17.3 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Άννα Μάσχα, χιλιόμετρα ονειρικών μεταμορφώσεων

Μας έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές ανείπωτης ομορφιάς και ταλέντου. Τη θαυμάζω. Έχω την ανάμνησή της ως γκουβερνάντα – φάντασμα, να στέκεται αγέρωχα πάνω στη «νησίδα» του σκηνικού στο «Στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς, στο «Mainstream» του Ντέιβιντ Κρεγκ, με το δυνατό πρόσωπο ενός μεταμοντέρνου θεάτρου, να με αιχμαλωτίζει με τη γοητεία της. Έχω ζωντανή την εικόνα της στις «Ιδιωτικές ζωές» του Νόελ Κάουαρντ να κατακτά τη σκηνή με άνεση και να προσφέρει γέλιο και σαγήνη ως κομψή αλλά υστερική Αμάντα, νιόπαντρη μεγαλοαστή που εμπλέκεται σε μια αλυσίδα ερωτικών περιπετειών. Έχω την ανάμνησή της στο ρόλο της Άλις, της νεαρής στριπτιζέζ στο «Τόσο κοντά» του Πάτρικ Μάρμπερ. Τη θυμάμαι Φλαμίνια στη «Διπλή Απιστία» του Μαριβό, μια μοιραία χολιγουντιανή βαμπ. Τη φέρνω στο νου μου ως εκδικητική Ροζάουρα, που μεταμφιέζεται σε άντρα στο «Η ζωή είναι ένα όνειρο» του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα, επίσης στον «Καζανόβα» της Μαρίνα Σβετάγιεβα. Στο «Shopping and fucking» του Μαρκ Ρέιβενχιλ, Λούλου, να παλεύει με τον κόσμο γύρω της. Πιο πρόσφατα είδα την Άννα Μάσχα να κάνει την κωμική ανατροπή ως τρελή μάνα στο «Mistero Buffo» του Ντάριο Φο αλλά και πιστή, καρτερική, ευγενική Διηάνειρα στις “Τραχίνιες” του Σοφοκλή στην Επίδαυρο. Έχει διανύσει χιλιόμετρα στο σανίδι. Αυτό που πάντα διακρίνεται καθαρά στα βήματά της είναι το πάθος της. Πάθος σε μια αέρινη φιγούρα. Δεν προσποιείται. Ταυτίζεται με το χαρακτήρα που υποδύεται. Ειλικρινής, αυθόρμητη, αληθινή. Η Άννα Μάσχα έχει επί σκηνής την απαιτούμενη δόση έντασης, δισταγμού, αναμονής, προβληματισμού, με εξάρσεις και υπαναχωρήσεις, ποίηση και λάμψη, εκπλήξεις και στοχαστικές παύσεις. Κατάφερε να µην επαναπαύεται στις δάφνες των προηγούμενων επιτυχιών της. Μπορεί για το θεατρόφιλο κοινό να είναι ένα σπάνιο φαινόμενο µε ξεχωριστές ερμηνείες και στη µνήµη του να ανακαλεί τις εποχές εκείνες που όριζε το χώρο της σκηνής του «Αμόρε» µε τo εκτυφλωτικό της πρόσωπο και τις ακόμα πιο εκτυφλωτικές ερμηνείες της, με τις μοναδικές μεταμορφώσεις της, με τις διατάσεις των όμορφων χεριών της και τα τινάγµατα των καλοσχηματισμένων ποδιών της, αλλά η ίδια παραμένει ερευνήτρια της τέχνης. Ψάχνει ακόµη περισσότερο τα όριά της, την αγάπη της για το θέατρο. Φέτος στο “Τίρζα, η Βασίλισσα του Ήλιου” του Άρνον Γκρούνμπεργκ, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, υποδύεται μια ελεύθερη γυναίκα, ζωγράφο, μια φύση ανήσυχη και καλλιτεχνική, τολμηρή, που θέλει να ζήσει απερίσπαστη, με έρωτα και περιπέτεια. H Άννα ωριμάζει με τέχνη και ομορφιά. Γιατί την ομορφιά της τέχνης, τη βλέπει η ευαίσθητη ψυχή της. Είναι πλασμένη η μία για την άλλη.

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννούλη

* Όμορφα ήταν τα παιδικά μου χρόνια… Mεγάλωσα στο Φάληρο. Είχαμε πρωί κι απόγευμα σχολείο, τρεις μέρες πρωί, τρεις μέρες απόγευμα, πηγαίναμε και το Σάββατο σχολείο τότε τη δεκαετία του ’70. Αγαπημένη μου εικόνα ήταν όταν μας πήγαινε η μαμά μου, μόλις ο καιρός γινόταν καλός, κάπου εκεί το Πάσχα, την άνοιξη, στάνταρ κάθε απόγευμα, βόλτα στην προγιαγιά μου, που έμενε σε ένα παλιό σπίτι. Κι ήταν γεμάτο το Παλαιό Φάληρο με παλιά σπίτια τότε, με παλιά αρχοντικά. Θυμάμαι αυτή τη διαδρομή. Είχε τη μυρωδιά από ζουμπούλια που είναι διάχυτη το Πάσχα, τότε που ανθίζουν όλα. Κάτι λουλουδάκια λεπτά και όμορφα κι οι πασχαλιές παντού ανθισμένες, στους δρόμους, και πηγαίναμε έτσι στο σπίτι της προγιαγιάς μου. Το παλιό το σπίτι αυτό το θυμάμαι πολύ καθαρά, μου άρεσε αφάνταστα, ήταν μια παλιά κατοικία με πλυσταριό, με αυλή, με κήπο, με κοτέτσι. Μετά έπεσε και δόθηκε αντιπαροχή κι έγινε μια πολυκατοικία…

Οι δεκαοχτούρες

* Αν μείνουμε σε εκείνη την ηλικία θυμάμαι έναν ήχο, τις δεκαοχτούρες. Το Παλαιό Φάληρο ήταν γεμάτο δεκαοχτούρες και κάθε πρωί μας ξυπνάγανε. Ήταν πολύ ωραίο, εξωτικό σχεδόν. Αυτό τον ήχο τον έχω πάρα πολύ στη μνήμη μου. Είχε χάσει τα παιδιά της και φώναζε, λέει ένας μύθος για τη δεκαοχτούρα.

Η γαζία

* Υπήρχε στη γειτονιά μας ένα σπίτι παλιό, εγκαταλελειμμένο και στην άκρη του είχε μια τεράστια γαζία. Τον Σεπτέμβριο όταν πηγαίναμε σχολείο άνθιζε η γαζία και μοσχοβολούσε… Τα παιδικά μου χρόνια έχουν τέτοια πολλά, μυρωδιές, ήχους…

Καλοκαιρινά φαγητά

* Αγαπημένη μου γεύση ήταν τα καλοκαιρινά φαγητά. Φασολάκια με φέτα και μετά καρπούζι. Αυτά μου έχουν μείνει…

Μια αγκαλιά

* Αγαπημένο μου άγγιγμα είναι μια αγκαλιά, της μαμάς η αγκαλιά. Υπάρχει κάτι πιο γλυκό;

Σύμπτωση

* Από τύχη έγινε, από σύμπτωση θα έλεγα, που άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο. Αλλά βλέποντάς το εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι δεν ήταν εντελώς σύμπτωση, δηλαδή πάντοτε μου άρεσε, αλλά επειδή ήμουν παιδάκι γενικά συνεσταλμένο, δεν είχα την τόλμη να το σκεφτώ καν. Πάντα μου άρεσε το θέατρο και σ’ αυτό έχει συμβάλει και η μαμά μου βέβαια. Η μαμά μου είχε μπει στο Εθνικό όταν ήταν νέα. Δεν παρακολούθησε τα μαθήματα όμως, γιατί γνώρισε τον μπαμπά κι επειδή γνώρισε τον μπαμπά δεν έγινε ηθοποιός. Σκηνοθέτης ήθελε να γίνει η μαμά, αυτό της άρεσε περισσότερο. Αλλά τότε, όταν ήταν νέα, πήγαινε κι έβλεπε όλα τα έργα του Κουν, στη δεκαετία του ‘50 και του ‘60, και μου τα διηγείτο. Έτσι ζούσα από μικρή μέσα σε αυτό την ατμόσφαιρα.

Αγγλική Φιλολογία

* Την Αγγλική Φιλολογία τη διάλεξα επειδή μου άρεσαν τα αγγλικά σίγουρα, αλλά και επειδή παρακολουθούσα στην τηλεόραση που πρόβαλλε η ΕΡΤ2 μέσω του BBC όλα τα έργα του Σαίξπηρ. Εκπαιδευτικό πρόγραμμα ήταν στην ουσία, αλλά έπαιζαν όλα τα αστέρια της βρετανικής σκηνής, η Έλεν Μίλερ, ο Άντονι Χόπκινς. Μου άρεσαν πολύ και πάλι δεν τόλμησα να σκεφτώ όμως ότι μου αρέσει το θέατρο, έλεγα ότι μου άρεσε η Αγγλική Φιλολογία, που όντως μου άρεσε, αλλά τελικά η μοίρα, η τύχη, σε περιμένει.

Εξετάσεις στο Εθνικό

* Στην Αγγλική Φιλολογία κάναμε ένα θεατρικό και πήρα μέρος. Εκεί γνωρίστηκα με μία φίλη μου, η οποία θα έδινε στο Εθνικό για δεύτερη φορά και μου λέει «μην το συζητάς, θα έρθεις και εσύ να δώσεις». Δεν είπα τίποτα σε κανέναν, μαμά, μπαμπά, έδωσα μόνο στο Εθνικό, πουθενά αλλού. Λέω «άμα περάσω, πέρασα» δεν πρόκειται να το ξανασκεφτώ. Πέρασα και τα υπόλοιπα ακολούθησαν το δρόμο τους. Ήταν μια τυχαιότητα, ας πούμε. Δεν ήξερα ότι είναι δύσκολο να περάσεις με την πρώτη στη σχολή του Εθνικού. Υπήρχαν παιδιά που έδιναν και δύο και τρεις φορές ή έδιναν και σε άλλες σχολές. Ήταν αποφασισμένα, «θα γίνω ηθοποιός, θα δώσω και στη Βεάκη και στον Κουν και παντού». Εγώ δεν ήξερα από αυτά.

Τα αποτελέσματα

* Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω την πιο σπουδαία μέρα στη σταδιοδρομία μου. Δεν ξέρω. Θα μπορούσε να είναι και η μέρα που πήγα και είδα τα αποτελέσματα στο Εθνικό. Θυμάμαι το χαρτί με το όνομά μου. Αλλά υπάρχουν πολλές μέρες που είναι σημαντικές.

Συνωνυμία

Άννα Μάσχα, Ηλιάνα Μαυρομάτη

* Η Μελίνα Μάσχα, που κάνει φωτισμούς και στην παράστασή μας, δεν είναι αδελφή μου. Συνωνυμία είναι. Δεν έχουμε ανακαλύψει κοινό συγγενή ακόμα. Αλλά επειδή η Μελίνα γνωρίζω ότι είναι Αιγυπτιώτισσα και ένα κομμάτι της οικογένειάς μου, ο μπαμπάς μου δηλαδή, κάποια στιγμή πέρασαν από την Αίγυπτο, δεν ξέρω, είναι σαν να ακολουθούν την ίδια πορεία οι Μάσχα. Είναι σπάνιο όνομα.

Τύχη

* Είχα μια φοβερή τύχη στη ζωή μου. Με το που τέλειωσα το Εθνικό, το ‘91, ο Γιάννης Χουβαρδάς έστηνε το «Αμόρε». Και θα λειτουργούσε ως Θέατρο του Νότου, για πρώτη φορά, το χειμώνα 1991-92. Κι έκανε μια οντισιόν τότε, για μια παράσταση που θα ανέβαινε στη Νέα Υόρκη το ‘92, στο La Mama. Το «Ιφιγένεια εν Ταύροις».

Θέατρο του Νότου

* Μια πειραματική παράσταση ήταν, στην ουσία. Ο Χουβαρδάς σκηνοθετούσε. Σκηνικά έκανε ο Διονύσης Φωτόπουλος και οι υπόλοιποι συντελεστές ήταν Αμερικανοί. Ο θίασος ήταν μοιρασμένος, μισοί Αμερικανοί, μισοί Έλληνες. Με πήρε σ’ αυτή τη δουλειά. Από τότε άρχισε η ζωή μου με το «Αμόρε», με το Θέατρο του Νότου, από το ‘92. Με την Ξένια Καλογεροπούλου πολύ αργότερα, όταν γνωρίστηκα με τον Θωμά Μοσχόπουλο.

