Της Κασσάνδρας Δημοπούλου
- Πρώτη δημοσίευση: www.operalegacy.com
Η Χριστίνα Πουλίτση είναι μια Ελληνίδα υψίφωνος που σημειώνει σημαντική διεθνή καριέρα στην Όπερα. Καταξιώθηκε αρχικά ερμηνεύοντας τον ρόλο της Βασίλισσας της Νύχτας, έχοντας υποστηρικτή και μέντορά της τον μαέστρο Ζούμπιν Μέτα, που πίστεψε αμέσως στο ταλέντο της. Πλέον ερμηνεύει πολλές από τις τραγικές ηρωίδες του Μπελ Κάντο, με την Τραβιάτα και τη Λουτσία Ντι Λαμερμούρ να είναι οι αγαπημένοι της ρόλοι, στις μεγάλες οπερατικές σκηνές του κόσμου.
Πώς αρχίσατε το τραγούδι;
*Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το τραγούδι αποτελούσε για μένα ένα φυσικό τρόπο έκφρασης. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τη μουσική. Οι γονείς μου πρόσεξαν την κλίση μου στο τραγούδι από μικρή ηλικία και με προέτρεψαν να παρακολουθήσω μαθήματα του συστήματος εκμάθησης μουσικής “Καρλ Ορφ” και αργότερα έκανα μαθήματα κιθάρας. Έχτισα μια πολύ καλή βάση μουσικής παιδείας, πήρα Πτυχίο Αρμονίας, Αντίστοιξης και Φούγκας, κι έκανα επίσης και μαθήματα πιάνου. Αποφοίτησα από τη Μουσικολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα έκανα και μαθήματα μονωδίας, παίρνοντας κάποια χρόνια αργότερα και το Πτυχίο Μονωδίας. Συνέχισα τις μεταπτυχιακές σπουδές μου με εξειδίκευση την Όπερα στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου, από όπου και αποφοίτησα με Master, ως υπότροφος των Υποτροφιών “Μαρία Κάλλας” και “Αλεξάνδρας Τριάντη”.
Έχετε σημειώσει διεθνείς επιτυχίες με τον ρόλο της Βασίλισσας της Νύχτας από την όπερα του Μότσαρτ “Ο μαγικός αυλός”. Ο ρόλος αυτός απαιτεί μια εξαιρετική τεχνική και δεξιοτεχνία, που καλείται ο ερμηνευτής να δείξει “ακαριαία”, χωρίς βοήθεια από τον ίδιο τον ρόλο, καθώς ο συνθέτης έχει δώσει στη Βασίλισσα της Νύχτας δύο μεγάλες και πολύ δύσκολες άριες, λίγο πρόζα και τίποτε άλλο – πράγμα κάπως μοναδικό για πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Όπερα. Το γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να εξελίξει τον χαρακτήρα επί σκηνής από δραματικής πλευράς, σας δυσκόλεψε στην αρχή της καριέρας σας και στο να εξελίξετε τον εαυτό σας καλλιτεχνικά;
*Η Βασίλισσα της Νύχτας είναι, θα έλεγα, “ευχή και κατάρα”. Το γεγονός του να μπορείς να τραγουδάς αυτόν τον τόσο απαιτητικό ρόλο 40 – 50 φορές τον χρόνο κάτω από κάθε συνθήκη και χωρίς εκπτώσεις, σίγουρα δίνει την ευκαιρία να καταξιωθείς και να αρχίσεις την καριέρα σου πιο εύκολα από φωνές άλλου ρεπερτορίου. Για μένα υπήρξε το “διαβατήριο” που μου άνοιξε τις πόρτες σε πολλές οπερατικές σκηνές διεθνώς και με βοήθησε να αποκτήσω πολύτιμη επαγγελματική εμπειρία. Συνηθίζω να συγκρίνω τον ρόλο αυτό με αυτόν του… Τζέιμς Μποντ! Είναι ένας ρόλος με τον οποίο σε ταυτίζει, τόσο το κοινό όσο και αυτοί που αποφασίζουν το καστ, και πολλές φορές