Κλωνάρι δάσους και νερό πηγής. Τόσο δροσερή. Σαν πρώτη άνοιξη, σαν καραμέλα και σαν ώρα παιδική. Λεπτοκαμωμένη. Τόσο που είναι σχεδόν αδύνατο να πει κανείς αν είναι έφηβη ή λίγο μεγαλύτερη. Ένα κορίτσι που δακρύζει και γελά ίδια με κλόουν και μοιάζει ξωτικό. Ένα κορίτσι που βλέπει όνειρα ξεχωριστά. Η Χριστέλα Γκιζέλη φαίνεται να κάθεται μέσα στην κόχη ενός τεράστιου αφτιού, που είναι στραμμένο προς τον κόσμο των άστρων. Από εκεί αφουγκράζεται. Ακούει μια σιγανή αλλά πολύ μυστηριακή μουσική, που με έναν επιβλητικό τρόπο μιλάει κατευθείαν στην καρδιά της. Τρυφερή και χαριτωμένη που σου κάνει κέφι να την κοιτάς και να τη θαυμάζεις. Ένα παράξενο πλάσμα, που φωτογραφίζεται με τη μαύρη γάτα της, τη γυαλιστερή κι ελεύθερη και που νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή οι δυο τους θα χαθούν μέσα στα σύννεφα. Πίσω από τα μεγάλα πράσινα μάτια, το φωτεινό χαμόγελο και τους βοστρύχους, ανάγλυφα προβάλλει πολύτροπο κι ερμητικό το ταλέντο της. Η Χριστέλα Γκιζέλη έχει δυο φίλους καρδιακούς. Και τους δύο τούς βλέπει καθημερινά και μοιράζεται μαζί τους ό, τι έχει. Οι φίλοι της είναι το θέατρο και η μουσική. Αγαπάει και τους δύο βαθιά, παραδόξως όμως δεν λέει ποιον από τους δύο αγαπάει περισσότερο. Ιδιοσυγκρασία ευαίσθητη, καλλιτεχνική, φύση συναισθηματική και αυθεντικά λυρική, άνθρωπος της ελεύθερης φαντασίας και της ονειροπόλησης. Ανιχνεύει, οδοιπορεί και πορεύεται, μετατοπίζεται από τη μουσική στο θέατρο και το αντίθετο. Ο δρόμος ανοίγεται μπροστά της. Εν τούτοις δεν τον σκέπτεται γιατί βάζει όλη της τη δύναμη στο επόμενο βήμα, στην επόμενη ανάσα, στο επόμενο σχέδιο. Και τότε είναι που ανοίγουν διάπλατα στη ζωή της Χριστέλας τα δύο γερά θυρόφυλλα της χαράς και την υποδέχονται.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Τη φωτογράφιση πραγματοποίησε η Τερίνα Χιουρέα.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά μεγάλωσα μέχρι τα 5 μου σε μια κωμόπολη της Γερμανίας. Έχω αρκετές ζωηρές αναμνήσεις -δυνατές εικόνες του εαυτού μου που δεν ξεθωριάζουν από τη μνήμη μου. Θυμάμαι έντονα μεγάλες διαδρομές μέσα στο αυτοκίνητο, ταξίδια κι εγώ στο πίσω κάθισμα να κοιτάζω – να παρατηρώ το έξω. Έξω έλατα. Πολλά έλατα και ατελείωτοι δρόμοι… Κι εγώ να κρατάω σφιχτά μικρές χρωματιστές καραμέλες στη δεξιά μου χούφτα. Θυμάμαι ακόμα ποιoς μου τις είχε δώσει. Θυμάμαι ακόμα πόσο ευτυχισμένη ήμουν. Ίσως η πρώτη μου αγαπημένη ανάμνηση. Μετά ακολούθησαν κι άλλες. Δεν ξεχνώ ποτέ τα παιδικά καλοκαίρια στον τόπο της προγιαγιάς μου Μαρίας, το Κάβο Ντόρο.
Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;
* Σαν μία φυσική εξέλιξη όλων όσων αγαπούσα και φρόντισα να κάνω από νωρίς. Δεν θυμάμαι ποτέ, να το σκέφτηκα και να το αποφάσισα. Σκέφτηκα για πολλά άλλα που τελικά δεν έκανα ποτέ. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον.
