Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
«Οι επαναστάσεις είναι άπειρες», λέει με νόημα η μυστηριώδης I-330 στην παράσταση – καταγγελία «Εμείς». Τίποτα δεν τελειώνει. Θεωρώ ότι το ίδιο άπειρες είναι και οι δυνατότητες της Ελεάνας Γεωργούλη. Μιας ηθοποιού που ξεχύνεται σαν λάβα στη σκηνή και μας κόβει την ανάσα με την ομορφιά και τη μεγαλειώδη σκηνική της παρουσία. Ένα σώμα που σκέπτεται, ένα μυαλό – ξίφος. Εναλλάσσει με δεινότητα το κωμικό με το τραγικό στοιχείο, την αγωνία για το αδιέξοδο της ανθρωπότητας με το πάθος για τον έρωτα! Εκρηκτική, ένα ρευστό και διάπυρο πρωτογενές υλικό το οποίο απλώνεται σαν αιφνίδιο ξέσπασμα ηφαιστείου στην τριγωνική σκηνή του «Νέου Χώρου του Θεάτρου Άττις». Μια έξοχη ηθοποιός που σε κάθε νέα παράσταση πραγματοποιεί υποκριτικά άλματα. Μια ηθοποιός με διάνοια και ήθος. Μια ηθοποιός που ναι μεν διαθέτει ένα απίστευτα ελκυστικό παρουσιαστικό αλλά έχει αυτό το «κάτι» παραπάνω που σε αιχμαλωτίζει και το οποίο υπογραμμίζεται από την έντονη σωματικότητα, το υψηλής κλάσης ταλέντο της και τη σοβαρότητα της συμπεριφοράς της. Η φυσικότητα με την οποία κινείται στο σανίδι είναι σπάνια. Στο «Εμείς» έρχεται υπόγεια και ανησυχητική, με ενέργεια αιλουροειδούς για να σε παρασύρει σε μελλοντικούς χρόνους, περίπου 1.500 χρόνια από σήμερα, στο Μονοκράτος. Ως ηρωίδα με μυστικά σχέδια και αινιγματική ζωή, περήφανη και πεισματάρα, τολμηρή επαναστάτρια και αντιστασιακή. Μια αντάρτισσα των πόλεων. Η Ελεάνα Γεωργούλη από παιδί είχε μέσα της την ευγενή πεποίθηση ότι θα κάνει θέατρο. Ήταν ένας σπόρος που υπήρχε πάντα στη σκέψη της, στην αρχή ασχημάτιστα και ανομολόγητα. Σπούδασε ηθοποιός στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές πάνω στη Physical Performance στο πανεπιστήμιο του Exeter της Αγγλίας από όπου αποφοίτησε με έπαινο. Από το 2010 εντάχθηκε καλλιτεχνικά στην ομάδα «Σημείο Μηδέν», που ιδρύθηκε το 2009. Πρόκειται για έναν ερευνητικό θίασο, ο οποίος λειτουργεί συλλογικά υπό την ευρύτερη καθοδήγηση του ταλαντούχου σκηνοθέτη και μαθητή του Θόδωρου Τερζόπουλου, Σάββα Στρούμπου. Η ίδια και όλη η ομάδα καταπιάνονται με κλασικά κείμενα, τόσο θεατρικά όσο και λογοτεχνικά, μέσα από έντονη ερευνητική διαδικασία και δίνουν μεγάλη έμφαση στην πολλαπλή εκφραστικότητα του ηθοποιού. Το σώμα, η φωνή, ο λόγος και ο πρωτότυπος τρόπος προσέγγισής τους είναι μοναδικός για τα ελληνικά δεδομένα. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλά για την ομαδική κατεύθυνση του θιάσου, για το γόνιμο εμπόδιο της οικονομικής δυσκολίας, για τη δική της προσήλωση στην «ονειρική» δημιουργία… Πιστεύει πως «δεν υπάρχουν σύνορα για να χωρέσει η ψυχή, άρα ούτε και το σώμα». Η φωνή είναι πυρακτωμένο μέταλλο που ξεχύνεται και παίρνει καλούπια ασύλληπτα και απερίγραπτα. Η δουλειά τους βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το στοιχείο. «Πώς θα σπάσει το οικείο καλούπι, το εύκολο και πώς θα αφεθεί η ύλη του ηθοποιού ασχημάτιστη μέχρι να βρεθεί το ονειρεμένο και το συμβολικό να τη σχηματίσει παράδοξα και απροσδόκητα». Η Ελεάνα μπορεί να υποδυθεί κάθε ρόλο, πλάσματα χαμένα και απελπισμένα, επηρμένα και αυταρχικά, χαρτοπαίχτες, πόρνες, απελπισμένους και εξεγερμένους, τρελούς, μποέμ, αλήτες, πολεμιστές, μάγους, ρομαντικούς, ερωτευμένους, γενναίους, ξέφρενους, βουβούς και αόρατους. Επιθυμεί να ερμηνεύσει το πιο αυτοκαταστροφικό πρόσωπο, το πιο αθόρυβο και ηττημένο ανθρωπάκι, την πιο μοιραία και καταραμένη γυναίκα, τον πιο φωτισμένο προφήτη, τον πιο επινοητικό φτωχοδιάβολο, τον πιο φιλόδοξο επιστήμονα, τον πιο πρωτοπόρο φιλόσοφο. Την Αθηνά, την Ελένη, τη Φαίδρα, τη Μήδεια, την Κασσάνδρα, την Αντιγόνη, την Ηλέκτρα, την Αγαύη, την Άτοσσα, θα πρόσθετα. Τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει. Πλήρης αισθησιασμού, με απίστευτη άνεση και χωρίς ίχνος φτήνιας, παρελαύνει, τρομάζοντας την εξουσία, τους άτολμους και τους συμβιβασμένους, ταξιδεύοντάς μας στο μέλλον μέσα από ένα δυστοπικό παραμύθι, με τη φαντασία στη φαρέτρα της ως Άρτεμις μυθική. Μην παραλείψετε να τη δείτε στο «Εμείς», μια συναρπαστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου και μετάφραση Δαυίδ Μαλτέζε, που παρουσιάζει η δυναμική ομάδα «Σημείο Μηδέν». Μην παραλείψετε να θαυμάσετε αυτή την αιθέρια αλλά και πειθαρχημένη ηθοποιό… Θα εκπλαγείτε!
Διαβάστε τη συνέντευξη.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1987. Έζησα και μεγάλωσα στην Αθήνα όπως και οι γονείς μου. Η βαθύτερη καταγωγή μου ωστόσο είναι από το ένα μισό από την Αρχαία Ολυμπία και από το άλλο μισό από Άρτα και Τζουμέρκα.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Ξενύχτια με ένα βιβλίο στα χέρια και η μητέρα μου να φωνάζει «Πέσε επιτέλους για ύπνο!». Ποδηλατάδες με τα φιλαράκια μου στο δάσος της πανεπιστημιούπολης. Καλοκαιρινές διακοπές με μεγάλες οικογενειακές παρέες, κάμπινγκ, φωτιές, ομαδικά παιχνίδια. Βουτιές από βράχους το καλοκαίρι…
Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
* Δεν θυμάμαι πότε γεννήθηκε μέσα μου η πεποίθηση ότι θα κάνω θέατρο… Ήταν ένας σπόρος που υπήρχε πάντα εκεί, στην αρχή ασχημάτιστα και ανομολόγητα. Νομίζω ότι στερεοποιήθηκε περισσότερο στα 12 – 13 και φυσικά αρθρώθηκε αρκετά αργότερα κατά τα 15 – 16.
Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν;
* Δεν με ενθάρρυνε ποτέ κανείς να το κάνω, απλώς όταν το αποκάλυψα, γονείς και οικογένεια το στήριξαν και το σεβάστηκαν.
Ποιοι δάσκαλοι σε καθόρισαν;
* Ξεχωριστή θέση κατέχουν μέσα μου δύο καθηγήτριες, η μια στο γυμνάσιο και η άλλη στο λύκειο. Η Στέλλα Μαυρατζιώτου και η Ειρήνη Μπερδεμπέ. Από τη μια διδάχθηκα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια με τον πιο βαθύ και γοητευτικό τρόπο και από την άλλη Λογοτεχνία. Δίδασκαν και οι δύο με πολύ βαθιά κατανόηση του αντικειμένου τους και πολύ μεγάλη λαχτάρα να επικοινωνήσουν αυτές τις ποιότητες σε εμάς τα παιδιά.
Τις συνάντησες ποτέ αργότερα;
* Τη Στέλλα κατάφερα να τη συναντήσω αργότερα και να την ευχαριστήσω για όλα όσα μου είχε δώσει. Την Ειρήνη, την αναζήτησα μέσα από το παλιό μου σχολείο, το Μαράσλειο, αλλά δεν κατάφερα να την εντοπίσω και να την ευχαριστήσω για τους μαγικούς σπόρους που έσπειρε…
Τι είναι η θεατρική ομάδα “Σημείο Μηδέν”, της οποίας είσαι μέλος;
* Η ομάδα “Σημείο Μηδέν” ιδρύθηκε το 2009. Ο θίασος λειτουργεί συλλογικά υπό την ευρύτερη καθοδήγηση του σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπου. Καταπιανόμαστε με κλασικά κείμενα, τόσο θεατρικά όσο και λογοτεχνικά μέσα από έντονη ερευνητική διαδικασία και με μεγάλη έμφαση στην πολλαπλή εκφραστικότητα του ηθοποιού (σώμα, φωνή, λόγος).
Υπάρχει μια πολιτική τοποθέτηση στην ομάδα σας;
* Το θέατρο είναι δημόσιος λόγος και ως δημόσιος λόγος παίρνει αναπόδραστα πολιτική θέση. Άρα, όπως κάθε θίασος, ηθελημένα ή αθέλητα παίρνει πολιτική θέση, έτσι και ο δικός μας. Τα έργα που επιλέγουμε και ο τρόπος που τα ανεβάζουν καταδεικνύουν την υφή του δικού μας πολιτικού προσήμου.
Παρουσιάζεται το μυθιστόρημα του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν «Εμείς», το οποίο μετέφρασε από τα ρωσικά ο Δαυίδ Μαλτέζε, σε σκηνοθεσία και δραματουργική απόδοση του Σάββα Στρούμπου. Ποιο είναι το θέμα του;
* Το έργο «Εμείς» εξελίσσεται σε μελλοντικό χρόνο, περίπου 1.500 χρόνια από σήμερα, στο Μονοκράτος. Τον απόλυτο έλεγχο κατέχει ο Ευεργέτης, που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες τις μορφές εξουσίας. Οι πολίτες, η ταυτότητα των οποίων καθορίζεται από αριθμητικούς κώδικες, έχουν οικειοθελώς αποθέσει την ελευθερία τους στα χέρια του. Το Μονοκράτος έχει κυριαρχήσει στον κόσμο και μέσω του διαστημόπλοιου «Αφομοιωτής» ετοιμάζεται να επεκταθεί και σε άλλους πλανήτες. Ο έρωτας του D-503, κατασκευαστή του «Αφομοιωτή», για την I-330, μια αινιγματική γυναίκα που εμφανίζεται βίαια στη ζωή του, σύντομα τον φέρνει αντιμέτωπο με την αντιστροφή όλων των αξιών που πρέσβευε μέχρι τότε, αλλά και με τον ίδιο, τον άγνωστο εαυτό του.
Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το «Εμείς»;
* Διαλέξαμε το «Εμείς» για το ακανθώδες του χιούμορ, για τις φωτεινές και ταυτόχρονα σκοτεινές του υπαρξιακές διαδρομές και φυσικά για τις σκανδαλώδεις και δαιμονικές αναγωγές του και στο σήμερα μα και στο αύριο.
Ποια είναι η I-330, η γυναίκα που υποδύεσαι;
* Η Ι-330 είναι μια αινιγματική γυναίκα που εμφανίζεται αιφνίδια στη ζωή του D-503 για να την εκτρέψει. Η προσέγγισή της αρχικά γίνεται μέσα από τη γυναικεία της υπόσταση και τη σαγήνη που του προκαλεί. Στην πορεία του έργου όμως η Ι-330 σταδιακά του αποκαλύπτει την αληθινή της ταυτότητα. Ανήκει στο αντάρτικο των Μέφις. Στόχος τους να ξυπνήσουν την ψυχή και τη φαντασία στους πολίτες – αριθμούς του Μονοκράτους που την έχουν απολέσει. Στόχος τους ακόμα η ανατροπή του Μονοκράτους και η κυριαρχία της ενέργειας έναντι της εντροπίας, η κυριαρχία της διαρκούς και αντιμαχόμενης ενέργειας έναντι της στατικότητας.
Ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση;
* Αυτή η ερώτηση ανήκει στο σκηνοθέτη(!). Εγώ είμαι μια αθώα ηθοποιός(!).
Οι παραστάσεις που παρουσιάζει η ομάδα “Σημείο Μηδέν” έχουν καταγγελτικό χαρακτήρα αφενός και ιδιαίτερα πειραματική πρωτοπορία αφετέρου, αν δεν κάνω λάθος. Θα ήθελες να το σχολιάσεις;
Πιστεύουμε σαν ομάδα στην «ονειρική» δημιουργία… Δεν υπάρχουν σύνορα για να χωρέσει η ψυχή άρα ούτε και το σώμα. Η φωνή είναι λάβα και ξεχύνεται και παίρνει καλούπια ασύλληπτα και απερίγραπτα. Και η δουλειά μας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό εκεί… Πώς θα σπάσει το οικείο καλούπι, το εύκολο και πώς θα αφεθεί η ύλη του ηθοποιού ασχημάτιστη μέχρι να βρεθεί το ονειρεμένο και το συμβολικό να τη σχηματίσει παράδοξα και απροσδόκητα. Όσο για τον καταγγελτικό χαρακτήρα, πιστεύω ακράδαντα πως το θέατρο που συμφωνεί, το θέατρο που λέει μόνο «ναι» είναι βαρετό και για τον θεατή και για τον ηθοποιό… οπότε…
Συχνά ακούμε τη φράση «δεν έχουμε χρήματα, δεν θα το κάνουμε». Στην Ομάδα Σημείο Μηδέν τη χρησιμοποιείτε ή έχετε διαφορετική νοοτροπία;
* Ναι… η φράση σε κάθε περίπτωση είναι «θα το κάνουμε». Και θα το κάνουμε έτσι κι αλλιώς. Κι αν οι οικονομικές δυσκολίες θέλουνε να μας ακολουθήσουν στο ταξίδι -που πάντα το κάνουν- τόσο το καλύτερο! Είναι φοβερά δημιουργική παράμετρος για τον καλλιτέχνη η οικονομική δυσκολία… Φοβερά δημιουργικό εμπόδιο…
Τι θα έλεγες για τη δική σου γενιά ηθοποιών και καλλιτεχνών;
* Θα έλεγα ότι είμαστε μια γενιά μεγαλωμένη σε ενδιαφέρουσες αντιφάσεις (όπως κάθε γενιά με τον ένα τρόπο η τον άλλο). Μεγαλώσαμε στην αφθονία της φούσκας του ’90 και γίναμε καλλιτέχνες και νεαροί εργαζόμενοι μέσα στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Μέσα στη βαρύτατη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που χτύπησε την Ελλάδα. Μέσα στην ξέφρενη άνοδο της «Χρυσής Αυγής». Μέσα στο τεράστιο κύμα προσφυγιάς προς τη χώρα μας από τους πολέμους της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.
Ποιες είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύετε;
* Δεν υπάρχει πια το «να με πάρουν στην τάδε οντισιόν να σωθώ» ή «να μου προκύψει μια δουλίτσα να ησυχάσω»… Όχι, είμαστε στην εποχή των αυτόνομων πυρήνων δημιουργίας και αυτό βάζει πολύ μεγάλη ευθύνη στα χέρια του νεαρού καλλιτέχνη. Στη δική μου τη γενιά δεν μπορούμε να μεταθέσουμε την ευθύνη σε κανέναν άλλο. Εμείς ορίζουμε τη δική μας καλλιτεχνική πορεία μέσα σε ένα τοπίο πολύ δύσκολο οικονομικά αλλά και μέσα σε ένα θεατρικό τοπίο πολυφωνικό και πολυσχιδές, όπως είναι το θεατρικό τοπίο της Αθήνας. Νομίζω πως ανήκουμε σε μια εποχή που έχει ξεπεραστεί πια ο ρόλος του ηθοποιού εκτελεστή και απεναντίας έχει αναδειχθεί ο ρόλος του ηθοποιού δημιουργού.
Από το 2008 μέχρι σήμερα εκπαιδεύεσαι σταθερά πάνω στη διδασκαλία της Yoga (Registered Yoga Teacher). Διδάσκεις yoga από το 2009. Τι εισπράττεις από την επικοινωνία σου με τους μαθητές σου και ιδιαίτερα με τα παιδιά – μαθητές;
* Ζούμε σ’ έναν κόσμο και σ’ έναν πολιτισμό που κατορθώνει να μας ξεριζώνει και να μας εξορίζει από το ίδιο μας το σώμα, που κλέβει το κορμί μας και το κάνει δικό του. Όπου η σχέση με το σώμα και τις αναρίθμητες δυνατότητές του γίνεται στερητική. Όλα αυτά τα αντικρίζω συχνά πάνω στους μαθητές όταν πρωτοέρχονται. Και έπειτα ξεκινάει το ταξίδι μαζί τους. Πώς να κατοικήσουν το σώμα τους ξανά και μάλιστα πώς να το κατοικήσουν με τον τρόπο που επιθυμούν οι ίδιοι…
Ο κόσμος της γιόγκα πού συναντά τον κόσμο του θεάτρου;
* Παντού σχεδόν… Κυρίως στο σμίλευμα της ενέργειας. Όλη η εργασία με τον Εαυτό στο πλαίσιο της γιόγκα, στον πυρήνα της σχετίζεται με το λύσιμο της κυκλοφορίας της prana (ζωική ενέργεια) σε όλο το φάσμα του σώματος (φυσικό – ψυχικό – νοητικό). Τον ίδιο πυρήνα εξερευνά και το θέατρο: τη δημιουργία της ενέργειας, την κυκλοφορία της από το ένα κύτταρο στο κορμί του ηθοποιού στο άλλο, από ηθοποιό σε ηθοποιό και από τον ηθοποιό στους θεατές και αντιστρόφως.
Ζεις σε μια από τις ομορφότερες γειτονιές της Αθήνας. Πόσο σου αρέσει αυτό και τι προβλήματα προκύπτουν από τη διαβίωση στο κέντρο της πόλης;
* Τον αγαπώ πολύ τον Κεραμεικό γιατί διατηρεί ακόμη τα αυθεντικά στοιχεία της γειτονιάς παραμένοντας στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό που, ωστόσο, μου λείπει είναι η ησυχία και η σιωπή… και είναι και ο ορίζοντας για να απλώσω το βλέμμα μου.
Πώς βλέπεις να συμπεριφέρεται ο Αθηναίος και γενικά ο Έλληνας στο δημόσιο χώρο;
* Ας πούμε πως πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θεωρούν ότι ο δημόσιος χώρος τους ανήκει και είναι προέκταση του εαυτού τους και αυτοί που θεωρούν ότι δεν τους ανήκει. Πάντα οι πρώτοι θα μαζεύουν το σκουπίδι, θα μιλούν χαμηλόφωνα και με σεβασμό και πάντα οι δεύτεροι θα πετούν το σκουπίδι, θα φωνάζουν και θα χειρονομούν άξεστα…
Η τέχνη -και η ειδικά η δική σας τέχνη- πόση πειθαρχία χρειάζεται;
* Αν θες να το κάνεις σωστά, χορταστικά και με σεβασμό, τόσο στον εαυτό σου όσο και στους άλλους οφείλεις να είσαι πειθαρχημένος. Η Πειθαρχία δείχνει ότι αποδέχεσαι πως το Θέατρο είναι μεγαλύτερο από εσένα και πως οφείλεις να μοχθήσεις για να το φτάσεις. Πειθαρχία σημαίνει πως κατανοείς πως δεν σου ανήκει, αλλά είναι αιθέρια και άπιαστη η τέχνη που κάνουμε και οφείλουμε να μεταμορφωθούμε και να θυσιάσουμε για να τη φτάσουμε. Πειθαρχία θα πει ασκώ το κορμί και το νου μου για να τα διαθέσω Εκεί. Προσέχω πώς τρέφομαι και πότε για να το καταθέσω Εκεί. Φροντίζω να μην ξοδεύομαι από την άσκοπη κοινωνικότητα πριν και μετά την πρόβα ή την παράσταση ώστε να φυλαχτεί η ενέργειά μου καθαρή για Εκεί.
