23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Φαίδων Καστρής: Ο κόσμος βρήκε το θάρρος να μιλήσει, να καταγγείλει…

Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…

 

Γράφει ο Φαίδων Καστρής

 

Πέρασε μια δύσκολη χρονιά, μια για όλους μας δύσκολη χρονιά, μπορούμε να πούμε το «πάει ο κακός ο χρόνος…»;
Μακάρι να μπορούσαμε, μακάρι να το πούμε, μακάρι… Πριν σκεφτώ το τι έχασα, ας πούμε εγώ έχασα ξαφνικά κι όχι από κορονοϊό, πέρσι τέτοια εποχή τον καλύτερο μου φίλο. Αυτό κι αν ήταν δύσκολο… αλλά αυτό δεν πιάνεται, υπάρχει κάτι που μας συνδέει συλλογικά, μας βάζει σε μια Κιβωτό σωτηρίας. Είναι αυτό που μας σημαδεύει. Με την πανδημία χάσαμε κάτι όλοι μαζί. Χάσαμε τη ζωή μας όπως την ξέραμε, άλλη μια φορά και πάλι… Δεν είναι η πρώτη φορά, το έζησε πολλές φορές στους αιώνες του ο κόσμος. Το έργο της ζωής μας, όπως το ζούσε ο καθένας, το έργο που πρωταγωνιστούσαμε κατέβηκε άρον άρον και βρεθήκαμε κομπάρσοι σε ένα παγκόσμιο μπλοκμπάστερ καταστροφής, η επόμενη και η μεθεπόμενη και κάθε και χειρότερη μέρα, μας είχαν προειδοποιήσει οι Παραγωγοί, το ζούμε…
Θυμάμαι νεαρός στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 τον τρόμο που σκόρπισε ο HIV, «αγγέλους να πέφτουνε στη γη», οι έρωτες και οι φόβοι, σαν κάπως να χάναμε το σώμα μας – τώρα χάνουμε το πρόσωπο μας – η μάσκα, η «μπούρκα» μας, τι ζούμε…
Θυμάμαι κι άλλα, τις «τρελές αγελάδες», το SARS, ήταν το 2003 όταν ταξίδευα με το Εθνικό Θέατρο, στο Πεκίνο. Μετά στο Τόκιο φορούσε ο κόσμος μάσκες, στο τσακ τη γλυτώσαμε τότε, μια του κλέφτη δυο του κλέφτη… Αφού κλέβουμε, τον πλανήτη, τη Φύση, τη Ζωή, κλέβουμε ξεγελάμε, μας αξίζουν οι μάσκες. Συμμορία ο άνθρωπος, μια αεικίνητη βαρβαρότητα για τα πάντα και για το τίποτα.

ΕΧΑΣΑ

Τι έχασα; Έχασα πολύτιμο ακμαίο χρόνο, μεγαλώνω κι ο χρόνος είναι πολύτιμος, μιλώ για τον χρόνο μου στο Θέατρο. Ακμαίο χρόνο να παίξω τώρα που έχω όλες μου τις δυνάμεις, που μπορώ. Πήγα να πω έχασα τη θέση μου, τη σειρά μου στο θέατρο αλλά δεν είχα ποτέ μου θέση. Έτσι κι αλλιώς κάθε φορά έπρεπε να αγωνιστώ γι’ αυτήν και να τη δημιουργήσω. Έχασα την επαφή μου ίσως με τον κόσμο που με γνωρίζει και με στηρίζει, μπα δεν το πιστεύω ούτε αυτό. Έχασα σίγουρα τις παραστάσεις της Δράκαινας. Δώδεκα προλάβαμε στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Μάρτη του ‘20 ήρθα για το ρεπό μου Αθήνα. Μου τηλεφώνησαν. Δεν κατέβηκα Κύπρο. Μπήκαμε στην καραντίνα, τέλος, φίλος μου έφερε τα πράγματα που είχα αφήσει πίσω μου. Το φθινόπωρο, σχεδόν δυο μήνες προβών για το έργο «Βισκόζης» της Σοφίας Καψούρου, άλλη μια απόπειρα ζωής, μας πρόλαβε η καραντίνα του Νοέμβρη, πάει… Τον πήρα τον Βισκόζη από το χέρι τον περπάτησα όλο το χειμώνα στο βουνό από πάνω μου, Αγία Παρασκευή μένω, έβγαινα στο βουνό, σαν να τον έπαιξα νιώθω. Εκεί τον χάρηκαν τα δέντρα, οι βράχοι, τα πουλιά, οι χελώνες… Δάκρυα και γέλια, δασο-κροτήματα.
Έχασα λοιπόν και την τελευταία ψευδαίσθηση – αν είχα – πως ζω μια κανονική ζωή και πως είμαστε ασφαλείς… Δεν υπάρχει τίποτε κανονικό στη φύση, η κανονικότητα είναι μια ανθρώπινη ευκολία, ένα εργαλείο απλοποίησης, μια γόμα να σβήνεις το περίπλοκο μιας σύνθεσης. Είναι ένας τρόπος να κορνιζώσεις την ομορφιά, να καρφιτσώσεις μια πεταλούδα σε ενθύμιο… Τέτοια φριχτά τα ανθρώπινα, τα κανονικά, να τρώνε μέχρι και το φτερό του καρχαρία… Έχασα λοιπόν όλα που έπρεπε πια να χαθούν, εκτός των αθώων ψυχών, των θυμάτων, όλων που δεν φταίξαμε, που δεν φάγαμε, που δεν βγήκαμε στους δρόμους, που ήμασταν απασχολημένοι με τα όνειρά μας, που ζούσαμε και κάναμε πως δεν βλέπαμε…

