Από τη σκηνοθέτιδα Άντζελα Μπρούσκου λάβαμε την ακόλουθη επιστολή προς το ΕΜΚΕΘΙ και κάθε ενδιαφερόμενο. Τη δημοσιεύουμε αυτούσια:
***
“ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ προς ΕΜΚΕΘΙ (Ένωση Μη Κερδοσκοπικών Θιάσων), την Επιτροπή αξιολόγησης και κάθε ενδιαφερόμενο
Αγαπητές Κυρίες και Κύριοι,
Θα ήθελα να σας συγχαρώ για την πρωτοβουλία αυτής της πλατφόρμας, που χρόνια έλειπε (δεν γνωρίζω γιατί) από τον χώρο μας και συγκεκριμένα τον χώρο του Θεάτρου. Παρ’ όλα αυτά μου γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα που θα ήθελα να εκφράσω δημόσια.
Μου γεννήθηκε καταρχάς η απορία πώς ένας κρατικός φορέας όπως το Εθνικό Θέατρο διεκδικεί αυτή την πρωτοβουλία με δύο παραστάσεις του. Τη μερίδα του λέοντος.
Η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια ποτέ δεν ανησύχησα για το αν θα πάει το Εθνικό Θέατρο στο εξωτερικό. Το αντίθετο. Ανησυχία είχα για εμάς. Το ελεύθερο και εναλλακτικό θέατρο, όπως ονομάζεται. Το Εθνικό Θέατρο είναι από μόνο του ένας φορέας που διατηρεί γραφείο Διεθνών Σχέσεων και ταξιδεύει με παραστάσεις του όπως και η Πειραματική του Σκηνή τώρα. Συχνά δε οι διευθυντές των κρατικών θεάτρων εκτός από το εσωτερικό, σκηνοθετούν μέσα στο πλαίσιο τέτοιων ανταλλαγών, ανάλογες του εξωτερικού.
Θα πίστευα λοιπόν, ότι θα έπρεπε να είναι εκτός συναγωνισμού, ένας τέτοιος φορέας και μάλιστα ότι θα ήταν αρωγός για τις ομάδες του ελεύθερου Θεάτρου, που πολλές δεν μπόρεσαν για οικονομικούς λόγους να υποστηρίξουν την παρουσία τους στην πλατφόρμα και σε όλες τις πλατφόρμες, είτε λόγω χώρου είτε λόγω υπερτιτλισμού. Πόσο σωστό θα ήταν να το αναλάμβανε αυτό το έργο το Εθνικό μας Θέατρο σε συνεργασία με το ΥΠΠΟΑ αντί να είναι ανταγωνιστικό!
Τόσα χρόνια από αυτή την ανισότητα υπέφεραν οι νέες ομάδες.
Τελικά η περίφημη «εσωστρέφεια» με το εξωτερικό είναι κυρίως και οικονομικής φύσης εκτός και από τη μέχρι τούδε αδιαφορία θα έλεγα για την παραγωγή του ελληνικού Θεάτρου «σε όλο του το φάσμα…».
Θα πρότεινα στο Υπουργείο Πολιτισμού να ενισχύσει οικονομικά αυτή την πρωτοβουλία, που θα έπρεπε αυτονόητα να είχε συμπεριλάβει στις Δράσεις του, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
(Θα θυμίσω το Σύστημα Αθήνα). Οπότε πώς θα λυθεί αυτό το σοβαρό ζήτημα; Ομάδες που επιλέγονται να αποκλείονται λόγω «φτώχειας»;
Δηλαδή αν δεν έχει κάποιος λεφτά για ταξί δεν πάει στο πάρτι;
Πηγαίνουμε σ’ ένα ταξικό θέατρο;
Το άλλο μου ερώτημα χωρίς να θέλω να κρίνω καμιά επιλογή καλλιτεχνικά αλλά μόνο θεσμικά, είναι ότι διάβασα και για παράσταση όπως του Θεάτρου Τέχνης να έχει επιλεγεί πριν παιχτεί. Εδώ πρέπει να μπει τότε και άλλη μια υποκατηγορία, που να ορίζει ότι ο συγκεκριμένος οργανισμός είναι πέρα αξιολόγησης και είναι δεδομένη και αποδεκτή η εκ των έσω αίτησή του. Οπότε λίγοι οι τυχεροί!
Τώρα όσον αφορά τα μέλη του ΕΜΚΕΘΙ, δηλαδή τους θιάσους αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών, πιστεύω ότι από τη στιγμή που γίνεται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, θα έπρεπε να γίνεται μια πιο σωστή ενημέρωση, τουλάχιστον στους επιχορηγούμενους θιάσους, ώστε να έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να προετοιμαστούν. Εκτός κι αν η εξαγωγή παραστάσεων αφορά μέλη ενός σωματείου συγκεκριμένων εταιρειών.
Δυστυχώς δεν γνωρίζουν όλοι τον ιστότοπο του ΕΜΚΕΘΙ και χρήσιμο θα ήταν με αφορμή την πλατφόρμα, να γίνει μια πιο ευρεία ενημέρωση που θα προσελκύσει και νέα μέλη.
Όσον αφορά τη δική μου περίπτωση αγαπητές φίλες και φίλοι, δεν πρόλαβα να γίνω μέλος αλλά γνώριζα την ύπαρξη του ΕΜΚΕΘΙ.
Η παράστασή μας «Έντα Γκάμπλερ», που προσέλκυσε τόσο κοινό στο Μπάγκειον και ξαναπαίχτηκε πάλι μέχρι το Νοέμβριο και όρισε το Μπάγκειον σαν χώρο πολιτισμού (και έγινε μετά το αδιαχώρητο) πέρασε προφανώς απαρατήρητη από την επιτροπή αξιολόγησης. Ίσως γατί κανένα από τα μέλη της Επιτροπής δεν ήρθε καν να τη δει!
‘Η και ίσως γιατί δεν είναι στο «φάσμα της θεατρικής πραγματικότητας στην Ελλάδα». Χαίρομαι που μετά από τόσα χρόνια θεάτρου και έχοντας κάνει ένα μεγάλο κοινό που μας ακολουθεί, να μπορώ ακόμα να είμαι αόρατη για μία Επιτροπή!
(Όπως πληροφορήθηκα επίσημα, η επιτροπή είδε και παραστάσεις εκτός μελών!).
Και εδώ θα κάνω και μια παρένθεση και για το Φεστιβάλ Αθηνών. Πόσοι διευθυντές ξένων φεστιβάλ έρχονται να δουν τις παραστάσεις; Και ποιες;
Και τι γνωρίζουμε για αυτή τη διαδικασία; Γιατί δήλωσε ο διευθυντής του Φεστιβάλ ότι θα καλούν εκπροσώπους ξένων Φεστιβάλ να βλέπουν παραστάσεις;
Πού είναι το περίφημο δίκτυο; Αυτό που βλέπω πάλι είναι η αίγλη ξένων σκηνοθετών και μεγάλων παραγωγών μόνο που σχετίζονται με εισιτήρια.
Και θα μιλήσω και για την παράστασή μας «Άγγελος Εξολοθρευτής» το καλοκαίρι του 2018 στο Φεστιβάλ, που ύστερα από 4 sold out, τελειώσαμε να τρώμε εορταστικά σουβλάκια χωρίς κανένα feedback ή την παρουσία κάποιου εκπρόσωπου. Εντάξει την κάναμε τη δουλειά μας, πάμε για άλλα!
Εδώ συναντιέται πάλι το ελληνικό θέατρο με τον μύθο του Σίσυφου.
Και τελικά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η υποτιθέμενη εσωστρέφεια που φρενάρει τον Πολιτισμό τόσα χρόνια, είναι οι εκάστοτε φορείς και λόγοι που εμείς δεν γνωρίζουμε;
Εύχομαι ολόψυχα κάθε βήμα για τον Πολιτισμό εις το μέλλον να είναι ένα δίκαιο βήμα βελτίωσης και εξέλιξης για όλους.
Και θα ήθελα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η Τέχνη δεν έχει «μέλη».
Έχει ανθρώπους που χρειάζονται οικονομική στήριξη, σεβασμό και στέγη.
Με εκτίμηση
ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΥΣΚΟΥ
DIRECTOR”
- Φωτογραφία: Νικολέττα Γιαννούλη. Από την παράσταση Έντα Γκάμπλερ (Μπάγκειον) σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Εικονίζονται οι Παρθενόπη Μπουζούρη (Έντα Γκάμπλερ) και Ανδρέας Κωνσταντίνου (Γέργκεν Τέσμαν).
***
- Σχετικά με την πλατφόρμα διαβάστε εδώ: