Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Είδα στο Μεταξουργείο, στο Θέατρο «Αργώ», την stand up comedy παράσταση «Χούγια ή Θάνατος» του Κώστα Τουλάκη και της Ισμήνης Βιλλιώτη, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Σοφίας Μουτίδου.
Πρόκειται για μια παραγωγή της Non Grata Productions.
Το έργο
Η Σοφία Μουτίδου με πολύ χιούμορ επιχειρεί να αγγίξει το θέμα των συνηθειών. «Χούγια ή θάνατος» ο τίτλος της παράστασής της. Κάνει λόγο για την Μπουμπουλίνα, θέλοντας ίσως να επισημάνει τα χούγια ακόμα και των μεγάλων Ελλήνων ηρώων.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, έχει αποτυπωθεί σε ένα εντυπωσιακό γκράφιτι στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης.
Το γκράφιτι απεικονίζει την Μπουμπουλίνα με την παραδοσιακή ελληνική ενδυμασία, κρατώντας το ξίφος της και βρίσκεται σε τοίχο κοντά στην περιοχή της Πλατείας Λας Πιονέρας, στην οδό Αβενίδα Αγκρασιάδα.
Η Μπουμπουλίνα, λόγω των πολιτικών αναταραχών και των εχθρών της, φέρεται να είχε έντονο φόβο μήπως δηλητηριαστεί. Ένας Ολλανδός πρόξενος που την επισκέφθηκε λίγο πριν από τη δολοφονία της ανέφερε ότι η ίδια έφτιαχνε μόνη της τα παξιμάδια της, από φόβο μήπως τη δηλητηριάσουν. Ακόμα και τα θηρία μπορούν να είναι τρωτά και να έχουν αδυναμίες, παραξενιές, χούγια.
Η παράσταση
Η Σοφία Μουτίδου αυτοσαρκάζεται, σαρκάζει τον Έλληνα, τον θεατή, για τον ανεξερεύνητο λόγο των συνηθειών, των παραξενιών του. Συχνά ακούμε να λένε «Έχει κάτι χούγια που δεν τα αλλάζει με τίποτα» ή το γνωστό, «πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι»!
Η ιδέα και τα κείμενα ανήκουν στους δημιουργούς της viral σελίδας «Ancient Memes», Κώστα Τουλάκη και Ισμήνη Βιλλιώτη, ενώ την επιμέλεια και τη σκηνοθεσία υπογράφει η ίδια η Σοφία Μουτίδου.
Έχουμε χούγια προσωπικά αλλά και «εθνικά», μιας και οι συνήθειες με έναν αόρατο τρόπο περνούν από γενιά σε γενιά. Όπως αναφέρεται στην παράσταση «αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένα μπουκάλι λάδι που το βάζεις πάντα κάτω από τον νεροχύτη, ένα βαζάκι αμπελόφυλλα για ντολμαδάκια που εσύ τα φτιάχνεις ορφανά και ένα καράβι που το προλαβαίνεις πάντα στο τσακ, γιατί ποτέ δεν κλείνεις εισιτήρια νωρίτερα. Που σημαίνει ότι, με άλλα τόσα χούγια, την ξαναφτιάχνεις».
Ο ένας γίνεται καθρέφτης του άλλου. Αναγνωρίζει στον άλλο το δικό του χούι και νιώθει λιγότερο ευάλωτος, νιώθει πιο ασφαλής. Η ηθοποιός δεν κριτικάρει το χούι κανενός. Έρχεται σε επικοινωνία με τους θεατές και προσπαθεί λίγο να καταλάβει τη ρίζα του «προβλήματος». Κάνει ερωτήσεις και οι απαντήσεις συνήθως προκαλούν το γέλιο, δεν θα μιλήσουμε για τον σχολιασμό της ηθοποιού, που είναι αυτόματος, αυθόρμητος, καίριος και αστείος.
Η κωμωδία θεραπεύει πληγές. Δεν είναι ένας αστεϊσμός για να περνά ευχάριστα η ώρα. Προκαλεί σκέψη και με τρόπο ευχάριστο είναι δυνατό να επισημανθούν οι αιτίες των «ιδιαιτεροτήτων» μας.
Άλλος έχει χούι να ευθυγραμμίζει όλα τα αντικείμενα, άλλος να κοιμάται μόνο με συγκεκριμένο μαξιλάρι, το οποίο μεταφέρει μαζί του στα ταξίδια του, να επανελέγχει στο σπίτι πριν φύγει ότι έχει σβήσει το μάτι της κουζίνας, άλλος να έχει συγκεκριμένη κούπα πάντα για τον καφέ του, άλλος διακρίνεται από μικροβιοφοβία, άλλος κάθεται πάντα σε μια συγκεκριμένη θέση στο τραπέζι, άλλος θέλει το χαρτί υγείας να έχει συγκεκριμένη φορά όπως κρέμεται στο μπάνιο.
Γίνεται λόγος για τους ψυχαναγκασμούς του καθενός, να κλείνει εισιτήρια για το ταξίδι και τις επισκέψεις του μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Να έχει λίστα με τα πράγματα που θα πάρει μαζί του στο ταξίδι και να συντονίζει κάθε κίνηση και βέβαια το ανάποδο όταν κάποιος τα αφήνει όλα στην τύχη.
Πόσο αστείοι γινόμαστε με τα χούγια μας! Η Σοφία Μουτίδου απίστευτη, δυναμική, άμεση, με έντονη διάδραση με το κοινό. Ευφυέστατη, αεικίνητη, ετοιμόλογη, απλά υπέροχη. Ο θεατής νιώθει μέλος συνόλου, που τον αποδέχεται και είναι αποδεκτός και ήσυχος.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κάποιος, που θέλει να γελάσει με σωστό τρόπο, όχι με εύκολο και χυδαίο αστεϊσμό.
***