τους φαίνεται αδύνατο να σε φανταστούν σε έναν οποιοδήποτε άλλο ρόλο εκτός αυτού. Έτσι πολλές φορές δέχομαι περισσότερες προτάσεις για τον ρόλο αυτό, σε σχέση με άλλους, πράγμα βέβαια που προκύπτει και από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές τραγουδίστριες διεθνώς που να μπορούν να τραγουδήσουν τον ρόλο αυτό. Έχετε δίκιο που αναφέρατε την επιπρόσθετη δυσκολία της έλλειψης εξέλιξης του χαρακτήρα επί σκηνής και βέβαια, δυσκολεύει τον καλλιτέχνη και τον εμποδίζει να εξελιχθεί και καλλιτεχνικά. Σου μαθαίνει βεβαίως την απόλυτη συγκέντρωση και πειθαρχία, το να είσαι αθλητής – τραγουδιστής, αλλά δεν σε αφήνει να δείξεις το εύρος των συναισθημάτων που έχεις στην ψυχή σου ως καλλιτέχνης. Έτσι μπορώ να πω ότι η Βασίλισσα της Νύχτας έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής μου προσωπικότητας, αλλά νομίζω ότι νιώθω πιο ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά από τότε που στο ρεπερτόριό μου προστέθηκαν και άλλοι ρόλοι, όπως της Βιολέτα, της Λουτσία, της Τζίλντα, της Αμίνα, της Μανόν κ.ά.
Αυτοί είναι και οι αγαπημένοι σας ρόλοι;
*Γενικότερα, μου αρέσει πολύ να τραγουδάω το ρεπερτόριο της εποχής του Μπελ Κάντο. Στους ρόλους της Βιολέτα, της Τζίλντα και της Λουτσία ένιωσα φωνητικά “σπίτι” μου από την πρώτη στιγμή που άρχισα να τους μελετάω. Είμαι πολύ τυχερή που κατάφερα να τραγουδήσω ήδη δύο από τους αγαπημένους μου ρόλους, τη Λουτσία (“Lucia di Lamermoor” του Donizetti) και τη Βιολέτα (“La Traviata” του Verdi). Αγαπάω αυτές τις ηρωίδες γιατί είναι πολύ δυνατές. Και οι δύο καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα σύνορα του εγώ τους κι αυτό είναι που τις κάνει τραγικές ηρωίδες. Μέσω των χαρακτήρων και της εξαιρετικής μουσικής των δύο μεγάλων αυτών συνθετών (του Donizetti και του Verdi), νιώθουμε την “κάθαρση” στο τέλος του έργου, ακριβώς όπως τη νιώθουμε και στις μεγάλες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας μια αξέχαστη στιγμή από την καλλιτεχνική σας ζωή;
*Ναι, θα ήθελα να μοιραστώ μια πρόσφατη εμπειρία μου. Ήταν τον Φεβρουάριο 2020, στο Αμβούργο, όπου έκανα το ντεμπούτο μου στον ρόλο της Βιολέτα, στην όπερα του G. Verdi “La Traviata”. Η ατμόσφαιρα ήδη από τις πρόβες ήταν πολύ θετική και είχαμε εξαιρετική επικοινωνία με όλους τους συναδέλφους, με τον μαέστρο και τον σκηνοθέτη. Στην πρεμιέρα υπήρξαν πολλές στιγμές που ένιωσα τη χαρά του να ερμηνεύω αυτόν τον ρόλο, αλλά μία ήταν ιδιαίτερα μαγική. Το χειροκρότημα που ξέσπασε ύστερα από μια στιγμή σιωπής, μετά την άρια της ηρωίδας “Addio del passato” στην 3η πράξη. Δε θα ξεχάσω πώς έσπασε η σιωπή με αυτό το χειροκρότημα, το πόσο περήφανη ένιωσα που κατάφερα να κάνω αυτό το όνειρο πραγματικότητα, και την ευγνωμοσύνη μου απέναντι στο χειροκρότημα του κοινού στο τέλος της όπερας, στην υπόκλιση.
