Πάνω: Σάμιος. Νεκρή φύση
Με την ποίησή της προσπαθεί να πλησιάσει πιο γρήγορα το σύνορο που τη χωρίζει από την πατρίδα. Θυμάται τα τοπία πίσω από τα παράθυρα, τις φεγγαρόλουστες νύχτες, τις προστατευτικές σκιές των πεύκων, μια ολάνθιστη χαρούμενη βερικοκιά στον κήπο των νηπιακών της χρόνων. Νοσταλγεί τη διαμπερή αθωότητα της αθηναϊκής συνοικίας, την αγαθή βεβαιότητα της λιακάδας, τα γαλήνια απόβραδα. Γράφει με τρυφερότητα, αγνότητα και λυρισμό για τη μυροβόλα αύρα της θάλασσας, τα αδαμαντοστόλιστα νησιά, την αλμυρή βροχή και το φιλί της παπαρούνας. Η Εύα Ψάννη Μπακόγιωργα ζει και εργάζεται στο East Hartford του Connecticut (ΗΠΑ). Είναι μια αξιοθαύμαστη Ελληνίδα της διασποράς με αξιόλογη επαγγελματική σταδιοδρομία που πάντα ο νους βρίσκεται κοντά μας.
«Τα ποιήματά μου δεν είναι τέχνη… Πάντα τα βρίσκω φτωχά όταν τα συγκρίνω με αυτά που διαβάζω. Είναι λόγια της ψυχής μου. Λόγια πολλές φορές μιας αόρατης θλίψης που πηγάζει από τη δίψα της πατρίδας. Είναι αγάπη για τις λέξεις, για τη γλώσσα μας που προσπαθώ να μαθαίνω πάντα και να εκφράζομαι μέσω αυτής… Είναι η ευαισθησία της ψυχής μου, η ευαισθησία ενός παιδιού που έμεινε πάντα σε εκείνη την ημέρα της αναχώρησης από την πατρίδα…», μας λέει. Φιλοξενώ και πάλι ποιήματά της γιατί, πέρα από την ποιότητά τους, θεωρώ ότι αποπνέουν μια συγκινητική γλυκύτητα και μια μοναδική απλότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια του πάτριου εδάφους, της οικογένειας και της κοινής κληρονομιάς. Διαβάστε τα… (Ειρήνη Αϊβαλιώτου)
Λείπεις…
Κοιμήθηκα νωρίς σήμερα
μετά από μια μέρα που
έβγαλε ένα μικρό μαχαίρι
και ζωγράφισε με αυτό στην ψυχή μου.
Μέσα στον ύπνο μου
χώρεσε ένα όνειρο
και μου θύμισε να προσέχω.
Σκούπισε το δάκρυ μου,
που είχε ξεχειλίσει
σε ένα ποτήρι νοσταλγίας
Μια σκέψη… με ξύπνησε
είναι όνειρο μου είπε,
με μια φωνή τυλιγμένη στο κόκκινο βελούδο
τριμμένο από το χρόνο της απουσίας σου,
πάντα έλειπες, μου είπε
μόνο εγώ σε κρατούσα εδώ
δεσμώτη των ονείρων μου
Με ρώτησε πόσα έχω πει τα σ’ αγαπώ
τα μέτρησα στα δάχτυλα των χεριών
μόνο δέκα χωρέσανε, τα άλλα…
ανυπεράσπιστα κάνουνε τον κύκλο της καρδιάς σου
Βράδιασε πάλι…
Βράδιασε πάλι και η ψυχή
ανοίγει τα φτερά της
για το στερνό το πέταγμα
κοντά στα όνειρά της
Της νύχτας το βαθύ το μπλε
του άστρου το ασημένιο
του φεγγαριού το κόκκινο
και το μαλαματένιο
Θα της κρατήσουν συντροφιά
και θα τη νανουρίσουν
