Kάθε φορά που βλέπω κάτι όμορφο προσπαθώ να κάνω ορατή μια σκηνή που ίσως χαθεί για πάντα. Κάθε φορά που βλέπω μια όμορφη νεανική πνοή στο θέατρο, νιώθω να βρίσκομαι στην καρδιά της ύπαρξης, της ιδιαιτερότητας της τέχνης. Κι ένας δαίμονας μέσα μου μού λέει ότι θα πρέπει να καταγράψω αυτήν ακριβώς τη δόνηση της σπιρτάδας που αντικρίζω, το αέναο ραφινάρισμα, τις υψηλές κλίμακες μιας ξεχωριστής εικόνας, τις νότες ενός ταλέντου. Σαν να πρόκειται να μοιράσω ένα θησαυρό που ανακάλυψα. Πρωτοείδα θεατρικά την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο «Παράξενο Ιντερμέτζο» του Ο’ Νιλ. Σκέφτηκα αμέσως πως δεν μπορούσα, και φυσικά δεν ήθελα, να βρω κανένα ψεγάδι σ’ αυτή τη ζωγραφιά τη βουτηγμένη στη γλυκύτητα. Την ομορφιά τη λυγερή, τη χορευτική, τη ζεστή. Την ξαναείδα σε αρκετές παραστάσεις έκτοτε. Πάντα θαυμάσια, δίχως ίχνος φτήνιας. Την παρακολουθούσα. Έκανε επιτυχίες. Προόδευε σταθερά. Το κοινό την πρόσεχε, μιλούσε γι’ αυτήν. Πάντα φινετσάτη, διάφανη, ρέουσα. H Αλεξάνδρα Αϊδίνη γεννήθηκε στη Ρώμη και μεγάλωσε στο Θησείο. Μοναχοπαίδι, από μητέρα Ιταλίδα και Έλληνα πατέρα. Μικρή τριγύριζε στους δρόμους της Αθήνας κι ένιωθε ασφάλεια και οικειότητα. Την εποχή που φοιτούσε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ο Θόδωρος Αγγελόπουλος την επέλεξε για πρωταγωνίστριά του στο «Λιβάδι που δακρύζει». Το 2004 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο θεσμό Shooting Star στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Ο ρόλος της Ρηνούλας στο «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, που παίχτηκε στο Εθνικό Θέατρο, της χάρισε δικαιωματικά την υποψηφιότητα για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Θα ήθελα να σας περιγράψω την Αλεξάνδρα. Θρόισμα λεύκας, άρωμα πορτοκαλιάς, ανάστημα κυπαρισσιού. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Πάντως, παίρνω λέξεις αληθινές γυρεύοντας μιαν έξοδο στον κόσμο του φωτός και της κομψότητας.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Τη φωτογράφιση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.
* Η μητέρα μου είναι Iταλίδα και ο πατέρας μου Έλληνας. Ζήσανε στη Ρώμη τα πρώτα χρόνια του γάμου τους. Εκεί γεννήθηκα κι εγώ. Όταν ήμουν 6 χρόνων γυρίσαμε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στο Θησείο. Εκεί μεγάλωσα. Έζησα τη μετάλλαξη αυτής της τότε παραδοσιακής ήρεμης γειτονιάς, όπου όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Υπήρχε τότε μία ψησταριά, το μαγειρείο του κυρ-Γιάννη και ένα περίπτερο.
Μοναχοπαίδι, τριγύριζα από νωρίς μόνη μου στους δρόμους και ένιωθα τρομερή ασφάλεια. Έβγαινα να κάνω τα ψώνια του σπιτιού, και χαιρέταγα όλο τον κόσμο. Πηγαινοερχόμουν στο σπίτι των φιλενάδων μου που μένανε κοντά. Δύο αδελφές που εγώ στην παιδική μου ηλικία τις έκανα και δικές μου. Συναντιόμασταν στο προαύλιο της Αγίας Μαρίνας τα απογεύματα για κουβέντα και παιχνίδι.
Τη Ρώμη και την Ιταλία δεν τις έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου. Μέχρι τα 18 μου πήγαινα ανελλιπώς εκεί για διακοπές το καλοκαίρι με τους γονείς μου. Στην Αθήνα τελείωσα το ιταλικό σχολείο και ακόμα προσπαθώ όσο μπορώ να μη χάνω την επαφή, επιστρέφοντας το συχνότερο δυνατόν στη Ρώμη. Μία πόλη τόσο ουσιαστικά όμορφη, φτιαγμένη για τον άνθρωπο, με σεβασμό στην ιστορία του και τον πολιτισμό του.
Ποια παράσταση θυμάσαι που παρακολούθησες όταν ήσουν παιδί;
* «Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ» στο θέατρο «Κάπα» με την Ελένη Κούρκουλα και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, είναι η πρώτη παράσταση που θυμάμαι έντονα. Εκεί γύρω στο ’94. Είχα πάει με τη γιαγιά μου, εκείνη με πήγαινε όταν ήμουν μικρή στο θέατρο. Ήταν η αγαπημένη μας κυριακάτικη βόλτα και το περίμενα πάντα πώς και πώς. Θυμάμαι ειδικά αυτήν την παράσταση γιατί τότε είχα διαβάσει το βιβλίο αυτό και μου έκανε τρομερή εντύπωση που οι χαρακτήρες του ζωντάνευαν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα τη μαγεία της σκηνικής πράξης.
Από μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Ή ονειρευόσουν κάτι άλλο;
* Στ’ αλήθεια δεν είχα καταλάβει ότι θέλω να γίνω ηθοποιός παρά μόνον όταν τελείωσα το σχολείο. Ήταν τόσο ξαφνική και αναπάντεχη αυτή μου η επιθυμία που όταν το πρωτοανέφερα στον πατέρα μου καθώς οδηγούσε κόντεψε να τρακάρει.
Μέχρι τότε ονειρευόμουν να γίνω κτηνίατρος, τόσο σοβαρά, που πήγαινα όποτε μπορούσα και παρακολουθούσα μικροεπεμβάσεις ζώων σε έναν κτηνίατρο, πατέρα ενός συμμαθητή μου. Τελικά αποδείχτηκε πως αυτή μου η επιθυμία πήγαζε μόνον από την αγάπη μου για τα ζώα που με ακολουθεί ακόμα.
Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν όταν αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
* Οι γονείς μου, μετά το πρώτο σοκ, ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικοί απέναντι στην απόφαση να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα. Επιπλέον με βοήθησε πολύ η ενθάρρυνση ενός ζευγαριού οικογενειακών μας φίλων. Εκείνη ηθοποιός και εκείνος ποιητής και καθηγητής ιστορίας θεάτρου και λογοτεχνίας σε δραματική σχολή. Με συμβούλεψαν και με καθοδήγησαν με πολλή αγάπη και προσοχή στα πρώτα μου βήματα. Τους χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Ποια είναι η θέση του θεάτρου σε καιρούς ανατροπών;
* Βαραίνει σίγουρα η ευθύνη της θέσης που κρατά το θέατρο σε δύσκολους καιρούς όπως και η θέση της τέχνης γενικότερα. Αυτό που κάποιοι μπορεί να θεωρούν πολυτέλεια, και δικαιολογημένα ίσως όταν προέχει η επιβίωσή τους, πρέπει δέκα φορές πιο υπεύθυνα και προσεχτικά να αποτελεί ένα μέσον επαφής και επικοινωνίας με αυτό που διατρέχει την ψυχολογία του θεατή αλλά και το γίγνεσθαι της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Μια εμπειρία που θα τον αφορά, που θα τον αφυπνίσει, θα τον μετακινήσει, θα τον κάνει να θυμηθεί πράγματα που είχε ξεχάσει ή να σκεφτεί καινούργια. Ακόμα και απλά να ψυχαγωγηθεί και να γελάσει με την καρδιά του ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος με έναν ουσιαστικό και όχι απλά σαχλό και εύπεπτο τρόπο το θεωρώ πολύ σημαντικό στις μέρες μας. Πάντως σκέπτομαι τελικά ότι καλή παράσταση, οποιουδήποτε είδους και σε όποια εποχή, είναι εκείνη που γεννάει ερωτήματα, δεν δίνει έτοιμες απαντήσεις.
Τι άρωμα σού έχει αφήσει το “Λιβάδι που Δακρύζει”; Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά τα γυρίσματα της ταινίας, τι εικόνες διατηρείς ακόμα από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο;
* «Το Λιβάδι που Δακρύζει» δεν ήταν για μένα σε καμία περίπτωση μια απλή δουλειά. Ήταν, είναι, και θα παραμείνει πάντα η αφετηρία, η μεγαλύτερη εμπειρία ενηλικίωσής μου, μια μικρή συμπυκνωμένη ζωή. Δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λέξεις όσα αντίκρισαν τα μάτια μου και ένιωσε η καρδιά μου κατά τη διάρκεια αυτών των γυρισμάτων που διήρκησαν σχεδόν δύο χρόνια.
Από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο δεν μπορώ παρά να μη θυμάμαι το έντονό του εκείνο βλέμμα που εμπεριείχε όλη την ιστορία, το όραμα, την εμπειρία και τον στοχασμό ενός σοφού μεγάλου ανθρώπου μαζί με την πονηράδα, την αγνότητα και τη γλύκα ενός μικρού παιδιού που έχει… είχε ακόμα να κάνει και να προσφέρει τόσα πολλά.
Τι αποκόμισες από την εμπειρία της συμμετοχής σου στο Schooting Stars, στο Βερολίνο;
* Θυμάμαι εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο να είμαι τόσο ευτυχισμένη, αγχωμένη και τρομαγμένη ταυτόχρονα. Δεν μπορούσα να πιστέψω στην τύχη μου ερχόμενη αντιμέτωπη με το μεγαλείο του νέου δυναμικού του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, με την αψεγάδιαστη οργάνωση των ανθρώπων του. Με τους επίσης νέους συναδέλφους μου εκπροσώπους των άλλων χωρών, τρέχαμε από συνεντεύξεις Τύπου σε συναντήσεις με ατζέντηδες και παραγωγούς και από φωτογραφίσεις σε γκαλά. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη εμπειρία και κατάφερα να ανταλλάξω κουβέντες με πολύ αξιόλογους ανθρώπους της δουλειάς, ένιωσα όμως πολύ μικρή μπροστά σε όλο αυτό που συνέβαινε και λόγω προσωπικής μου απειρίας αλλά και επειδή προερχόμουν από μια χώρα όπου οι ηθοποιοί δεν έχουμε μάθει να προωθούμε σωστά τη δουλειά μας. Εγώ πήγα εκεί μόνη με ένα βιογραφικό και φωτογραφίες και τα παιδιά από τις άλλες χώρες είχαν μαζί τους τα περισσότερα τον μάνατζέρ τους και σίγουρα όλα το show reel τους.
Πρωταγωνίστησες στο τρυφερό αριστούργημα έργο της αγαπημένης όλων Πηνελόπης Δέλτα “Παραμύθι χωρίς Όνομα”. Το είχες διαβάσει ως παιδί; Και πώς ήταν η αίσθηση να παίζεις σε ένα κοινό παιδιών;
* Τα παιδικά μου αναγνώσματα ανήκαν κατά κύριο λόγο στην ιταλική λογοτεχνία. «Το Παραμύθι χωρίς Όνομα» το διάβασα πρώτη φορά εν όψει της προετοιμασίας για την παράσταση του Εθνικού, η οποία αποτελεί για μένα μία από τις σημαντικότερές μου εμπειρίες. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ηθοποιός που να έχει υπάρξει, έστω και για μία φορά, στην υπηρεσία του παιδικού θεάτρου, και να μην αναγνωρίζει ότι τα παιδιά είναι ίσως το σπουδαιότερο και απαιτητικότερο κοινό που έχει ποτέ αντιμετωπίσει. Ένα κοινό που ταυτίζεται και συμπορεύεται απόλυτα, χωρίς καμία αντίσταση, με ό, τι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του. Ως εκ τούτου παίζοντας για τα παιδιά, δεν υπάρχει στιγμή που να μην επιστρατεύεις το 100% των δυνάμεών σου, της φαντασίας σου και της όρεξής σου για να σταθείς αντάξιος των προσδοκιών τους.
