Χυμώ ψηλότερα μετά —μέσ’ στο βραχνά πώς βγαίνει
Στη γη πίσω απ’ τ’ ανθρώπινο ο καρχαρίας κυνήγι!
Και με τον αυτοματισμό του τίγρη του πελάγου
Το στόμα μου την κυνηγά, το σώμα μου τη σμίγει.
Καθηλωμένη την κρατώ μαλακωμένη τέλεια —
Πώς μαλακώνει απ’ του φιδιού το δάγκαμα το θύμα!
Μαλακωμένος τράχηλος, μαλακωμένοι αγκώνες
Καθώς δουλεύει μέσα της μονότονη μια λίμα!
— Κάποτε που θα ξεχαστεί στον κόσμο τί ’ναι η λίμα
Θα χάσει την αξία της πια και τούτη η εικόνα τότε
Μ’ όλο τον κόσμο μας μαζί· μ’ ακόμα γεια χαρά σας
Όλες που σαν την Εύη μου στον κόσμο μας την τρώτε! . . .
Τι κωμική που ’ναι λοιπόν με σηκωμένα πόδια!
Πού το στητό της βάδισμα, το κοσμικό της ύφος!
Σφαγμένη η περηφάνεια της, το κύρος της ρεζίλι,
Οι χάρες της για κλώτσημα και τ’ αγγλικά της τζίφος!
(Νίκος Φωκάς, Παρτούζα, πρώτη δημοσίευση: περ. Σπείρα, τχ. 8, 1981, ξανά σε: Παρτούζα ή ένα κλείσιμο ματιού, Αθήνα, Εστία, 1991)
Παρτούζα ή Ένα κλείσιμο ματιού: Έτσι τιτλοφορείται το αφηγηματικό, σατιρικό, ερωτικό ποίημα (τετράστιχα σε δεκαπεντασύλλαβο) που εξέδωσε ο Φωκάς το 1991 (αντάξιο ως προς τη λεπτή ειρωνεία και το πνεύμα του με τις αποστροφές ενός Τσέστερτον) θέλοντας αφενός να παρωδήσει τον έρωτα και αφετέρου να προκαλέσει το ποιητικό κατεστημένο για τη σοβαροφανή σεμνοτυφία του.
