Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Κυνηγάει την έκπληξη, τον πυρετό της λογικής, τον ενθουσιασμό. Τον ενθουσιασμό τον ειλικρινή, αυτόν που φωλιάζει στους ακέραιους και υπερήφανους χαρακτήρες. Την κατευθύνει η μέθη της δημιουργίας, το πάθος, η περιέργεια -που είναι το λουλούδι της νεότητας. Θέλησε να ανακαλύψει την έξαρση, την έξαψη, το άλμα. Η Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη εξερευνώντας έφτασε στο θέατρο. Εξερευνώντας τον άνθρωπο, το παιχνίδι, τον εαυτό της, τα συναισθήματά της, τις αντοχές της, τα όριά της, το νευρικό της σύστημα. Η πρώτη παράσταση που συμμετείχε ήταν στο… νηπιαγωγείο παίζοντας τη γάτα… Ξεκίνησε βιολί στα πέντε της, αγάπησε το πιάνο που την απελευθερώνει και τη λογοτεχνία που την ταξιδεύει. Στο τρίτο έτος της δραματικής σχολής έλαβε μέρος μαζί με 13 συμφοιτητές της από το Εθνικό Θέατρο στην «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ φον Κλάιστ, υπό την καθοδήγηση του δασκάλου της Ακύλα Καραζήση. Εν συνεχεία υποδύθηκε με εξαιρετική δεξιοτεχνία και φρεσκάδα τη μικρή Λενιώ στη «Γειτονιά των Αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η ερμηνεία της εντυπωσίασε και στη «Δυτική Αποβάθρα» του Μπερνάρ Μαρί Κολτές, όπου έπαιζε την Κλαιρ. Στο «Συγχώρεσέ με» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, μια παράσταση για την ύστατη ώρα, την ώρα πριν από την τελική κρίση, υποδύθηκε το Αγόρι. Τις πρώτες στιγμές της εμφάνισής της πιστέψαμε ότι πράγματι ήταν αγόρι. Κι οι θεατές άρχισαν να αναρωτιούνται ποιος μπορεί να είναι. Τόσο είχε πειστική και κατακτημένη τη γλώσσα του σώματος, την οργισμένη φωνή ενός εφήβου. Δεν υποκρινόταν, δεν προσποιείτο, δεν παρίστανε, δεν καμωνόταν. Ήταν ο ρόλος. Και πάντα έχει ένα εσωτερικό βάθος που συνταράζει στις ερμηνείες της. Στον «Ριχάρδο Γ’» έπλεκε με ενάργεια αλλά και ισορροπία τις λεπτές πτυχώσεις που κατατάσσουν τον Νεαρό Γιορκ (και το νεαρό υπηρέτη) στη σφαίρα των ανθρώπινων γρίφων και δραμάτων. Αυτή την εποχή παίζει στο «Πανηγύρι», που σκηνοθετεί ο Θανάσης Παπαγεωργίου. Ερμηνεύει ένα 14χρονο κορίτσι το οποίο έχει αρχίσει να νιώθει τη θηλυκότητά του αλλά διατηρεί τα τελευταία ψήγματα παιδικότητας. Είναι ο καταλύτης που άθελά του θα προκαλέσει την αρχή του τέλους της επαρχιακής φαμίλιας και θα σηματοδοτήσει το ρεύμα της αστυφιλίας που έβλεπε ο Δημήτρης Κεχαΐδης το 1962, χρονιά που έγραψε το έργο. Το Χνούδι φεύγει με τη βία στην πόλη, στα χέρια ενός πλούσιου, στεγνού από συναισθήματα φραγκοράφτη, υπακούοντας σε έναν αφύσικο γάμο – προσωρινή λύση στο οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας. Αντιπροσωπεύει το πιο αγνό και ανθρώπινο πρόσωπο του έργου, αντανακλώντας τη χαμένη -από καιρό- αθωότητα ενός λαού. Η Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη είναι μια κοπέλα της γενιάς της. Χαριτωμένη και δυναμική, με ωραίο παράστημα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είναι λεπτά και προδίδουν ευφυΐα. Έχει όμορφα μάτια κι ένα αμυδρό χαμόγελο πλανάται συνήθως στα χείλη της, ένα χαμόγελο που φανερώνει μια απερίγραπτη αίσθηση αυτάρκειας. Μου θυμίζει μικρό ηλιόλουστο σημείο, ένα ηλιόλουστο σημείο που το βρίσκεις μόνο κάπου απόμερα. Σε μια κρυμμένη φωτεινή γωνιά. Έχει πάνω της κάτι διάφανο, σαν κελαηδητό σε ώρα ηρεμίας. Είναι ντυμένη τη φαντασία και το ταλέντο της. Βλέπει τον ουρανό στο θέατρο και το καλοκαίρι θα βλέπει το φεγγάρι από την ορχήστρα της Επιδαύρου ως Αντιγόνη του Σοφοκλή. «Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου», Αναστασία – Ραφαέλα, «δώσε της διάρκεια· μπορείς!».
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: catisart.gr
* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Το ίδιο και οι γονείς μου. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου κρατάνε από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Πέρασα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Πιο έντονα θυμάμαι τα καλοκαίρια μας στο εξοχικό. Θυμάμαι να ανεβαίνω στα δέντρα να κάνουμε περιπλανήσεις – «περιπέτειες» με τον αδελφό μου μέσα στα χωράφια να φτιάχνουμε «καλύβες» – δική μας ονομασία για τα δεντρόσπιτα. Θυμάμαι να γνωρίζω τον πρώτο μου φίλο τον Λουκά, να τρέχω με το ποδήλατο, να κάνω βλακείες γενικά. Τέλειες βλακείες. Μου λείπει γενικά εκείνη η περίοδος. Αν είχα δηλαδή χρονομηχανή σ’ ένα από αυτά τα καλοκαίρια θα «σταματούσα».
Με τι καλλιτεχνικά ερεθίσματα μεγάλωσες;
* Δεν είμαστε καλλιτεχνική οικογένεια. Οι γονείς μου είναι γιατροί. Ξεκίνησα βιολί στα πέντε μου, το σταμάτησα στα δεκαπέντε και το ξανάρχισα στα είκοσι. Αγάπησα και το πιάνο – έμαθα λίγο μόνη μου κι ακόμα «παίζω» και με ελευθερώνει. Γενικά με τη μουσική είχα και έχω πολύ έντονη σχέση. Έχω μία θεία που με «μύησε» στην ποίηση και τη λογοτεχνία από πολύ νωρίς. Διάβαζα πολλά βιβλία. Με πήγαιναν και στο θέατρο και μου άρεσε ιδιαίτερα. Μου άρεσαν πολύ και οι κατασκευές θυμάμαι. Έπαιζα μανιωδώς με lego -δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται καλλιτεχνικό ερέθισμα.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου και ποια η πρώτη στην οποία έπαιξες;
* Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα στη ζωή μου. Στο νηπιαγωγείο πάντως κάθε μεσημέρι μας έπαιζαν κουκλοθέατρο και μου άρεσε πάρα πολύ. Η πρώτη παράσταση που συμμετείχα ήταν στο ίδιο νηπιαγωγείο. Είχα παίξει σ’ ένα έργο που λεγόταν «αχ γιατί να είμαι γάτα», έπαιζα τη γάτα, στο τέλος του έργου έλεγα κάτι για αλάτι και κρατούσα μια αλατιέρα που ξεβιδώθηκε.
Σπούδασες και Νομική. Σε δελέασε ποτέ αυτή η επιστήμη, κάποιο άλλο επάγγελμα ή άλλη τέχνη;
* Τη Νομική δεν την έχω τελειώσει. Προσπάθησα να την τελειώσω παράλληλα με το Εθνικό αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι δεν με δελεάζει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να μου αρέσει εξίσου ή περισσότερο απ’ την υποκριτική. Αν υποθέσουμε όμως ότι δεν υπάρχει το θέατρο στη ζωή μας θα ασχολιόμουν ή με τη μουσική (σύνθεση/διεύθυνση ορχήστρας) ή με τη συγγραφή.
