Αν το πιστέψεις, υπάρχουν. Ξωτικά εννοώ. Προς επίρρωσιν, μια γυναίκα με αλλόκοσμη ομορφιά ξωτικού εναποθέτω στα μάτια και στη σκέψη σας. Στη χρυσοπράσινη πατρίδα της αυτά τα πλάσματα τα λένε ανεράδες. Eπιβλητικά σαγηνευτικές παρουσίες, που σε κάνουν να παραμερίζεις θαμπωμένος. Έφηβη ακόμα εξέφρασε την επιθυμία να ακολουθήσει το δρόμο του θεάτρου. Η αυστηρή εντολή «ξέχασέ το» μπορεί να την έφερε προσωρινά αντιμέτωπη μ’ ένα αξημέρωτο αδιέξοδο, δεν κατάφερε όμως να την κάνει να εγκαταλείψει τη βαθύτερη ανάγκη της. Η μαγνητική και φινετσάτη Έλενα Χατζηαυξέντη, ηθοποιός και υψίφωνος, έχει συνείδηση του χρέους που συνοδεύει το ταλέντο. Το χάρισμά της το μετατρέπει σε πλούτο που μεταγγίζεται στη σκηνή και αποκαλύπτει στο θεατή την υψηλή αίσθηση του θεάτρου. Φέτος θα ενσαρκώσει τη «δεσποινίδα Τζίλκριστ» στο έργο «Ένας όμηρος» του Μπρένταν Μπίαν. Στη λυρικά ρεαλιστική ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται στο θεατρικό βαγόνι του «Τρένου στο Ρουφ», εκτός από το να μας κόβει την ανάσα με τα θεσπέσια μάτια της, θα ερμηνεύσει με την υπέροχη φωνή της και τα εμβληματικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Μύχια, γοητευτική, ενίοτε θεατρικά δαιμονική και προκλητική. Ένα μεταξένιο κορίτσι, κόσμημα για το ελληνικό θέατρο. Με πάθος, χιούμορ, καλοσύνη και αγάπη. Μια πηγή που αναβλύζει ασταμάτητα δροσερό νερό. Κι επειδή έχουν άδικο όσοι πιστεύουν ότι η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή, η Έλενα Χατζηαυξέντη αποδεικνύεται περίτρανα άνθρωπος με υψηλή νόηση και εύφορη σκέψη, που γεύεται με χαρά την ποικιλία και την αμεσότητα της ζωής. Διαθέτει παιδεία, ποιότητα, καλαισθησία, ένστικτο, καθαρή αντίληψη και ένα χαμόγελο που απευθείας σε κατακτά. Έλενα, ένα από τα πιο ακλόνητα μυστήρια του κόσμου είναι το κάλλος. Δεν χρειάζεται απόδειξη. Είναι αδιάσειστο, όπως η ζεστασιά του ήλιου. Όμως γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι και το θαύμα του πνεύματος, που σε σένα είναι πραγματικό και το ίδιο ορατό. Ως ανυπόμονη θεατής θα φτάσω έγκαιρα στο σταθμό του Ρουφ για το ταξίδι. Αυτή η υπόσχεση δεν εκκρεμεί…
Aκολουθεί συνέντευξη.
* Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.
Έλενα, πού γεννήθηκες;
* Γεννήθηκα στους Τρούλλους, ένα χωριό έξω από τη Λάρνακα, στην Κύπρο.
Ποιες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία σε συνοδεύουν;
* Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πέντε παιδιά (τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι), τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και τη γιαγιά μου την Ελένη.
Με θυμάμαι να τρέχω σε λιβάδια γεμάτα μαργαρίτες και παπαρούνες, να δουλεύω στα χωράφια με τον πατέρα μου, να καίω καλαμιές…
Θυμάμαι την αυλή του σπιτιού μου γεμάτη σιτάρι, τα μανταρίνια που έκοβα το πρωί για να πάρω μαζί μου στο σχολείο και τη γεύση από το ρόδι που μου καθάριζε σπυρί σπυρί η γιαγιά μου για να το φάω με το κουταλάκι σε ένα μεγάλο φλιτζάνι.
Θυμάμαι να παίζω καράτε με τα αγόρια το πρωί…
Θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα στο νηπιαγωγείο που έφαγε χώμα για να με εντυπωσιάσει.
Θυμάμαι τις μεγάλες μποτίλιες με γάλα που κουβαλούσα μαζί με τον πατέρα μου, την αμυγδαλότουρτα της μαμάς μου, τα μαγαζιά που πηγαίναμε για χορό και φαγητό κάθε Σαββατοκύριακο, τις πρόβες στη μοδίστρα για ρούχα τα οποία έπρεπε να είναι ίδια με αυτά της μικρής μου αδελφής.
Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες στην παραλία όπου τρώγαμε σάντουιτς με χαλούμι και ντομάτα, καρπούζι και σταφύλι. Θυμάμαι κόσμο στο σπίτι να τρώει, να πίνει και να χορεύει…
Θυμάμαι τα καρναβάλια που η μαμά μου με έντυνε συνέχεια βασίλισσα Κλεοπάτρα…
Θυμάμαι τις διαδηλώσεις κατά των Τούρκων, τους Αυστριακούς του ΟΗΕ που διοργάνωναν πάρτι για μας με σακουλοδρομίες και άλλα πολλά παιχνίδια, τον Τουολαρή που γυρνούσε με ένα μικρό φορτηγάκι και πουλούσε παγωτό, τη γιαγιά μου που κάθε πρωί μου έφτιαχνε γάλα με σιρόπι μπανάνας, τη μαμά μου που μου έκοβε τριαντάφυλλα από τον κήπο για να πάρω στις γιορτές του σχολείου, τον πατέρα μου να με παίρνει βόλτα καθισμένη ψηλά στους ώμους του…
Επίσης θυμάμαι τις μυστικές μου στιγμές που ονειρευόμουνα και έφτιαχνα ιστορίες με τις κούκλες αλλά και τα όπλα μου.
Αναμνήσεις πολλές και διαφορετικές που επανέρχονται κάθε φορά με άλλο χρώμα και άλλη αφορμή.
Με τι καλλιτεχνικές επιρροές και με τι μουσικά ακούσματα μεγάλωσες;
* Καλλιτεχνικές επιρροές ήταν τα παραμύθια που άκουγα ή διάβαζα, τα έθιμα του Πάσχα, ο περιοδεύων θίασος του Φιρφιρή, οι γιορτές και τα θεατρικά έργα στο σχολείο, ο Καραγκιόζης, τα ποιήματα, οι δάσκαλοί μου. Και τα μουσικά μου ακούσματα ήταν πολλά και διαφορετικά, όπως τα νανουρίσματα της γιαγιάς μου, τα τραγούδια της μαμάς μου στο αυτοκίνητο, βυζαντινές μελωδίες, παλιά λαϊκά, μοιρολόγια, μαθήματα αρμόνιου όπου κρυφά παρακολουθούσα και μαθήματα τραγουδιού, όλα τα πατριωτικά κυπριακά τραγούδια, η επαφή μου με μια χορωδία και ένα παραδοσιακό χορευτικό συγκρότημα και η εμπειρία μου να δουλεύω σε ένα ξενοδοχείο με Ρώσους οι οποίοι έφερναν από τη Ρωσία μια πολύ σπουδαία τραγουδίστρια κάποιες βραδιές!
