Ένας αθόρυβος και γλυκός άνθρωπος, ηθοποιός και σκηνοθέτης, συγγραφέας και ενδυματολόγος που ακούραστα υπηρέτησε την Τέχνη, σεμνά και με αγάπη ήταν η Κυρία Έλλη Βοζικιάδου.
Το πρωί της Παρασκευής 24 Απριλίου 2020, στα 88 της, έπεσε η «αυλαία» της ζωής της. Μιας ζωής που ήταν γεμάτη προσφορά στον πολιτισμό.
Αυτός ο υπέροχος Άνθρωπος, ο γλυκός, ο ηθικός και έντιμος υπηρέτησε το Θέατρο από παιδί με αγάπη, αφοσίωση, αυταπάρνηση και αγώνα.
Ήταν επί 20 χρόνια πρωταγωνίστρια στο Εθνικό Θέατρο και στη συνέχεια για άλλα 40 χρόνια στο δικό της θεατρικό σπίτι, το «Θέατρο Θυμέλη – Έλλης Βοζικιάδου» στο οποίο από το 1980 παρουσίαζε στο κοινό όλων των ηλικιών παραστάσεις με ψυχή και με ποιότητα.
***
Η Έλλη Βοζικιάδου γεννήθηκε το 1932 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών και τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με άριστα. Απόφοιτος επίσης της Γαλλικής Ακαδημίας Αθηνών.
Από μαθήτρια δραματικής σχολής θήτευσε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο το οποίο και υπηρέτησε επί μία 20ετία, παίζοντας ρόλους πρωταγωνιστικούς, ιδιαίτερα στην αρχαία τραγωδία, καθώς και στο κλασσικό και σύγχρονο ρεπερτόριο, ελληνικό και ξένο.
Στα πρώτα της βήματα συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη, ερμηνεύοντας πρώτους ρόλους στα έργα: «Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα», του Τζ. Μπάρι, «Ιερή φλόγα» του Σόμερσετ Μωμ και «Ταξίδι αναψυχής».
Συνεργάστηκε επίσης με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικό ρόλο της Μαριώς στο έργο «Καραϊσκάκης» των Φωτιάδη – Σταύρου. Επίσης πρωταγωνίστησε ως Αγλαΐα Ιβάνοβα Επαντσίνα στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι καθώς και πρώτους ρόλους στα έργα «Μονοσάνδαλος», «Έβδομος ουρανός» και «Χρυσό χάπι».
***
Μετέπειτα συνεργάστηκε με το θίασο του Μίμη Φωτόπουλου στις παραστάσεις: «Όλα τα παλιά αγοράζω» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου και «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Γιαροσλάβ Χάσεκ.
Το 1970 συνεργάστηκε εκτάκτως με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Ιούς στον «Προμηθέα δεσμώτη» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Θάνου Κωτσόπουλου.
Με το Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε για 20 χρόνια. Όπως έλεγε η ίδια: «Συγκλονιστική ήταν η συνάντησή μου και η συνεργασία μου με την Κατίνα Παξινού. Είχα τη μεγάλη τύχη να παίξω την Πολυξένη δίπλα της ενώ έπαιζε την Εκάβη. Το Εθνικό Θέατρο είναι για μένα κάτι ιερό. Αισθάνομαι πολύ γεμάτη πολύ δυνατή από όσα έζησα μέσα στο Εθνικό. Όμως δεν θα ξεχάσω και μια άλλη μεγάλη στιγμή της καριέρας μου στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος όταν πρωταγωνίστησα δίπλα στον Θάνο Κωτσόπουλο».
***
Έλεγε επίσης: «Στο Εθνικό έμαθα πως ο ηθοποιός θα πάει δύο ώρες πριν από την παράσταση, θα πιει το καφεδάκι του, θα βαφτεί και θα ντυθεί μόνος του. Αυτό είναι μία ιεροτελεστία που κι αυτή κάνει τον ηθοποιό. Βέβαια υπάρχουν οι μακιγιέρ και οι ενδυματολόγοι που προσφέρουν σπουδαίο και σημαντικό έργο. Όμως ο ηθοποιός που αγαπάει αυτό που κάνει πρέπει να αγαπάει, να περιποιείται τον εαυτό του αλλά και το ρούχο που θα το φορέσει. Αυτό όλο δείχνει τον καλό ηθοποιό, τον επαγγελματία, τον άνθρωπο που αγαπάει αυτό που υπηρετεί».
***
Το 1980 αποχώρησε από το Εθνικό Θέατρο και ίδρυσε μαζί με τον σύζυγό της Αρχιμουσικό – Συνθέτη – Συγγραφέα Διονύση Κούτση την Εταιρεία Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων «Θυμέλη» με Κεντρική και Παιδική Σκηνή (στην οποία δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση) καθώς και με ποικίλη πολιτιστική δραστηριότητα.
Έπαιξε επίσης στις ταινίες: «Η δίψα» (1957) και «Ηλέκτρα» (1962).
***
Το 1991 στο χώρο του Θεάτρου «Θυμέλη» ιδρύθηκε του «Επιμορφωτικό Κέντρο Αρχαίου Δράματος Θυμέλη» στο οποίο δίδαξε υποκριτική, αγωγή του Λόγου και ορθοφωνία μαζί με πολλούς διακεκριμένους καθηγητές.
Ως καθηγήτρια υποκριτικής συνεργάστηκε με την Ανωτέρα Δραματική Σχολή της Μαίρης Τράγκα και ως καθηγήτρια ελληνικής γλώσσας, λογοτεχνίας και ποίησης δίδαξε στο «City Litterary Institute» του Λονδίνου. Υπηρέτησε το θέατρο και ως ενδυματολόγος από το έτος 1985 με το ψευδώνυμο «Έλσα Βώκου».
***
Οι ώρες που αφιέρωσε στο θέατρο ήταν άπειρες επειδή, όπως έλεγε: «Στο Εθνικό Θέατρο γνώρισα παλιές ηθοποιούς όπως τη Χριστίνα Καλογερίκου και την Αθανασία Μουστάκα, γυναίκες οι οποίες λάτρευαν το θέατρο. Ήταν γυναίκες που δούλεψαν τόσα χρόνια και μέσα στο Εθνικό ήταν σαν έφηβες και δούλευαν σκληρά όπως και ένα κοριτσάκι που μόλις έχει βγει από τη Σχολή. Αυτό το πάθος για δουλειά το μετέδιδαν και σε μας».
***
Η Έλλη Βοζικιάδου μπορεί να αφιέρωνε όλη της ζωή στο Θέατρο όμως, όπως είπε η κόρη της: «Ήταν μια μάνα που η αφοσίωσή της στο θέατρο δεν μου στέρησε ποτέ τη στοργή και το ενδιαφέρον της, τη λαχτάρα της. Ήταν μια μοναδική μάνα αλλά και μια μοναδική σύζυγος που πορεύτηκε στη ζωή και την τέχνη σαν ένα υποδειγματικό ζευγάρι χέρι χέρι με τον πατέρα μου αρχιμουσικό Διονύση Κούτση, που ήδη την έχει πάρει από το χέρι για να την οδηγήσει στο πιο γαλήνιο ουράνιο πέπλο».
***
Στη βασική φωτογραφία η Έλλη Βοζικιάδου ως «Ελένη» το 1965 στις «Τρωάδες» στην Επίδαυρο.
***
Στοιχεία για το παραπάνω κείμενο από το «Θεατρικό Ημερολόγιο» του 2019 και από τη σελίδα της κόρης της στο face book.
***
Ο αποχαιρετισμός της Έλλης Βοζικιάδου θα γίνει τη Δευτέρα 27 Απριλίου 2020 στο Α’ Κοιμητήριο Αθηνών στις 12 το μεσημέρι.