Πώς προέκυψε το θέατρο στη ζωή σου;
* Στη Δευτέρα Λυκείου έγινα μέλος του δραματικού ομίλου στο σχολείο και κόλλησα. Το πρώτο έργο που παίξαμε ήταν ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αγγελικής Γκιργκινούδη. Χάρη στην προσπάθεια και την επιμονή της ίδιας η ομάδα εκείνη συνέχισε και μετά το σχολείο -απέκτησε όνομα «vice versa» και νέα μέλη από διάφορες χώρες. Έπειτα από αυτό, στα δεκαεννιά μου έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού.
Τι σημαίνουν για σένα τα ονόματα:
* Ακύλας Καραζήσης: Με τον Ακύλα Καραζήση γνωριστήκαμε στο τρίτο έτος της Σχολής. Μετά την πτυχιακή μας «Πενθεσίλεια» ξανασυνεργαστήκαμε -επαγγελματικά πια- στο «Συγχώρεσέ με» στο Εθνικό Θέατρο. Τον ευγνωμονώ για όσα μου έχει μάθει και τον θαυμάζω σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο.
* Γιάννης Χουβαρδάς: Θαύμαζα τη δουλειά του από παλιά. Συνεργαστήκαμε στον «Ριχάρδο τον Γ’» που σκηνοθέτησε για το Εθνικό θέατρο φέτος. Παρότι είμαι πολύ νέα, με εμπιστεύτηκε και μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Είναι ο πιο οργανωμένος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Και θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο ατού -ενώ είσαι καλλιτέχνης δηλαδή- και φλερτάρεις με το χάος- να μπορείς να οργανώνεις τη σκέψη σου δίνοντάς της σάρκα και οστά.
* Δημήτρης Λιγνάδης: Με τον Δημήτρη Λιγνάδη γνωριστήκαμε επίσης στη σχολή. Ήταν καθηγητής μου στο δεύτερο έτος. Χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργαστήκαμε στον Ριχάρδο και που θα ξανασυνεργαστούμε το καλοκαίρι. Έχω μάθει και θα μάθω πάρα πολλά δίπλα του, θεωρώ. «Ζηλεύω» τη σχέση του με την ποίηση και γενικότερα την ελληνική γλώσσα.
* Στάθης Λιβαθινός: Προσβλέπω στη συνεργασία μας με χαρά και ανυπομονησία. Και τον ευχαριστώ εκ των προτέρων που με εμπιστεύεται.
Παίζεις το Χνούδι στο «Πανηγύρι» του Κεχαΐδη σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου στο Εθνικό Θέατρο. Πρόκειται για ένα σπουδαίο ρόλο που τον έχουν παίζει σημαντικές ηθοποιοί. Πώς αισθάνεσαι για που σου ανατέθηκε; Ποιο και τι είναι το Χνούδι;
* Αρχικά να πω ότι μ’ αρέσει πολύ ο Κεχαΐδης. Με αφορμή το «Πανηγύρι» διάβασα όλα του τα έργα. Το Χνούδι με συγκινεί απεριόριστα. Είναι ένα κοριτσάκι δεκατεσσάρων χρονών και είναι η προσωποποίηση της αγνότητας. Ζει με τον παπλωματά πατέρα της και τη μητέρα της που πουλάει καρπούζια στο πανηγύρι, στο Θεσσαλικό Κάμπο (δεκαετία του ‘60) κάτω από μια τέντα. Τρώει καρπούζια και ψωμί. Μόνο. Αλλά είναι ευτυχισμένη. Αγαπά πολύ τους γονείς της και τον αδελφό της και έχει μια εσωτερική γαλήνη -για μένα- σαν χαρακτήρας που όμως αντικαθίσταται από τον φόβο όταν η μητέρα της αποφασίζει να την παντρέψει με έναν άντρα 36 χρονών. Εμπιστεύτηκα απόλυτα τον Θανάση Παπαγεωργίου.