Όταν ήσουν μικρή, σε παρότρυνε κάποιος να ασχοληθείς με το θέατρο;
* Αυτό που πραγματικά με παρότρυνε ήταν ο εαυτός μου, μια βαθύτερη ανάγκη μου που ύστερα από πολλά χρόνια δοκίμασα να την ονοματίσω. Έφτιαχνα παιχνίδια με φανταστικά πρόσωπα, έπαιζα σε όλα τα θεατρικά έργα του σχολείου και έγραφα συνέχεια ποιήματα. Όμως το θέατρο ήταν μια απαγορευμένη επιθυμία, ένα όνειρο που οι πιο πολλοί άνθρωποι στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον είχαν απορρίψει ως μελλοντική μου ασχολία. Όταν έφτασε ο καιρός να δώσω για το πανεπιστήμιο, ένας καθηγητής μου στο Λύκειο, ο κύριος Χατζημάρκου, με παρότρυνε να δώσω και για τη δραματική σχολή. Όταν το είπα ένα βράδυ στον πατέρα μου και μου είπε με πολύ αυστηρό ύφος «ξέχασε το», ένιωσα ότι δεν θα ξημέρωνε ποτέ. Έτσι τότε δεν έδωσα, όμως σκέφτηκα να περάσω στο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα για να πάω εκεί σε δραματική σχολή και έτσι και έγινε. Πήγα στη Θεσσαλονίκη στο παιδαγωγικό και έπειτα από ένα χρόνο μπήκα στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Αναμφισβήτητα είσαι πολύ ταλαντούχα, στο τραγούδι και στο θέατρο. Πιστεύεις ότι το ταλέντο στον άνθρωπο είναι και χρέος;
* Καταρχάς πιστεύω ότι έχουμε χρέος απέναντι στο εαυτό μας να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε όλα μας τα ταλέντα. Ίσως το πιο σημαντικό είναι το ταλέντο του να μπορεί κανείς να ζει και να υπάρχει ολόκληρος, να είναι συνειδητός και να πορεύεται σε μια όλο και πιο βαθιά συνάντηση με τον εαυτό του. Αν το ταλέντο μας, το κάνουμε τέχνη τότε θα μπορούσα να πω ότι έχουμε χρέος να μεταδίδουμε στο θεατή μας όλο και πιο λεπταίσθητες στιγμές, να ανακαλύπτουμε όλο και πιο πολλές διακυμάνσεις συναισθημάτων και αισθήσεων για να πλουτίζουμε την ομορφιά μας. Αυτό, όμως, πάντα γίνεται μέσα από τη ανακάλυψη του εαυτού μας για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε και να αγαπήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη.
Υπάρχει μουσική παιδεία στη χώρα μας; Και εννοώ γενικότερη κουλτούρα γύρω από τη μουσική και την όπερα. Το διαχωρίζω από τη μουσική εκπαίδευση.
* Αν κάνουμε βόλτα ένα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας θα νιώσουμε ότι έχουμε μουσική παιδεία; Θα έλεγα όχι. Κυριαρχεί ο «ήχος του πρέπει» και ο «ήχος του να προλάβω» μαζί με μερικές νότες θυμού και γκρίνιας! Πιστεύω ότι η μουσική είναι μια τέχνη που μπορεί να σου μάθει να ζεις, να απολαμβάνεις, να υπάρχεις γιατί σου καλλιεργεί τις αισθήσεις σου, ειδικά την ακοή και σε συντονίζει με το χρόνο. Άρα οι ήχοι που κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας και στη συμπεριφορά μας είναι ο δείκτης της μουσικής μας παιδείας. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η βιασύνη μας και η δυσκολία μας να ζούμε αποκλειστικά τη στιγμή μας, εμποδίζει το αυτί μας να καλλιεργηθεί και να γίνει εύπλαστο. Στη συνέχεια ο τρόπος που αναπτύσσεται η ακοή μας καθορίζει τη συμπεριφορά μας, την ισορροπία μας στο χώρο καθώς και την αντίληψη της ταυτότητάς μας. Η μουσική παιδεία, λοιπόν, ξεκινάει από τον τρόπο που ακούμε και συνεπώς τον τρόπο που μιλάμε και επικοινωνούμε. Όσο πιο πολλοί κακοί ήχοι υπάρχουν σε ένα χώρο, τότε τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος από άμυνα κλειδώνει την ικανότητά του να προστατευθεί, με αποτέλεσμα να μειώνει τη μουσικότητά του. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι -και ανάμεσά τους και οι Έλληνες- αγνοώντας πόσο ο ήχος επηρεάζει την ψυχολογία και την υγεία μας, φωνάζουμε και μιλάμε με σκληρό και ρηχό ήχο, πηγαίνουμε σε μαγαζιά με πολύ δυνατό και κακό ήχο, ψωνίζουμε στο σούπερ μάρκετ επηρεασμένοι από το γρήγορο καταναλωτικό ήχο στα μεγάφωνα και συνηθίζουμε στον επαναλαμβανόμενο ήχο ενός συναγερμού. Από τη μια, λοιπόν, υπάρχει μια τάση να παράγονται όλο και πιο «αν-ήσυχοι» ήχοι που δε μας βοηθούν να συγκεντρωθούμε στον εαυτό μας αλλά μας οδηγούν στο να λειτουργούμε σπασμωδικά και βιαστικά.