«Μίστερο Μπούφο»

* Με τον Θωμά Μοσχόπουλο ταιριάξαμε σε πολλά πράγματα, και μέσα στα χρόνια κάναμε πάρα πολλά μαζί και προσπαθούμε και τώρα, μετά το «Αμόρε», όπου μπορούμε να ξαναβρισκόμαστε, να κάνουμε έργα μαζί, σαν ομάδα. Ξέρω ότι υπάρχουν ανθρώποι που θέλουν να βλέπουν τη δουλειά μας. Το είδαμε τώρα και στο «Μίστερο Μπούφο».

Αγάπη και αποδοχή

* Καταρχάς, ήμουν πάρα πολύ τυχερή που έτυχαν όσα έτυχαν στο δρόμο μου, γιατί αν δεν τύχαινε αυτό το θέατρο (το Θέατρο του Νότου) να με αγκαλιάσει δεν ξέρω -λόγω του χαρακτήρα μου- ποια θα ήταν η πορεία μου. Χρειάζομαι πρωτίστως την αποδοχή και την αγάπη άλλων ανθρώπων, μιας ομάδας που να με προστατεύει και να μπορώ εγώ να λειτουργώ. Ταίριαξε αυτό.

Δεν κράτησα επαφές

* Για ένα πράγμα που μετανιώνω στη ζωή μου είναι που δεν κρατάω εύκολα επαφή με ανθρώπους με τους οποίους έχω συνυπάρξει στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο… Έχω χάσει όλες μου τις επαφές. Δεν τις κρατάω. Ίσως είναι τεμπελιά. Με πολλούς χαθήκαμε στη διαδρομή. Στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» γνωρίστηκα με φοβερούς ανθρώπους από την Αμερική, από τη Νέα Υόρκη, με καταπληκτικούς καλλιτέχνες, με πιο έμπειρους, και με κανέναν δεν κράτησα επαφή. Αυτό είναι κάτι για το οποίο μετανιώνω. Θα ήθελα να είμαι διαφορετική, αλλά άφησα ανθρώπους να φεύγουν.

Δίνεις εξετάσεις συνέχεια

* Με γενναιότητα, με δύναμη, αντιμετωπίζω τις ακροάσεις και τις δοκιμασίες στο θέατρο. Ούτως ή άλλως οι περισσότερες οντισιόν που μου έτυχαν ήταν στη νεαρή μου ηλικία. Στο θέατρο δίνεις εξετάσεις κάθε τρεις και λίγο, συνέχεια. Μια οντισιόν είναι σαν μία εξέταση, πας να δείξεις τι είσαι και τι εφόδια έχεις, έχεις μια ορμή και δεν σκέπτεσαι πολύ ούτε πολυφοβάσαι. Κι εγώ σ’ αυτά ήμουν καλή. Στη σκηνή επάνω, δεν ντρεπόμουνα. Κάτω από τη σκηνή ντρεπόμουνα, πάνω στη σκηνή ποτέ.

Ο εαυτός μου

* Είμαι χαρούμενη, ανοργάνωτη, νευρική, θυμώδης, ρομαντική, πιστή, πολυλογού, αυτά. Παλαιότερα θα σας έλεγα και λαίμαργη αλλά δεν είμαι πια.

Χορός και μουσική

Άννα Μάσχα, Στέλιος Μάινας

* Δεν έχω σπουδάσει ούτε χορό ούτε μουσική δυστυχώς. Το λέω αυτό γιατί βλέπω τώρα τα καινούργια παιδιά… Ας πούμε, στην οντισιόν που έγινε το καλοκαίρι για τις «Τραχίνιες», για τον Χορό, μια πάρα πολύ δύσκολη οντισιόν. Διαπίστωνα ότι αν εγώ με τα προσόντα που είχα τότε, έπαιρνα μέρος σε αυτή την οντισιόν, δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρω. Τα ζητούμενα είχαν πολύ υψηλές προδιαγραφές. Έπρεπε τα κορίτσια να μπορούν να χορέψουν, χωρίς να είναι χορεύτριες απαραίτητα, αλλά να μπορούν και να τραγουδήσουν πάρα πολύ δύσκολη μουσική. Παλιά ήταν λίγοι οι ηθοποιοί που είχαν αυτά τα προσόντα, τώρα το ζητούμενο είναι να είσαι και ασκημένος σ’ αυτά.