Τι θα ήθελες να πεις για την Αντιγόνη εν γένει; Ως μέγεθος προσωπικότητας και ως ρόλο;
* Τίποτα, ακόμα. Αισθάνομαι ότι είναι νωρίς για να μιλήσω για αυτό.
Θα μπορούσες να βρεις κοινά σημεία με την Αντιγόνη; Το θάρρος, τον ισχυρό χαρακτήρα, την ευγένεια, το σεβασμό στις αξίες;
* Θέλω να βρω κοινά σημεία ή και διαφορές. Ελπίζω μέσα από την Αντιγόνη να ανακαλύψω πράγματα και για μένα.
Οι σκηνοθέτες συχνά σου δίνουν ρόλους αγοριών. Κατά τη γνώμη μου, έχει πολύ ενδιαφέρον. Εσένα αυτό σε διασκεδάζει;
* Μου δόθηκε δύο φορές η ευκαιρία να παίξω αντρικό ρόλο. Η πρώτη ήταν στο «Συγχώρεσέ με» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη που σκηνοθέτησε ο Ακύλας Καραζήσης για το Εθνικό Θέατρο πέρυσι. Η δεύτερη ήταν φέτος στον στην παράσταση «Ριχάρδος Γ’» του Σαίξπηρ που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς πάλι για το Εθνικό. Ελευθερώθηκα πολύ -ενώ το φοβόμουν πολύ στην αρχή- μέσα από αυτούς τους ρόλους. Μου έδωσαν μεγάλη χαρά.
Θεωρείς αναγκαίο ή όχι να συνδέουμε σήμερα το θέατρο με την ακραία πραγματικότητα πού βιώνουμε καθημερινά;
* Συνήθως δεν τρελαίνομαι με τις παραστάσεις – «ντοκιμαντέρ». Φέτος όμως είδα το «Φαρμακονήσι/το Δίκαιο του Νερού» και έφυγα κλαίγοντας. Επειδή την καθημερινότητα τη ζούμε, σημασία έχει ένα έργο να μιλήσει στην καρδιά μας και το μυαλό μας. Από εκεί κι έπειτα η δουλειά γίνεται μόνη της.
Πώς ξεκινάς, συνήθως, με το ρόλο;
* Διαβάζω το έργο. Και πολλά πράγματα σχετικά ή άσχετα με αυτό. Προσπαθώ να παρατηρώ πολύ. Και να ακούω.
Τι θεωρείς επικίνδυνο για ένα νέο καλλιτέχνη που έχει ταλέντο;
* Τι είναι το ταλέντο; Αν ταλέντο είναι η αγάπη για κάτι τότε δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Επειδή ζούμε σε δύσκολες εποχές -πιο δύσκολες από τις δύσκολες που έχουμε στο μυαλό μας για το θέατρο- εύχομαι σε όσους αγαπάνε αυτήν τη δουλειά να την κάνουν είτε μέσα από μια ευκαιρία που θα τους δοθεί, είτε βρίσκοντας το θάρρος να δημιουργήσουν μόνοι τους μια ευκαιρία.
“Κοινό με ταλέντο” υπάρχει;
* Δεν ξέρω. Πάντως ποτέ δεν υποτιμώ το κοινό.
Η τέχνη είναι και καταφύγιο για τον άνθρωπο;
* Έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, ναι, βασικά καταφύγιο είναι.
Υπάρχουν όρια στην ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης;
* Είναι τεράστια κουβέντα αυτή. Αισθάνομαι πως δεν υπάρχουν όρια. Το μόνο όριο που σκέφτομαι ότι υπάρχει προκύπτει από τον ρόλο της τέχνης και την επίδρασή της πάνω στους άλλους. Έχουμε ευθύνη για το τι βλέπει το κοινό. Προς Θεού δεν μιλάω για κάποιου είδους αστυνόμευση από την πολιτεία. Μιλάω για ευθύνη προσωπική και ομαδική. Εμείς έχουμε ευθύνη να διαμορφώσουμε το κοινό και το κοινό αντίστοιχα να μας διαμορφώσει. Πρόκειται για έναν διάλογο. Σ’ αυτόν τον διάλογο πρέπει να υπάρχει ελευθερία και σεβασμός.
