Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Η Λίνα Φούντογλου ηθοποιός, performer, σκηνοθέτης, έχει ήδη μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα πορεία μέχρι τώρα στα θεατρικά δρώμενα και γενικότερα στο χώρο της τέχνης.
Παρουσίασε performance στο TEDxAUEBκαι στο Bios / Ρομάντσο (Κατερίνα Γώγου: Ο λόγος είναι πράξη & Κατερίνα Γώγου: Εγώ η Κατερίνα). Το 2024 ανέλαβε την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του φεστιβάλ κινηματογράφου Piraeus Port Film Festival, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Πειραιά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «δημιουργικό μηδέν» και έγραφε στη στήλη «απεριορίστων διαδρομών» στο 3pointmagazine.gr
Τώρα επιχείρησε με επιτυχία την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο «Μικρό Γκλόρια» όπου σκηνοθέτησε το έργο «Catch the Butcher» του Adam Seidel, που συγκλόνισε το Broadway το 2015.
Ένα σπουδαίο έργο με στοιχεία που παραπέμπουν σε screwball comedy, παρουσιάζεται ως μαύρη κωμωδία με θριλερικά στοιχεία, παράλογο, υποδόρια κριτική στο κατεστημένο και καυστικό χιούμορ.
Νομίζω ότι στη σκηνοθεσία βρήκε την άλλη της φύση. Δεν ήρθε επιθετικά στο κείμενο, δεν το αλλοίωσε, ούτε του επιβλήθηκε. Το αφουγκράστηκε και το ανέδειξε. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και αναγνώρισης της αξίας του άλλου.
Η Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο, ενώ για τη Ναταλία Αθανασιάδη ήταν η δεύτερη θεατρική της δουλειά. Το έργο έχοντας γνωρίσει την αγάπη του κοινού ήδη από πέρυσι, επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά φέτος στο Θέατρο 104. Η σκηνοθέτης προσεγγίζει με ποιητική ματιά το έργο όπως και κάθε τι με το οποίο ασχολείται.
Πώς ορίζεται μια σχέση; Ένα κυνήγι του άλλου με διαφορετική προσέγγιση. Μια εκδήλωση διαθεσιμότητας από τη γυναίκα και έκθεσης στον κίνδυνο και μια επιθετική συμπεριφορά αρπαχτικού από τον άνδρα. Έχει στοιχεία σπλάτερ και σε πολλά σημεία δυστυχώς εξελίσσεται σε κάτι τέτοιο. Θυμίζει επίσης «Το ημέρωμα της στρίγκλας» του Σαίξπηρ. Ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον, με τον ιδιαίτερο τρόπο του.
Λίγο η απειλή της μοναξιάς που νιώθει η Νάνσυ μετά από αποτυχημένες σχέσεις, λίγο ο κατά συρροήν δολοφόνος Μπιλ που απομακρύνει τα θύματά του, εδώ τη Νάνσυ, την απομονώνει από το γνωστό της περιβάλλον, τη φυλακίζει, την υποβάλλει σε μαρτύρια πείνας, σε έλλειψη υγιεινής, την έχει φιμωμένη για να μην ακούγονται οι φωνές της, ώστε να αναγκαστεί να υποταχθεί απόλυτα στην εξουσία του.
Οι σκηνές παραπέμπουν στην Κατερίνα και τον Πετρούκιο. Τίθεται το ερώτημα αν είναι ικανοί οι άνθρωποι ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν, ή κάθε σχέση μοιάζει με ταινία θρίλερ. Το γεγονός ότι η Νάνσυ δείχνει να μη φοβάται και αψηφά τον Μπιλ τον ταράζει και βέβαια τον ιντριγκάρει.
Το έργο
Τέξας γύρω στο 1930-40. Ένας κατά συρροήν δολοφόνος, ο Μπιλ, απαγάγει το δωδέκατο θύμα του, τη Νάνσυ, μια νεαρή, που ψάχνει νόημα στη ζωή της. Η σχέση θύτη-θύματος, περνά διακυμάνσεις, η σχέση τους μεταμορφώνεται, εξελίσσεται, όμως ο ένας θέλει να επιβληθεί στον άλλον, ή να επιβάλλει αυτό που θέλει στον άλλον. Η συμβίωσή τους γίνεται πολύ δύσκολη, ενώ αρχικά και οι δύο τη θεώρησαν σανίδα σωτηρίας στην άχαρη καθημερινότητά τους και τα προσωπικά του αδιέξοδα.
Η παρουσία της περίεργης και κουτσομπόλας γειτόνισσας Τζόαν (Ναταλία Αθανασιάδη), που στην κυριολεξία εισβάλλει στο σπίτι τους κατασκοπεύοντας, αντιπροσωπεύει την εισβολή του κοινωνικού φαίνεσθαι και αποδοχής, που διαφοροποιεί τα πάντα.
Η παράσταση
Ο Μπιλ (Χρίστος Κοκαράκης), τρελός επιστήμονας, έχει συχνά εκείνο το ύφος του ιδιόρρυθμου ανθρώπου, που ζει στον κόσμο του. Είναι υποχόνδριος, ψυχαναγκαστικός και ενίοτε ψυχάκιας. Θέλει συντροφιά, αλλά δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και μεταλλάσσεται σε τέρας. Όταν μπαίνει στην κοινωνική σύμβαση φαίνεται ότι δυσφορεί και οπωσδήποτε σε αυτό δεν θέλει παρατηρητές.
Η Νάνσυ (Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη) από το παγωμένο πάρκο, περνά στην αιχμαλωσία της καρέκλας σ’ ένα υπόγειο, για να γίνει νοικοκυρά, δούλα και κυρά, όπως έχει συμβατικά διδαχθεί ότι πρέπει να κάνει. Να φροντίζει τον σύντροφό της, να υπηρετεί, να κοινωνικοποιεί το σπίτι, πράγμα που δεν είναι επιθυμητό από τον ακοινώνητο Μπιλ. Η ηθοποιός πάντα στο ρόλο της, περνά όλες τις διακυμάνσεις, από τον φόβο στην αποπλάνηση του θύτη της. Νιώθει ορμώμενη από την απόλυτη μοναξιά της την ανάγκη να γνωρίσει τον θύτη της, να τον σαγηνεύσει, να μπει στη ζωή του και μετά να διεκδικήσει την οντότητά της μέσα εκεί, να δημιουργήσει τη δική της ευτυχία.
Η γειτόνισσα Τζόαν (Ναταλία Αθανασιάδη) με τη συμπεριφορά της αποδίδει απόλυτα τον απαίσιο, στυγνό ρόλο της κοινωνίας στη διαμόρφωση της ζωής του άλλου και την επιβολή της νόρμας. Όλα πρέπει να δείχνουν «τέλεια» χωρίς πραγματικά να είναι. Η Τζόαν, ευτυχισμένη στον γάμο της, πολύ καλά τακτοποιημένη, ήταν καλεσμένη με τον άνδρα της από τη Νάνσυ και τον Μπιλ, αλλά κατέφτασε μόνη της και κατακεραυνώνει με ερωτήσεις το ζευγάρι και συγκεκριμένα τον ακοινώνητο Μπιλ δημιουργώντας ένταση. Η ζωή της είναι να μαθαίνει πληροφορίες για τη ζωή των άλλων και να ζει μια ψεύτικη ζωή.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Λούκιας Λιμπέρη είναι πολύ μελετημένα και προσεγμένα. Εξαιρετικά τα κοστούμια των γυναικών.
Οι ήχοι ποικίλουν και διακυμαίνονται μεταξύ μουσικής επικίνδυνης αποστολής και μικρά αστεία θέματα, όπως το δώρο, άδωρο της γειτόνισσας, ο εκφοβισμός της και η άτακτη φυγή της.
Η πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Μαραμή, δημιουργεί ένα κλίμα θρίλερ.
Στο θρίλερ καίριο ρόλο έπαιξαν οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
Μια κωμικοτραγική μελέτη της μοναξιάς και των συνέπειών της. Η συνύπαρξη προκύπτει από μια εφιαλτική σύγκρουση, από μια συνεχή πάλη.
Η σκηνοθεσία της Λίνας Φούντογλου ανέδειξε αυτές τις πτυχές του έργου, που είναι την ίδια ώρα ένα σατιρικό θρίλερ και ένα φλεγματικό έργο πάνω στην αδυναμία του ανθρώπου να επικοινωνήσει πραγματικά και να δημιουργήσει μια ουσιαστική σχέση.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες των ηθοποιών προβλημάτισαν ευχάριστα, ενώ κυμάνθηκαν μεταξύ γέλιου και φόβου.
***
«Catch the Butcher». 2ος χρόνος επιτυχίας για τη μαύρη κωμωδία του Adam Seidel στο Θέατρο 104