Ο κόσμος της Όπερας είναι όπως τον φανταστήκατε όταν ξεκινήσατε την καριέρα σας; Θα θέλατε μήπως κάποια πράγματα να είναι διαφορετικά κι αν ναι, ποια θα ήταν αυτά;
*Όπως συμβαίνει συνήθως, ένας νέος άνθρωπος φαντάζεται τον επαγγελματικό χώρο στον οποίο εύχεται να θριαμβεύσει μια μέρα, πολύ πιο αθώο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η ευχή μου για τον κόσμο της Όπερας είναι να μην κόβουν τα φτερά των νέων τραγουδιστών, πριν ακόμη αυτοί πετάξουν. Βεβαίως, όπως συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, αυτοί που θα αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, θα βγουν πιο δυνατοί, αλλά δεν χρειάζεται να είναι τόσο βάρβαρο όλο αυτό. Επίσης θα ήθελα να δω τους σολίστες της Όπερας περισσότερο ενωμένους, ώστε να μπορέσουμε να καταφέρουμε να έχουμε καλύτερες συνθήκες για τις πρόβες και τις παραστάσεις μας.
Η οπερατική διεθνής καριέρα απαιτεί από τις γυναίκες να έχουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και τρόπο ζωής, ή μπορεί κανείς να κρατήσει τον εαυτό του ακέραιο;
*Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε μία από εμάς είναι μοναδική και πολύτιμη και μπορεί να προσφέρει κάτι νέο στην Τέχνη. Δεν προσπάθησα ποτέ να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Η σημαντική ερώτηση νομίζω που πρέπει όλες να απαντήσουμε στον εαυτό μας, είναι “ποια είμαι” και “ποια θέλω να είμαι ως καλλιτέχνης επί σκηνής”. Αν δεν ξέρουμε την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, είναι εύκολο να χάσουμε τον εαυτό μας και να δημιουργήσουμε μια ψεύτικη ταυτότητα ώστε να γίνουμε αποδεκτές ως καλλιτέχνες και ως γυναίκες.
Πώς επηρέασε η πανδημία του κορονοϊού τη ζωή σας και την εργασία σας;
*Όλες οι παραστάσεις που είχα κλεισμένες για το υπόλοιπο της σεζόν έχουν ακυρωθεί και είναι αβέβαιο αν θα πραγματοποιηθούν και αυτές της επόμενης σεζόν. Οι τραγουδιστές της Όπερας είναι σαν αθλητές. Πρέπει να εξασκούνται συνεχώς και να μη χάνουν επαφή με το αντικείμενο για μεγάλες περιόδους. Οι παραστάσεις και η επαφή με το κοινό είναι τεράστιας αξίας για μας.
Αν θα μπορούσατε να ευχηθείτε να συμβεί κάτι στην κοινωνία μας, που θα βοηθούσε τους καλλιτέχνες, τι θα ήταν αυτό;
*Πάντα έλεγα ότι πρέπει να φροντίζουμε την ψυχή μας όπως και το σώμα μας. Αν πρέπει να προσέχουμε τη διατροφή μας και να γυμναζόμαστε, θα πρέπει να προσέχουμε και το τι βλέπουμε (ταινίες, έργα τέχνης) και το τι ακούμε (μουσική). Η Τέχνη είναι η τροφή της ψυχής, την ανυψώνει και κάνει τους ανθρώπους πιο δημιουργικούς στον τρόπο σκέψης και στις αποφάσεις τους. Η Τέχνη μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Αυτό που εύχομαι είναι η κοινωνία μας να συνειδητοποιήσει τα παραπάνω και να δώσει στην Τέχνη τη θέση που της αξίζει, ώστε να μπορέσει να παίξει τον ρόλο της όπως πρέπει: να δημιουργήσει πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που θα έχουν κίνητρα, που θα αγαπούν. Ελπίζω ότι οι πολιτικοί που ο κόσμος σε όλο τον πλανήτη ψηφίζει, να πάρουν αποφάσεις βασισμένες στο πόσο ευεργετικές θα είναι για την ανθρωπότητα και όχι για τους ίδιους.
Τέχνη είναι…
*…Ελευθερία. Να μπορείς να κάμψεις αυτά που οι άλλοι βλέπουν ως ευθείες.
***
Opera Legacy Link:
https://www.operalegacy.com/christina-poulitsi.html
Κασσάνδρα Δημοπούλου
Kassandra Dimopoulou
www.kassandradimopoulou.com
www.hellenicoperaco.com
https://www.youtube.com/watch?v=aq4SeH7z1Tg&t=6s