Το “Παραμύθι χωρίς Όνομα” σε έφερε μέχρι τα βραβεία Μερκούρη για το ρόλο της Ρηνούλας. Χάρηκες αυτή την υποψηφιότητα;
* Το γεγονός ότι ένα ίδρυμα που φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη συστήνει μια επιτροπή από εκλεκτούς ανθρώπους του χώρου μας που ξεχωρίζει κάποιες νέες ηθοποιούς και εντέλει βραβεύει μία από αυτές είναι από μόνο του τόσο θετικό και αισιόδοξο. Χάρηκα πολύ για αυτήν την κάπως αναπάντεχη υποψηφιότητα, κυρίως γιατί προήλθε από τη συμμετοχή μου σε μια παράσταση για παιδιά, κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χάρηκα και τη βραδιά εκείνη, τη συνυποψηφιότητά μου με τα άλλα τέσσερα υπέροχα κορίτσια και τη βράβευση της Μαρίας (Σ.σ. Πρόκειται για τη Μαρία Κίτσου, “Έλεν” στα “Ορφανά”). Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά και τη συγκίνηση στα μάτια της εκείνη τη στιγμή. Είναι όμως πολλοί οι νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί που αθόρυβα και επίμονα κυνηγάνε το όνειρό τους, πολλές φορές χωρίς άμεσο αποτέλεσμα λόγω της δυσκολίας του επαγγέλματός μας, που αξίζουν ένα βραβείο ή έστω ένα μεγάλο ξεχωριστό έπαινο.
Φέτος έλαβες μέρος σε δύο ελληνικά έργα στο Εθνικό Θέατρο, την “Αυλή των Θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη και “Του Κουτρούλη ο Γάμος” του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή. Αυτά τα έργα, παρότι γράφτηκαν σε άλλες εποχές, έχουν κάτι κοινό με τη σημερινή. Πιστεύεις πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
* Τα περισσότερα που έχουν γραφτεί στο παρελθόν από αξιόλογους δημιουργούς έχουν μια διαχρονικότητα, αυτή είναι και η μαγεία της λογοτεχνίας και του θεάτρου. Στην περίπτωση αυτών των δύο έργων αντικατοπτρίζουν το καθένα με τον τρόπο του μια πραγματικότητα που τη συναντάμε σε διαφορετικές εποχές. Ο αγώνας για την επιβίωση ανθρώπων ενός αστικού περιθωρίου που τους συναντάμε στην «Αυλή των Θαυμάτων», αλλά και τα τεχνάσματα, η διαφθορά, τα ψέματα των πολιτικών, το κρυφό πρόσωπο της εξουσίας δεν μπορούν να περιοριστούν στα στενά χρονικά όρια μιας μόνο εποχής. Έτσι και ο «Κουτρούλης» ζει σήμερα περισσότερο από ποτέ ανάμεσά μας. Και οι ιστορικές διαδρομές και αναδρομές του Ιταλού φιλοσόφου Τζαμπατίστα Βίκο δικαιώνονται συχνά μέσα από τη ματιά των θεατρικών συγγραφέων.
Τι θέλεις να λένε οι θεατές για σένα μετά το πέρας των παραστάσεων στις οποίες συμμετέχεις;
* Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν είναι σημαντική η εντύπωση που θα αφήσει η παρουσία μου σε μια παράσταση σε ένα θεατή. Το να έχει καταλάβει τι ήθελα να πω μέσα από αυτήν, να τον έχω συγκινήσει ή να τον έχει ξαφνιάσει η αλλαγή τρόπου και έκφρασης σε σχέση με άλλες συμμετοχές μου είναι σίγουρα πολύ κολακευτικό και ενθαρρυντικό. Καλώς ή κακώς η ανάγκη για επιβεβαίωση είναι αναπόφευκτη μέσα στον ηθοποιό, όσο και να μη θέλει να το παραδεχτεί.
Παρ’ όλα αυτά νομίζω ότι εκείνο που θα μου άρεσε περισσότερο να κρυφακούσω από τα χείλη ενός θεατή βγαίνοντας από μια παράσταση στην οποία έχω συμμετάσχει είναι: «Τι ωραία δουλειά!». Να έχω υπάρξει δηλαδή μέρος μιας συνολικής και ομαδικής εμπειρίας όπου η προσπάθεια του κάθε συντελεστή είναι πολύτιμη, ξεχωριστή και αναγκαία για να επιτευχτεί ένα άρτιο και συγκροτημένο, όμορφο αποτέλεσμα.
