Χρυσηίδα Δημουλίδου: Όσα φέρνει η στιγμή…

Κάθε χρόνο, το βράδυ της Ανάστασης κάποιοι, ειδικά γυναίκες και παιδιά, βιώνουν μια τρομοκρατία. Δεν ξέρεις αν θα φύγεις καμένος ή με κομμένα δάκτυλα ή και νεκρός. Τα λέμε τα ξαναλέμε, ανακοινώνονται απαγορεύσεις όμως ο Έλληνας θεωρεί εαυτόν κράτος εν κράτει και γράφει νόμους μαζί με τα ψιλά τους γράμματα, στα π@π@ρι@ του! «Δεν θα συμβεί σε μένα άρα δεν με αφορά». Και ζωσμένος κρυφά ή φανερά με βεγγαλικά, κροτίδες, φωτοβολίδες και ό,τι πυρομαχικό διαθέτει η αγορά, αμολιέται να κάνει Ανάσταση. Ειδικά στην επαρχία που θεωρούν πως είναι άνδρες πιο «μάγκες» από τους «βουτυρομπεμπέδες» πρωτευουσιάνους γίνεται κανονικός πόλεμος.

Φέτος όμως έγινε αυτό που κανείς δεν περίμενε. Ότι τα βεγγαλικά θα έκαναν είσοδο μέσα σε κέντρο διασκέδασης.

Ο δεξιοτέχνης του κλαρίνου Άρης Μουγκοπέτρος, τα ξημερώματα της Δευτέρας του Πάσχα συμμετείχε σε γλέντι στα Τριπόταμα Αχαΐας. Κάποιος φίλος του, μάλιστα παιδικός, που προφανώς είχε κατεβάσει τον Πηνειό και Στρυμόνα μαζί, άκουσον άκουσον, έδωσε στον μουσικό την ώρα που βρισκόταν επί σκηνής και έπαιζε, μια κροτίδα, την οποία όπως μαθαίνω άναψε ο ίδιος ο μουσικός. Στο επόμενο λεπτό αυτή εξερράγη στο χέρι του εξαϋλώνοντας όπως ειπώθηκε από ιατρούς τα δύο του δάκτυλα, κοινώς τα έκανε κομματάκια, τραυματίζοντας σοβαρά τον αντίχειρα και πρόσωπο κοντά στο ένα μάτι. Κι όπως γνωρίζετε τα δάκτυλα είναι το άλφα και ωμέγα για έναν κλαρινετίστα που δεν πρέπει να χάνει νότα.

Από εκεί και μετά έγινε ένας πανικός στο μαγαζί, με τον Μουγκοπέτρο να σφαδάζει από τον πόνο, τους θαμώνες να είναι τρομαγμένοι βλέποντας αίματα, άλλοι να τρέχουν να προσφέρουν βοήθεια και ξανάκουσαν ξανάκουσαν, τον παιδικό φίλο να γίνεται Λούης. Έτσι είναι οι περισσότεροι Έλληνες, ευθυνόφοβοι, τους ενδιαφέρει μην πάνε αυτόφωρο, ιερά υποχρέωσή τους να εξαφανιστούν για 2 εικοσιτετράωρα, αν όχι για πάντα.

Ο μουσικός μισολιπόθυμος, με τη βοήθεια κάποιων μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί έκριναν απαραίτητο να διακομισθεί εκ νέου στο ΚΑΤ, στην Αθήνα, όπου και παραμένει. Οι ιατροί τον φρόντισαν, όμως τα δυο του δάκτυλα τα έχασε οριστικά. Και δεν είναι παιδικά δόντια να ξαναφυτρώσουν. Και να μπουν προσθετικά δεν θα έχουν ποτέ ικανότητα να παίξουν όπως τα πραγματικά. Τα δάκτυλα των χεριών μας είναι πολύτιμα και το κάθε ένα παίζει το ρόλο του υποβοηθηθώντας το άλλο. Είναι σαν αγαπημένα αδέλφια. Συνεργάζονται αλληλοβοηθούνται.

Εκεί που θα εστιάσω. Ο «φίλος», επαναλαμβάνω ο αδελφικός, την “έκανε” με ελαφριά αμέσως. Ούτε αδελφικός ούτε φίλος ήταν. Για πολλούς λόγους. Όχι μόνο εγκατέλειψε το θύμα του, αλλά δήλωσε πως βρήκε την κροτίδα, δεν κατάλαβε τι ήταν όμως την έδωσε στον μουσικό και μάλλον του είπε να την ανάψει. Ο μουσικός όπως δήλωσε θεώρησε πως ήταν ακίνδυνο καπνογόνο. Ξέχασε όμως ότι βγήκαν μάρτυρες γνωστοί, του φίλου, και είπαν ότι πρωτοστατεί με τις κροτίδες κάθε Πάσχα. Ξέχασε πως ο ίδιος έγραψε στα social media πως «Απόψε θα κάνουμε μπαμ». Ο άνθρωπος ήταν αποφασισμένος να βάλει μπουρλότο στο μαγαζί για να ανάψει περισσότερο το κέφι. Και ο δικηγόρος του που προσπαθεί να τον προστατέψει, δεν μας πείθει ούτε απευθύνεται σε μη νοήμονες. Φανταστείτε την επιπολαιότητα ενός ενήλικα άνδρα με συμπεριφορά μικρού παιδιού που βρίσκει ένα κουτί σπίρτα και το δίνει σ’ άλλο παιδάκι να τα ανάψει όλα μαζί κι εκείνο παθαίνει έγκαυμα. Τι ευθύνη να ζητήσεις από ένα παιδί; Εδώ όμως μιλάμε για ενήλικες.

Πάει που λέτε ο δικηγόρος να ρίξει την ευθύνη στον μουσικό που άναψε την κροτίδα θεωρώντας την καπνογόνο, δηλαδή και δαρμένος και φταίχτης μαζί.

Α, όχι δεν θα το αντέξω. Κι εμένα να μου έδιναν πάνω σε γλέντι όπως συμβαίνει συχνά στη Μύκονο ένα καπνογόνο, ξέρετε από αυτά που όταν τα ανάβεις πετούν καπνούς και αστεράκια, θα το άναβα. Αν ήταν κροτίδα θα είχα την ευθύνη εγώ; Που να το δει ο άνθρωπος μες το σκοτάδι; Ο άλλος που λέει τη μάζεψε από κάτω, δεν είδε τι είναι; Κι αν δεν είδε πώς το δίνεις σε άλλα χέρια; Και τώρα που έκανε τη ζημιά δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του και βάζει δικηγόρους λέγοντας ψέματα και παραδόθηκε στην Αστυνομία αφού πέρασε το αυτόφωρο. Μαθαίνω δε, δεν πήρε καν ένα τηλέφωνο -ναι, ο καλός φίλος- στο θύμα φίλο του, να πει έστω ένα συγγνώμη…

Και να δείτε που θα πέσει στα μαλακά, διότι στη Ελλάδα δεν υπάρχουν νόμοι, μόνο ικανοί και λιγότερο ικανοί δικηγόροι. Το έζησα από κοντά το έργο τρεις φορές, η τελευταία με τα εμβόλια και σιχάθηκα με αυτά που πέρασα που από θύμα να βρεθώ παραλίγο θύτης. Η νομοθεσία μας είναι απαρχαιωμένη και πολλάκις ακατανόητη και άδικη. Τι θα πει αυτόφωρο πας αν συλληφθείς μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα; Αυτόφωρο πας μόλις συλληφθείς, τελεία και παύλα. Τι θα πει κυκλοφορεί έξω ένας ένοχος μέχρι να απολογηθεί; Μπαίνει μέσα μέχρι να απολογηθεί και βλέπουμε.

Εκείνη που χρειάζεται να μπει φυλακή είναι η Ελληνική Νομοθεσία. Η μόνη υπαίτιος διαφόρων καταστάσεων που ενώ επαναλαμβάνονται, δεν υπάρχει ποινικοποίηση ευθυνών.

Κροτίδες, βεγγαλικά, όπλα και τα συναφή να απαγορευτούν δια ροπάλου με ποινές φυλακίσεις και μεγάλα πρόστιμα. Να πάει το Κράτος εκεί που υπάρχουν άδεια οικόπεδα του Δημοσίου και να χτίσει φυλακές, πολλές φυλακές και να ασκεί δέσμευση περιουσιών για τη φιλοξενία του κάθε κρατούμενου, όχι να πληρώνουμε εμείς για τα δικά τους λάθη. Κι επειδή η παρανομία στην Ελλάδα έχει πάρει διαστάσεις καρτέλ, να κάνουν και υπερλούξ φυλακές για τους πολιτικούς και κάποιους δικηγόρους που καταπατούν κάθε Ιερό και Όσιο!

Εγώ εύχομαι στο παλικάρι να συγκροτηθεί πρώτα με δύναμη ψυχής μια και δεν κινδυνεύει η ζωή του και σύντομα να μας αποδείξει πως ένας δεξιοτέχνης κλαρινετίστας μπορεί να παίξει και με μόνο δύο δάχτυλα, αυτά που έχασε. «Γιατί η ψυχή μας, σε ό,τι αγαπάμε πραγματικά, είναι τόσο δυνατή, που κάνει θαύματα! Και φυσικά να δικαιωθεί και να γίνει η αιτία ψηφίσματος απαγορευτικού Νόμου για την κυκλοφορία αυτών των «πυρομαχικών», στην Ανάσταση και γενικότερα, χωρίς ειδική άδεια. Είναι φονικά όπλα.

κοινοποίηση ελεύθερη