Του Παναγιώτη Μήλα
Σε τέσσερις εβδομάδες, την Κυριακή 26 Μαΐου 2019, εκτός από τις Ευρωεκλογές, έχουμε και τις Αυτοδιοικητικές (Δημοτικές, Περιφερειακές) Εκλογές.
Το έντυπο υλικό που κυκλοφορεί σχηματίζει «βουνά» χαρτιού, έτσι σε μια βόλτα μου στον Πειραιά έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω βιογραφικό:
«Γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά. Μαθήτρια της Σοφίας Γιακουμίδου στο πιάνο, της Σόνιας Καραμανιάν στο κλασικό τραγούδι, και των Ουρανία Ιωαννίδου, Κωνσταντίνου Κορακά στα Θεωρητικά. Μελέτησε μπαρόκ μουσική για πληκτροφόρα δίπλα στην Edith Picht – Axenfeld και Gabby Casadesus και διεύθυνση με τον David Epstein. Ασχολείται με το χορωδιακό τραγούδι και τη λόγια ελληνική μουσική τόσο σε βιωματικό επίπεδο όσο και στη θεωρητική τους υποστήριξη. Είναι εκπαιδευτικός μουσικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, την οποία τα τελευταία δεκατρία χρόνια υπηρετεί από τη θέση της Υπευθύνου Πολιτιστικών Θεμάτων. Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» και «Κιβωτός». Ιδρυτής της μουσικής ομάδας «Amicas Plus» και του Πειραϊκού Φωνητικού Συνόλου «Libro Coro» μιας μουσικής κολεκτίβας για τη μουσική και τις παραστατικές τέχνες, μουσικά σύνολα τα οποία και διευθύνει».
***
Το παραπάνω βιογραφικό θα μπορούσε να ανήκει σε πολλές και πολλούς συμπολίτες μας που διεκδικούν την ψήφο μας. Όμως η τελευταία παράγραφος αυτού του βιογραφικού μου θύμισε κάτι πολύ σημαντικό. Είχα δει και είχα απολαύσει σε δύο εκδηλώσεις το Φωνητικό Σύνολο «Libro Coro», όπως και σε παραστάσεις του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
-Την πρώτη φορά στο «Ρεβαΐζι» στην Ακτή Κονδύλη, με τη μουσική βιογραφία «Κώστας Νούρος: Ξένος δυο φορές».
-Τη δεύτερη, στην Ιχθυόσκαλα Πειραιά, στο Λιμάνι Ηρακλέους στο Κερατσίνι, με μουσική παράσταση «Οι προσευχές της θάλασσας».
Επικεφαλής και δασκάλα στο «Libro Coro» ήταν η Ανθή Γουρουντή η οποία μόλις άγγιζε με τα δάχτυλά της τα πλήκτρα στο πιάνο, έδινε το σύνθημα για τη μεγάλη γιορτή. Γιαγιάδες, κυρίες, νεαρές μαμάδες, δεσποινίδες, μικρά κορίτσια. Παππούδες, κύριοι, νεαροί μπαμπάδες, δυναμικοί νέοι, έφηβοι, μικρά αγόρια, όλες και όλοι συνέθεταν ένα αξιοζήλευτο ομοιογενές σύνολο.
Η δημιουργική μπαγκέτα της Ανθής Γουρουντή μεταμόρφωνε τους απλούς καθημερινούς συνανθρώπους μας σε παθιασμένους καλλιτέχνες. Η Γουρουντή έχτισε το «Libro Coro» δημιουργώντας «μια αυτόνομη αυτοχρηματοδοτούμενη μουσική κολλεκτίβα από τις γειτονιές του Πειραιά με έδρα τα Ταμπούρια και βασικές δεξαμενές έμψυχου υλικού τα Καμίνια, τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι και την Αγιά Σοφιά. Στόχος της ομάδας ήταν και είναι να συμβάλει στην καλλιτεχνική παιδεία και να αγκαλιάσει κοινωνικές ομάδες που η σύγχρονη εποχή τις έχει αποκλείσει».
***
Και μόνο για αυτό το έργο της η Ανθή Γουρουντή αξίζει την προσοχή μας τώρα που ως Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος Πειραιά με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» ζητά την ψήφο όσων κατοικούν στους δήμους Πειραιά, Νικαίας / Ρέντη, Κερατσινίου / Δραπετσώνας, Κορυδαλλού, Περάματος. Όπως μας λέει είναι περήφανη που βρίσκεται συνοδοιπόρος με άξιους τίμιους αγωνιστές στο ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης για την Περιφέρεια του Πειραιά, στο πλευρό του Υποψήφιου Περιφερειάρχη Γιάννη Πρωτούλη.
***
Μιας και ήμουν στον Πειραιά την αναζήτησα όχι μόνο για να κάνω μαζί της μια συζήτηση αλλά – κυρίως – για να …κλέψω λίγο από το δημιουργικό της πάθος. Συναντηθήκαμε στο Πέραμα και μιλήσαμε για την πολιτιστική ιστοσελίδα catisart.gr
***
-Ας αρχίσουμε λοιπόν: Έχει ο Πειραιάς την πολιτιστική ζωή που του αξίζει; Ποιες είναι οι προτάσεις
* Για την οικονομία της συζήτησής μας θα ξεκινήσω διατυπώνοντας ένα αξίωμα που διέπει όλη την πολιτική μας στάση ως «Λαϊκή Συσπείρωση».
Στον Πειραιά και τις γύρω περιοχές ο πολίτης δεν έχει τη ζωή που του αξίζει. Η τεχνολογία και η επιστήμη βρίσκονται απέναντί του και μάλιστα με αντιστρόφως ανάλογο τρόπο. Ο πολίτης δεν εισπράττει τα αγαθά που προκύπτουν από την ανάπτυξή τους. Η εμπορευματοποίηση κάθε αγαθού κάθε αυτονόητης παροχής τον ρημάζει. Αντιπαλεύοντας αποκλεισμούς και στρεβλώσεις διεκδικούμε για τον πολίτη εργασία με δικαιώματα υψηλού επιπέδου και αγαθά αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σε ένα περιβάλλον που θα ανυψώνει την οντότητα της ζωής του.
Απαντώντας τώρα στην ερώτησή σας ας ορίσουμε κατατρχάς εκ νέου τον Πειραιά ως πόλη και μάλιστα ως κορυφαία Πόλη – Λιμάνι, και στη συνέχεια ας αποδεσμευτούμε από αυτό που «στρογγυλά» και ίσως γραφικά τον έχουμε καταγεγραμμένο ως φωτογραφία.
Είναι τα κτήρια, οι άνθρωποι, οι κοινωνικές σχέσεις θέσεις και τάξεις, οι θεσμοί, η οικονομία και η ιστορία καταγεγραμμένα στο χώρο. Αυτή είναι η πόλη μου η γενέθλια ο Πειραιάς, με ένα πρόσωπο στη θάλασσα που ολοένα και σκοτεινιάζει.
Ακόμα ας φτιάξουμε ένα πλαίσιο με το τι ορίζουμε ως πολιτιστική ζωή μιας πόλης και τα συμπεράσματα θα εξαχθούν ρέοντα και ευκρινή.
Πολιτιστική ζωή έχει μια πόλη της οποίας οι κάτοικοι έχουν την πρόσβαση στην παρακολούθηση πολιτιστικών καλλιτεχνικών γεγονότων, τα γνωστικά εφόδια να τα κατανοήσουν και σε ένα τρίτο επίπεδο την ευκαιρία να δημιουργήσουν οι ίδιοι κάτι αντίστοιχο σε επαγγελματικό ή σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Δεν είναι πολιτιστική ζωή η παθητική παρακολούθηση, η διασκέδαση – όρα μπαράκια στην Τρούμπα – ή η φθηνή, ρηχή, ψυχαγωγία.
