Ο Σύρος ποιητής και διπλωμάτης Νιζάρ Καμπάνι στηλιτεύει την τελμάτωση των αραβικών κοινωνιών στο ποίημά του «Ψωμί, χασίς και φεγγάρι»:
«[…] Σ’ εκείνες τις ανατολίτικες νύχτες όταν/ Το φεγγάρι γεμίζει πλήρως, / Η ανατολή χάνει κάθε τιμή/ Και σθένος. / Τα εκατομμύρια που κυκλοφορούν ξυπόλυτοι, / Που πιστεύουν σε τέσσερις συζύγους/ Και την ημέρα της κρίσης, / Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που βλέπουν το ψωμί/ Μόνο στα όνειρά τους, / Που περνούν τη νύχτα σε σπίτια/ Χτισμένα από βήχα, / Που δεν έχουν δει ποτέ τα μάτια τους φάρμακο, / Ξαπλώνουν σαν τα πτώματα κάτω από το σεληνόφως».
O Ιρακινός ποιητής Σαάντι Γιούσεφ, που αυτοχαρακτηρίζεται «ο τελευταίος κομμουνιστής», γράφει:
«[…] Τι είναι πια αυτή η αραβική άνοιξη; / Το ξέρουμε καλά πως τη διαταγή την έδωσε υπηρεσία αμερικανική/ Όπως νωρίτερα στην Ουκρανία, στη Βοσνία και στο Κόσοβο… / Ήρθε η ώρα της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. / Το Facebook οδηγεί την επανάσταση στις χώρες όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν / Το καθημερινό ψωμί τους να αγοράσουν! / Αυτός ο φουκαράς που μετά βίας επιβιώνει, ο αναλφάβητος αυτός, ο θρησκόληπτος, / Που ούτε ένα πιάτο ζεστό δεν τρώει κάθε μέρα, / Αλλά ζει σε μια τρώγλη με ψωμί και μπαγιάτικο ψωμί από το συσσίτιο, / Να ξέρει τάχα τι είναι το Ίντερνετ;».
Γράφει, επίσης, η Μαράμ αλ-Μάσρι, από τη Συρία, που ζει από το 1982 αυτοεξόριστη στο Παρίσι:
«Οι γυναίκες σαν εμένα / δεν γνωρίζουν πώς να μιλάν. / Μια λέξη σκαλώνει στο λαιμό τους / σαν αγκάθι / που επιλέγουν να καταπιούν».
Στο ποίημά του «H γη μας πιέζει» από την ενότητα «Λιγότερα τριαντάφυλλα» ο Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταργουίς συνδυάζει ελπίδα, απελπισία και ρομαντισμό, βέβαιος ότι ο ορίζοντας της ελευθερίας θα φανεί μέσα από την πίστη στον αγώνα: «Πού θα πάμε μετά το τελευταίο σύνορο; / Πού θα πετάξουν τα πουλιά μετά τον τελευταίο ουρανό; / Πού θα κοιμηθούν τα φυτά μετά την τελευταία ανάσα του αέρα; / Γράφουμε τα ονόματά μας με κόκκινη ομίχλη/… Εδώ θα πεθάνουμε. Εδώ, στο έσχατο πέρασμα / Εδώ ή εκεί, το αίμα μας θα φυτεύει λιόδεντρα». Σε ένα άλλο ποίημά του με τίτλο «Στο αεροδρόμιο της Αθήνας», το αεροδρόμιο «μας σκορπίζει σε άλλα αεροδρόμια… / ωστόσο, σαν τα καθίσματα στο τέρμιναλ, / καθόμαστε ανυπόμονοι περιμένοντας τη θάλασσα».
Από την άλλη η ποίηση του Άδωνη, ο οποίος γεννήθηκε το 1930 σε ένα χωριό της Λαοδίκειας στη Συρία, για να αποκτήσει αργότερα τη λιβανέζικη υπηκοότητα και κατόπιν τη γαλλική (κοσμοπολίτης άλλωστε, ζει στο Παρίσι από το 1980), είναι «μυστική», δύσκολη. Υψώνει μια λυρική φωνή ακριβής αυτογνωσίας, η ωριμότητα της οποίας αποφεύγει το γλυκασμό, μένοντας γειωμένη στα ανθρώπινα: «Μες στης γης τον καρκίνο, στην πολιορκία, / γράφω στο χώμα τα ποιήματά μου / με φτερό κορακιού; / Tο ξέρω, δεν έχει λάμψη πάνω στα βλέφαρα, / τίποτα έξω από τη σοφία της σκόνης».
Πρόκειται για ποίηση βγαλμένη από την ψυχή της αραβικής γης και των βασανισμένων λαών της.