Από την άλλη;
* Από την άλλη όμως έχουμε το δώρο της ελληνικής γλώσσας, η οποία είναι θεραπευτική γιατί δεν είναι αιχμηρή και ρέει. Αυτή η γλώσσα γέννησε τόσους σπουδαίους μουσικούς, συνθέτες, τραγουδιστές αλλά και αρκετούς ακροατές που αγαπάνε τη μουσική και την υποστηρίζουν. Μαζί με όλα αυτά, με βάση το ψυχικό άνοιγμα της ελληνικής σκέψης και της αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας έρχεται η όπερα να ενώσει το γήινο με το ουράνιο.
Αυτοί οι «άλλοι» ήχοι που ακόμα και το πιο ακαλλιέργητο αυτί θα σταθεί να ακροαστεί, μας είναι απαραίτητοι για να ζήσουμε καλύτερα: κάτι καλό θα νιώσουμε στο στομάχι μας, θα μαλακώσει ο πονοκέφαλός μας και ευεξία θα πλημμυρίσει την ψυχή μας.
Επίσης, η θεατρική παιδεία σε τι επίπεδο βρίσκεται, κατά τη γνώμη σου;
* Πιστεύω ότι ο κόσμος διψά για καλό θέατρο που θα του ξαναθυμίσει το σώμα του, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του και θα του προτείνει κάτι καινούριο για τη ζωή του. Αν η θεατρική παιδεία είναι απαραίτητη γιατί ξυπνάει συνειδήσεις, τότε πιστεύω ότι χρειαζόμαστε όχι άλλη ποσότητα αλλά άλλη ποιότητα.
Ποιοι ήταν οι σημαντικότεροι σταθμοί στη σταδιοδρομία σου;
* Ο πρώτος σταθμός στη σταδιοδρομία μου ήταν το έργο και η παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μάνου Βακούση και Βενετίας Μοσχόβου, που ουσιαστικά μου άλλαξε τη ζωή μου, γιατί ανακάλυψα την υγεία και την ελευθερία που μπορεί να σου χαρίσει το θέατρο. Έτσι τα «μαύρα σύννεφα» από τη δραματική σχολή διαλύθηκαν, τα κείμενα με αφορούσαν προσωπικά και η απόλαυση του παιχνιδιού απομάκρυνε το τρακ και το άγχος.
Τι ήρθε μετά;
* Μετά ακολούθησε η «Συνοδός» της Νίνα Μπερμπέροβα όπου ο ρόλος της Μαρίας Νικολάγιεβνα με έκανε να καταλάβω ότι το να νιώθει κανείς ευτυχισμένος που υπάρχει, αναπνέει και τραγουδάει τον κάνει παντοδύναμο. Και πως το να γκρινιάζεις, να σου φταίνε οι άλλοι και το σύστημα είναι άλλοθι για να μην απολαμβάνεις την αθανασία της θνησιμότητάς σου.
Έπειτα συνεργάστηκες με τον Ανδρέα Στάικο;
* Ναι. Η συνεργασία μου με τον Ανδρέα Στάικο με έκανε να βυθιστώ στις αισθήσεις της γυναικείας φιλαρέσκειας και ομορφιάς σε συνδυασμό με το υπέροχο φαγητό του και το παιχνίδι των λέξεών του.
Συναντήθηκες ξανά καλλιτεχνικά με τη δασκάλα σου, Βενετία Μοσχόβου;
* Βεβαίως, διότι ακολούθησε η ναρκομανής «Ρεβέκκα» όπου συναντήθηκα ξανά, όπως λες, με τη δασκάλα μου Βενετία Μοσχόβου και ένιωσα να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των αισθήσεων της υποκριτικής.
Πρόσφατα η εμπειρία της Επιδαύρου στο μαγικό έργο του Σοφοκλή «Οιδίποδας Τύραννος» με έκανε να δω τη συνήθειά μου και να την αγαπήσω.