Δεν είναι πολλά χρόνια που τελείωσες το σχολείο. Τι θα πρότεινες να διδάσκεται στο σχολείο του μέλλοντος;
* «Πώς να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους». Ταυτόχρονα θέλω να σταματήσει το bullying.
Σε κάθε οικονομική κρίση ο πρώτος που πλήττεται είναι ο πολιτισμός. Σε αυτό πώς μπορούμε να αντιδράσουμε;
* Δεν ξέρω. Ο καθένας από τη θέση που βρίσκεται ας προσφέρει ό, τι καλύτερο έχει τόσο στην τέχνη όσο και στον συνάνθρωπο.
Η συνύπαρξη στη ζωή είναι εύκολη;
* Και εύκολη και δύσκολη. Όπως και η ύπαρξη.
Τι σου δημιουργεί αποστροφή στην ειδησεογραφία των ημερών;
* Δεν τα πάω πολύ καλά σ’ αυτόν τον τομέα. Δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν διαβάζω πολλές ειδήσεις. Ενημερώνομαι συνήθως από τους άλλους που διαβάζουν/ ακούνε. Ντρέπομαι λίγο γι’ αυτό, είναι από τα πράγματα που θέλω να αλλάξω σε μένα.
Για ποιο πράγμα που έχεις κατορθώσει ως τώρα αισθάνεσαι υπερήφανη;
* Φέτος συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος για τον άνθρωπο. Έτσι νομίζω δηλαδή.
Ποιους θεωρείς τους ωραιότερους χαρακτήρες στο θέατρο; Και ποιους από αυτούς θα ήθελες να υποδυθείς;
* Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να σκεφτώ από πριν. Ό, τι και να μου προτείνουν, αν το διαβάσω και με ενδιαφέρει θα ήθελα να το κάνω. Για μένα μετράνε πολύ και οι συνεργάτες.
Μπορείς να πεις ένα στίχο που θυμάσαι;
* «Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται», Ελύτης
Τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή;
* Τη ζωή. Τους δικούς μου ανθρώπους. Τη θάλασσα. Το θέατρο. Τις βόλτες.
Τι απεχθάνεσαι και τι σε συγκινεί;
* Απεχθάνομαι τη βία σε όλες της τις μορφές. Με συγκινούν οι άνθρωποι και η φύση.
Τι σε έχει κάνει (κάποτε) να… ντραπείς;
* Στην Πρώτη Δημοτικού είπα στη δασκάλα μου που είχε αναρρώσει μόλις από μια αρρώστια και είχε λείψει τέσσερις μέρες ότι μια συμμαθήτριά μου που είχε την ίδια αρρώστια είχε λείψει περισσότερες. Και τη ρώτησα γιατί; (εντελώς αθώα), εκείνη δάκρυσε. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Ποιους θαυμάζεις στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο;
* Γενικά θαυμάζω πάρα πολλούς. Μου είναι δύσκολο να διαλέξω.
Τι θα ήθελες να πεις για το catisart.gr;
* Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις δημοσιεύσεις σας. Πολύ ωραίος διαδικτυακός τόπος.
Αγαπάς τα ζώα; Ποια είναι η σχέση σου μαζί τους; Έχεις κατοικίδιο;
* Λατρεύω τα ζώα. Όλα. Έχω μία γάτα, τη Γιαζμίν. Την έφερα στο σπίτι από το σχολείο όταν ήμουν Τρίτη Δημοτικού. Λατρεύει τη μαμά μου, εμένα με βλέπει ανταγωνιστικά και στενοχωριέμαι. Αλλά δεν είχα την ωριμότητα να τη φροντίσω όπως έπρεπε. Επιθυμώ διακαώς σκύλο αλλά φοβάμαι πως οι υποχρεώσεις μου δεν θα μου επιτρέψουν να τον φροντίζω όπως θέλω.