Οι γενιές

* Σε αυτή την παράσταση, την «Τίρζα, η βασίλισσα του ήλιου», συνυπάρχουμε τρεις γενιές. Υπάρχουν τρεις ηθοποιούς που είναι κάτω των τριάντα (Ηλιάνα Μαυρομάτη, Τάσος Δημητρόπουλος, Ίριδα Μάρα). Ο Γιωργής Τσαμπουράκης που είναι άνω των τριάντα. Πιο κοντά σε μένα. Και ο Στέλιος (σ.σ. Μάινας) που είναι πιο μεγάλος, λίγο.

Υπομονή

* Να έχουν υπομονή, αυτό θα έλεγα στους νέους συναδέλφους μου, να επιμένουν, να μην τα παρατήσουν με την πρώτη δυσκολία, επειδή είναι δύσκολα τα πράγματα, να μην αφήνουν τους άλλους να τους κόβουν τα φτερά.

«Τίρζα»

* Αν και υπάρχει αυτή η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, σαφώς δεν είναι ίδιες οι καταστάσεις στην Ολλανδία και στην Ελλάδα, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Αυτός ο ήρωας στην «Τίρζα» κι αυτή όλη η κατάσταση είναι συμπυκνωμένη για τον Δυτικό άνθρωπο, όχι μόνο για τον Ολλανδό και τον πλούσιο Δυτικοευρωπαίο. Λειτουργεί σαν καθρέφτης εν γένει του λευκού Δυτικού. Οπότε από αυτή την άποψη, σαφώς κι έχει να πει πράγματα και στο ελληνικό κοινό. Τώρα, κάποιες λεπτομέρειες ίσως της καθημερινότητας αυτού του ανθρώπου να είναι λίγο διαφορετικές. Εμένα μου έκανε εντύπωση, από το μυθιστόρημα που επίσης διάβασα βέβαια, η ψυχρότητα που έχουν οι άνθρωποι και αυτή η ανάγκη τους να λένε όλη την αλήθεια φάτσα φόρα, καταπρόσωπο στον άλλο, με ψυχρότητα, με μια ψυχραιμία που σπάει κόκαλα. Αυτό δεν νομίζω ότι είναι ελληνικό χαρακτηριστικό, το διαπροσωπικό δηλαδή. Αλλά όλα τα άλλα, όπως το πόσο επηρεάζει το χρήμα τις ζωές μας, η ανάγκη του πατέρα να κάνει το παιδί του σπουδαίο… Βέβαια έχουμε περικόψει κομμάτια στην παράσταση, αυτό το γεγονός δεν υπάρχει, αλλά παίρνεις μιαν ιδέα όταν λέει συνεχώς για την κόρη του ότι έχει υψηλή νοημοσύνη, έχει προσδοκίες από αυτήν, να γίνει μορφωμένη, έξυπνη, να σπουδάσει. Την «τρέχει» στην κολύμβηση, στο βιολοντσέλο, από το ένα στο άλλο, μέχρι που παθαίνει τη νευρική ανορεξία η μικρή και σταματούν όλα αυτά γιατί το κορίτσι απλώς πιέζεται. Αυτά όλα νομίζω ότι καθρεφτίζουν και την ελληνική πραγματικότητα, αν δούμε πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τώρα, σε μυριάδες πράγματα τρέχουνε από πέντε χρονών, στο κολυμβητήριο, στο χορό, στο φροντιστήριο. Οπότε αυτά νομίζω ότι αντικατοπτρίζουν και την ελληνική πραγματικότητα μια χαρά.

Η σύζυγος

* Ομολογώ πως ένα κομμάτι του χαρακτήρα της συζύγου, που υποδύομαι, πολύ με παιδεύει, γιατί παραείναι ψυχρή. Δεν φαίνεται πολύ ψυχρή απέναντι στα παιδιά της; Εγκαταλείπει τη δεκαπεντάχρονη κόρη της και μετά, όταν γυρνάει, της λέει «δεν έπαιρνες και κανένα τηλέφωνο». Να πάρει η κόρη τη μάνα; Δηλαδή αυτά είναι ασύλληπτα πράγματα.

Συμβολικά

* Μια Ελληνίδα πολύ δύσκολα θα τα έκανε, θα ήταν δακτυλοδεικτούμενη. Αυτό ειλικρινά είναι ένα σημείο που με βασάνισε. Από την άλλη, μπορώ να το δω πιο συμβολικά. Να δω την ανάγκη μιας γυναίκας, η οποία δεν εγκαταλείπει τα παιδιά της όταν είναι δύο και τριών ετών, περιμένει να φτάσει η μικρή της κόρη δεκαπέντε, η μεγάλη έχει φύγει πια από το σπίτι. Και τότε πια φεύγει. Άντεξε όλα αυτά τα χρόνια και λέω άντεξε, γιατί αυτή η γυναίκα είναι ζωντανή μέσα της, είναι και καλλιτέχνης, έχει άλλες επιθυμίες από τη ζωή. Μένοντας με αυτό το σύζυγο, έμεινε ανεπιβεβαίωτη και μάλλον πέρασε αρκετά άσχημα κοντά του, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που στέγνωνε τους ανθρώπους γύρω του, βάζοντάς τους όρια και πλαίσια με όλο βέβαια τον πολιτισμό του τον ευρωπαϊκό. Εκτός αυτού όμως είχε και ξεσπάσματα βίας, άλλο ένα θέμα, ότι δηλαδή υπήρχε καταπίεση στο σπίτι. Μάλιστα του λέει κάποια στιγμή: «Θες να φωνάξω πάλι την αστυνομία, όπως παλιά;».

Θέλει να ζήσει

* Δεν αντέχει άλλο μαζί του, φεύγει, για να εκπληρώσει την ύπαρξή της. Είναι μια ερωτική γυναίκα, θέλει να εκπληρώσει τη θηλυκή της υπόσταση, αισθάνεται ότι τα περιθώρια στενεύουν και θέλει να τα ζήσει.

Διεκδίκηση

* Κάποιες φορές διεκδίκησα στη δουλειά μου αυτό που ήθελα, κάποιες φορές πάλι όχι.

Μοσχόπουλος και Χουβαρδάς

* Με τον Θωμά Μοσχόπουλο συνεργαζόμαστε ακόμα, οπότε η επαγγελματική μας σχέση είναι μια σχέση εν εξελίξει. Με τον Γιάννη Χουβαρδά έχω πολλά χρόνια να δουλέψω, αλλά έχω πάντα να θυμάμαι από αυτόν την ευγένειά του, τον τρομερό του πολιτισμό και τη συνεχή καλλιτεχνική του άνοδο. Δηλαδή μπροστά στα μάτια μου το έβλεπα, γιατί κι εγώ δούλεψα δύο φορές μαζί του σε παραστάσεις στο «Αμόρε», να ανεβαίνει όλο και περισσότερο καλλιτεχνικά.

Οι θεοί

* Ο Ευριπίδης λέει: «Αυτόν που θέλουν να καταστρέψουν οι θεοί τον τρελαίνουν». Κοιτάξτε, όμως, αν καταλαβαίνω καλά το στίχο του Ευριπίδη, εμένα δεν με έχουν τρελάνει οι θεοί, οπότε δεν θέλουν να με καταστρέψουν ακόμα. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσουν στο μέλλον. Πάντως η θεά Τύχη ήταν αρκετά ευνοϊκή για μένα.

Φόβος

* Τι με φοβίζει; Ο καρκίνος με φοβίζει.

