Πέθανε σε ηλικία 91 ετών ο ζωγράφος Δημοσθένης Κοκκινίδης, ο Μίμης όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, ήταν από τους σημαντικότερους ζωγράφους μας και αγαπημένος δάσκαλος για πολλές γενιές φοιτητών που πέρασαν από το εργαστήριό του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Άφησε την τελευταία του πνοή το απόγευμα της Τρίτης 4 Φεβρουαρίου 2020 από ανακοπή καρδιάς. Ο καλλιτέχνης νοσηλευόταν από την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020 στο «Γενικό Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς» λόγω κατάγματος.
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1929 από πρόσφυγες γονείς. Εγκατέλειψε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Εμπορική – Α.Σ.Ο.Ε.Ε. (1950 – 1952) και φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές το Γιάννη Μόραλη και το Σπύρο Παπαλουκά (1952 – 1958).
Τα δύο επόμενα χρόνια εργάστηκε με υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης. Μελέτησε τη λαϊκή και τη βυζαντινή τέχνη στο Άγιον Όρος και τη Λέσβο.
Παρέμεινε κολορίστας με αφαιρετικές εξπρεσιονιστικές εντάσεις, χωρίς να χρησιμοποιεί μια τυπικά ρεαλιστική γραφή.
Εργάστηκε στον νεοσύστατο Οργανισμό Ελληνικής Χειροτεχνίας (1959-1961) ως υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος. Σε αυτό το πλαίσιο μετεκπαιδεύτηκε στην Ιταλία και ασχολήθηκε με την αξιοποίηση της ελληνικής λαϊκής βιοτεχνίας και κεραμικής.
Το 1972 έλαβε υποτροφία του Ιδρύματος Ford. Στα πρώτα βήματά του και στις πρώτες ατομικές του εκθέσεις (1961, Κλειώ, Ύδρα και 1964, Μέρλιν, Αθήνα) ζωγράφιζε θέματα εμπνευσμένα από τη ζωή στις λαϊκές συνοικίες και στα νησιά. Αμέσως μετά, στράφηκε σε μια πολιτικοποιημένη θεματολογία.
Στα έργα αυτής της περιόδου, μερικά από τα οποία εκτέθηκαν πολύ αργότερα, ο κριτικός σχολιασμός των γεγονότων επιτυγχάνεται, όχι με μια ψυχρή ρεαλιστική γραφή, αλλά με βίαιες χρωματικές εντάσεις και εξπρεσιονιστικές παραμορφώσεις (Πόλεμος-Βία, Των δε κακών μνήμη, Ταυτότητες, Διαμαρτυρίες).
Στους πίνακές του αντιπαλεύουν έκτοτε τα δυνατά κόκκινα με τα μπλε και τα κίτρινα, με λυρική και άλλοτε ρεαλιστική διάσταση αλλά πάντα με σημείο εκκίνησης την ανθρώπινη μορφή.
Η ανθρώπινη μορφή δεν έλειψε ποτέ από τα έργα του, πάντα όμως σε σχέση με το περιβάλλον.
Από τη δεκαετία του 1980 η ζωγραφική του επικεντρώνεται σε προσωπικά βιώματα, με κέντρο τη φύση και την ανθρώπινη επικοινωνία αλλά και στη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν.
Αργότερα επεκτείνεται προς τη διερεύνηση των διαχρονικών στοιχείων που συνδέουν το σήμερα με το μυθικό παρελθόν, με έργα εμπνευσμένα κυρίως από την Οδύσσεια (Μυθολογικοί Συνειρμοί). Έχει εκθέσει και έργα γλυπτικής, ενώ παλιότερα είχε ασχοληθεί με το σχεδιασμό ενδυμάτων και άλλες καλλιτεχνικές εφαρμογές. Ωστόσο η προσήλωσή του στη ζωγραφική είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από συνομήλικούς του καλλιτέχνες της “γενιάς του ’60”, των οποίων η τέχνη διαμορφώθηκε εκτός των ελληνικών συνόρων.
Το ενδιαφέρον του για την κοινωνική λειτουργία της τέχνης εκφράστηκε από νωρίς: ήταν ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Τέχνης A΄ (1961-1967) και της Oμάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη (1976-1981). Το 1976 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου διετέλεσε πρύτανης και αντιπρύτανης (1979-1982) και δίδαξε έως το 1997.
Έχει δημοσιεύσει κείμενα για την τέχνη και μετά το 1974, έχει αναπτύξει δραστηριότητες ως μέλος διοικητικών συμβουλίων πολλών οργανισμών (ΙΚΥ, Δ.Ι.Κ.Α.Τ.Σ.Α. Εθνικό Θέατρο, ΜΙΕΤ, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού). Υπήρξε επίσης Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής για τα έργα που κοσμούν τους σταθμούς του αθηναϊκού Μετρό.
Παρουσίασε τη δουλειά του σε τριάντα περίπου ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και συμμετείχε στα Ευρωπάλια (Βέλγιο, 1982, στην ενότητα «Τέχνη και Δικτατορία») και σε αρκετές ομαδικές. Αναδρομική του έκθεση οργανώθηκε το 1989 από το Μακεδονικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Το 2005 εκδόθηκε βιβλίο με κείμενά του για την τέχνη και το 2007 κυκλοφόρησε μονογραφία για το έργο του.
Χρωματικές αξίες, ελλειπτικό μορφοπλαστικό λεξιλόγιο και αποσπασματικότητα διακρίνουν τη ζωγραφική του, που κινείται στην κατεύθυνση του Αφαιρετικού Εξπρεσιονισμού
Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης υπήρξε παντρεμένος με την Πέπη Σβορώνου, από τις σημαντικότερες ζωγράφους της γενιάς της. Μετά τον θάνατό της το 2011, αποφάσισε να μην ξαναζωγραφίσει.
Ωστόσο το καλοκαίρι του 2016 τα έργα του εκτέθηκαν σε τρεις εκθέσεις:
-Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) στο Μέγαρο Εϋνάρδου παρουσίασε «Σχέδια και Μνήμες» από όλες τις περιόδους του.
-Στον Πόρο, με έργα «Από την Οδύσσεια», πήρε μέρος στην ομαδική έκθεση «Αιγαίο-Ταυτότητες και Διαδρομές» της γκαλερί Citronne.
-Τέλος από την ίδια σειρά, 40 έργα του συνομίλησαν με τις αρχαιότητες στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου.
Η τελευταία του έκθεση έγινε το 2019 στην γκαλερί Εικαστικός Κύκλος – Σιάντη.
 δεν έλειψε ποτέ η ανθρώπινη μορφή, πάντα όμως σε σχέση με το περιβάλλον.){kind=link}