Η επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου – τοπόσημου της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής – δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια πολιτιστική επανεκκίνηση. Για να στηριχθούν όμως οι κοινωνικές παρεμβάσεις του – πολιτική οικονομικών πακέτων εισιτηρίων, υποστήριξη νεοελληνικών θεατρικών έργων, συνεργασίες με φορείς της πόλης, εκπαιδευτικά προγράμματα – πρέπει αφού αυτοί θεσμοθετηθούν να αποκτηθεί μόνιμη και γενναία κρατική χρηματοδότηση για την υποστήριξή τους αλλά και για τη λειτουργία του ίδιου του Θεάτρου. Έτσι ώστε ο φοιτητής, ο άνεργος, ο μικρός σύλλογος να χωρέσει μέσα στο το κάδρο που θα περιέγραφε την ανάπτυξη του πολιτισμού στην ευρύτερη Περιφέρεια του Πειραιά.
Με τη συρρίκνωση της βιοτεχνικής έως εξαφανισμού δραστηριότητας της πόλης, την ανεργία, την οικονομική ασφυξία των επαγγελματοβιοτεχνών, την καταρράκωση κοινωνικών σχηματισμών εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας και των μνημονίων, ποιους αφορούν – ποιοι έχουν τα κουράγια να γίνουν κοινωνοί αυτών των τονωτικών – πλην αποσπασματικών – ενέσεων πολιτισμού; Όταν ο άλλος μετρά τα κέρματα για να πάρει το εισιτήριο για το λεωφορείο και πότε βγαίνουν πότε όχι, όταν εξαθλιώνεται στη δουλειά με έναν μισθό πείνας σε ένα μαγγανοπήγαδο σπίτι – δουλειά – σπίτι, πώς θα σκεφτεί την πολιτιστική του ανάταση;
Σε ποια πολιτιστική ζωή να αναφερθούμε όταν ο πολιτιστικός αναλφαβητισμός «θερίζει» τις νέες γενιές αυτής της πόλης για ένα σωρό λόγους; Όταν η πόλη της οποίας η Ιπποδάμεια ρυμοτομία διδάσκεται στις αρχιτεκτονικές σχολές όλου του κόσμου καταστρέφεται κάτω από τις επιταγές του κεφαλαίου για δήθεν κυκλοφοριακή και εμπορική ανάπτυξη; Σε μια πόλη που στους 45 πόντους κάτω από την άσφαλτο τα ίχνη της αρχαίας πόλης αναπνέουν και υποχρεώνονται σε αυτόματο θάνατο με τσιμεντάρισμα θυσία στα «συμφέροντα» όπου ακόμα και τα Μακρά Τείχη, ο Τάφος του Θεμιστοκλή γίνονται αναλώσιμα.
Μια πόλη χωρίς σινεμά – με ένα δύο να ψυχορραγούν – με τον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Κ. Κωσταράκος» στα Καμίνια να παραμένει αναξιοποίητος και το ιστορικό «Καλιφόρνια» παροπλισμένο.
Είδατε εδώ στο Πέραμα που είμαστε πόσο πληγώνουν τα μάτια οι κίτρινοι γερανοί;
Μήπως επισκεφθήκατε τη Δραπετσώνα να σας χαϊδέψει τις αισθήσεις το fougere – άρωμα από τα διυλιστήρια συμφερόντων «Μελισσανίδη»;
Ο πολιτιστικά χειμαζόμενος ευρύτερος Πειραιάς προσπαθεί να βρει μέσα από χίλια εμπόδια ένα βηματισμό, όμως μέσα σε ένα αντιηρωικό πλαίσιο απαξίας της ανθρώπινης φύσης οι διεκδικήσεις για ένα πολιτιστικό πλαίσιο μοιάζουν να φαντάζουν πολυτελείς…
Κι όμως εμείς αγωνιζόμαστε πρώτα απ’ όλα να ρίξουμε τον τοίχο του εργοστασίου που αποκλείει τον εργάτη από το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική. Αγωνιζόμαστε για να παραμένει το παιδί στη σχολική ζωή μέχρι τα 18 του χρόνια ώστε να γίνει στη συνέχεια ένας πολίτης ικανός να εισπράξει τα οφέλη των τεχνών. Αγωνιζόμαστε για τους ελεύθερους χώρους πρασίνου, για τους χώρους λαϊκού αθλητισμού, για την ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης στην πόλη μας, για την προσβασιμότητα σε χώρους και θεάματα τέχνης μέσα από συγκεκριμένη φιλολαϊκή πολιτική θεσμοθετημένη και με διάρκεια στο χρόνο.
***
-Υπάρχουν περιθώρια αξιοποίησης του αρχαιολογικού προσώπου του πρώτου λιμανιού της χώρας;
*Το ΚΚΕ και συνεκδοχικά η «Λαϊκή Συσπείρωση» πάντα υπερασπίζεται την προστασία και ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων και άλλων μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς, παλιότερης ή νεότερης, και την αξιοποίησή της προς όφελος του λαού και της νεολαίας, μακριά από κάθε εμπορευματοποίηση.
Σήμερα αποδεδειγμένα υπάρχουν οι προϋποθέσεις να υπάρξει φιλολαϊκή ανάπτυξη, όμως αυτό περνάει από το δρόμο της σύγκρουσης με τον σημερινό, αδιέξοδο για το λαό δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τεχνολογικά και επιστημονικά υπάρχουν τα εργαλεία η αρχαία ιστορία της πόλης μπορεί να αναδειχθεί και προς μορφωτική ωφέλεια των κατοίκων της αλλά και ως σπουδαιότατος πόλος έλξης επισκεπτών.
Επιτρέψτε μου μία σημαντική – για εμένα προσωπικά – επισήμανση σε αυτό το σημείο. Η πόλη μου αν μπορούσε συναισθηματικά να περιγραφεί με μία λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη μελαγχολία. Παλαιόθεν οι επισκέπτες της τη «διέτρεχαν» άνευ άλλου ενδιαφέροντος πλην αυτού της μετακίνησης ή του εμπορίου. Από εκεί επιβιβάζονταν στα πλοία. Διασκέδαζαν -νόμιμα ή παράνομα το πάλαι- και επέστρεφαν στη βάση τους. Η κίνηση στο λιμάνι μετά την αναχώρηση των καραβιών το βράδυ έδινε στην πόλη και τον εμπορικό της ιστό μια εικόνα πικρής ηρεμίας …μιας πόλης «χρήσης» σαν να λέμε
Και σε όλα αυτά προστίθεται το γεγονός ότι ο «χρήσιμος» Πειραιάς ωθείται μέσα από οικονομικοπολιτικές επιλογές στην οριστική απώλεια για τους πολίτες και του θαλάσσιου μετώπου του.
Συνεκδοχικά απαντώντας στο ερώτημά σας, ναι, υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης του αρχαίου Πειραιά φτάνει η πολιτιστική μας κληρονομιά να μην αντιμετωπισθεί ως αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης, ως «βιτρίνα» που προσδίδει προστιθέμενη αξία. Η κήρυξη των αρχαιολογικών χώρων του Πειραιά έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια, αλλά έστω και έτσι η προστασία και αξιοποίηση των μνημείων θα πρέπει να συμβεί κάτω από το πρίσμα της λαϊκής ωφέλειας και της πνευματικής παρακαταθήκης στις επερχόμενες γενιές.
***
-Με ποιο τρόπο μπορεί να βοηθηθεί το εμπόριο και οι μικρομεσαίοι στο κέντρο και στις γειτονιές του Πειραιά;
*Η μάχη των εκλογών στην Τοπική Διοίκηση δεν μπορεί να διεξάγεται γενικώς και αορίστως, αλλά πάνω στα συγκεκριμένα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων (ανεργία, Παιδεία κ.λπ.) και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι επαγγελματοβιοτέχνες αποτελούν μια κατηγορία που δέχεται άγρια επίθεση μέσα από την «ανάπτυξη» που σχεδιάζουν για τον Πειραιά ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Η Τοπική – Περιφερειακή Διοίκηση αποτελεί συνέχεια του κράτους, υλοποιώντας κεντρικές πολιτικές. Έχοντας όμως την πλεονεκτική θέση να είναι πρωτοβάθμιος – δευτεροβάθμιος αστικός θεσμός βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους αλλά και τους ιδιοκτήτες μικροεπαγγελματίες – βιοτέχνες – αυτοαπασχολούμενους.
Ο Πειραιάς ήταν γεμάτος από τέτοιες μικρές επιχειρήσεις τεχνικές ή εμπορίου των οποίων όχι μόνο ο αριθμός έχει συρρικνωθεί αλλά και η επιβίωση των όσων έχουν απομείνει κινδυνεύει από τη φορολογία, το δανεισμό, την ύποπτη συγκοινωνιακή κρίση της πόλης, την επιθετική πολιτική των πολυεθνικών, τα ακριβά δημοτικά τέλη. Πόσα ακίνητα με εμπορική χρήση απαξιώθηκαν και άλλαξαν ιδιοκτησιακό καθεστώς τα τελευταία χρόνια με τα τραγικά έργα του τραμ που κατέστησαν την πόλη βομβαρδισμένο τοπίο; Στα χέρια ποιων πέρασε η χρήση γης στο κέντρο της πόλης; Ποιος αναφέρεται στα φιλέτα γης που σε ένα βράδυ πέρασαν από τα χέρια του πειραιώτικου λαού σε τράπεζες και εφοπλιστές; Με ποια κριτήρια σχεδιάστηκαν οι στάσεις του μετρό και τα δρομολόγια των λεωφορείων;
Ποια οικογενειακή επιχείρηση μπορεί να υποστηρίξει τις «Λευκές νύχτες» ή άνοιγμα μαγαζιού την Κυριακή; Παραδοσιακοί εμπορικοί δρόμοι όπως η Ταξιαρχών στον Κορυδαλλό ή η Ελ. Βενιζέλου στα Ταμπούρια απέχουν πολύ από την εικόνα οικονομικής ευρωστίας που παρουσίαζαν κατά το παρελθόν. Το λιανεμπόριο τόσο στο κέντρο όσο και στις γειτονιές του Πειραιά θνήσκει.
Οι όποιες επενδύσεις αναμένονται με μεσσιανικό τρόπο να καταστήσουν τον Πειραιά υποτίθεται πρώτο λιμάνι της Eυρώπης σε καμία περίπτωση δεν θα «ανοίξουν» τις δουλειές στα καταστήματα της πόλης και ούτε θα γεμίσουν το ψυγείο του πειραιώτικου νοικοκυριού. Και όσον αφορά στις μέχρι τώρα εμπορικές επενδύσεις έχουμε ήδη δει τις σκληρές συνθήκες εργασίας αλλά και τις μηδενικές ωφέλειες των ντόπιων μικροεπιχειρηματιών από τις δραστηριότητες της Cosco. Ούτε βίδα δεν αγοράστηκε από την ντόπια αγορά. Όσο δε για τις τουριστικές επενδύσεις και την κρουαζιέρα αυτές αφορούν μόνο τους μεγάλους επενδυτικούς ομίλους και σε καμία περίπτωση το κατάστημα τουριστικών ειδών ή εστίασης του ντόπιου μικρομεσαίου επαγγελματία.
Η «Λαϊκή Συσπείρωση» παλεύει για τα ακριβά αυτονόητα.
Παλεύει για:
•Κατάργηση όλων των αντιλαϊκών φορολογικών νόμων παλιών και νέων.
•Αφορολόγητο όριο στα επίπεδα των βασικών αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας.