Είσαι αγχωμένη ή ψύχραιμη με τη σημερινή κατάσταση;
* Ασχέτως αν συχνά αγχώνομαι και απογοητεύομαι από το σημείο όπου μας έχουν φτάσει οι ιθύνοντες αλλά και όπου έχουμε φτάσει και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, προσπαθώ να μη χάνω την ψυχραιμία μου, θεωρώντας ότι είναι η μεγαλύτερη αρετή σε κρίσιμες περιόδους σαν και αυτή μιας και ο πανικός είναι πάντα πολύ κακός σύμβουλος και σε απομακρύνει από ένα λογικό ζύγισμα καταστάσεων, βάσει σωστών κριτηρίων. Κυρίως προσπαθώ να παρατηρώ τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου ώστε να διατηρώ μια όσο γίνεται σφαιρικότερη και ανοιχτή άποψη γι’ αυτά, παραμένοντας αισιόδοξη και σε επαφή με την πραγματικότητα και τους ανθρώπους.
Έχεις σκεφτείς να φύγεις στο εξωτερικό για εργασία, αν στην Ελλάδα τα δεδομένα δυσκολέψουν κι άλλο;
* Έχω μάθει πια να συμβιώνω με την ανικανοποίητη ακόμα επιθυμία να φύγω κάποια στιγμή από την Ελλάδα, όχι αποκλειστικά για να εξασκήσω το επάγγελμά μου αλλού αλλά κυρίως γιατί πάντα με γοήτευε η σκέψη ενός μεγάλου ταξιδιού μακριά από την ασφάλεια του τόπου μου, η παραμονή σε ένα καινούργιο μέρος που θα πρέπει να ανακαλύψω από την αρχή, που θα με συμφιλιώσει με νέα ήθη και έθιμα, και όπου θα χρειαστεί να επανεφεύρω τον εαυτό μου. Θα μου άρεσε επίσης πολύ να μείνω στην Ιταλία για αρκετό καιρό και να δοκιμάσω εκεί την τύχη μου.
Όσο κοντά και να έχω φτάσει όμως στην πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων, την τελευταία στιγμή βρίσκω πάντα ένα λόγο για να τα ακυρώσω. Κάτι ισχυρό με κρατάει εδώ, και όσο δυσκολεύουν τα πράγματα για τη χώρα μας τόσο περισσότερο θέλω να μείνω να δω πώς θα δοθεί λύση στο πρόβλημα και να είμαι με κάποιο τρόπο μέρος αυτής της προσπάθειας.
Πιστεύεις ότι το ελληνικό κοινό αγαπάει και στηρίζει το θέατρο;
* Νομίζω ότι όλο και πιο πολύ το θέατρο κερδίζει έδαφος στις καρδιές των ανθρώπων. Ειδικά όσο βλέπουμε να παρακμάζει η έννοια της τηλεόρασης ως μέσο ψυχαγωγίας, ο κόσμος στρέφεται όλο και περισσότερο προς τις θεατρικές αίθουσες για να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα το χρόνο και το χρήμα που αφιερώνει στην ανάσα του από τα καθημερινά του προβλήματα. Είναι συγκινητικό και αισιόδοξο που πολλοί άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών, βάζουν κάποια χρήματα στην άκρη για να πάνε έστω και μία φορά την εβδομάδα στο θέατρο σε τόσο δύσκολους καιρούς για την τσέπη τους. Φυσικά δεν είναι όλα τα θέατρα γεμάτα και έχουν υποστεί πολλά από αυτά μεγάλη ζημιά. Πέρα από το γεγονός ότι είναι πάρα πολλά για να επιβιώσουν σε μια τόσο μικρή αγορά, η πολιτική αντιμετώπιση της διαχείρισης του πολιτισμού είναι αυτό που ευθύνεται για τη μη φροντίδα και όχι το κοινό που πλέον είναι σε θέση να αναδείξει και να στηρίξει μια καλή παράσταση ακόμα και αν δεν παίζεται σε κάποια κεντρική σκηνή και δεν έχει διαφημιστεί πολύ μόνο και μόνο γιατί η αξία της κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς την τέχνη σου;
* Αγαπώ ό, τι αναστατώνει μονίμως την ησυχία μου, με κάνει διαρκώς να αναρωτιέμαι, να ψάχνω, να αναθεωρώ, να εκπλήσσομαι. Νιώθω λίγο σαν την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», κάθε νέα πρόκληση είναι ένα μαγικό τοπίο με καινούργιους κανόνες, μία μυστική αποστολή που αποσκοπεί σε νέους στόχους. Ένας χώρος όπου σχεδόν επιβάλλεται να κάνεις λάθος για να προχωρήσεις και να μάθεις από αυτό. Ίσως να είναι αυτή η τέχνη ένας τρόπος για να διατηρώ μέσα μου εκείνη τη λειτουργία του παιδιού που ανακαλύπτει πρώτη φορά τον κόσμο χωρίς να έχει τίποτα δεδομένο.
