Χρονογράφημα του ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Παλεύω καθημερινά, αντιστέκομαι μπορώ να πω στον πανδαμάτορα χρόνο, ο οποίος – ως γνωστόν – στο διάβα του συμπαρασύρει τα πάντα, σαν τον λίβα ένα πράγμα που καίει τα σπαρτά, λειτουργώντας ως ολετήρας του κάλλους και της σαγήνης που έκαστος εξ ημών κουβαλά… εξ απαλών ονύχων! Και αρκεί μια σύγκριση φωτογραφιών παρελθουσών χρήσεων με αντίστοιχες σημερινές προκειμένου να εξαχθούν τα ανάλογα… ανατριχιαστικά στατιστικά στοιχεία, τα οποία και καταδεικνύουν το μέγεθος της διαφοράς. Απελθέτω απ’ εμού το… ποτήριον της σύγκρισης αυτής, πλην, όμως, κι εγώ, ως κοινός θνητός, κάποια στιγμή πέφτω στην παγίδα…
Οπως, καλή ώρα – τρόπος του λέγειν καλή, γιατί τι καλό μπορεί να προκύψει από αυτή την… αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν – που… έπεσε μια τέτοια φωτογραφία στα χέρια μου… Κατελήφθην από δέος, ενδεχομένως δε και από… σοκ. Ετρεξα έντρομος, αλλά και με ελπίδα στον καθρέφτη – λες να έχω κάνει λάθος, λες η διαφορά να μην είναι και τόσο μεγάλη, αναλογιζόμουν καθ’ οδόν; Φευ, όμως, με την πρώτη ματιά κατάλαβα, γκρεμίστηκε το οικοδόμημα που είχα με περίσσιο κόπο κατασκευάσει και το οποίο, ως απεδείχθη, ήταν και θα παραμείνει ένα αποκύημα της φαντασίας μου… Επλανήθην, όμως, πλάνην οικτράν, ο πανδαμάτωρ χρόνος είχε αφήσει καταλυτικά τα σημάδια του στο πέρασμά του. Το πρώτο δε που ήρθε στο μυαλό μου είναι ο στίχος του… απόλυτου θρήνου: και διηγώντας τα να κλαις… Στίχος που καλύπτει ακόμα και εθνικές καταστροφές… Και τι να πρωτοκλάψεις; Εδώ φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε μαντίλι να κλάψουμε… Αφησα μόνο ένα δάκρυ να κυλήσει αργά, ανάμεσα στις ρυτίδες του προσώπου μου, όχι από… τσιγκουνιά, αλλά ως ελάχιστο φόρο τιμής στα χρόνια που άφησα πίσω. Στα χρόνια που η νιότη ήταν αυτή που καθοδηγούσε το κάθε μου βήμα… Στα χρόνια που απείχαν – στο μυαλό μου – … έτη φωτός από το σήμερα. Που, όμως, έφτασε… Και με κοιτά… απειλητικά από τον καθρέφτη, κλείνοντάς μου το μάτι… Και μαζί κλείνοντας μια σελίδα αυταπάτης για τη σχέση του σήμερα με το χθες… Του χρόνου που, αενάως κινούμενος, συμπαρασύρει τα πάντα… Και τους πάντες… Ακόμα και μένα που πίστεψα πως θα τον νικήσω… Και τώρα απλώς αρκούμαι στο να συγκαταλέγομαι σε ένα από τα θύματά του!