Θυμός

* Τι με θυμώνει; Πολλά πράγματα με θυμώνουν, είμαι θυμώδης χαρακτήρας, οξύθυμος, γίνομαι εύκολα τούρμπο. Με θυμώνουν πολλά πράγματα, η χαζομάρα, η αγένεια, η κατάσταση…

Κάποια ψέματα πρέπει να ειπωθούν

* Δεν είμαι εναντίον του ψέματος. Ψέμα είναι και το θέατρο.  Αλλά επειδή συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, είναι εξίσου αληθινό με μια αλήθεια. Δεν είμαι εναντίον του ψέματος εντελώς, υπάρχουν τα ψέματα που πρέπει να ειπωθούν, δεν γίνεται αλλιώς, όταν δεν θες να προσβάλεις κάποιον, να τον πληγώσεις. Γιατί να πληγώσεις τον άλλο; Στο όνομα ποιας αλήθειας; Δεν συμφωνώ! Κάποια ψέματα μπορούν να κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη, τα λες, ειδικά τώρα με το παιδί το έχω καταλάβει αυτό…

Να λες αλήθεια στον εαυτό σου

* Υπάρχουν όμως και κάποια ψέματα που δεν πρέπει να ειπωθούν, σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να προσπαθείς να λες την αλήθεια, στον εαυτό σου πρωτίστως, όχι στους άλλους, στον εαυτό σου.

Λάθος

* Το λάθος είναι ανθρώπινο. Το λάθος δεν μπορείς να το αποφύγεις! Και μας μαθαίνει κιόλας. Με οδυνηρό τρόπο, αλλά μας μαθαίνει ναι, μπορεί και καλύτερα από το σωστό.

Αισθητική

* Χαμηλής αισθητικής θεωρώ την τηλεόραση γενικά. Προσωπικά την έχω πετάξει, δεν παρακολουθώ τηλεόραση πια.

Χυδαίο

* Τι θεωρώ χυδαίο; Την πονηριά θεωρώ χυδαία, την κουτοπονηριά.

Ρόλοι

* Τώρα πια επειδή μεγαλώνω κιόλας κάποιοι ρόλοι αρχίζουν κι αποκλείονται για μένα. Υπάρχουν βέβαια άλλοι. Όλα είναι ανοιχτά, δεν έχω κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες. Εκείνο που θα ήθελα σίγουρα είναι να συνεχίσω με την ομάδα μας να συναντιόμαστε και να δουλεύουμε. Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με νέους σκηνοθέτες, κι όσο για ρόλους, δεν έχω κάποια συγκεκριμένη αγάπη στο διεθνές ρεπερτόριο.

Αρχαίο δράμα

* Είχα την πρώτη μου γνωριμία με το αρχαίο δράμα το καλοκαίρι («Τραχίνιες») και το ερωτεύτηκα, ελπίζω να με ερωτεύτηκε κι εκείνο, δεν ξέρω. Κατά τα άλλα οι ρόλοι σαν ρόλοι δεν με ενδιαφέρουν ακριβώς, η συμμετοχή σε μια ενδιαφέρουσα οπτική και συνεργασία, αυτό είναι πιο πολύ που με ενδιαφέρει.

Θέατρο, το βασίλειο του ηθοποιού

* Θέατρο και σινεμά; Και τα δύο μ’ αρέσουν πολύ. Νομίζω όμως ότι το βασίλειο του ηθοποιού είναι το θέατρο. Καθαρά. Έτσι πιστεύω. Εκεί δικαιώνεται ο ρόλος του ερμηνευτή, το σινεμά είναι περισσότερο δουλειά του σκηνοθέτη.

Ζώα

* Έχω ένα σκύλο, τον έχω έντεκα χρόνια…  Το ιδανικό για μένα είναι να ζεις με ζώα, αυτή είναι η πιο ισορροπημένη ζωή. Να ζεις με φυτά και ζώα.

Ειρήνη Αϊβαλιώτου: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

* Άννα Μάσχα: Κι εγώ ευχαριστώ!

Το catisart ευχαριστεί τη Νικολέττα Γιαννούλη για την ευγενική παραχώρηση των φωτογραφιών.

Ά. Μάσχα, Στ. Μάινας, Η. Μαυρομάτη, Τ. Δημητρόπουλος

“Τίρζα, η Βασίλισσα του Ήλιου” του Άρνον Γκρούνμπεργκ

Η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο “Ιλίσια” από τις 11 Νοεμβρίου.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ινώ Βαν Ντάικ – Μπαλτά
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού
Σκηνικά – κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική: Lost Bodies
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάρα Δαρμουσλή

Ηθοποιοί

Στέλιος Μάινας, Άννα Μάσχα, Γιωργής Τσαμπουράκης, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Τάσος Δημητρόπουλος, Ίριδα Μάρα

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -