10.4 C
Athens
Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025

“Εκτός Ορίων”, οικεία συναναστροφή αιώνιας ποίησης και διαχρονικού θεάτρου

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Mας είπανε πως είναι ένα οπτικοακουστικό θέαμα με άξονα την ομορφιά της ζωής. Επρόκειτο περί ανακρίβειας. Όταν πήγαμε στην πρεμιέρα, διαπιστώσαμε πως δεν ήταν απλώς ένα θέαμα, αλλά ένα υπερθέαμα για την ομορφιά της τέχνης, για την αποθέωση του ταλέντου, για το τι μπορεί να δημιουργήσουν κάποιοι εμπνευσμένοι άνθρωποι με βάση την ποίηση.

Η So7, ήτοι οι καλλιτέχνες Φρόσω Κορρού – Δημήτρης Κουρούμπαλης, που κατ’ επανάληψιν έχουμε θαυμάσει δουλειές τους (“Εσείς πώς ζείτε, καλά ή καλύτερα;”, “Τι θα κάνουμε τώρα;”, “Ηγέτης”, “Πολιτική ανυπακοή”, “Το τέλος του κόσμου”, “R.I.P.” και άλλα), παρουσιάζουν στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, σε συνεργασία με την ποιήτρια Παναγιώτα Παρασκευοπούλου και τον συνθέτη Κώστα Ξενόπουλο, τη νέα παραγωγή του θεάτρου με τίτλο “Εκτός Ορίων”.
Η ομάδα έστησε μια διαχρονική σκηνική σύνθεση για τη φαντασία και την πνοή της ζωής σε κείμενα των Κάλβου, Μαγιακόφσκι, Μαρκίδη, Μπόρχες, Πάουντ, Πόε, Πρεβέρ, Σαχτούρη, Σεφέρη, Λαπαθιώτη, Παρασκευοπούλου, Χάινε, Χικμέτ, Αναγνωστάκη, Μπλέικ, Αλεξάνδρου, Αμπντάλ, Γιαννίδη, Γρηγορίου Θεολόγου, Έλιοτ, Ελύτη, Καβάφη και άλλων.


Ποιήματα του Γρηγόριου Θεολόγου, του Ναζιανζηνού, του επιφανέστερου, του «άριστου» θεολόγου της Εκκλησίας μετά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, που το θεολογικό του βάθος και η έντονη ποιητικότητα στο έργο του τον ύψωσαν σε πρότυπο μοναδικού κάλλους και λάμψεως, έδεσαν με τις «αιμάτινες σκιές» της Λένας Πλάτωνος, τη συμβολική «ερώτηση» του Δημήτρη Κουρούμπαλη και τον λόγο ενός πεφωτισμένου «δυναμίτη» όπως ο Έζρα Πάουντ.
Σε μια ανατρεπτική συνύπαρξη απόλαυσης και θεατρικότητας με ισχυρές δόσεις καυστικού χιούμορ, τα «δύσκολα» της Ναταλίας Γερμανού, τα «ώπα μου» του Αλέκου Σακελλάριου και ο «φαροφύλακας που αγαπάει τα πουλιά» του πολυσχιδούς Ζακ Πρεβέρ, αποτέλεσαν τη βάση για μια παράσταση που έδειξε τη διαρκή και βαθιά επιθυμία της για τον αιώνιο άνθρωπο, για την αιώνια ποίηση.