Ποιους ανθρώπους συμβουλεύεσαι για τη δουλειά σου;
* Τους φίλους μου τους θαυμάζω και τους εκτιμώ πολύ και εμπιστεύομαι την κρίση τους όταν έχουν να μου πουν κάτι χρήσιμο, που πρέπει να ακούσω για τη ζωή μου. Έτσι, μέσα από τη “σοφία” τους, εγώ στο τέλος συμβουλεύομαι για τη δουλειά μόνο τον εαυτό μου.
Πόσα χρόνια δουλεύεις στο θέατρο;
* Ξεκίνησα, εξαιτίας της σχέσης που είχα από μικρή με τη μουσική, να δουλεύω στο θέατρο αρκετά πριν το σπουδάσω. Οι σπουδές θεάτρου στο βιογραφικό μου αναγράφεται πως ολοκληρώθηκαν το 2004, όμως κάθε μέρα που έρχομαι σε επαφή με τον εαυτό μου περισσότερο νιώθω πως έχω ακόμα πολύ μέλλον για σπουδή.
Το τραγούδι, η μουσική και ο χορός τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;
* Τεράστιο. Περισσότερο αυτό ισχύει για μένα με τη μουσική αφού δεν μπορώ να έχω καν μνήμη του εαυτού μου χωρίς αυτήν γύρω μου. Ξεκίνησα 5 χρονών μαθήματα βιολιού, θεωρητικών και χορωδίας, έχοντας την τύχη να βρίσκομαι σε ένα ωδείο με καταπληκτικούς δασκάλους, όπου το δημιουργικό πνεύμα και η ευφυΐα τους έχει μέχρι σήμερα ισχυρή επίδραση στη ζωή μου. Διδάχτηκα μέσω της μουσικής τη συλλογικότητα και τη συνεργασία. Τελειώνοντας το Μουσικό Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο, στην προσπάθειά μου να κατανοήσω τους μαθηματικούς και φυσικούς νόμους μέσω της μουσικής πάλι, εδραιώθηκε μέσα μου μια θεωρία που συνδέει τα πάντα μεταξύ τους. Από τότε δυσκολεύομαι να διαχωρίσω και τις τέχνες μεταξύ τους. Παντού υπάρχουν όλες μαζί. Και όχι μόνο στους χώρους που χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία, αλλά παντού γύρω μας, στο δρόμο, στις υπηρεσίες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όλα κινούνται ανισόρροπα και ταυτόχρονα πλήρως εναρμονισμένα. Γιατί εμείς οι ίδιοι κουβαλάμε μέσα μας αυτό τον παλμό που συνδέει τα πάντα. Κι αυτό το δώρο στη σκέψη μου και στη ζωή μου μού το χάρισε η Μουσική.
Μίλησέ μου για το μουσικό συγκρότημα στο οποίο συμμετέχεις; Πώς ενωθήκατε και πώς σκοπεύετε να συνεχίσετε;
* Ο Άγγελος, ο Γιάννης, η Μαρία κι εγώ, τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, με την ίδια ανάγκη ο καθένας μας ξεχωριστά, να επικοινωνήσουμε μουσικά, όλα όσα αγαπάμε και όλα όσα δεν αγαπάμε. Στη συνέχεια ο Μάριος (βιόλα), ο Άρης (τσέλο), ο Σπύρος (κλαρινέτο) και ο Δημήτρης (κοντραμπάσο) δέσαμε ψυχικά και οργανικά και ένα απόγευμα, πριν από 4 χρόνια περίπου, ονομαστήκαμε «The Guillotinas». Αβίαστη επικοινωνία, κοινή αίσθηση και αισθητική. Δεν ξέρω πώς θα συνεχίσουμε, ξέρω μόνο πως σκοπεύουμε να συνεχίσουμε.
Είσαι αισιόδοξη, απαισιόδοξη, ψύχραιμη ή θορυβημένη με όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας;
* Αντιμετωπίζω ψύχραιμα το θόρυβο που υπάρχει μέσα μου, προσπαθώντας να αισιοδοξήσω την απαισιοδοξία μου…
Έχεις τα ίδια όνειρα, τις ίδιες προσδοκίες και την ίδια αυταπάρνηση που είχες όταν πρωτοξεκίνησες τη σταδιοδρομία σου;
* Έχω περισσότερα όνειρα, περισσότερες προσδοκίες και μεγαλύτερη αυταπάρνηση. Όσο μεγαλώνω, τόσο νιώθω πως επιβάλλεται να γίνονται και αυτά μεγαλύτερα για να μη γίνω αγνώμων στον ίδιο μου τον εαυτό.
Τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι στην εποχή μας;
* Να εμπνεύσουν περισσότερο τους ανθρώπους. Να τους κάνουν να διαισθανθούν τη δύναμη της ύπαρξής τους.
Η κρίση μπορεί να σταθεί η αιτία να φανούν οι άξιοι και να ξεσκεπαστούν οι ανάξιοι;
* Δεν ξέρω. Το ζήτημα της κρίσης και πώς το διαχειρίζεται ο καθένας μας, είναι πρωτίστως αυστηρά προσωπική υπόθεση και έπειτα κοινωνική, οικονομική κ.τ.λ. Η κρίση είναι στον ίδιο τον άνθρωπο. Εμείς οι ίδιοι είμαστε δηλητηριασμένοι, μακριά από τον εαυτό μας και κατ’ επέκτασιν από το καλύτερο που μπορούμε να πράξουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε συστήματα, κοινωνίες και ανάγκες
Εμείς οι ίδιοι μπορούμε και να τα διαλύσουμε.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε φτιαγμένοι και για το καλό και για το κακό.
Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε ακόμα κι όταν όλα δείχνουν πως άλλοι επιλέγουν για μας.
Για να φανεί ο άξιος και να ξεσκεπαστεί ο ανάξιος, θα πρέπει ο καθένας μας να αναθεωρήσει ή να επαναδιαπραγματευτεί τις αξίες που έχει ο ίδιος.
Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος να αντισταθείς στην πραγματικότητα;
* Να μην αντιστέκομαι στην πραγματικότητα.
Δέχεσαι τη συγγνώμη των άλλων;
* Έχω δεχτεί εύκολα εύκολες συγγνώμες. Οι δύσκολες δεν έχουν ζητηθεί ακόμα για να ξέρω αν μπορώ να συγχωρέσω πραγματικά.
Υπάρχει φιλότιμο στις μέρες μας ή σπανίζει;
* Φυσικά και υπάρχει. Το βλέπω. Το βλέπω στους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Όμως η καλοσύνη και η ευγένεια μεταφράζονται συχνά ως αδυναμία. Δυστυχώς το βλέπω κι αυτό.
Τι σημαίνει σήμερα να είσαι δυνατός;
* Από το αγκάθι βγαίνει ρόδο, λέει μία αγαπημένη μου φράση. Εγώ θα προσθέσω πως αν ποτέ τσιμπηθείς από αγκάθι, αφού μαζί του θυμώσεις, αφού πονέσεις, αφού ματώσεις, θα πρέπει να αναγνωρίσεις και τη δύναμή του αφού είχε τόσο μεγάλη ισχύ πάνω σου για να τα νιώσεις όλα αυτά. Αν καταφέρεις να το κάνεις, τότε μετά και θα το αγαπήσεις και θα το φροντίσεις και θα το μεγαλώσεις. Και τότε, αυτόν που το έκανε εγώ θα τον ονομάζω δυνατό και αυτό που έκανε, ρόδο. Δεν ξέρω… Ίσως και οι γονείς θα έπρεπε να είναι αυτοί οι δυνατοί άνθρωποι. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός. Και σίγουρα πρέπει να είσαι δυνατός πολύ. Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα προσομοίαζα τα παιδιά με το αγκάθι αυτής της φράσης. Τα παιδιά όλα είναι γεννημένα ρόδα. Στην πορεία τους βγαίνουν τα αγκάθια.
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, η πιο ισχυρή δύναμη στη Γη και ποια η πιο προνομιούχα;
* Η αγάπη. Η αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα καλύπτει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. (Επιστολή προς Κορινθίους). Και η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει και γι’ αυτό είναι και η πιο προνομιούχα.
Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να υποδυθείς;
* Όλους όσοι δεν τόλμησα ακόμα να ονειρευτώ
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
* Χωρίς να πολυσκεφτώ, απαντώ τα πρώτα ονόματα αγαπημένων που μου έρχονται στο μυαλό: Καζαντζάκης, Αλμπέρ Καμί, Μίχαελ Έντε, Σελ Σιλβερστάιν, Μάργκαρετ Άτγουντ, Μαργαρίτα Καραπάνου, Ζυράννα Ζατέλη, Ίταλο Καλβίνο, Μιχαήλ Μπουλκάκοφ, Αντουάν Ντε Σεντ Εξιπερί, Λούις Κάρολ. Καθένας τους σε διαφορετική περίοδο της ζωής μου έχει κινήσει κάτι σημαντικό μέσα μου και με έχει βοηθήσει να αναρωτηθώ και να μπω σε διαδικασία εξέλιξης της σκέψης και της φαντασίας μου.
Ποιο τραγούδι σιγοψιθυρίζεις συχνά;
* Το «Because» των Beatles.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συνθέτες και ποιητές;
* Ο Ελύτης, ο Εμπειρίκος και ο Σαραντάρης ανήκουν στους πλέον αγαπημένους μου Έλληνες ποιητές. Από ξένους λατρεύω την ποίηση της Πέτια Ντουμπάροβα και του Ρεμπό. Οι συνθέτες που με συγκινούν περισσότερο είναι Henry Percell, Marin Marais, Gabriel Faure, Μάνος Χατζιδάκις, Samuel Barber, Zbigneiw Preisner, Dustin ο’ Halloran, Bruno Coulais, Jun Miyake και φυσικά ο Άγγελος Τριανταφύλλου όχι γιατί είναι φίλος μου αλλά επειδή κάθε φορά που ακούγεται κάτι δικό του, είτε σε διαδικασία δημιουργίας είτε σε τελική μορφή, απογειωνόμαστε όλοι. Είναι εξαιρετικός.
Υπάρχει δημοκρατία στις καθημερινές μας σχέσεις;
* Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση γιατί δεν μπορεί να δεχτεί μια απλή απάντηση. Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα ούτε στο ναι αλλά ούτε και στο όχι. Υπάρχουν και τα δύο. Το σύστημά μας ορίζεται ως δημοκρατικό αλλά την ίδια στιγμή ζούμε και το εντελώς αντίθετο. Θα ξεκινήσω πάλι από την απλή σχέση δύο ανθρώπων. Δύο άνθρωποι που μιλάνε μεταξύ τους. Δύο άνθρωποι που δεν έχουν την πρόθεση να ακούσουν ο ένας τον άλλον, ακόμα και αν λένε τα ίδια δεν θα συμφωνήσουν ποτέ. (Εάν και εφόσον ο στόχος θα ήταν μονάχα η συμφωνία!). Αντίθετα εάν υπάρχει η πρόθεση να ακούσουν ο ένας τον άλλον ακόμα και με διαφορετικές απόψεις θα υπάρξει η λύση στο πρόβλημα. (Εάν και εφόσον ο στόχος θα ήταν η λύση σε ένα πρόβλημα). Οπότε αν με ρωτάτε για τη δημοκρατία που υπάρχει γύρω μας θα πω πως βλέπω την πρόθεση να υπάρξει ως μία έννοια, αλλά στην εφαρμογή της βλέπω μόνο ανθρώπους που θέλουν απλά να ακούσουν οι ίδιοι τον ήχο της φωνής τους και τίποτα παραπέρα. Η απάντησή μου κατέληξε να έχει περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα αφού σε ό, τι αφορά τις προσωπικές μου σχέσεις θα έλεγα πως αναγνωρίζω και στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου την πρόθεση -μετά δυσκολίας ορισμένες φορές!- να αφήνουμε τον εγωισμό μας στην άκρη και με σεβασμό να συμπορευόμαστε.
Με τι χαμογελάς;
* Έχω την τύχη να συναναστρέφομαι σχεδόν καθημερινά με πολλά παιδιά. Αποσπούν το πιο γρήγορο, αβίαστο και αληθινό μου χαμόγελο.
Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις;
* Όταν στενοχωριέμαι δεν κλαίω εύκολα. Κλαίω πανεύκολα όμως άμα θυμώσω ή πιεστώ πάρα πολύ… μέχρι να ξεσπάσω σε γέλια από το λογοκρισία που κάνω μετά! Έχω κλάψει πάντως -έσπασα πραγματικά και τα δάκρυα βγήκαν από τα μάτια μου και πετάχτηκαν στην κυρία που είχα μπροστά μου- σε μία δημόσια υπηρεσία (και όχι μόνο μία φορά, αλλά εις διπλούν στην ίδια κυρία!).
Αλλά αυτό που με συγκινεί πιο βαθιά και κλαίω χωρίς καν να μπορώ να το ελέγξω είναι όταν βλέπω ένα νεογέννητο μωρό να γελάει. Είναι ασύλληπτο. Νιώθω πως το γέλιο αυτό έρχεται κατευθείαν από την ψυχή του, χωρίς να μεσολαβεί κάτι ενδιάμεσα. Το θεωρώ ένα θαύμα.
Ποια είναι η αγαπημένη ασχολία του ελεύθερου χρόνου σου;
* Δυστυχώς δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά όταν έχω θέλω να δω τους φίλους μου, να κάνω ανέμελες βόλτες και να ανακαλύψω κάτι νέο στην ταλαίπωρη αυτή πόλη, που θα με κάνει να την αγαπήσω ξανά, να διαβάσω ένα βιβλίο, να μαγειρέψω ένα φαγητό Κυριακής ή να φτιάξω κάτι μόνη μου και να το χαρίσω μετά σε μία φίλη.
Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια;
* Κάνουμε πρόβες αρκετό καιρό με τον Βασίλη Λιάκο και τον Θανάση Ακοκκαλίδη, το «Μισό», ένα έργο που γράψαμε μαζί και θα σκηνοθετήσει ο Θανάσης. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη δουλειά γιατί πέρα από το δημιουργικό κομμάτι που μου καλύπτει, συνυπάρχω με δύο ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ πάρα πολύ, και μετά τη συνεργασία που είχα με την Ειρήνη Αναγνωστοπούλου (σ.σ.: παράσταση “Λίγο ακόμα σοκολάτα”, θέατρο “Τρένο στο Ρουφ”) συμπληρώνω κάτι ακόμα σε προηγούμενη ερώτηση. Είναι σπουδαίο να συμπορεύεσαι με ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή σου χρόνια και μετά οι ίδιοι σαν να ήταν κάποιοι άλλοι τόσο καιρό να σου αποκαλύπτουν και να σου αποκαλύπτονται ξανά από την αρχή. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Το σπίτι μου είναι το cat-αφύγιο μου και αυτό το οφείλω στη Νέρα-Πιότζα-Νιαρ και στην Κρου-Κρουκρού-Ντρου-Μικρούλα-Ζάντα-Πέππερ. Μένουμε μαζί. Στην οικογένεια όμως ανήκουν ο Κορνήλιος και η Λουκρητία, ο Κου – ο κύριος Ναύαρχος, η Ψίχα και το Ψίχουλο και o Φρανκ. Ζούμε χώρια.
Το www.catisart.gr ευχαριστεί την Τερίνα Χιουρέα για τη φωτογράφιση.
The Guillotinas, το συγκρότημα
Οι “Γκιλοτίνας” ιδρύθηκαν το 2009 έπειτα από πίεση των μελών τους για άμεση συνύπαρξη. Είναι μια μεγάλη παρέα από μουσικούς, ηθοποιούς και φίλους.
Οι ηθοποιοί κρατούν το τραγουδιστικό τιμόνι, οι μουσικοί φτιάχνουν μια μπάντα με ακουστικό ήχο (βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο, κλαρινέτο, πιάνο, ακορντεόν), ενώ οι φίλοι τους συνδράμουν στα προγράμματα ανά τακτά χρονικά διαστήματα (ενδεικτικά έχουν συμμετάσχει οι Χρήστος Λούλης, Νατάσσα Μποφίλιου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ελένη Κοκκίδου, Χάρης Αδριανός και άλλοι). Έχουν στεγαστεί αυτά τα χρόνια στο Black Duck, στο Trova, στο τροχόσπιτο του Φεστιβάλ Αθηνών στις δράσεις του το 2010 και το 2011, στο Βυρσοδεψείο και αλλού. Στόχος τους είναι η δημιουργία μουσικών παραστάσεων με εικαστικά στοιχεία, χιούμορ και τολμηρές διασκευές γνωστών και λιγότερο γνωστών τραγουδιών. Το ρεπερτόριό τους ακουμπά στο ελαφρό ελληνικό τραγούδι του ‘30, στην τζαζ, στα ρεμπέτικα, στον Μάνο Χατζιδάκι αλλά και στην ξένη ποπ και στην κλασική μουσική.
Οι “Γκιλοτίνας” είναι οι: Χριστέλα Γκιζέλη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Γιάννης Πλιάκης, Άγγελος Τριανταφύλλου (ηθοποιοί) και οι Μάριος Δαπέργολας, Άρης Ζέρβας, Σπύρος Τζέκος, Δημήτρης Τίγκας (μουσικοί).
