Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου,
μα κάθε μέρα καρτερεί μη και γυρίσει πίσω
Είν’ η αγάπη χείμαρρος που χιμά και σε συντρίβει
Είν’ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις,
μα απ’ τη γη τα πόδια σου δεν λεν να ξεκολλήσουν.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα
Στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια
* Στην “Γκόλφω” σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, η Λένα Κιτσοπούλου προσθέτει αυτούς τους στίχους που είναι ένας ολοζώντανος ύμνος στην αγάπη. Στην παράσταση η Λυδία Φωτοπούλου τους απευθύνει στο κοινό με δύναμη και δέος, παλλόμενη, νιώθοντάς τους σύγκορμη, θαρραλέα. Στην ούτως ή άλλως πολύφυλλη γλώσσα του Σπυρίδωνος Περεσιάδη (κισσός πάνω από πηγή βουνού), η Λένα Κιτσοπούλου προσθέτει ήχους αγάπης της γενιάς της: Ώστε λοιπόν και τα παλιόπαιδα του Κέντρου χάνονται στο δάσος της αγάπης; Απ’ την αγάπη δεν γλιτώνει κανείς – ούτε καν το κτήνος που ξέγραψε ο Θεός…
* Η παράσταση θα παιχτεί ξανά το χειμώνα στο Κτίριο Τσίλερ του Εθνικού Θεάτρου. Ασφαλώς θα την ξαναδούμε. (Διαβάστε για την “Γκόλφω” και στη θεματική ενότητα Θέατρο).