Στη συναρπαστική αυτή παράσταση, η τρισδιάστατη τεχνολογία video mapping συνδυάστηκε με τις μοναδικές χορογραφίες που χαρακτηρίζουν τις παραστάσεις της So7 για να δώσουν ζωή σε κείμενα που όλοι γνωρίζουμε, αλλά ποτέ δεν έχουμε ακούσει στο θέατρο. Αυτή τη φορά όχι μόνο τα ακούσαμε αλλά και τα χαρήκαμε.
Υπερρεαλιστική κι άλλες στιγμές ρεαλιστική ήταν η παράσταση. Κάποιες φορές κατάφερνε να μοιάζει με λαϊκό γλεντζέδικο πάλκο, άλλοτε με ευφυές λογοπαίγνιο και με άλλοτε με παραδοσιακό παραμύθι.
Τα πουλιά έπαιρναν το λόγο και κουβέντιαζαν με τους ανθρώπους. Μια ψιψίνα μας μιλούσε για λύπες και στεναγμούς. Νέοι φιλιόντουσαν εξαντλητικά, με ρουφηχτά φιλιά που κόβουν την ανάσα. Οι ειδήσεις ήταν ζεστές και ποιητικές, νέα χαρμόσυνα. Τελείως διαφορετικές από αυτές που ακούμε καθημερινά. Αρνάκια πλάγιαζαν στη χλόη και μια ομπρέλα άνοιγε πάνω από τα δέντρα όταν βρέχονταν. Υπήρχαν φυλακισμένοι του έρωτα και δεσμοφύλακες της αγάπης. Υπήρχαν μοχθηρά, μονόχνοτα γεράματα κι ένα κοριτσάκι που έμοιαζε με παπαρούνα. Υπήρχαν μοναχικοί καλλιτέχνες και σιωπηλοί φίλοι, ψάρια με μορφή ανθρώπινη, φύση ολόλαμπρη και ολοστόλιστη. Τα κορίτσια της παράστασης αθώα. Οι γυναίκες άτακτες και αμαρτωλές. Οι εραστές θριαμβευτές. Οι όμορφες χόρευαν στο ποτάμι… Ο επαναστάτης Ρίτσος συνομιλούσε με τον δάσκαλο της αυτογνωσίας Ρουμί. Ο Καλδάρας χάραζε ίδια πορεία με τους «Αλεξανδρινούς Βασιλείς» του Καβάφη. Ο δε ρομαντικός Χάινριχ Χάινε βρέθηκε σε βίο παράλληλο με τον Σαχτούρη του πάθους και της οργής και τον αυτοσαρκαζόμενο Λαπαθιώτη. Ο «Οιδίποδας επί Κολωνώ», σε μια κορυφαία στιγμή δραματικής τέχνης, οικεία συναναστρέφεται τον «καταραμένο ποιητή» Σαρλ Μπωντλαίρ, τον αναρχικό Αρτύρ Ρεμπώ και τον ανεξίτηλο αισθησιασμό της σύγχρονής μας Παναγιώτας Παρασκευοπούλου.

Η So7 συνεργάστηκε με έξι εκπληκτικούς νέους ηθοποιούς, σε μια θεατρική αλληγορία που αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι ωραίο να είσαι θνητός εδώ και σήμερα. Ότι ακόμα κι όταν βρεθείς στον πυθμένα, το φως απ’ έξω θα δείξει καινούργια πράγματα, θα γεμίσει την καρδιά σου χαρά και το ορθάνοιχτο στόμα σου μουσική. Ότι μπορεί μια μέρα να είναι όλα σκ@τ@, αλλά την επομένη θα ξυπνήσεις τυλιγμένος σε μια πορτοκαλιά κουβέρτα και όλα γύρω σου θα γεμίσουν με έρωτα και δύναμη. Κι ίσως όλα αυτά δεν έχουν κανένα νόημα, αλλά η ζωή είναι κάτι που μπορεί «αύριο να το λατρέψουμε όπως ακριβώς είναι» με τις φουρτούνες της και τις μάχες της. Οι έξι νέοι ηθοποιοί, όλοι ένας κι ένας, χαρισματικοί και χαριτωμένοι, μας τραγουδούν νυφιάτικα τραγούδια, ύμνους προσωπικούς και εθνικούς, έπη και στιχάκια. Διηγούνται και ζουν ιστορίες για πηγάδια, πουλιά, αιμοδιψείς πολέμαρχους, κορίτσια στην εφηβεία και θεούς, ναυάγια και παρατημένα σπίτια, φτερουγίσματα και κελαηδισμούς, για τη φύση και το χώμα, ακόμα και για έναν γαϊδαράκο. Για μνήμες παιδικές, για τα νιάτα εντός μας, για την ακατανόητη ομορφιά. Αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο, από τον οποίο τους φτάνουν νέα και ειδήσεις σαν αντανακλάσεις φωτός, βρίσκουν τη δύναμη ν’ αντέξουν, να δημιουργήσουν, να ερωτευτούν, να τεκνοποιήσουν, να προσπαθήσουν, να σκοντάψουν, να αποτύχουν, να ξαναπροσπαθήσουν, να πετύχουν, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να μας προκαλέσουν βαθύ θαυμασμό. Είναι δική τους επιλογή πότε θα επιστρέψουν, πότε θα φανερωθούν στον κόσμο πάλι και κυρίως με ποιον τρόπο. Πάντως αυτοί οι νέοι είναι ο απλόχωρος τόπος μας, ο ζεστός μας ήλιος, οι δυνατότητές μας, το κατώφλι του μέλλοντός μας, η αγκαλιά της μέρας μας, η παρηγοριά της ψυχής μας.

