Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Έντεκα χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση επέστρεψε ο «Διάδρομος 2». Ένας φουτουριστικός μονόλογος της Ευσταθίας με στοιχεία μαύρης κωμωδίας που ερμηνεύει ο Δημήτρης Χαβρές σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου.
Πρόκειται για μια παράσταση που διαδραματίζεται πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστηρίου, όπου ο ηθοποιός-ερμηνευτής, γυμναζόμενος και μονολογώντας, γίνεται ο καθρέφτης του σημερινού μοναχικού πολίτη που ενώ νομίζει πως έχει τα πάντα δεν του έχει απομείνει τίποτε παρά μόνο αυτός ο διάδρομος και τρέμει μην τον χάσει. Είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο έργο του.
Η μουσική, το βίντεο και το φως δημιουργούν ένα οπτικό – ηχητικό τοπίο που αποδίδει το κλίμα της εποχής μας. Το βίντεο παρουσιάζει την πορεία του ανθρώπου από τον προϊστορικό άνθρωπο, την πορεία του μέσα στο χρόνο, το φως, το DNA, τον καπιταλισμό, τον φασισμό.
Πόσο ο άνθρωπος είναι δέσμιος μιας ασύλληπτης καθημερινότητας; Πόσο σέβεται τη ζωή του; Προσπάθεια όπως έλεγε και ο ποιητής, τουλάχιστον να μην την εξευτελίζει. Ο άνθρωπος αγκιστρωμένος πάνω στον διάδρομο, όπως το χαμστεράκι στο κλουβί που ούτε κι αυτό δεν ξέρει γιατί βρίσκεται σε αυτή τη ρόδα, είναι πιο πολύ γιατί δεν έχει τι na κάνει μέσα στον καταδυναστευτικό εγκλεισμό του κλουβιού.
Η ζωή είναι μια φάρσα που την υπονομεύουν όλοι. Βασικό στον Διάδρομο για να καεί το λίπος είναι να ακολουθείται η πρακτική αλλαγής ρυθμών σε μια αεροβική γυμναστική του γνωστού personal trainer Cardio Planner, που περιλαμβάνει περπάτημα και μετά τρέξιμο και ξανά περπάτημα και ούτω καθεξής.
Ο Διάδρομος προσφέρει ευεξία. Το μηχάνημα του δίνει πληροφορίες για όλα. Θερμίδες που καίει, καρδιακούς παλμούς, ό,τι χρειάζεται για na παρακολουθεί πλήρως τον εαυτό του.
Η κορδέλα του Διαδρόμου είναι ειδικά σχεδιασμένη ώστε να αποφεύγονται οι τραυματισμοί και τα ατυχήματα. Όσο βρίσκεται πάνω στον Διάδρομο ενυδατώνει κάθε τόσο τον οργανισμό του με ειδικό ποτό, φορά ειδικά ρούχα και καταπληκτικά ειδικά παπούτσια, ώστε να αποφεύγονται οι κραδασμοί και να προστατεύονται τα πέλματα.
Η διατροφή του ελέγχεται, με βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, όμως του έχει λείψει αυτό το σπιτικό φαγητό, το αίσθημα της πείνας για το αχνιστό φαγητό που σερβίρεται στο τραπέζι. Έχει απομακρυνθεί από την ηδονή του συνδαιτυμόνα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως γεύση και επικοινωνία.
Ο άνθρωπος βρίσκεται μόνος, μέσα στη διαρκώς πολλαπλασιαζόμενη εικόνα του και σε ένα ηχητικό τοπίο επαναλαμβανόμενων μοτίβων και ρυθμών που επιτείνουν τη μοναχικότητά του.
Έχοντας σκηνοθετήσει και ερμηνεύσει το ίδιο έργο πριν από 11 χρόνια η Μάνια Παπαδημητρίου υπογράφει και πάλι τη σκηνοθεσία, διατηρώντας το ύφος που συγκίνησε και άφησε δυνατές εντυπώσεις στον κόσμο του θεάτρου.
Η τραγουδοποιός και θεατρική συγγραφέας Ευσταθία, παρέδωσε μια δεύτερη εκδοχή του Διαδρόμου που τώρα την ερμηνεύει ο Δημήτρης Χαβρές.
Ο «Διάδρομος 2» είναι στην ουσία ένα έργο με βαθύ υπαρξιακό προβληματισμό. Ο άνθρωπος ρομπότ, όσο παράγει ενέργεια είναι χρήσιμος για το σύστημα, αλλιώς εκείνο τον πετά και τον αντικαθιστά με ρομπότ, που δεν κουράζεται.
Η ρομποτοποίηση του ανθρώπου ξεκινά από μικρή ηλικία, ενδυναμώνεται μέσα στην οικογένεια και το σχολείο και ανδρώνεται στην ενεργή ζωή, όταν εκείνος δουλεύει κάτω από καθεστώς σκλαβιάς τις περισσότερες φορές, όταν υπηρετεί μια συγκεκριμένη αποδεκτή εικόνα στο κοινωνικό σύνολο και κάνει όλες τις ενέργειες για να την αποκτήσει. Ο άνθρωπος στο Διάδρομο είναι μια γεννήτρια παραγωγής ενέργειας για ένα χρονικό διάστημα σε μια περιοχή.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στο γυμναστήριο και ενεργοποιούνται αντιπαλότητες όταν κάποιος δεν είναι στο πόστο του την προβλεπόμενη ώρα μιας και αυτό επιβαρύνει τον άλλον. Η ζωή είναι μια στέρηση. Στέρηση απόλαυσης, στέρηση τροφής, στέρηση χρόνου. Σε αντίθεση με τον πατέρα του που ό,τι δικαιούταν το αξίωνε από τη ζωή στην περίπτωση του δρομέα του Διαδρόμου, είναι όλα προκαθορισμένα.
Ο κάθε άνθρωπος ανήκει σε κάποια κατηγορία, ο δρομέας είναι στη Β, άλλος στη Γ με καθορισμένα χαρακτηριστικά και δικαιώματα. Μέσα του με νοσταλγία θυμάται τη δασκάλα του την κυρία Νεφέλη που ήταν μια ανθρώπινη τρωτή φυσιογνωμία, που τους έλεγε ότι μόνο ο έρωτας, μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Έχασε τη θέση της γιατί ήταν κατά της εξειδίκευσης.
Ο δρομέας δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί τη ζωή του χωρίς τον Διάδρομό του και την προσφορά του στο σύνολο. Το μυαλό του είναι τόσο γανωμένο ώστε, παρόλο που βαθιά μέσα του πονά για την κυρία Νεφέλη, από φόβο για τη ζωή του δεν τολμά να υπερβεί τη σκλαβιά του. Τα ρομπότ τα προτιμούν γιατί δεν αναλώνονται σε ανόητα συναισθήματα που καθυστερούν την εργασία και ανατρέπουν την κανονική πορεία.
Ο Δημήτρης Χαβρές κατορθώνει μοναδικά να αποδώσει όλες αυτές τις εκφάνσεις του καταπιεσμένου ανθρώπου, του ανθρώπου – εργαλείο, του ανθρώπου – διαφήμιση. Ιδρώνει πάνω στον Διάδρομο, όχι μόνο από τη σωματική, αλλά κυρίως από την ψυχική, και πνευματική καταπόνηση. Το χαμστεράκι θα τρέξει και μετά θα ζητήσει κατάλυμα για να είναι έτοιμο για την επόμενη μέρα.
Μια παράσταση που με την υπερβατική ερμηνεία, που παρουσιάζει την κατάδυση και καταστολή του ανθρώπου, με τις ψηφιακές προβολές, την καταπληκτική μουσική της Ευσταθίας κατορθώνει να προβληματίσει γύρω από την ποιότητα της ζωής και του θανάτου.
***
Ο «Διάδρομος 2» της Ευσταθίας από την Μάνια Παπαδημητρίου με τον Δημήτρη Χαβρέ στο Arroyo
