“Αχ, είναι ίδιος ο Λολιτούλης”, είπε η φίλη μου η Κατερίνα μόλις τον αντίκρισε. Λολιτούλη αποκαλεί τον μόλις 10 μηνών γιο της. Ίσως να έχεις δίκιο Κατερινάκι. Άλλωστε είναι και οι δύο τόσο τρυφεροί. Ο γατούλης αυτός ήταν πολύ μικρούλης, βρέφος ακόμα, όταν εμφανίστηκε… μυστηριωδώς στο τένις club της περιοχής μας. Από το πουθενά, αφού κοντά δεν υπάρχουν πολλές κατοικίες. Τον φροντίσαμε, του προσφέραμε τροφή, του δώσαμε τις πρώτες γνώσεις. Μάθαινε γρήγορα και μας έκανε υπερήφανους. Τένις βέβαια δεν έμαθε, όσο κι αν προσπαθήσαμε. Με τη ρακέτα είχε ένα κάποιο πρόβλημα. Του άρεσαν όμως τα χνουδωτά μπαλάκια. Είναι, μας εξομολογήθηκε, το καλύτερο στρώμα για ξάπλα. Απίστευτα χαδιάρης κι επικοινωνιακός, πλησιάζει τους πάντες. Στο club όμως δεν άρεσε σε όλους και ήθελαν να τον διώξουν. Είναι κρίμα ένα τέτοιο γατάκι μόνο του στις ερημιές. Πήρε καλή ανατροφή. Να πάει στράφι; Κάποιο σπίτι τον χρειάζεται, κάποιους τυχερούς μπορεί να κάνει χαρούμενους. Αν αισθάνεσαι άξιος για την αγάπη μιας γάτας, αν νομίζεις ότι μπορείς να την κατακτήσεις, επικοινώνησε μαζί μας, έτσι γράψαμε στην αγγελία. Υπήρξε ανταπόκριση. Τώρα μια ολόκληρη οικογένεια χάρη σ’ αυτόν είναι πολύ ευτυχισμένη.