Γιατί ο άνθρωπος αγαπά να χορεύει, να ασκείται και να κινείται;
* Στον χορό το σώμα επιστρατεύει όλες τις μυϊκές ομάδες του. Κάθε μυς (επιπολείς και εν τω βάθει) συστέλλεται και διαστέλλεται για να μιλήσει, να τραγουδήσει, να δοθεί. Κρύβει ατελείωτη ενέργεια το σώμα και είμαστε πλασμένοι για να την εκλύουμε. Ο πολιτισμός και η σύσταση της κοινότητας στα πρώτα της στάδια -τα αθώα- εξυπηρετούσε σε μεγάλο βαθμό το καναλιζάρισμα αυτής της ενέργειας. Η όρχηση, η άθληση, το θέατρο, η σεξουαλική συνεύρεση ήταν κομβικά τελετουργικά του αρχαίου μας πολιτισμού. Και όλα καταμαρτυρούν την πρωταρχική και αδιάψευστη ανάγκη του ανθρώπου να απελευθερώσει την αστείρευτη αυτή ενέργεια από μέσα προς τα έξω….
Πώς πρέπει, κατά τη γνώμη σου, να είναι η σχέση ηθοποιού – σκηνοθέτη;
* Σχέση συνδιαλλαγής, διαρκούς συνομιλίας και βαθέως ακούσματος.
Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;
* Αναπόφευκτα λειτουργούμε ομαδικά… αλλιώς προδίδουμε την τέχνη μας. Η δημιουργία στο θέατρο είναι από τη φύση και την ουσία της συλλογική. Αλλιώς μιλάμε για τη χούντα του ηθοποιού ή τη χούντα του σκηνοθέτη ανάλογα με το ποιος μονοπωλεί στη διαδικασία. Και όταν αυτό συμβαίνει, η τέχνη μας φθηναίνει.
Ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεράσει κάποιος για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την τέχνη;
* Τα φέρνει έτσι η ζωή που είναι αδύνατον να ασχοληθείς απερίσπαστος με την τέχνη. Τα εμπόδια είναι πάντα εκεί. Πάντα θα πρέπει να παίξεις και να πας στην πρόβα κάνοντας δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα. Πάντα θα πρέπει να είσαι εκεί τη στιγμή που ένας δικός σου άνθρωπος είναι άρρωστος ή πεθαίνει, ακόμη κι αν συναισθηματικά ή σωματικά είσαι διαλυμένος. Και η μεγάλη αξία είναι ότι τελικά δεν γίνεται να κάνουμε τέχνη απερίσπαστοι, αλλιώς θα ήταν τέχνη ανάπηρη όπως στο Μονοκράτος του Ζαμιάτιν.
Τι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;
* Κάθε επίδειξη ισχύς, κάθε επιβολή κυριαρχίας, κάθε πάτημα στο λαιμό, κάθε προσβολή αδύνατου από δυνατό.
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «φόβος» και «θυμός»;
* Ο φόβος αν τον ομολογήσεις στον εαυτό σου και αν τον στήσεις αντίκρυ σου και διαλεχτείς μαζί του, σε καρδαμώνει και σε οδηγεί στην τόλμη και την υπέρβαση. Ο θυμός αν τον στήσεις απέναντί σου και διαλεχτείς μαζί του, αν δεν τον αφήσεις να σε καταπιεί αλλά τον καναλιζάρεις σε οδηγεί στη θαρραλέα αναμέτρηση και στη διεκδίκηση.
Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;
* Έρωτας είναι να ακολουθείς το βαθύ σου χτυποκάρδι με κάθε σου κύτταρο. Αγάπη είναι όταν το βαθύ σου χτυποκάρδι σε οδηγεί να αποκηρύξεις τον εαυτό σου και να τον αποθέσεις στα πόδια του άλλου χωρίς αντάλλαγμα.
Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σχέδιά σου;
* Προς το παρόν η συνέχεια και το ταξίδι με το «Εμείς» και την Ι-330.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ρόλοι, τους οποίους ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Δεν έχω αγαπημένους ρόλους. Είμαι άπληστη, όλους τους θέλω. Το πιο ταπεινό και νικημένο ανθρωπάκι, την πιο μοιραία και αυτοκαταστροφική γυναίκα, τον πιο πονηρό φτωχοδιάβολο, τον πιο τολμηρό φιλόσοφο. Πλάσματα χαμένα και απελπισμένα, πλάσματα αλαζονικά και άδικα, χαρτοπαίχτες, πόρνες, αντάρτες, τρελούς, αλήτες, ρομαντικούς, ερωτευμένους, ξέφρενους, βουβούς και αόρατους. Θέλω να μάθω να χωράω σε όλα.
Ποιους συγγραφείς διαβάζεις;
* Όλους όσοι γράφουν με το θάνατο και την τρέλα πάνω από το κεφάλι τους…
Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα παράθυρο, τι τοπίο θα ήθελες να έβλεπες;
* Ορίζοντα ατελείωτο.
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Λατρεύω τα ζώα και το σπίτι μας ήταν πάντα σαν φάρμα… Απλώς επειδή ο θάνατος ενός ζώου είναι πολύ βαρύς και επειδή από παιδάκι τον χόρτασα αυτόν τον πόνο, τα τελευταία χρόνια δεν έχω κάποιο δικό μου πλασματάκι. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει πάντα η γάτα μας η Φανφαρλό, την οποία φεύγοντας από το πατρικό μου, άφησα ως γιατρικό της απουσίας μου στους γονείς μου. Είναι σαφές πως με έχει υποκαταστήσει απόλυτα και πως νοιάζονται πια πολύ περισσότερο για τη χοντρή μας γάτα παρά για εμένα…
Ευχαριστώ πολύ Ελεάνα!
* Κι εγώ ευχαριστώ!
* Οι φωτογραφίες είναι του cat is art.
* Πληροφορίες για την παράσταση “Εμείς”: https://www.catisart.gr/index.php/fast-art/3149-qq-.html
* Η Ελεάνα Γεωργούλη γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα. To 2008 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές πάνω στη Physical Performance στο πανεπιστήμιο του Exeter της Αγγλίας από όπου αποφοίτησε με έπαινο. Από το 2008 μέχρι σήμερα εκπαιδεύεται σταθερά πάνω στη διδασκαλία της Yoga (Registered Yoga Teacher). Διδάσκει yoga από το 2009.
Έχει συμμετάσχει στις παραστάσεις: Ντοκουμέντο (2013), σκηνοθετική επιμέλεια Σάββα Στρούμπου, Dancing the voice (2009), σκηνοθεσία – χορογραφία της Hannah Silva, πλατφόρμα χορού του Devon (Αγγλία), Εσύ μας χάρισες το ωραίο ταξίδι (2007), μουσική παράσταση βασισμένη στις συνθέσεις του Χρήστου Λεοντή για το Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαϊτη, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Ageless: the dance of Gods and masks (2005) παράσταση θεάτρου δρόμου με το θέατρο Odin, Holstebro Festuge, Δανία.
Με την Oμάδα Σημείο Μηδέν, συμμετείχε στις παραστάσεις: Όπως σας αρέσει του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (2010), Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του θεού του Αντονέν Αρτώ (2010), Οι Δίκαιοι του Αλμπέρ Καμύ (2011), Η Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα (2012), Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ, (2013), Στη Σωφρονιστική Αποικία του Φραντς Κάφκα, (β’ εκδοχή – Φεστιβάλ Αθηνών, 2014), Εμείς του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν (2015).
Στo πλαίσιo του Forum Σύγχρονης Δραματουργίας του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. συμμετείχε στα θεατρικά αναλόγια: “Κασσάνδρα” του Σέρχιο Μπλάνκο (2010) και “Χρήμα; Φέρ’ το δω!” των Andreas Sauter & Bernhard Studlar (2011) σε σκηνοθετική επιμέλεια Σάββα Στρούμπου.