Η So7 μας χάρισε μια παράσταση για τις πολύτιμες ουσίες που συγκροτούν τον άνθρωπο ως ηθική και συναισθηματική υπόσταση, με τη λογοτεχνική συνεργασία του ποιητή, μεταφραστή, επιμελητή Γιώργου Μπλάνα.
Κείμενα του παράφορου ιδαλγού Μπόρχες, του προλεταριακού Χικμέτ, του εξόριστου Παλαιστίνιου Νταρουίς, του αφηγηματικού Σινόπουλου, του ελεγειακού Έλιοτ, του πολυπράγμονος Ντίνου Δημόπουλου, του ασίκη Πιρ Σουλτάν Αμπντάλ της Αλεβιτικής Αναγέννησης, του μεγάλου Ιταλού Φραγκίσκου Πετράρχη, του αμφισβητία Άρη Αλεξάνδρου, του “ιδανικού αυτόχειρα” Καρυωτάκη, του σκοτεινού και μακάβριου Έντγκαρ Άλλαν Πόε και τόσων άλλων. Κείμενα που επιβεβαιώνουν την ακράδαντη πίστη μας πως τα βιβλία δεν έχουν ημερομηνία λήξης, πως η ουσία της ανάγνωσης δεν εξαρτάται από την επικαιρότητα. Μικρά κομψά τομίδια, μπροσούρες ή βαριοί ασήκωτοι τόμοι, εμπνέουν πάντα τους ευαίσθητους, τους υποψιασμένους, τους ανήσυχους καλλιτέχνες και μένουν αλησμόνητα. Κάθε λέξη που ακούγεται στην παράσταση προέρχεται κι από κάποιο ποίημα που ζωντανεύει με εργαλείο την τελετουργία της ίδιας της ζωής. Οι λέξεις, των ποιητών οι λέξεις, οι αγαπημένες και συγκεκριμένες.
Το μαγικό θεατρικό περιβάλλον δημιουργείται από τρισδιάστατες προβολές με την τεχνολογία video mapping. Εν τούτοις η παράσταση γεμίζει δυσαναπλήρωτα συναισθηματικά κενά και ακυρώνει κάθε ανεπάρκεια, ρωγμή και απουσία. Αποτελεί μια διαρκή και βαθιά επιθυμία για τον ακούραστο, αεικίνητο και διψασμένο θεατή. Διαθέτει καρπούς άφθονους από το δέντρο της ποίησης, αλλά έχει απλότητα και αθωότητα. Αποδεικνύει πως ο δρόμος για τα δύσβατα περάσματα της τέχνης είναι βατός αν έχεις μέσα σου συγκίνηση και ορίζοντες προοπτικής. Αν έχεις αντοχές και όρεξη να αναζητήσεις τον θεραπευτικά μαγικό χαρακτήρα του θεάτρου. Να αντικρίσεις το φαντασμαγορικό περιβάλλον που δημιουργούν από κοινού η θεσπέσια κίνηση της Φρόσως Κορρού, η προσεγμένη δραματουργία του Δημήτρη Κουρούμπαλη και η ονειρικά ευφάνταστη συνσκηνοθεσία τους. Μαζί η μουσική και ο σχεδιασμός ήχων του Κώστα Ξενόπουλου, το εικονικό περιβάλλον (Projection Mapping) του Στάθη Μήτσιου και τα αλληγορικά κοστούμια, που θύμιζαν «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», της Δομινίκης Βασιαγεώργη συμπληρώνουν μια παράσταση που ευφραίνει. Μια υπερπαραγωγή με νεανικά θαυμάσιες ερμηνείες από τους Αγοραστή Αρβανίτη, Ηλέκτρα Καρτάνου, Μαρία Κωνσταντά, Χρήστο Τσαβλίδη, Σταύρο Τσουμάνη. Ανάμεσά τους η εγγύηση που λέγεται Λάζαρος Βαρτάνης. Ένας ηθοποιός σπάνιος, ένα σεμνό κόσμημα του θεάτρου μας. Όλοι τους σαν προομηρικοί ραψωδοί-αοιδοί, σαν μεσαιωνικοί τροβαδούροι, σαν πλάνητες τσιγγάνοι μελωδοί. Ένα θεατρικό παιχνίδι ανάμεσα στην κίνηση, το φως και τη λεπταίσθητη ειρωνεία, με γρήγορους διαλόγους, διαυγείς εικόνες και ζωντανούς χαρακτήρες. Μια υπερπαραγωγή απείρως προτιμότερη από επιτηδευμένα φτιασιδωμένες κατασκευές που μοιάζουν γερασμένες πριν καν αγγίξουν την εφηβεία. Στο «Εκτός ορίων», η ποίηση συμπορεύεται με το συναίσθημα. Και δεν σταματάει.
Καταπληκτική παράσταση! Δείτε την!