Και ακόμη πιο πρόσφατα ο ρόλος μιας Τουρκάλας τραγουδίστριας σε ένα σίριαλ που θα δούμε φέτος με έκανε να αγαπήσω την τουρκική γλώσσα και μουσική, κάτι πολύ αντίθετο με την κυπριακή μου καταγωγή.
Καθοριστικοί σταθμοί στη ζωή σου υπήρξαν;
* Στη ζωή μου σταθμοί για μένα ήταν ο έρωτάς μου με ανθρώπους που ανταλλάξαμε και ανταλλάσσουμε ομορφιά αλλά και η συνειδητοποίηση των μεγαλύτερων λαθών μου. Αυτό με έκανε να νιώσω στον ουρανίσκο μου την οδύνη και την ηδονή μιας βαθύτερης γνώσης για τη ζωή και τον εαυτό μου.
Σε ποια παράσταση θα σε δούμε τη θεατρική περίοδο που μας έρχεται;
* Φέτος θα είμαι στο “Τρένο στο Ρουφ” με το έργο «Ένας όμηρος» του Μπρέταν Μπίαν σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη. Το έργο διαδραματίζεται σε ένα μπορντέλο στο Δουβλίνο, όπου συχνάζουν πόρνες, τραβεστί, πρώην επαναστάτες και απόκληροι της κοινωνίας. Σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που αντανακλά την παραμόρφωση της κοινωνίας, ένας νεαρός Άγγλος στρατιώτης κρατείται όμηρος σαν αντίποινα για τη φυλάκιση ενός νεαρού μέλους του IRA, που πρόκειται να απαγχονιστεί σε μία φυλακή του Μπέλφαστ. Η ιστορία καθώς ξετυλίγεται φωτίζει την ασυνειδησία μας, για το πώς όλοι μιλάμε, πονάμε, αγχωνόμαστε, ενδιαφερόμαστε αλλά δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικά για να αλλάξει η κατάσταση πρώτα μέσα μας και μετά σε ό, τι συμβαίνει γύρω μας, στο κράτος μας και στον κόσμο. Καθόμαστε απελπισμένοι και πίνουμε μπίρες στο «μπουρδέλο» της χώρας μας, κατηγορούμε τους άλλους, ψάχνουμε σωτήρες και κοιτάμε άπραγοι να σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, να αυτοκτονεί η πατρίδα μας και τελικά να γινόμαστε «όμηροι» της ίδιας μας της ζωής.
Να υποθέσω ότι η μουσική της παράστασης είναι του Μίκη Θεοδωράκη;
* Σωστά. Η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη, από τον ομότιτλο δίσκο του καθώς και δύο καινούργια τραγούδια που έγραψε για μας. Το ένα θα έχω την τιμή να το ερμηνεύσω αφού είναι της ηρωίδας μου – της δεσποινίδας Τζίλκριστ, η οποία θέλει να “σώσει” τους ανθρώπους μέσα από την πίστη της για το Θεό. Αλλά όντας και αυτή απελπισμένη και ασυνείδητη δεν αργεί να αποκαλυφθεί. Όλα αυτά παρουσιάζονται σε ένα διάλογο κωμικού – τραγικού σε μια παράσταση πολύμορφη με τραγούδι, χορό και ζωντανή μουσική. Άλλωστε σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί είναι και μουσικοί.
Πότε θα κάνετε πρεμιέρα και ποιους άλλους συντελεστές θα έχει η παράσταση;
* Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 9 Νοεμβρίου και μαζί μου είναι ο Μιχάλης Αφολαγιάν, η Εβελίνα Αραπίδη, ο Θανάσης Βλαβιανός, η Δάφνη Καφετζή, ο Παναγιώτης Κλίνης, ο Κωνσταντίνος Κωτσαδάμ, ο Βασίλης Πουλάκος, ο Κωστής Τζανοκωστάκης και ο μουσικός Απόστολος Θεοδοσίου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Ντόρας Λελούδα και της Δανάης Κουρέτα, οι ενορχηστρώσεις του Γιάννη Σαπροβαλάκη, οι χορογραφίες της Ζωής Χατζηαντωνίου, οι φωτισμοί του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου και στο ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη η πολύτιμη Αλκυώνη Βαλσάρη.
Τι άλλο μας ετοιμάζεις; Ρεσιτάλ, συναυλίες;
* Ετοιμάζω ρεσιτάλ όπερας με συνοδεία στο πιάνο από την Ελένη Λώλου αφιερωμένο στη “γυναίκα”, η οποία αν αγαπήσει τον άντρα μέσα από την αρχέγονη θηλυκότητα και στρογγυλάδα της, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Ακόμα κάποιες συναυλίες είναι στα μελλοντικά μου σχέδια με ήχους ερωτικούς αλλά και καινούργιους…
Σκέφτηκες ποτέ να γίνεις αποκλειστικά τραγουδίστρια της όπερας;
* Βέβαια και το έχω σκεφτεί. Μάλιστα με βασάνιζαν ερωτήματα αν είμαι καλύτερη τραγουδίστρια από ηθοποιός και το αντίθετο. Κατάλαβα, όμως, στην πορεία ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά φόβοι στην ανάγκη μου να με κατατάξω ή να με κατατάξουν σε μια κατηγορία. Θέλω να είμαι ρευστή και να μπορώ να χρησιμοποιώ όσα πιο πολλά στοιχεία μπορώ από τον εαυτό μου. Άλλωστε όταν ερμηνεύω ένα ρόλο πολλές φορές αισθάνομαι ότι είμαι και ζωγράφος και μαέστρος και γλύπτης και χορευτής και μαθηματικός και μουσικός και ηθοποιός. Νιώθω ότι το θέατρο είναι το όπλο μου για την όπερα και το αντίστροφο. Η ανταλλαγή όπερας και θεάτρου με πλουτίζει. Σίγουρα η όπερα είναι μια υψηλή τέχνη που χρειάζεται σκληρή δουλειά και αφοσίωση και έχω διάθεση να το κάνω, αλλά όχι χωρίς το θέατρο. Φέτος, μετά την τελευταία μου δουλειά στην οπερέτα «Η Κόρη της Καταιγίδας» στο Φεστιβάλ Αθηνών στο ρόλο της Κόμισσας Πλουπλού, αποφάσισα να ασχοληθώ πιο βαθιά με την όπερα, να πάρω το δίπλωμά μου και ίσως να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές.
Τι είναι αυτό που θεωρείς εχθρό και παγίδα για έναν καλλιτέχνη;
* Εχθρό σε έναν καλλιτέχνη θεωρώ καταρχήν την απιστία στον εαυτό του και αυτή παίρνει πολλές μορφές, όπως: τρακ, ο φόβος να κάνω κάτι διαφορετικό, να θέλω να αρέσω, να με νοιάζει το αποτέλεσμα, να βαριέμαι να ανακαλύπτω κάθε φορά κάτι καινούργιο. Επίσης πολύ μεγάλη παγίδα είναι η κριτική. Ο ηθοποιός οφείλει να μπορεί να δει τους ανθρώπους γύρω του και συνεπώς και τους ρόλους του με καθαρό μάτι. Άρα ως ο ηθοποιός δεν μπορώ παρά να διατηρώ μέσα μου όλα τα παράθυρα ανοιχτά για να μπορώ να αγαπήσω και το βιαστή και τον Χίτλερ και το ναρκομανή.
Όταν σου δίνουν ένα ρόλο, πώς ξεκινάς για να τον στήσεις;
* Εξαρτάται από το ρόλο αλλά γενικά αρχίζω με τη μελέτη του κειμένου, όπου αφουγκράζομαι την ηρωίδα μου, την παρατηρώ, τη μυρίζω και ανακαλώ αναμνήσεις μου που ίσως να αισθάνθηκα το ίδιο μαζί της. Παράλληλα δουλεύω πολύ με πίνακες ζωγραφικής, μουσικές και ταινίες. Στη συνέχεια, αρχίζει η επεξεργασία κάθε λέξης ώστε να τη νιώσω, να την καταλάβω και να την ενώσω με την προηγούμενη και την επόμενη. Είναι μια διαδικασία αργή που νιώθεις σιγά σιγά να σχηματίζεται η κούκλα σου, όπως λέει και η δασκάλα μου. Σκοπός μου είναι να εμβαθύνω όλο και πιο πολύ στον κόσμο της, να ανακαλύπτω πώς αισθάνεται και πώς σκέφτεται. Μετά είμαι διαθέσιμη στα χέρια του σκηνοθέτη μου κάθε φορά για να εξερευνήσουμε και να γεννήσουμε σκηνικά αυτό το πλάσμα.