Σου αρέσει να μοιράζεσαι; Και τι;
* Ως μοναχοπαίδι έχω συμφιλιωθεί πολύ με τη μοναξιά και νιώθω καλά μέσα σε αυτήν, δεν είμαι από τους κοινωνικότερους χαρακτήρες και χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο από ό, τι συνηθίζεται για να αρχίσω να ανοίγω και να μοιράζομαι πράγματα με τους ανθρώπους. Ίσως αυτός να είναι και ένας άλλος λόγος που διάλεξα να ασχοληθώ με το θέατρο. Για να έρθω αντιμέτωπη με αυτήν μου την αδυναμία και να ξεπεράσω την ντροπαλοσύνη μου. Να αναγκαστώ να μάθω να λειτουργώ συλλογικά, να επικοινωνώ καλά με τους ανθρώπους και να μοιράζομαι μαζί τους σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα. Στ’ αλήθεια αυτό με κάνει περισσότερο ευτυχισμένη από τη μοναχικότητά μου, άλλωστε πάντα ήθελα να αποκτήσω ένα αδέλφι.
Ποια είναι η ελπίδα σου;
* Να μη χάνεται η ελπίδα ποτέ. Να παραμένουμε οι άνθρωποι σε επαφή μεταξύ μας, σε επαφή με ό, τι συμβαίνει γύρω μας και ό, τι αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε. Να παίρνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να τα μετουσιώνουμε σε κάτι καλό. Να δρούμε, να παραμένουμε ξύπνιοι χωρίς όμως να ξεχνάμε να ονειρευόμαστε.
Kαι ποια η απόγνωσή σου;
* Με απογοητεύει τρομερά το βόλεμα, η επανάπαυση, ο συμβιβασμός. Η λογική που μας κάνει από φόβο να αρκούμαστε στη «ζωούλα μας», να απομονωνόμαστε χωρίς να μας απασχολεί η αλήθεια του άλλου πέρα από τη δική μας, αρκεί εμείς να είμαστε καλά. Μου φέρνει απόγνωση η αγένεια, η έλλειψη παιδείας, διαλλακτικότητας και ανθρωπιάς που προκύπτουν μέσα από μία τέτοια ύπαρξη.
Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι;
* Eίναι δύσκολο να βάλεις ένα λιχούδικο παιδί σε ένα μεγάλο ζαχαροπλαστείο γεμάτο μυρωδάτα πολύχρωμα λαχταριστά γλυκά και να του πεις να διαλέξει να δοκιμάσει κάποια απ’ αυτά. Το πιθανότερο είναι, εφόσον δεν του επιτρέπεται να τα δοκιμάσει όλα, να σου πει να διαλέξεις εσύ γι’ αυτό και σίγουρα θα βρει εκείνο τον τρόπο να τιμήσει δεόντως την επιλογή σου. Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ με τους ενδεχόμενους ρόλους, τις ενδεχόμενες συνεργασίες. Ίσως να έχω βέβαια ένα μικρό χαζό κοριτσίστικο απωθημένο, και αυτό αφορά το ρόλο της Ιουλιέτας. Με τον κλασικό μονόλογό της μπήκα στη σχολή, είναι αυτό το έργο ένα κείμενο που αγαπώ πολύ. Τόσο διαχρονικά δοξαστικό για τη ζωή, τον έρωτα, τα νιάτα με όλη τους την ένταση και το πάθος.
Κρατάς φιλίες χρόνια;
* Έχω ακόμα πολύ αγαπημένους φίλους από το σχολείο, τους οποίους συναντώ ακόμα με πολύ μεγάλη χαρά. Περιμένω πώς και πώς πότε θα μαζευτεί η παλιά μας παρέα. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς μένουν στην Ιταλία ή και σε άλλες χώρες του εξωτερικού οπότε είναι λίγο δύσκολη η απαρτία. Επισκέπτονται όμως συχνά την Ελλάδα. Κάποιοι επιστρέφουν και για να μείνουν μόνιμα. Οι πολύ κοντινοί μου φίλοι είναι συμφοιτητές μου από τη σχολή ή συνάδελφοι που γνώρισα σε προηγούμενες δουλειές. Άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκα πολλά, που χρειάστηκε χρόνος για να κτίσουμε τη σχέση μας η οποία μετράει ήδη πολλά χρόνια και που εύχομαι να κρατήσει για πάντα.
Τι βιβλία διαβάζεις; Ποιους συγγραφείς;
* Έχω κάποιους αγαπημένους κλασικούς συγγραφείς στους οποίους επιστρέφω συχνά, όπως ο Φ. Ντοστογιέφσκι, ο Α. Ρεμπό, η Β. Γουλφ, ο Λ. Πιραντέλο και πολλοί άλλοι. Πέρα από αυτό δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αφήνομαι λίγο τυχαία στο επόμενο βιβλίο που θα πέσει στα χέρια μου, έτσι έχω καταλήξει να μου αρέσουν πολύ διαφορετικά ύφη λογοτεχνίας. Αγαπώ πολύ τους συγγραφείς της «μπίτνικ» γενιάς, «Ο αφρός των ημερών» του Μπορίς Βιάν είναι ένα μυθιστόρημα που κρατά μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, και τελευταία με έχουν απορροφήσει οι «Πρόζες» του Σάμιουελ Μπέκετ.
Πώς είναι περίπου μια συνηθισμένη σου μέρα;
* Όσο πιο απλή γίνεται νομίζω. Το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού μου το περνάω σε αυτό το μεγάλο γυάλινο τραπέζι του σπιτιού μου, πίνοντας καφέ, συχνά με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο κουβεντιάζοντας ή μόνη διαβάζοντας κάποιο βιβλίο ή σερφάροντας λίγο στο Διαδίκτυο. Σειρά έχουν όλες εκείνες οι μικρές μας καθημερινές υποχρεώσεις: ψώνια, λογαριασμοί, συμμάζεμα του σπιτιού, πράγμα που μου αρέσει πολύ και λίγο σπανιότερα μαγείρεμα. Προς το απόγευμα όλοι οι δρόμοι και οι σκέψεις οδηγούν στο θέατρο, στις παραστάσεις. Μετά το καλύτερό μου είναι ένα ποτήρι κρασί με φίλους σε κάποιο ήσυχο μπαράκι του κέντρου ή μια ωραία ταινία στο σινεμά ή στο DVD στο σπίτι.
Με τι γελάς και τι μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις;
* Δακρύζω συνήθως με απώλειες, ανθρώπων, καταστάσεων, με κάτι αγαπημένο που ήταν και δεν είναι πια. Επίσης επειδή δεν θυμώνω εύκολα δακρύζω από τα νεύρα μου όταν δεν μπορώ να χειριστώ κάτι, όταν συμβαίνει μια αδικία. Πολλές φορές δακρύζω και από χαρά με μια ωραία παράσταση με ένα απρόσμενα πολύ ευχάριστο νέο. Γελάω… Όσο πιο συχνά γίνεται με οτιδήποτε μπορεί να μου φτιάξει το κέφι.
Τι μικρό και τρυφερό αγαπάς στη ζωή;
* H Ζίκη, το ημίαιμο σκυλάκι που έχασα πριν από κάποιους μήνες, ήταν πολύ όμορφη και τρυφερή και παιχνιδιάρα και τετραπέρατη, ήταν μικρή στο μάτι αλλά έζησε 19 ολόκληρα χρόνια. Τη μάζεψα μωρό και χτυπημένη και από τότε συνόδεψε όλες μου τις αναμνήσεις, μεγαλώσαμε μαζί. Ακόμα παραμένει αναντικατάστατη.
Αν κλείσεις τα μάτια, μπορείς να θυμηθείς έναν αγαπημένο σου στίχο;
* «Κι αν κάποτε στα βράγχια του πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει. Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής και αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι».
Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Τα αγαπώ πολύ. Πάντα είχα και θα θέλω να έχω κατοικίδιο. Απλώς ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω τη «μικρή» και «τρυφερή» μου απώλεια.
Ευχαριστώ Αλεξάνδρα.
* Κι εγώ ευχαριστώ.
* Το www.catisart.gr ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση.