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: So7 (Δημήτρης Κουρούμπαλης, Φρόσω Κορρού)
Επιμέλεια κίνησης: Φρόσω Κορρού
Δραματουργία: Δημήτρης Κουρούμπαλης
Κείμενα: Αλεξάνδρου, Αμπντάλ, Γιαννίδη, Γρηγορίου Θεολόγου, Έλιοτ, Ελύτη, Καβάφη, Κάλβου, Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη, Λειβαδίτη, Μαγιακόφσκι, Μαρκίδη, Μποντλέρ, Μπόρχες, Μπουρλιούκ, Νεσίζ, Νιζάμογλου, Νταρουίς, Πάουντ, Παρασκευοπούλου, Πλάτωνα, Πόε, Πρεβέρ, Ρίτσου, Σακελλάριου, Σαχτούρη, Σεφέρη, Σινόπουλου, Σοφοκλή, Χάινε, Χικμέτ.
Μεταφράσεις – Λογοτεχνική συνεργασία: Γιώργος Μπλάνας
Μουσική – Σχεδιασμός ήχων: Κώστας Ξενόπουλος
Εικονικό περιβάλλον – Projection Mapping: Στάθης Μήτσιος
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καλπενίδου
Κοστούμια: Δομινίκη Βασιαγεώργη
Παραγωγή: Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης
Παίζουν: Αγοραστή Αρβανίτη, Λάζαρος Βαρτάνης, Ηλέκτρα Καρτάνου, Μαρία Κωνσταντά, Χρήστος Τσαβλίδης, Σταύρος Τσουμάνης

Πληροφορίες

Παραστάσεις: Έως 30/1
Δευτέρα και Τρίτη 9 μ.μ.
Τιμή: € 12, 10.
Έναρξη: 14 Νοεμβρίου 2016
Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης
Παπαδιαμαντοπούλου 4 – Ιλίσια
Τηλ: 210 7223010

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -