Για να μην ενοχλήσει το γάτο του, τον Sizi, ο Σβάιτσερ αν και αριστερόχειρας έγραφε με το δεξί. Ο δε γάτος του αγαπούσε να ξεκουράζεται πάνω στο αριστερό του χέρι.
«Υπάρχουν μόνο δύο καταφύγια
από τις δυστυχίες της ζωής:
Η μουσική και οι γάτες»
έλεγε ο Albert Schweitzer (1873-1965). Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, 1952
Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ (Ludwig Philipp Albert Schweitzer, 14 Ιανουαρίου 1875 – 4 Σεπτεμβρίου 1965) ήταν επιφανής Αλσατός προτεστάντης θεολόγoς, φιλόσοφος, μουσικολόγος, ιατρός και ιεραπόστολος. Γεννήθηκε στο Κάιζερσμπεργκ της Αλσατίας-Λωρραίνης (επαρχίας τότε της Γερμανικής αυτοκρατορίας). Μετά τη νίκη των Συμμάχων το 1918, ζήτησε και πήρε εύκολα τη γαλλική υπηκοότητα βάσει της αλσατικής καταγωγής του. Αργότερα αμφισβήτησε τόσο την τρέχουσα κοσμική αντίληψη της εποχής του για τον ιστορικό Ιησού, όσο και την παραδοσιακή χριστιανική άποψη, απεικονίζοντας έναν Ιησού που περίμενε το επικείμενο τέλος του κόσμου. Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ απέκτησε παγκόσμια ακτινοβολία όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης 1952 για τη φιλοσοφία του περί «σεβασμού της ζωής», την οποία εξέφρασε με πολλούς τρόπους, με πιο γνωστό την ίδρυση και τη συντήρηση νοσοκομείου στο Λαμπαρενέ της Γκαμπόν, στην κεντροδυτική Αφρική.
Σήμερα τον Σβάιτσερ τον τιμούν, όσοι έχουν απομείνει να τον θυμούνται, για τη δράση του ως γιατρού στην Αφρική και για τους αγώνες του για την παγκόσμια ειρήνη, αλλά αγνοούν στη συντριπτική πλειονότητά τους ότι υπήρξε μεγάλος θεολόγος και συγγραφέας ενός από τα κυριότερα και επιδραστικότερα θεολογικά βιβλία του 20ού αίώνα, του βιβλίου
«Ιστορία της έρευνας του βίου του Ιησού» Μελετώντας έναν ασύλληπτο βιβλιογραφικό όγκο, επανακαθόρισε την έρευνα για τον ιστορικό Ιησού. Από τότε που εκδόθηκε το βιβλίο (1906, 1913) μέχρι σήμερα έχει βεβαίως κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες της σχετικής έρευνας, μόνο όμως ένας επιπόλαιος νους θα σκεφτόταν ότι το έργο αυτό έχει ξεπεραστεί. Τα μεγάλα έργα και ιδίως τα αφετηριακά μένουν πάντα απροσπέραστα.
«Ιστορία της έρευνας του βίου του Ιησού» Μελετώντας έναν ασύλληπτο βιβλιογραφικό όγκο, επανακαθόρισε την έρευνα για τον ιστορικό Ιησού. Από τότε που εκδόθηκε το βιβλίο (1906, 1913) μέχρι σήμερα έχει βεβαίως κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες της σχετικής έρευνας, μόνο όμως ένας επιπόλαιος νους θα σκεφτόταν ότι το έργο αυτό έχει ξεπεραστεί. Τα μεγάλα έργα και ιδίως τα αφετηριακά μένουν πάντα απροσπέραστα.
«Η κεντρική ιδέα του ηθικού στοχασμού του Σβάιτσερ είναι απλή και κοινή: σεβασμός της ζωής, δέος (Ehrfurcht) μπροστά στο θαύμα της ζωής. Αυτήν ωστόσο την απλή και κοινή ιδέα ο Σβάιτσερ τη διευρύνει, πρωτοποριακά για την εποχή του, πέρα από τα όρια της ανθρώπινης ζωής και συμπεριλαμβάνει τα ζώα και όλη την πλάση. Το πιο άμεσο δεδομένο της συνείδησης γίνεται το σύνθημα της ηθικής του: «Είμαι ζωή που θέλει να ζήσει ανάμεσα σε ζωή που θέλει να ζήσει».