Ευχαριστώ πολύ!
* Κι εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
*Η «Αντιγόνη» παρουσιάστηκε, πιθανότατα, στα Μεγάλα Διονύσια του 441 π.Χ. και γράφτηκε από τον Σοφοκλή σαν αντίδραση για την εξορία του Θεμιστοκλή, του νικητή της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Στο έργο αυτό, ένα από τα αρτιότερα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας, η θεματική τής σύγκρουσης μεταξύ των νόμων της ηθικής και των νόμων της πολιτείας φτάνει στην κορύφωσή της, με τους δύο ήρωες να επαληθεύουν την τραγική τους υπόσταση, κρατώντας, μέχρι τέλους, τη θέση στην οποία τους έφερε η μοίρα.
Το έργο
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο γιων του Οιδίποδα, Πολυνείκη και Ετεοκλή, για τον θρόνο της Θήβας, έχει τελειώσει. Τα δύο αδέλφια βρίσκονται νεκρά στο πεδίο της μάχης. Ο Κρέων, ο νέος βασιλιάς της Θήβας, έχει δώσει διαταγή να παραμείνει άταφος ο Πολυνείκης, που πολέμησε ενάντια στην πατρίδα του. Όμως η αδελφή του νεκρού, Αντιγόνη, αποφασίζει να τον τιμήσει με την πρέπουσα ταφή. Συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Κρέοντα, που, τηρώντας τους νόμους της πολιτείας, την καταδικάζει σε θάνατο. Ο βασιλιάς παραμένει αμετάπειστος ακόμη και μετά την παρέμβαση του γιου του, Αίμονα, και διατάζει να θαφτεί η Αντιγόνη ζωντανή σε μια σπηλιά. Ωστόσο, τα δεινά που έχει προβλέψει ο μάντης Τειρεσίας δεν θα αργήσουν να γίνουν πραγματικότητα. Η καθυστερημένη υπαναχώρηση του βασιλιά δεν θα προλάβει την καταστροφή. Η Αντιγόνη έχει απαγχονιστεί μέσα στη φυλακή της, ο Αίμονας έχει αυτοκτονήσει και η Ευρυδίκη, γυναίκα του Κρέοντα, ακολουθεί τον γιο της στο θάνατο.
Ταυτότητα παράστασης – Αντιγόνη του Σοφοκλή
Είναι η πρώτη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και νέα μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη. Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής.
Παίζουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Καστανάς, Αντώνης Κατσαρής (από Θ.Ο.Κ.), Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Μαρία Κωνσταντά, Βασίλης Μαγουλιώτης, Περικλής Μουστάκης, Νίκος Μπουσδούκος, Αστέρης Πελτέκης (από ΚΘΒΕ), Μαρία Σκούντζου, Ευτυχία Σπυριδάκη, Λυδία Τζανουδάκη, Στέλα Φυρογένη (από Θ.Ο.Κ.), Αντωνία Χαραλάμπους (από Θ.Ο.Κ.), Γιάννης Χαρίσης (από ΚΘΒΕ).
Μετάφραση: Δημήτρης Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Χαράλαμπος Γωγιός
Πρεμιέρα 7 Ιουλίου στους Δελφούς. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 15 & 16 Ιουλίου.
Ακολουθεί περιοδεία:
25 Ιουλίου, Κηποθέατρου Παπάγου
31 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης
3 Αυγούστου, Κατερίνη, Αρχαίο Θέατρο Δίου
6 Αυγούστου, Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων
18 Αυγούστου, Θέατρο Ηλιδας
20 και 21 Αυγούστου, Πάτρα, Ρωμαϊκό Ωδείο
25 Αυγούστου, Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής»
29 και 30 Αυγούστου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
2 Σεπτεμβρίου, Παλαιό Ελαιουργείο, Παραλία Ελευσίνας
10 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»
16-30 Σεπτεμβρίου, Κύπρος
