Όταν ήταν παιδάκι τρύπωνε στην… τσέπη του μουσικού πατέρα της και διείσδυε αθέατη στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Τότε που υπήρχε ακόμα στα θέατρα ζωντανή ορχήστρα. Στον ίδιο μαγικό κόσμο, σήμερα, γεμάτη ενέργεια, με οικονομία εκφράσεων και κινήσεων, με ομαδικό πνεύμα, κάνει αριστοτεχνική χρήση των εκφραστικών της μέσων. Στέρεα και ικανή, η Εβελίνα Αραπίδη με κράτησε όμηρό της καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης «’Ενας Όμηρος» του Brendan Behan σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη. Εκεί στο Ρουφ, στο βαγόνι μιας παλαιάς αμαξοστοιχίας, μια ηλεκτρισμένη ερμηνεία, μια φωνή σπάνια, μια ηφαιστειακή γυναίκα, με χρώμα γελαστό και άρωμα νεραντζιάς, σε μαγεύει. Η Εβελίνα Αραπίδη υποδύεται τη Μεγκ, γήινη, επαναστατική και ελεύθερη σαν στοιχείο της φύσης. Έξοχη, απολαυστική, πανέτοιμη και παμπόνηρη, εντυπωσιάζει το κοινό. Το εναρκτήριο σάλπισμά της άλλωστε μας είχε προετοιμάσει για την ενδιαφέρουσα συνέχεια. Τη θυμάμαι στο «Allou Fun Dark» με την ομάδα «Chromatic Sequense» ως ηδονική και κρυστάλλινη Άννα να μας παρασύρει σε σκοτεινά, δαιμονικά, απόμερα τοπία. Παιδί μαρτυρικό και καταραμένη καλλονή ταυτόχρονα. Κι αργότερα καθηλωτική, διονυσιακή, εκρηκτική στο αινιγματικό πολυθέαμα «Μετά;» της Έλλης Παπακωνσταντίνου. Τώρα στο «Τρένο στο Ρουφ» είναι η Ιρλανδέζα πατριώτισσα, η «πόρνη με τη χρυσή καρδιά», κυνική και αθώα, σαρωτική και θυελλώδης, που παίζει σε απόσταση αναπνοής από το θεατή και επιπροσθέτως τον κερνάει και μπίρα! Εβελίνα, μέσα στο θέατρο όλοι μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, ταξιδεύουμε. Οι δρόμοι μας ανοίγουν. Πιστεύω όμως πως για σένα «η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος».
Ακολουθεί συνέντευξη.
Η φωτογράφηση είναι του Αντώνη Ψαρρά.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα, στον Βύρωνα. Θυμάμαι τις μυρωδιές από τις νεραντζιές που σήμαιναν ότι ήταν η εποχή να ξαμοληθούμε στις πλατείες, τις νύχτες που βλέπαμε στα κρυφά θερινό σινεμά από την ταράτσα του φίλου μας, Η «Γαλάζια Λίμνη» ήταν η πρώτη ταινία που είδα τότε… ταξίδι… τα σαββατόβραδα που με έπαιρνε ο μπαμπάς μου μαζί του στα νυχτερινά κέντρα ήταν μουσικός, έπαιζε πνευστά) και παρατηρούσα τη σκηνή από τις κουίντες, τα φώτα, όλο το backstage, τα καμαρίνια, τις μυρωδιές από make up και αρώματα… τους ήχους από τους μουσικούς που κουρδίζανε… Μαγικός κόσμος…
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το θέατρο;
* “Εύθυμη χήρα”, οπερέτα τους Φραντς Λέχαρ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, με εντυπωσίαζε η πειθαρχία της! Ήταν σαν τελετουργικό η προετοιμασία της να βγει στη σκηνή… Θέατρο “Αλσος”, “Ελεύθερο Θέατρο”, Φασουλής, Χρυσομάλλης, Παναγιωτοπούλου. Tους παρατηρούσα από την κουίντα, την απόλυτη οικειότητά τους με τη σκηνή. Τότε στα θέατρα υπήρχε ζωντανή ορχήστρα και είχα την τύχη να τρυπώνω σχεδόν στην τσέπη του μπαμπά μου και να διεισδύω στο μαγικό αυτό κόσμο.
Αν δεν γινόσουν ηθοποιός, τι θα ήθελες να γίνεις;
* Χορεύτρια ή μουσικός, οπωσδήποτε κάτι που θα είχε σχέση με την τέχνη. Αν δεν ήμουν από μουσική οικογένεια μάλλον μουσικός θα γινόμουν! Λατρεύω και τη μουσική και το χορό, την κίνηση… εργαλεία στην τέχνη μας ούτως ή άλλως…
Ποιο ήταν το κίνητρό σου να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο;
* Τα παραμύθια, οι ιστορίες των ανθρώπων και των θεών, τα ταξίδια στις ζωές σας, στις ζωές μας, στις ζωές τους, τα ταξίδια στο χρόνο, στις εποχές, οι μεταμορφώσεις, οι μεταμφιέσεις.
Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου δάσκαλοι;
* Πολλοί οι δάσκαλοι στη ζωή μου, η οικογένειά μου, ο γιος μου, μεγάλος δάσκαλος! Ο σύντροφός μου. Ο πρώτος άνθρωπος που με μύησε στην ανάγνωση ενός ρόλου, η Όλια Λαζαρίδου, ώρες ευτυχίας σκυμμένες πάνω σε μεγάλα κείμενα, ο Peter Rose ένας υπέροχος δάσκαλος κειμένων του Shakespeare, έκανα τις πρώτες μου κοπάνες από το σχολείο για να τον συναντώ και να δουλεύω πάνω σε ηρωίδες του Shakespeare. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πάντα μαθήτρια, οπότε κάθε στιγμή αναζητώ και βρίσκω δασκάλους, κάθε στιγμή είναι δάσκαλος έτσι κι αλλιώς…
Θέλεις να μου μιλήσεις για την προσωπικότητα της Μεγκ, της γυναίκας που υποδύεσαι στο έργο «Ένας Όμηρος»;
* Μεγκ Ντίλον, η πόρνη στον οίκο ανοχής… Πληθωρική και καταιγιστική, λύνει και δένει στο μπορντέλο, κυνική και σαρκαστική αλλά και αθώα, πολύ γήινο πλάσμα, «πιστή πατριώτισσα, μια πουτάνα με χρυσή καρδιά». Εξόριστη κι αυτή, όπως και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου. Αν και Ιρλανδέζα από γραφής, έχει πολύ έντονα μεσογειακά χαρακτηριστικά η συμπεριφορά της. Μου θυμίζει φελινική ηρωίδα.
Θεωρείς ότι το συγκεκριμένο θεατρικό έργο του Brendan Behan είναι επίκαιρο στις μέρες μας και για ποιο λόγο;
* Είναι απόλυτα επίκαιρο και σήμερα και πάντα. Είμαστε σε κατάσταση ομηρείας, η Ελλάδα. Παίζουν την τύχη της χώρας μας σαν σε επιτραπέζιο, μονόπολη, χτες ήταν η Ιρλανδία, σήμερα είναι η Ελλάδα, αύριο η Γαλλία…
Ο ενθουσιασμός των επαναστατών της εποχής έχει κοινά σημεία με τον ενθουσιασμό των νέων σήμερα;
* Νομίζω και εύχομαι να πω την αλήθεια ότι η ιδέα της επανάστασης έχει υποχωρήσει πια, νιώθω ότι δεν είναι στην επανάσταση η αλήθεια ούτε η λύση. Αυτοί που κάποτε επαναστάτησαν για ελευθερία μόλις απέκτησαν εξουσία έγιναν οι ίδιοι βασιλικότεροι του βασιλέως, έτσι είναι η φύση μας, των ανθρώπων. Bλέπω ανθρώπους γύρω μου να αναρωτιούνται πιο ουσιαστικά, να αναζητούν την αλήθεια.
Στο έργο ένας Άγγλος στρατιώτης κρατείται όμηρος ως αντίποινα για τη φυλάκιση ενός μέλους του IRA.Tελικά θύτης και θύμα σε περίοδο πολέμου έχουν το ίδιο σκληρό πρόσωπο;
* Εννοείται… Όπως είπα και πριν αυτή είναι η φύση μας. Όλοι είμαστε θύτες και θύματα την ίδια στιγμή ούτως ή άλλως, εξαρτάται πάντα από ποια οπτική γωνία θα το δεις. Οτιδήποτε μας φανατίζει μπορεί να μας μετατρέψει είτε σε θύτη είτε σε θύμα ανά πάσα στιγμή.
To θέατρο λειτουργεί κι ως ένα είδος ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας σε μια περίοδο εθνικής ανησυχίας και κατάθλιψης;
* Το θέατρο πάντα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Απλά σε μια τόσο έντονη περίοδο αμφισβήτησης είμαστε όλοι πιο ανοιχτοί. Όταν η ποιότητα της καθημερινότητάς μας κρίνεται κάθε στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Αυτό που κρίνεται περισσότερο από καθετί αυτήν την περίοδο είναι η ύλη κι αυτό αφήνει πολύ χώρο για τέχνη, για επαναπροσδιορισμό των αξιών.
Μέσα από το θέατρο καταλαβαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους;
* Βέβαια. Είναι πολύ αποκαλυπτική η διαδικασία. Όλοι γινόμαστε διάφανοι μέσα από το θέατρο. Δεν είναι παράξενο; Μέσα από την ενσάρκωση των όποιων ρόλων φαίνεται το αληθινό μας πρόσωπο. Λειτουργεί σαν καθρέφτης.
Έχεις ανακαλύψει κάποιον τρόπο για να στηρίζεις τα όνειρά σου;
* Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο μια φράση η οποία λειτουργεί σαν… κλειδί. Μετατρέπω τα όνειρά μου σε στόχους. Οι στόχοι πραγματοποιούνται, τα όνειρα μπορεί να παραμείνουν στη σφαίρα του φανταστικού.
Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να υποδυθείς;
* Λαίδη Μάκμπεθ, Αγαύη, Μήδεια, Μαρία Στιούαρτ, ρόλους που τραγουδάνε, τραγούδια που μιλάνε, αλλά και νέα εξαιρετικά κείμενα νέων δημιουργών… Νιόβη… έρχεται!
Ποιον στίχο αγαπημένου ποιητή θυμάσαι;
* “Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες, όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό, τι κι αν τύχει, όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό, τι ποθώ”… Ανδρέας Εμπειρίκος.
Ένας καλλιτέχνης μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος σήμερα;
* Δε νομίζω ότι η ευτυχία ενός καλλιτέχνη έχει να κάνει με το χρόνο… όταν μπορεί να επικοινωνήσει την αναζήτησή του μέσω των εργαλείων που μας δίνει η τέχνη και να είναι δραστήριος στο ταξίδι του, μπορεί να αντλεί ευτυχία από την κάθε στιγμή…
Πριν από την παράσταση έχεις τρακ; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζεις;
* Ναι, πάντα έχω τρακ πριν ανέβω στη σκηνή, λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη. Μπορεί να ακουστεί κοινότοπο αλλά συγκεντρώνομαι στην αναπνοή μου και στον παλμό της καρδιάς μου. Όταν ανέβω στη σκηνή το τρακ εξαφανίζεται, αρχίζει το ταξίδι.
Πώς είναι η αίσθηση να παίζεις σ’ ένα τόσο μικρό χώρο, όπως το «Τρένο στο Ρουφ» και τόσο κοντά στο κοινό;
* Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον χώρος! Λειτουργεί σαν κινηματογραφικό πλατό. Αισθάνεσαι ότι κάθε σκηνή είναι πλάνο. Πραγματικά ξερνάει καθετί ψεύτικο. Έχοντας πλούσια εμπειρία από κάθε είδους θεατρική σκηνή αλλά πολύ μικρότερη δυστυχώς από κινηματογράφο, αξιοποίησα και αξιοποιώ στο έπακρο τη δυνατότητα αυτή του Τρένου. Νιώθω λες και υπάρχει κάμερα που παρακολουθεί την κάθε μου μικρο-κίνηση.
Τι σε συγκινεί και τι σε απωθεί στο χαρακτήρα του Έλληνα;
* Με συγκινεί η ανά πάσα στιγμή ανοιχτή καρδιά του, η διάθεση που θα τον κάνει να χορέψει για να θεραπεύσει τον πόνο του. Με απωθεί η έλλειψη σεβασμού και η γκρίνια στην καθημερινότητα και η έλλειψη αισθητικής σε κάθε γωνιά της χώρας μας.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου περίπατος στην πόλη;
* Κάποτε ήταν το κέντρο της Αθήνας, δυστυχώς λιγότερο πια, η μιζέρια και ο φόβος παραμονεύει όλο και περισσότερο στα βλέμματα των ανθρώπων, πράγμα που με θλίβει και με κάνει να κατοικώ σε αναμνήσεις. Μένω στο Χαλάνδρι, οπότε περπατάω πολύ στο ρέμα του Χαλανδρίου. Είναι ένας ζωντανός βιότοπος, την άνοιξη και το καλοκαίρι υπάρχουν μέχρι και μεγάλοι πράσινοι παπαγάλοι, αλήθεια!
Με τι γελάς αυθόρμητα;
* Γενικά γελάω πολύ…χαρά γεμάτη… όταν παραπαίρνω τον εαυτό μου σοβαρά, γελάω πολύ με τον εαυτό μου…ώρες ώρες μου φαίνεται ότι παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τις μικρο-ιστορίες μας και τους εαυτούς μας.
Τι σε συγκινεί;
* Το ισχυρό κίνητρο της αγάπης που οδηγεί έναν άνθρωπο να κάνει θαύματα, να ξεπεράσει τον εαυτό του, στον αθλητισμό είναι πολύ έντονο αυτό. Πρόσφατα διάβασα για έναν πατέρα που η αγάπη του για τον παραπληγικό γιο του τον οδήγησε να τερματίσει έξι φορές στο πιο δύσκολο αγώνισμα του κόσμου, το τρίαθλο της Χαβάης.
Με συγκινούν οι υπερβάσεις όταν έχουν αγνό και ειλικρινές κίνητρο, εκεί που ο άνθρωπος συναντά τη θεϊκή του φύση.
Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Δεν έχω τώρα κατοικίδιο. Αγαπώ τα ζώα πάρα πολύ, είχα για χρόνια σκύλο, σε ένα σπίτι με κήπο θα είχα σίγουρα γάτες, σκύλους και άλογο…
* Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τις φωτογραφίες.