Παίρνεις αποφάσεις με τη διαίσθηση ή με τη λογική;
* Νομίζω πως πιο παλιά λειτουργούσε πιο πολύ η διαίσθησή μου. Τώρα θέλω να έχω ένα συνδυασμό μυαλού, συναισθήματος και γείωσης. Και ίσως οδηγός είναι η απάντηση στην ερώτηση «τι θέλεις Έλενά μου;». Οπότε το δίλημμα παύει να υπάρχει.
Μίλησέ μου για το μέλλον σου. Γι’ αυτό που θα ήθελες να κάνεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
* Να σου πω την αλήθεια, ονειρεύομαι πολύ και κάνω πολλές ευχές με κάθε ευκαιρία. Ονειρεύομαι να γίνω «σταρ του σινεμά». Σκέφτομαι να πάω στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη, να συναντήσω σκηνοθέτες που θαυμάζω, να βγάλω δικά μου τραγούδια, να τραγουδήσω όπερα σε ένα μεγάλο θέατρο, να έχω χρήματα για να μπορώ να ζω άνετα και να μην έχω αγωνία για τους λογαριασμούς, να ταξιδέψω, να με ανακαλύψω όλο και πιο πολύ, να έχω τη δύναμη να ερωτεύομαι, να μη φοβάμαι, να είμαι ελεύθερη, να μη βολευτώ και να μην παραιτηθώ. Από την άλλη ονειρεύομαι να φοράω ωραία φορέματα. παπούτσια, να δοκιμάζω διαφορετικά φαγητά και άλλα πολλά. Πολλές ευχές μου έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα αλλά τα όνειρα δεν έχουν τελειωμό.
Αισθάνθηκες ποτέ όταν είσαι στη σκηνή σαν να προσπαθείς να ισορροπήσεις πάνω σε τεντωμένο σκοινί;
* Ναι και όσες φορές συνέβη ήταν μαγικά γιατί υπήρχε η επικινδυνότητα του απρόοπτου. Νιώθεις εκείνη τη λεπτομέρεια στους αρμούς ανάμεσα στην προηγούμενη κίνηση και την επόμενη και είναι μαγικό γιατί ζεις την απόλαυση της ανακάλυψης.
Ποιους ρόλους από το κλασικό ρεπερτόριο ονειρεύεσαι να υποδυθείς;
* Μήδεια, Ηλέκτρα, Κασσάνδρα, Έλενα, Λαίδη Μάκβεθ, Τιτάνια, Τραβιάτα, Τόσκα και άλλους πολλούς!
Έχεις συναντήσει “κοινό με ταλέντο”;
* Ναι. Ειδικά πέρσι που έπαιζα σε μια παράσταση καμπαρέ όπου είχα διαρκή επικοινωνία με το κοινό μαγεύτηκα από την ευαισθησία πολλών θεατών, επικοινώνησα και ένιωσα ότι μιλήσαμε βαθιά ο ένας στον άλλο. Επίσης πολλές φορές έχω ακούσει φράσεις στα καμαρίνια μετά το τέλος της παράστασης από θεατές με «μεγάλο ταλέντο» στο να αφουγκράζονται μια παράσταση. Έχω συναντήσει και κοινό στο δρόμο όταν μουρμουρίζω ένα τραγούδι να ζητάνε να ακούσουν και άλλο ή στα διπλανά διαμερίσματα όταν κάνω πρόβα ακόμη και σε ακατάλληλες ώρες. Και βέβαια κοινό με ταλέντο ήταν όλοι οι μαθητές μου στο σχολείο που μαγεύονταν χωρίς πολλές αναλύσεις αλλά απλά με το ένστικτό τους.
Τι σε συγκινεί στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
* Με συν – κινεί η μοναδικότητα αυτής της χώρας, το φως της, η Ακρόπολη, οι Δελφοί, οι μαγικές θάλασσες, τα υπέροχα φαγητά και φρούτα της, το μεγάλο παρελθόν της, τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων που μιλάνε στο τώρα μου και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω το ταξίδι μου στη ζωή. Με συγκινεί η ελληνική γλώσσα κάθε φορά που ανακαλύπτω μια ξεχασμένη ετυμολογία, ένα μύθο, ένα δημοτικό ποίημα…Για μένα πάντα η Ελλάδα ήταν το μεγάλο όνειρο έτσι όπως μεγάλωσα. Πάντα τη θαύμαζα και ήθελα να έρθω εδώ.
Και τι σε απωθεί;
* Με απωθεί η έλλειψη σεβασμού αλλά και συνειδητοποίησης της άξιας όλων των πιο πάνω που ανέφερα. Θλίβομαι που η χώρα μου ξεπουλιέται και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Λυπάμαι που ζω μέσα στο καυσαέριο της σύγχρονης Αθήνας που έχει χτιστεί τόσο άσχημα και ανοργάνωτα. Αγανακτώ όταν δεν μπορώ να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα και ακούω συνέχεια τη μαμά μου να μου λέει ότι η οικονομία της Κύπρου είναι καλύτερη και να πάω να δουλέψω δασκάλα εκεί. Δεν αξίζει αυτό το ξεπούλημα. Είμαστε πλούσιοι οι Έλληνες και το αγνοούμε.
Με τι γελάς;
* Γελάω με τον Μπενίνι, με τη βλακεία μου, με ένα αστείο, όταν παίζουμε στην πρόβα…
Τι σε κάνει να δακρύζεις;
* Οι ταινίες του Νικίτα Μιχάλκοφ, του Πατρίς Λεκόντ, κάτι που χάνεται, το ολόγιομο φεγγάρι, ένα τραγούδι, ένα βαθύ κοίταγμα στα μάτια αγαπημένου προσώπου, η ομορφιά της ζωής, η ατελείωτη παρέλαση απ’ τα λάθη μου που έγιναν άθλοι.
Τι φοβάσαι;
* Πολλές φορές φοβάμαι αυτά που πραγματικά επιθυμώ αλλά ξέρω ότι θα τα τολμήσω. Φοβάμαι τη βιασύνη μου και την ανάγκη μου να είμαι σωστή. Φοβάμαι μην έχω γίνει ένας ρόλος χάνοντας έτσι την ποικιλία μου, μα πιο πολύ από όλα φοβάμαι την ανυπαρξία μου, τις στιγμές που με αφήνω μόνη μου και με προδίδω.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς και ποιο το αγαπημένο σου βιβλίο;
* Δεν έχω ένα αγαπημένο βιβλίο. Αγαπώ τον “Μικρό Πρίγκιπα”, το “Άρωμα του Ονείρου” του Τομ Ρόμπινς, κάποια σονέτα του Σαίξπηρ, ένα βιβλίο με πίνακες του Κλιμτ και άλλα πολλά. Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ, ο Παπαδιαμάντης, ο Τομ Ρόμπινς, ο Ντοστογιέφσκι και άλλοι.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Όταν ήμουν μικρή είχαμε στο σπίτι γάτες, σκύλους, κοτόπουλα, λαγούς… αλλά όλα ήταν στην αυλή. Δεν μπορώ να βάλω ένα ζώο σε ένα διαμέρισμα και νομίζω ότι δεν θα μπορώ να το φροντίζω όπως πρέπει. Φαντάζομαι είναι σαν να έχεις παιδί. Μία φορά μόνο εδώ είχα ένα ψάρι, τον Λευτέρη, ο οποίος απεβίωσε από υπερβολική δόση φαγητού.
Τα ζώα δίνουν έμπνευση;
* Βέβαια, τα ζώα είναι πηγή έμπνευσης για τον ηθοποιό γι’ αυτό και τα χαζεύω όταν έχω την ευκαιρία. Θαυμάζω πολύ τις γάτες γιατί είναι ελεύθερες.
Έχεις ποδήλατο;
* Ναι, κι αυτό τον καιρό το μόνο κατοικίδιο που έχω είναι το ποδήλατό μου!
Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφηση.
