11.2 C
Athens
Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας γράφει για το έργο του που απορρίφθηκε από το «Ελευσίς 2023»

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας με αφορμή το έργο του που απορρίφθηκε από την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Οργανισμού “Ελευσίς 2023 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης”.

Πρόκειται για το έργο “Τα Στάχυα”. Θεατρικό / Κινηματογραφικό / Μουσικό αποτύπωμα της Ελευσίνας του τότε και του τώρα από Ελευσίνιους καλλιτέχνες.
Είναι ένα έργο το οποίο ακόμα και ένας άσχετος με τον πολιτισμό θα μπορούσε αμέσως να καταλάβει πως είναι η καλύτερη απεικόνιση της Ελευσίνας. Παράλληλα είναι η ιδανική εκπροσώπηση και της πόλης και της χώρας στον ιστορικό θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.

Ασφαλώς ένας ο οποίος ασχολείται – έστω και ελάχιστα – με τον πολιτισμό ή στη χειρότερη περίπτωση έχει την αποκλειστική ευθύνη για τη δημιουργία του καλλιτεχνικού προγράμματος, θα έπρεπε “σε χρόνο μηδέν” ή να αποδεχτεί την πρόταση του Χρήστου Δήμα ή αν δεν είχε τέτοια πρόταση να του παραγγείλει αυτό το έργο.

Ασφαλώς κρίμα και για εκείνους που δούλεψαν με τον Χρήστο Δήμα και για εμάς τους θεατές που χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το έργο του.
Μακάρι να βρισκόταν τρόπος κάποια στιγμή να το δούμε έστω στο πλαίσιο κάποιου προσεχούς Φεστιβάλ.

Όμως καλύτερα να διαβάσουμε το κείμενο του σκηνοθέτη Χρήστου Δήμα έτσι ακριβώς όπως το “ανέβασε” στην προσωπική του σελίδα στο Facebook.

Catisart.gr

***

«Παρακαλετό γ@@@@σι εν ΕΛΕΒΖΙΖ»

Κάποια στιγμή που λέτε εμφανίζεται ο Δήμαρχος: «Θέλω κάτι να φτιάξεις για την πόλη…»
Η σχέση μου με την «Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ελευσίς 2023» όπως την έχει οραματιστεί ο μέγιστος Μαρμαρινός, ανύπαρκτη, πέρα από κάποια σχόλιά μου εδώ στην πλατφόρμα του φατσοβιβλίου όταν ένιωθα ότι κάποιοι με έθιγαν επί του προσωπικού (δες κινηματογραφικό πανηγύρι στην πλατεία του Άη Γιώργη το Πάσχα κάτω από το πατρικό μου…)
Ήμουν επιφυλακτικός με το κάλεσμα. Το περιβάλλον μου με προειδοποίησε να μην μπλεχτώ. Όμως φανταζόμουν ότι ο [Δήμαρχος Αργύρης] Οικονόμου για να λάβει αυτή την πρωτοβουλία καλέσματος θα είχε μετρήσει και αναμετρηθεί και με την πρόκληση αλλά και με τα μεγέθη.
Κι έτσι σχεδιάζεται μια παράσταση που θα την ονόμαζα ΣΤΑΧΥΑ.
Φάλαινα εσείς; Στάχυα εγώ…
Στην παράσταση θα συμμετείχαν Ελευσίνιοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικοί, παραμυθάδες, ιστορικοί, χορευτές, ένα τουρλού τουρλού αγαπησιάρικου αποτυπώματος που να συνδέει το σινεμά με τον λόγο, τον ήχο και την εικόνα της πόλης μας σήμερα.
Μια πόλη που δεν έχει καλέσει καν τα παιδιά της στη μεγάλη γιορτή. Και αυτό θα έκανε υποτίθεται αυτή η παράσταση. Θα συμμετείχε ένα μεγάλο μέρος από το ταλέντο της πόλης από διάφορες παραστατικές τέχνες σε μοναδικό συναπάντημα μέσα από την παράσταση ΣΤΑΧΥΑ και θα έλεγε:
«Εδώ είμαστε και εμείς. Μέρος της πόλης. Καλλιτέχνες της πόλης. Που έχουμε θέση και έργο να σας δείξουμε…»
Και θα γινόταν γιορτή ενωτική. Ακόμα και με ανθρώπους που δεν θα συμμετείχαν στους εκλογικούς συνδυασμούς του δημάρχου. Κάτι που πραγματικά πρέπει να τονίσω, επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, και τον τιμώ για αυτό, το ενωτικό ο ίδιος ο Οικονόμου το εκτίμησε και το στήριξε.
Η πρόθεση του Δημάρχου ήταν πραγματικά η ανάδειξη της πόλης και των Ελευσίνιων καλλιτεχνών μέσα από την πλατφόρμα της Πολιτιστικής. Το σκεπτικό γύρω από την παράσταση όπως και για τους συντελεστές της το υποστήριξε με ενθουσιασμό. Όμως όπως φάνηκε στη συνέχεια ο ενθουσιασμός του ισοπεδώθηκε μπροστά στην μπουλντόζα που λέγεται Μαρμαρινός.

Με τον Παντελή Καριώτη φτιάξαμε τον προϋπολογισμό στον οποίο υπολογίσαμε μέχρι κεραίας. Όχι μόνο πληρωμές για μεροκάματα αλλά και τα εργόσημα και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα για την έστω μια μέρα συμμετοχής των βοηθητικών ηθοποιών.

Οι Ελευσίνιοι καλλιτέχνες επιτέλους θα αντιμετωπίζονταν σαν επαγγελματίες. Ούτε σαν εθελοντές, ούτε σαν ψώνια, ούτε σαν «τσόντες».
Τρεις σκηνές με τεράστιες LED οθόνες σχεδιάστηκαν σε μακέτες. Προβολές έξτρα και στα κτίρια του Παλαιού Ελαιουργείου.

Δήμας και Καριώτης βάλαμε στόχο να στήσουμε παραγωγή που θα τιμούσε και εμάς και το όνομά μας αλλά και τους συνεργάτες μας.
Έγινε συνάντηση με τους υπεύθυνους της πολιτιστικής, έγιναν προφορικές εγκρίσεις περιμένοντας να τελειώσουν τα γραφειοκρατικά, ξεκινά η μηχανή παραγωγής των ταινιών, η σύνθεση της μουσικής, η εγγραφή των κειμένων, οι πρόβες, τα ρεπεράζ… Μέχρι και αφιέρωμα στον Ορέστη Λάσκο τον σκηνοθέτη της πόλης είχα οργανώσει να εντάξω στα ΣΤΑΧΥΑ….

Μπορείς να με κατηγορήσεις για πολλά. Αλλά αυτό που δεν μπορείς να μου αφαιρέσεις είναι η αγάπη μου και η αφοσίωσή μου στη δουλειά. Πόσο μάλλον όταν βρίσκομαι στον υπέροχο πυρετό συνάντησης με ταλαντούχους συντοπίτες καλλιτέχνες που τόσο μα τόσο θαυμάζω.
Ώσπου μαθαίνω ξαφνικά ότι έχει μπει βέτο από Μαρμάρινο εναντίον μου και εναντίον της συγκεκριμένης παράστασης. Ο οποίος Μιχαήλ ως δειλός, μπροστά σε όλους στη συνάντηση με Σπυροπούλου, Δήμαρχο και Κυριάκο Μαντούβαλο, έψαχνε τάχαμου στο τάμπλετ για ημερομηνίες…
Μα πόσο γελοίος και θρασύδειλος είσαι ρε μπαγάσα Μάικλ. Αλλά τα βρίσκεις και τα κάνεις. Σου παραδόθηκαν τα κλειδιά της πόλης και σαν παγώνι ζεις μέρες παντοδυναμίας. Ανυπομονώ τη στιγμή που όταν τελειώσει το πανηγύρι όλο και κάποιος ορκωτός λογιστής θα μπει και ψάξει τα πεπραγμένα σου…

Έγινε ομολογουμένως πρόταση από τον Δήμαρχο όταν είδε ότι ο ΜΜ τον στρίμωξε εναντίον μου και της παράστασης, να βρεθεί λύση η οποία να παρακάμπτει την υπογραφή του παπάρα, αλλά μαζί δυστυχώς και κάμποσα πρωτόκολλα. Η προτεινόμενη λύση θα ήταν να χωθώ σε λαγούμια μιας αμφιλεγόμενης νομιμότητας και στο ψιλομουλωχτό…
Εγώ …στα μουλωχτά …στην πόλη μου …για να μην κακοκαρδίσουμε ποιον; τον Μιχαήλ;
Ο Οικονόμου που ήθελε μια παράσταση για την Ελευσίνα από Ελευσίνιους έγινε μυρμηγκάκι μπροστά στον ογκόλιθο της αρπαχτής που λέγεται Πολιτιστική και των ανθρώπων της. Τελικά Αργύρη καθώς φαίνεται δεν το ‘χεις το «μπόι»…

Στα 54 μου νιώθω σαν τον μπάρμπα Κίτσο που με καλούν στο γάμο, γιατί κατάλαβαν το «τι θα πει ο κόσμος» και μου ρίχνουν κάτι αποφάγια, κι αυτά όχι στις καλές πορσελάνες που τρώνε όλοι, επειδή οι συμπέθεροι με έχουν και για αρβανιτοχωριάτη που δεν ξέρω να χρησιμοποιώ τα πρωτευουσιάνικα μαχαιροπήρουνα και να πω κι ευχαριστώ που θα με βάλουν έστω και στο πίσω τραπέζι μακριά από την πίστα για να μη χαλάσω τη μόστρα στο γαμπρό…