•Χρηματοδότηση του – τέως – Οργανισμού Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών και Εμπόρων (ΟΑΕΕ) ικανή να αναπληρώσει τα αποθεματικά που ληστεύτηκαν, ικανή να δώσει αξιοπρεπείς συντάξεις.
•Αποποινικοποίηση της αδυναμίας καταβολής των εισφορών των ασφαλισμένων.
•Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους ασφαλισμένους χωρίς περιορισμούς.
•Επίδομα ανεργίας και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους όσους αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους.
•Πάγωμα των χρεών και απαγόρευση των κατασχέσεων.
•Τη μείωση των φορολογικών και Δημοτικών τελών.
•Τη μη επέκταση της κρουαζιέρας στο Μικρολίμανο η οποία θα γίνει σε βάρος ολόκληρης της οικιστικής περιοχής της Πειραϊκής, και θα οδηγήσει σε ενταφιασμό την πόλη.
•Να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια, μιας και αυτοί είναι που τα δημιούργησαν.
***
-Πριν κλείσουμε θα ήθελα να ρωτήσω ποιες άλλες συνέπειες θα έχει στην καθημερινότητα του πολίτη η ενίσχυση της Λαϊκής Συσπείρωσης;
*Η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν δημιουργεί μόνο τις προϋποθέσεις να αντιμετωπίσει ο λαός την επίθεση που κλιμακώνεται στις οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις του καθημερινά, αλλά είναι και η μόνη δύναμη που στέκεται σθεναρά, ξεκάθαρα και με συνέπεια απέναντι στην ακροδεξιά, τον νεοφασισμό και τη «Χρυσή Αυγή».
Η ναζιστική εγκληματική «Χρυσή Αυγή», με περίσσιο θράσος, κατεβάζει ξανά συνδυασμό καλυμμένη πίσω από τον τίτλο «Ελληνική Αυγή», έχοντας επικεφαλής τον υπόδικο κατηγορούμενο Ηλία Παναγιώταρο. Θράσος που πηγάζει από τη στήριξη επιχειρηματιών, αλλά και από το γεγονός ότι δεν έχει ολοκληρωθεί και με ευθύνη της κυβέρνησης έχει καθυστερήσει η δίκη της για τις δολοφονικές επιθέσεις και τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Ο λαός του Πειραιά οφείλει να «μαυρίσει» τα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου δίνοντας δύναμη στη «Λαϊκή Συσπείρωση» που μέσα και έξω από τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια τους αντιπαλεύει. Γιατί ναι η καθημερινότητα του πολίτη απειλείται από τη δράση της.
Σταθερά έχουμε σταθεί όλα αυτά τα χρόνια στο πλάι όσων έχουν δεχτεί φασιστικές – ρατσιστικές επιθέσεις για το χρώμα, την καταγωγή, τις ιδέες, τη σεξουαλική επιλογή. Για εμάς η ανθρώπινη ζωή αποτελεί αυταξία.
Επίσης στα ψηφοδέλτιά μας δεν βρίσκουν καταφύγιο πολιτικά φασιστικά παρτάλια όπως συμβαίνει σε αρκετές παρατάξεις που ξεπλένουν ονόματα και πολιτικές καριέρες σε ένα ψηφοθηρικό γαϊτανάκι διαπλοκής.
Άρα όσο ψηλότερα βρεθεί η «Λαϊκή Συσπείρωση» τόσο πιο κάτω θα κατρακυλήσει η «Χρυσή Αυγή».
***
-Κυρία Γουρουντή, σας ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνομιλία, για τις προτάσεις σας, για το Πρόγραμμα της Λαϊκής Συσπείρωσης και για την κατάθεση ψυχής που κάνατε εδώ στο catisart.gr
*Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε αυτή την ευκαιρία.
-Εύχομαι τα καλύτερα και κάθε επιτυχία στον αγώνα σας.
*Θα τα καταφέρουμε με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»…