Ποιήματα της Ειρήνης Βογιατζή
Άφησέ με να φύγω
Φάλτσα συγχορδία
επαναλαμβανόμενης ματαίωσης
πλήκτρα κατευθυνόμενα
δίχως πρωτοτυπία στο αποτέλεσμα
δεν προκύπτουν συναισθήματα να με ξαφνιάζουν
μoνάχα ρηχές των δρόμων ανυπέρβλητες στοές
σαν προφητείες να μαστιγώνουν την υπομονή μου.
Άφησέ με να φύγω
από όρια και ορίζοντες χωρίς το ο
οι κορυφές μαρμάρωσαν
σ’ αγέννητες λιακάδες.
Εγκλωβισμένη
στο ατσαλάκωτο του χαρακτήρα μου
τσαλακώνω την ανεμελιά μιας πεταλούδας,
εσύ δαμάζεις τις κακοτοπιές
σε έχω εμπιστευτεί σε περασμένες
του ήλιου μου ανατολές.
Άφησέ με να φύγω
μη με αφήνεις άλλο να παραπαίω
στα απομεινάρια ενός διχασμένου αιτήματος
που τίποτα δεν σκιάζει την αναίρεσή του.
Αγρύπνια κι αμφιταλαντεύσεις
γδέρνουν τα σημάδια της νεότητάς μου
κι έχω ξεχάσει πώς είναι να μην υπάρχεις
για να υπάρξεις.
Μια συντριβή
να σέρνεται απ’ το ψέμα η αλήθεια
η ελευθερία αιχμαλωτίζεται στη λήθη μιας σπηλιάς
μέσα από εσένα επέλεξα ν’ απαλλαγώ
πάει καιρός για ετούτη την απόφαση
πολλά έχουν αλλάξει
όμως τα πρόσωπα γυρνούν στις ίδιες θέσεις
κι η αντοχή μου κρέμεται απ’ ό, τι περισσεύει.
Λοιπόν μίλα
πες κάτι εσύ αντί για εμένα
θέλω να πιστέψω στη συγκίνησή σου
ή στήσε με στον τοίχο
μέχρι να σωπάσει ο μύθος που θέριεψε
να τσακιστεί από σκουριά η τρίαινα του Ποσειδώνα
που με τρυπάει και δεν ματώνω να αδειάσω
μέσα σε μουδιασμένες θάλασσες
γυρεύω αυθεντικότητα.
Άφησέ με να φύγω
έχω πνιγεί στους περιορισμούς
και στη βαρύτητα της ανοχής
στην ελαφρότητα που αμαυρώθηκε
από την ευτέλεια συνειδήσεων.
Όν, οντότητα, οντότητες. Ανήκεις.
Πού; Ανήκω.
Έλα κι έχω αργήσει.
Είναι που θέλω να μ’ ακούς
Είναι που έχω ανάγκη να μ’ ακούς
κι ας λέω άλλα απ’ αυτά που σκέφτομαι
το πήγαινε έλα στα παραληρήματα
το κρατάω μόνο για εμένα,
δεν θέλω κανείς δικός μου
να φτάσει ως εκεί
δεν άντεξα ποτέ ως τώρα στην ιδέα
ότι θα είμαι εγώ η αιτία
που δεν θα βρίσκεις δρόμο να σωθείς.
Κι έτσι σωπαίνω
όμως ο λόγος γίνεται όλο και πιο εχθρικός μαζί μου.
Είναι που θέλω να με ακούσεις.
Στιγμή, νύχτα, χρόνος
μια αόρατη υποψία φωτός
πάλι περάσαν
πάλι εδώ κρατιέμαι
και τι δεν θα ‘δινα για να με πάρουν μέσα τους
να ζήσω
κι όχι να φαντάζομαι πώς θα ήταν να ζω.
‘Ω άνθρωπε κι εσύ,
μου ξεφεύγουν οι λέξεις
δεν μπορώ να τις αιχμωλωτίσω
τρεμουλιάζουν τα χείλη μου
από φόβο μην εκτεθώ
κι η έκσταση της απελευθέρωσης
είναι πεδίο άγνωστο και μη οικείο.
Πώς να ξεφύγω από την πεποίθηση του αδύνατου
όταν από παιδί με διαχώρισαν από τη δύναμη;
Απέχει η εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του
με αυτή των άλλων
δεν υπάρχει χρυσή τομή,
μας τέλειωσε η ομοιότητα αντιλήψεων
μάλλον δεν υπήρξε ποτέ
αλλά αυτό δεν αναιρεί την κατανόηση.
Είναι που θέλω να κατανοείς.
Κλείνω τ’ αυτιά μου με δύναμη
να μη με καταπιεί η πραγματικότητα
κι ας προσπερνάνε οι στιγμές
που θα σου δινόμουν με κάθε τίμημα
γιατί είσαι η θάλασσά μου
κι εγώ το αλάτι που γεννιέται στην αλμύρα σου.
Όταν κοιμάμαι δεν βλέπω πια όνειρα
όταν ξυπνάω δεν ερωτεύομαι για να ονειρευτώ.
Δεν ξέρω αν ψάχνω για αποδέκτη της σκέψης μου
ή απλώς κάνω τα πάντα προκειμένου να μην ακούω
στην προσπάθεια να με ακούσω.
* H Eιρήνη Βογιατζή γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο, όπου και έκανε τα πρώτα της βήματα στο θέατρο. Έπαιξε στη «Βεγγέρα» σε σκηνοθεσία Δ. Δακτυλά στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Κατόπιν φοίτησε στο εργαστήρι του σημερινού θεάτρου «Σοφούλη» στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις εκεί με σημαντικότερη τη «Σκιά» του Β. Μποζίκη στο ΚΘΒΕ, ενώ παράλληλα απέκτησε πτυχίο Βιολογίας του ΑΠΘ. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τη θεατρική αγωγή σε μαθητές Γυμνασίου στην Αθήνα. Κινηματογραφικά συνεργάστηκε με τους Π. Βούλγαρη, Γ. Καραντινάκη, Γ. Ζώη και άλλους. Στο θέατρο έπαιξε επίσης στα «Εγκλήματα καρδιάς» σε σκηνοθεσία Κ. Κωνσταντόπουλου, στις «Φοίνισσες» σε σκηνοθεσία Θ. Κάλβου, στη «Συνθήκη» σε σκηνοθεσία Χ. Γεωργιάδη σε δικά της κείμενα. Η πιο πρόσφατη δουλειά της είναι στην παράσταση «Απαλλαγή» σε σκηνοθεσία Π. Μοσχοβάκου. Το 2011 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή «κατά-Θεση χώρου», από τις εκδόσεις «Άπαρσις».