στα ανείπωτα και στα γλυκά
θε να τη σεργιανήσουν
Πάνω στου γλάρου το φτερό
και στης μυρτιάς το δάκρυ
στο πελαγίσιο το νερό
και στου αγρού το στάχυ
Στης παπαρούνας το φιλί
στου άστρου την αγκάλη
στου ανέμου την ανασαιμιά
στην πόρτα τη μεγάλη
Σε αυτή την πόρτα που περνά
η νύχτα στην ημέρα
εκεί που λέει η χαρά
στην πίκρα καλημέρα…
– EPB
Στη μητέρα μου
Περνούν τα χρόνια
και στα μάτια σου έχει μείνει
εκείνη η λάμψη που αγάπησα παιδί
και είναι γεμάτη
από της ψυχής σου καλοσύνη
και σαν το φως του άστρου οδηγεί
Είναι ευτυχία
που ο Θεός σου έχει χαρίσει
τα τόσα χρόνια να μοιράζεσαι μαζί μας
και είναι η ζωή
λουλούδι που έχει ανθίσει
με εσένα ένα λουλούδι στη ζωή μας
Όσα να πω
και όσα να τραγουδήσω
είναι η καρδιά που πάντα λέει τα πιο πολλά
είναι τα λόγια της
γεμάτα από εσένα
είναι ο χτύπος της για σένα που χτυπά
Χρόνια πολλά
γλυκιά μου αγαπημένη
απ’ την ψυχή μου σου φωνάζω σ’ αγαπώ
και της καρδιάς μου
το πιο όμορφο τραγούδι
λέω για σένα, της ζωής μου τον σκοπό
Χρόνια Πολλά
με μια ευχή και ελπίδα
να είναι τα χρόνια σου πολλά και ευλογημένα
και εμείς εδώ
κοντά σου κάθε μέρα
χάδι, στοργή και αγάπη, όλα για σένα
– ΕΡΒ
Πατρίδα μου
Πατρίδα…
Όνειρα ταξιδιάρικα
με χρώμα του ουρανού
και δάκρυ από θάλασσα
σαν έρχεσαι στο νου
τον ένα κόσμο τον κρατώ
το τώρα της ζωής μου
τον άλλον ένα όνειρο
που κυνηγά η ψυχή μου
Και οι δυο μες το βαθύ το μπλε
και μες το φως του άσπρου
δώρο πολύτιμο η ζωή
Πατρίδα μου κοντά σου
– EPB 2014
Στη μητέρα μου
Όσα ποιήματα και αν γράψω
όσα τραγούδια και αν πω
την ομορφιά ποτέ δεν θα ‘χουν
σαν του απλού μου Σ’ ΑΓΑΠΩ
που ψιθυρίζουνε τα χείλη
και που φωνάζει η ψυχή
σήμερα που έχεις τη γιορτή σου
Μάνα γλυκιά μου αγγελική…
Μάνα περάνανε τα χρόνια
και έχουν ασπρίσει τα μαλλιά σου
μα πάντα η σπίθα της αγάπης
φεγγοβολά μες τη ματιά σου
και καθρεφτίζω τα όνειρά μου
και τη ζωή μου κάθε μέρα
μέσα σε αυτά τα δυο σου μάτια
τα τρυφερά και αγαπημένα
Σήμερα μάνα στη γιορτή σου
στεφάνι πλέκω από λουλούδια
και το χαρίζω εγώ σε εσένα
ένα απ’ της γης τα αγγελούδια
Χρόνια πολλά σου αγαπημένη
φιλώ το χέρι, τα μαλλιά σου,
και θέλω πάντα αυτή η σπίθα
να λάμπει μέσα στη ματιά σου
Ένα Σπίτι Στη Θάλασσα
Ένα σπίτι στη θάλασσα και τα χρόνια που χάλασα
περιμένοντας κάτι
Τα γαλάζια μου όνειρα το πρωί και το απόγευμα
τα κερνούσα αγάπη
Ένα σπίτι στη θάλασσα και τα χρόνια που χάλασα
σκορπισμένα στο κύμα
Βήμα βήμα οι πίκρες μου καραβάκια ολόλευκα
μια αγάπη συντρίμμια
Ένα σπίτι στη θάλασσα και τα χρόνια που χάλασα
τα μετρώ ένα ένα
στο καθένα η σκέψη μου, στο καθένα η πίκρα μου
γεννημένη από εσένα
Ένα σπίτι στη θάλασσα και τα χρόνια που χάλασα
στον αέρα δοσμένα
μοναχά τους τα βήματα, κουρασμένα και αδύναμα
πάντα ψάχνουν εσένα…
– ΕPB
Ταξίδι στην Ύδρα
Άφησέ με εδώ
που η ψυχή μου κρεμάστηκε
στους πρόποδες του φεγγαριού
εκεί που το χλωμό φως
χαϊδεύει και ξυπνάει την ανάμνηση της πατρίδας
Άφησέ με εδώ
που η σιωπή μπλέχτηκε
στο χλωρό κλαράκι της ψυχής μου
Εδώ που ο Θεός
σκόρπισε με απλοχεριά τις πινελιές του
Άφησέ με εδώ
να ξυπνάω κάθε πρωί
με την αίσθηση ονείρου
και να κοιμάμαι τα μεσημέρια
αγκαλιασμένη από τη σιωπή
της απέραντης ομορφιάς
Άφησε με εδώ
για να κεντώ στο γαλάζιο του ουρανού
τα όνειρα της νύχτας
Άφησέ με εδώ
για να σε νιώθω κύμα και ουρανό
ήλιο και ολόγιομο φεγγάρι
Άφησέ με εδώ
της νοσταλγίας να ζωντανεύω το όνειρο
και τις ψυχής το δάκρυ διαμαντάκι
να απλώνω στα πόδια σου
Απουσία…
Κάθε φορά που κοιτάζω τον ουρανό
βλέπω τα αστέρια και σκέπτομαι πως κάπου
σε ένα μπαλκόνι απέναντι στη θάλασσα
και εσύ βλέπεις τα ίδια αστέρια
Και είμαστε τόσο κοντά και τόσο μακριά
βλέπω μέσα στα αστέρια το πρόσωπό σου
βλέπω τον καπνό του τσιγάρου σου
Βλέπω την καρδιά σου γαλάζιο λουλούδι
να ανθίζει και να μαδάει σε χίλια πέταλα
χίλια αστέρια…
Όλος ο ουρανός γεμίζει από εσένα
και η μοναξιά μου χάνετε καθώς τα μάτια μου
αργοπερπατούν πάνω στα κομμάτια σου
Κάθε φορά που κοιτώ τη θάλασσα
βλέπω το κύμα της και σκέπτομαι
πως κάπου, στη μοναξιά κάποιας παραλίας
μιλάει σε εσένα
Και το ίδιο κύμα σκάει στην παραλία της ψυχής μου
και με γεμίζει
από την αλμύρα της απουσίας σου
Χαμένη Νιότη
Μισάνοιχτη η πόρτα και προσπέρασα
λουλούδια στο κατώφλι ξεχασμένα
και στο δωμάτιο που παιδί μεγάλωσα
δυο χελιδόνια ζουν ευτυχισμένα
Στα αυτιά το γέλιο το βαθύ και το παιδιάστικο
που ξέφευγε απ’ της χαράς το παραθύρι
χορό τρελό της νιότης άρχιζε
του ονείρου το γαλάζιο τρεχαντήρι
Και ήτανε τότε η ζωή για μας
ο κάμπος με αιώνια λιακάδα
τρυγούσαμε μελίσσια τη γλυκιά
της νιότης την ανέμελη φρεσκάδα
Μικρό το σπίτι και στον ίσκιο της χαράς
τα βήματά μας τράβαγαν τον δρόμο
και στης ζωής το αγνάντεμα περίμεναν
για του ονείρου κάποιο ταχυδρόμο
Στα μάγουλα το δάκρυ που ξεχάστηκε
καθώς τα χρόνια παρασύραν στον χορό τους
χίλια και δυο της νιότης τα χαμόγελα
και ούτε δρόμο για τον γυρισμό τους
– EPB
