα, πολύ κοντά στη δαντελένια ακτή, υπάρχει μια κολυμβητική δεξαμενή. Σ’ αυτήν κολυμπούν τρία πανέμορφα θηλαστικά. Είχα διαβάσει κάποτε γι’ αυτά και κρυφά ευχήθηκα να τα δω και να κολυμπήσω μαζί τους. Το Σεπτέμβριο βρεθήκαμε για διακοπές στο κοσμοπολίτικο Σαρμ Ελ Σέιχ. ΄Ορμος του σεΐχη σημαίνει. Οργανώσαμε αμέσως τη μικρή μας εξόρμηση. Ήταν το πρώτο που ζητήσαμε άμα τη αφίξει μας.
Το επόμενο πρωινό μάς καλημέρισε ο Roni. ΄Ενας ευγενής και καλλιεργημένος νέος, υπάλληλος του αιγυπτιακού οργανισμού τουρισμού. Κολλαριστό μακρυμάνικο λευκό πουκάμισο, κόκκινη γραβάτα. ΄Εξω σαράντα βαθμοί θερμοκρασία. Μέσα στη μαύρη κλιματιζόμενη Μερσεντές που μας μετέφερε συζητούσαμε με τον Roni για την κοινή, όπως διαπιστώσαμε, αγάπη μας για τα ζώα. Λάτρευε τα άλογα και τα δελφίνια. Αθλητής της ιππασίας ο ίδιος, μας εξιστόρησε πώς τον έσωσε δύο φορές το άλογό του από βέβαιο τραυματισμό ή ακόμα και από θάνατο. Τη μία φορά καλπάζοντας στο ύπαιθρο έπεσε από τη σέλα και το άλογό του σταμάτησε ακαριαία για να μην τον τραυματίσει. Μια δεύτερη φορά το άλογο με τις οπλές του τον συγκράτησε να μην πέσει σε γκρεμό. Αυτοθυσία, αίσθημα ευθύνης και προστασίας. Θυμήθηκα κι εγώ το φοβερό περιστατικό με το γάτο μας, το Ζιζή, που μια νύχτα μας έσωσε από βέβαιη ληστεία, ίσως και ένοπλη. Επειδή όμως οι σκέψεις μου έχουν την τάση να διαχέονται και ξεστρατίζω, αυτό θα σας το διηγηθώ μια άλλη φορά.
Φτάνουμε με τα πολλά στην περιοχή των δελφινιών. Αρκετός κόσμος και τα δελφίνια επιβάλλεται να κάνουν μια παύση. Παραγγείλαμε τσάι στο μικρό κυλικείο. Καθίσαμε οι τρεις μας σ’ ένα τραπεζάκι. “Είσαι χριστιανός”, λέω ξαφνικά στον Roni. Πετάχτηκε. “Είσαι χριστιανός και μάλιστα κόπτης” επαναλαμβάνω. Γυρίζει και κοιτάζει το σύζυγό μου: “Πώς το κατάλαβε;” ρωτάει αιφνιδιασμένος. Του δείχνω τα δύο μικρά δυσδιάκριτα tattoo με αποτυπωμένο το σταυρό στο εξωτερικό και το εσωτερικό του καρπού του. Μόλις που διακρίνονταν από το μανίκι του κατάλευκου πουκαμίσου του. Γνωρίζω από παλαιότερες επισκέψεις μου σε μουσουλμανικές χώρες πως οι χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονται μ’ ένα μικρό, σαν κι αυτό, σημάδι. Του διηγήθηκα ένα συμβάν στην Αλεξάνδρεια, όταν ένας οδηγός, χριστιανός μονοφυσίτης, μού είχε δείξει με κρυφό καμάρι το σημάδι του σταυρού στην παλάμη του και με το χέρι στην καρδιά μού είχε δηλώσει με επισημότητα ότι είναι χριστιανός. Γελάσαμε. ΄Εδειξε εντυπωσιασμένος από την παρατηρητικότητά μου. Στην ουσία βέβαια ήμουν προϊδεασμένη.
Εν τέλει ήρθε και το τσάι. Καυτό, όπως έπρεπε. Σκέτο το ζητήσαμε. Πάντα σκέτο πρέπει να πίνεται το τσάι στην Ανατολή. Ποτέ με γάλα. ΄Ωσπου να το πιούμε, μας κάλεσαν. Από κοντά και ο βοηθός σερβιτόρου κρατώντας το δίσκο με τα τσάγια που δεν έλεγαν να κρυώσουν. Το διάλειμμα των δελφινιών είχε τελειώσει, ο δε πολύς κόσμος είχε αποχωρήσει. Τα δελφίνια δεν πρέπει να δέχονται ποτέ πάνω από 7-8 άτομα μαζί για κολύμπι.
΄Ενα καλό ντους ήταν απαραίτητο, ώστε να φύγει από το σώμα μας οποιοδήποτε άρωμα θα μπορούσε να ενοχλήσει την αριστοκρατική τους όσφρηση. Κατόπιν αφαιρέσαμε τα κοσμήματά μας, κι όσα δεν έβγαιναν, όπως οι βέρες, τα καλύψαμε με μονωτική ταινία. Διότι τα δελφίνια δεν ξιππάζονται με τα πολύτιμα στολίδια. Αυτά είναι ενδείξεις ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Το δελφίνι σε θέλει σεμνό και αγαθό μπροστά του. Να υποκλιθείς στη διάνοιά του. ΄Ασε που υπάρχει κίνδυνος να γρατσουνίσεις το ευαίσθητο δέρμα του. ΄Ετσι προετοιμαστήκαμε. Ταπεινοί και καθαροί. Σαν απλοί προσκυνητές. Μαζί μας ήταν ένας πληθωρικός Ρώσος με την ξανθιά κατάλευκη συμβία του και δύο νεαρές Ιταλίδες.
Δύο από τα δελφίνια βρίσκονταν εκεί. Μπροστά μας, μέσα στο νερό. Αρχίσαμε όλοι να φωνάζουμε. Χοροπηδούσαμε. Βγάζαμε άναρθρες κραυγές. Αίσθηση παιδικότητας. Ο Μεξικανός εκπαιδευτής μας εξήγησε ότι επ’ ουδενί έπρεπε να αγγίξουμε το φυσητήρα και τα μάτια τους. Μπορεί να ενοχληθούν και να θυμώσουν. Τα δελφίνια τα πλησιάζεις με σεβασμό. Δεν θέλουν έπαρση, ούτε ανθρώπινες μικρότητες και κουτοπονηριές. Εγώ βέβαια δεν τα πλησίαζα απλώς με σεβασμό αλλά και με ιερό δέος. Μη σας πω και με ιερό σοκ. Επιτέλους βουτάμε αδημονώντας στο νερό.
Η ενέργεια μαζί με τον απαλό χαλαρωτικό ήχο των δελφινιών ήταν διάχυτη. Το κάλεσμά τους σε κάνει να εγκαταλείπεσαι στην αγκαλιά τους. Ίσως να ήταν οι ιερές Σειρήνες της μυθολογίας. Δεν μπορείς να αντισταθείς σ’ αυτά, Δεν θέλεις να αντισταθείς. Αποκαλύπτεσαι στην εξυπνάδα, τη φιλικότητα, την καταδεκτικότητά τους. Από τις αλησμότητες στιγμές όταν αγκαλιά κάναμε στροφές στο νερό. Κολύμβηση και βαλς. Να στροβιλίζεσαι ώσπου να ζαλιστείς και ξανά από την αρχή. Όταν πάλι μας γύριζαν την κάτασπρη, λεία και αστραφτερή κοιλιά τους να τη χαϊδέψουμε. ΄Οταν παίζοντας χάνονταν στο βυθό και ξαφνικά εμφανίζονταν πάλι ανυπόμονα να τα πιάσεις από τη ράχη και να ταξιδέψετε. Ντελίριο. Μπροστά στο δελφίνι είσαι ανώριμος, μικρός και λίγος. Καλά θα κάνεις να σκύψεις το κεφάλι και να διδαχτείς.
Εκείνη την ώρα που περάσαμε μαζί τους, μάς έμαθαν πολλά. Το ζήτημα είναι τι κρατήσαμε, γιατί ο άνθρωπος είναι ανόητος υπερόπτης. δεν δίνει χώρο σε άλλα πλάσματα. Δεν περιμένει όποιον δυσκολεύεται. Το δελφίνι σε περιμένει και σου δίνει προτεραιότητα. Παραμερίζει. Χωρίς αντίκρισμα. Χωρίς φιλοδώρημα. Χωρίς συμφέρον. Χωρίς κέρδος. Χωρίς διάφορο. Σε φιλάει με το ρύγχος του και ακούς τον ήχο της ευχαρίστησης. Μόνο γιατί με φίλησες, δελφίνι μου. Το αλμυρό φιλί σου είχε τη γεύση της περιπάθειας και της σοφίας. Μόνο γιατί με φίλησες δεν θα είμαι λυπημένη. Στους χειμώνες, στις πίκρες, στις φουρτούνες, στις κακοκαιρίες. Μη γελάς. Φτάνει που εσύ με φίλησες, δελφίνι μου. Φτάνει που εσύ με τίμησες…