ΚΕΡΔΙΣΑ

Κέρδισα λοιπόν για όλα αυτά που έχασα. Κόσμος βρήκε το θάρρος να μιλήσει, να καταγγείλει, κάπως σαν να ξυπνάμε συλλογικά κι αυτό που έμοιαζε με τον χειρότερο εφιάλτη να ανοίγει σε μια ευκαιρία για μια άλλη κατανόηση του παιχνιδιού της ζωής. Εμείς οι ηθοποιοί είμαστε κι εμείς ένα είδος κορονοϊού μέσα στις κοινωνίες. Τους μπολιάζουμε ιδέες, αλλιώς είναι να τη διαβάζεις κι αλλιώς να μπολιάζεσαι την ιδέα. Εμβόλια είμαστε οι ηθοποιοί. Θεραπευτές των ψυχών. Το Θέατρο θα κερδίσει από την περιπέτεια της πανδημίας, το Θέατρο ήταν άρρωστο, το είδαμε. Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης δεν έφερε την κάθαρση. Στο Θέατρο αν κάποιος βγει και μιλήσει, σπρώχνεται στο περιθώριο, λοιδορείται, μοιάζει να ζηλεύει, να ψάχνει για κρεμαστάρια… Έτσι δεν μιλάει κανείς, οι δημοσιογράφοι ζουν από τις δημόσιες σχέσεις, σκηνοθέτες, παραγωγοί, ντριμ τιμ, καμιά εκατοστή εκεί, μια ωραία ατμόσφαιρα…
Χαίρονται και καμαρώνουν, τις μπουτίκ ηθοποιών και τα κρεοπωλεία τους επίσης που τα διαφημίζουν ως τα μεγάλα και τα σπουδαία…
Κέρδισα την απόσταση, μόνος κι από μακριά, ονειρεύομαι, φιλοσοφώ τόσο όσο η γριά χελώνα στον κήπο μου, δεν έζησε το βουνό, έζησε το γκαζόν, αλλά μοιάζει να κατάλαβε το ίδιο, κατάλαβα κι εγώ… Κέρδισα εμβάθυνση, στηρίχτηκα στα μάτια μου, να δουν ποιητικά, να δουν και να μαζέψουν, κέρδισα αποθέματα. Θα φανεί περίεργο αλλά νομίζω είμαστε όλοι μας πιο δυνατοί, όσο γκρεμίζονται οι βεβαιότητες, τόσο πιο δυνατοί είμαστε όλοι οι μαζί…

ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Τι περιμένω; Περιμένω μια ζωή καλή για την κόρη μου και για όλα τα παιδιά, τους νέους του κόσμου. Να ζήσουν, να ερωτευτούν, να δημιουργήσουν, να ταξιδέψουν, να χαρούν και γι’ αυτό κανείς όσο κι αν φοβάται δεν πρέπει να μείνει ανεμβολίαστος. Εμβολιαζόμαστε για μας και πιο ακόμα για τα παιδιά μας, τους νέους, να ζήσουν… Περιμένω να παίξω, ξανά, άνοιξαν τα θερινά, είμαστε πολλοί, σαν και μένα πολλοί κι άλλοι τόσοι. Δεν με φώναξε κανείς, στα φεστιβάλ στα πέριξ, το φθινόπωρο όμως λέω θα παίξω, είναι τόσα τα ωραία, εύχομαι όλοι κάτι με το καλό… Περιμένω πολλά για τον κόσμο, τον κόσμο που υποφέρει, για τα ζωάκια στον κόσμο που υποφέρουν, περιμένω και τους εξωγήινους, αλλά κι αυτοί μάλλον ήρθαν λέω κι ακόμα τρέχουν, όπου φύγει φύγει…
Εύχομαι να έχουμε ένα καλύτερο καλοκαίρι, να θεραπευτεί ο κόσμος, να χαρεί Θέατρο, να κερδίσουμε το στοίχημα της ανοσίας, να κερδίσουμε μια νέα ζωή σε πιο γερά θεμέλια, με αλληλεγγύη κι ανθρωπιά και επειγόντως οικολογική συνείδηση.
Ευχαριστώ πολύ το Cat Is Art και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου την πιο γρήγορη ανάρρωση στην Ειρήνη. Την αγαπάμε και μας λείπει πολύ».

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -