Πάνω: Η πιο επιθυμητή Ιοκάστη από καταβολής “Οιδίποδα”
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Πόσο αγαπώ κάθε καλοκαίρι αυτές τις μαγικές στιγμές. Απαλό θερινό αγέρι, αχνό γαλάζιο φως πριν πέσει η νύχτα. Ο θίασος αργά, τελετουργικά ακολουθεί το μονοπάτι μέσα από τη συστάδα των δέντρων. Επίδαυρος. Αρχαίο θέατρο. Μέθεξη. Ευχάριστα αναμενόμενη κάθε Ιούλιο και Αύγουστο. Είναι η στιγμή που νιώθεις τη θεατρική ανατριχίλα. Αυτή τη φορά Αμφι-Θέατρο. Ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος από τη γνώριμη θέση του ορίζει με ένα του νεύμα την έναρξη. Οιδίπους Τύραννος. Μύθος σπουδαίος, με διάνοια, με έκφραση. “Σα να ‘τανε πατέρας μου… Θα ψάξω να βρω ποιος σκότωσε τον Λάιο”, υπόσχεται αλαζονικά ο τραγικός Οιδίπους (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης), δέσμιος της φοβερής βουλής των αθανάτων, εγκλωβισμένος στην τραγική του μοίρα την προδιαγεγραμμένη. “Πόσο πικρό της γνώσης το ποτό” μπορεί να γίνει, πόσο φαρμακερό. Πόση σκληρότητα κι αλήθεια κρύβουν τα λόγια του Τειρεσία (από τον έμπειρο Μάνο Βακούση). “΄Οταν η εξουσία αυθαιρετεί δε γονατίζω’ ‘, 3’το δίκαιο άνθρωπο ο χρόνος δικαιώνει”. Αν δεν σ’ αγγίξει ο λόγος του Σοφοκλή, δεν μπορεί τίποτα να σ’ αγγίξει.
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ωριμότερη από ποτέ άλλοτε με κίνηση, φωνή και ήθος έπλασε την πιο ερωτική, την πιο αισθαντική Ιοκάστη που έχω δει. Μια Ιοκάστη απόλυτα αισθησιακή. Μέσα στο θηλυκό πολυτελές πορφυρό ένδυμά της, με πλούσια μακριά κώμη, ήταν ταυτόχρονα βασίλισσα και γυναίκα. Αρχόντισσα επιβλητική αλλά και τρυφερή μητρική σύζυγος. Με φιλί στο στόμα αποχαιρετά το γιο και εραστή. “Μακάρι ποτέ να μη μάθεις ποιος είσαι”. Με τη συνείδηση της αποκάλυψης πέφτει από πάνω της το διάφανο κιμονό που φοράει. Η ολοφάνερη αλήθεια, άραγε, που κανένας τους για χρόνια δεν έβλεπε; Τόσο απτή, τόσο φανερή, τόσο ανείπωτη. “Πώς μπόρεσες, κακότυχε, να σπείρεις στ’ αυλάκι που άνοιξε τ’ αλέτρι του πατέρα σου” θρηνεί το μέλος της αρχαίας τραγωδίας ο Χορός με υπέροχες φωνές. Τελικά τον άνθρωπο συντρίβει η αναμέτρηση με το θείον. Το Αγνωστο τον καταρρακώνει. Υποβλητική η μουσική του Γιάννη Αναστασόπουλου. Εξαίρετα τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, τα οποία παρέπεμπαν σε ταινίες του Ακίρα Κουροσάβα. Τις καλύτερες εντυπώσεις άφησαν ο Ιερεύς του Νικόλα Παπαγιάννη και ο Εξάγγελος του Θανάση Κουρλαμπά. Μετάγγιση νέου αίματος στην αρχαία τραγωδία. Μια παράσταση ευπρεπής, με την πρέπουσα ταχύτητα, αφαιρετική, με ευλάβεια στο αρχαίο κείμενο.