Ψιτ, εσείς με καλέσατε στο γλέντι. Δεν αυτοπροσκαλέστηκα.
«Ρε βλάκα αφελή Δήμα», θα μου πείτε.
…«πού πας ξεβράκωτος; Όταν μπροστά σου έχεις να αντιμετωπίσεις Μαρμάρινους, Νανάδες και αεριτζηδες πολιτικάντηδες γιατί κάθεσαι να ονειρεύεσαι;

Γιατί παίζεις στο παιχνίδι τους και εκτίθεσαι;

Γιατί τους αφήνεις να σε μειώνουν έτσι…»

Τα παρασκήνια και οι ασκήσεις τάχα μου εξουσίας δεν είναι το πεδίο δράσης μου. Δεν ξέρω από αυτά. Εγώ ένα παιδί του Πανελευσινιακού ήμουν. Ένα παιδί της οδού Πάγκαλου. Στη δουλειά μου έγινα αυτό που έγινα με καθαρό βλέμμα και χωρίς να ασχοληθώ με ναρκισσιστικά ζόρια. Είμαι αυτό που είμαι. Κάποιοι εσείς με ξέρετε. Με κάποιους από εσάς έχω δουλέψει μαζί και δίπλα.
Τα έχω κάνει έτσι ώστε η ζωή μου να είναι η δουλειά μου. Οι φίλοι μου να είναι οι συνεργάτες μου. Οι άνθρωποι που αποζητώ να συνεργάζομαι να θέλω να νιώθουν ασφαλείς και περήφανοι δίπλα μου. Και στη στραβή να ξέρουν ότι θα αναλάβω την ευθύνη και το τίμημα. Έτσι με έμαθε ο Βάκος. Έτσι με έμαθε ο Μπράδερ μου, ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου.

Συγγνώμη Παντελή Καριώτη. Συγγνώμη Έλλη Ρουμπέν. Συγγνώμη Ορέστη Λάσκο. Συγγνώμη Φώτη Κωνσταντόπουλε. Συγγνώμη Μάρθα Φριντζήλα. Συγγνώμη Ομέγκα Μπαντ. Συγγνώμη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Συγγνώμη Γιώργο Κουταλιερη. Συγγνώμη Ηλία Βαφειάδη. Συγγνώμη Γιώργο Τσοκάνη. Συγγνώμη Ναταλία Ρουτσολιά. Συγγνώμη Ηλία Υφαντίδη. Συγγνώμη Βίκη Σαμπάνη. Συγγνώμη Μαρία Καστάνη. Συγγνώμη Δημήτρη Μίχα. Συγγνώμη Σοφία Καρακασίδη. Συγγνώμη Χαρούλα Παύλου. Συγγνώμη Αναστασία Θεοδωρίδου. Συγγνώμη Μαρία, Ηλιάνα, Παυλίνα, Δημήτρη Κολλατο. Συγγνώμη Λουκόπουλε, Γιαννίση, Παπουτσή, Γαβαλά, Κολοβέντζε Μιχάλη. Συγγνώμη Ευαγγελία, Γιάννη, Πάρη, Στέλλα και Κλεοπάτρα. Συγγνώμη Δημήτρη, Γιώργο, Ηλία και Παναγιώτη…

Συγγνώμη κυράδες της Ελευσίνας, της Μαγούλας και κορίτσια από το Αδράχτι που σας είχα ζητήσει να μοιραστείτε μαζί μου το φιλμικό σας χαμόγελο και τις ιστορίες της γειτονιάς,
Συγγνώμη Ελευσίνα.

Σας άξιζε καλύτερος ίσως ονειροπλάστης από εμένα. Λιγότερο αφελής και ίσως περισσότερο ταλαντούχος από τους διάφορους αόρατους που παίζουν αυτό το παιχνιδάκι του Μιχαήλ Μαρμάρινου και του Δημάρχου.

Άλλη μια ευκαιρία να γιορτάσει η πόλη τα παιδιά της που οι διάφοροι τάχα μου μεγάλοι τους έχουν χρεώσει σαν ντενεκέδες και παρακατιανούς, χάνεται.
Κρίμα Αργύρη. Σε γλεντούν…
Εγώ τελείωσα με την πόλη.
Σήμερα δυστυχώς δεν νιώθω Αγάπη. Νιώθω μόνο να ψιθυρίσω ηττημένα ένα Ωρέ…

Χρήστος Δήμας

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -