Το πρώτο ιστορικά τμήμα των ελληνικών Πανεπιστημίων στον χώρο της Τεχνολογίας Υπολογιστών και της Πληροφορικής, λειτούργησε πιλοτικά το 1965 στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά. Ο επισκέπτης – καθηγητής, μας έκανε μαθήματα στα γραφεία μιας εταιρείας στις αρχές της Λεωφόρου Συγγρού. Ο «πύργος» του ηλεκτρονικού υπολογιστή –που σήμερα είναι ένα σχετικά μικρό παραλληλόγραμμο κουτί, κρυμμένο κάπου κάτω από το γραφείο– τότε ήταν τόσο μεγάλος που χώραγε ίσα ίσα σε ένα μεγάλο δωμάτιο 8Χ5. Περιφερόμαστε όρθιοι γύρω από τον τεράστιο εγκέφαλο και πηγαίναμε μετά σε άλλο χώρο για να γίνει το μάθημα. Παρά τις προσπάθειες του καθηγητή, δύσκολα μπορούσαμε να συλλάβουμε τις εξαιρετικά πολύπλοκες δυνατότητες του υπολογιστή.
Αργότερα, το 1981, είχα την ευκαιρία να είμαι από τους πρώτους δημοσιογράφους που έμαθαν να χειρίζονται προσωπικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές στην εφημερίδα «Έθνος». Η ταχύτητα επεξεργασίας δεδομένων ημέρα με την ημέρα και χρόνο με τον χρόνο αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο. Το ίδιο και το εύρος των πληροφοριών που μπορούσε να προσφέρει στον χρήστη, αλλά και ο όγκος του αρχείου μέσα στο οποίο φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού στοιχεία για οποιοδήποτε θέμα.
Οι δάσκαλοί μας, και στις δύο χρονικές στιγμές που ανέφερα παραπάνω, μας έλεγαν για τους κινδύνους που διέβλεπαν να έρχονται με την ψηφιακή επανάσταση και τη διάδοση σε κάθε σπίτι των «διαβολικών μηχανημάτων» που μας ανοίγουν νέους δρόμους σε κάθε τομέα γνώσης. Όμως ανοίγουν και άλλους δρόμους που είναι περισσότερο επικίνδυνοι από όσο νομίζουμε.
Για τους κινδύνους αυτούς και τις συνέπειες στη ζωή μας δύσκολα μιλάμε. Παραπατήματα και στιγμιαίες παραλείψεις μπορεί να ανοίξουν πληγές που δεν επουλώνονται εύκολα. Ίσως όμως να δημιουργούν και άλυτα προβλήματα στη ζωή μας αν δεν δώσουμε την πρέπουσα σημασία. Οι δυσκολίες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται όταν το κινητό έγινε προέκταση του χεριού μας αλλά και απαραίτητο εργαλείο ακόμη και για τα μικρά παιδιά… Οι κίνδυνοι που απειλούν κάθε έναν από μας και σε κάθε του δραστηριότητα έχουν -ευτυχώς- έναν φύλακα άγγελο που δεν είναι άλλος από τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Η υπηρεσία που με τις παρεμβάσεις της έχει σώσει ακόμη και ζωές παιδιών που έπεσαν θύματα ψυχολογικών και όχι μόνον επιθέσεων στο Διαδίκτυο.
Το μεγάλο πρόβλημα στη σκηνή
Το πρόβλημα αυτό, που δυστυχώς υπάρχει και σαν μελανός λεκές απλώνεται παντού, τόλμησαν να φωτίσουν και να παρουσιάσουν με μια θεατρική συμπαραγωγή οι Mythodia, Μανόλης Σάρδης – PRO4.
Πρόκειται για το κείμενο του Τζέιμς Φριντς με τον τίτλο «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» που ανεβαίνει για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή. Το έργο απέσπασε το 2ο βραβείο «Verity Bargate» στο διαγωνισμό για το καλύτερο νέο αγγλικό θεατρικό το 2013, βάζοντας στο μικροσκόπιο τους γονείς που έχουν παιδιά στην εφηβεία.
Σ’ έναν κόσμο όπου οι κάμερες και τα smartphones είναι πανταχού παρόντα, ο συγγραφέας εστιάζει σε ένα προκλητικό και επίκαιρο θέμα ρίχνοντας φως στις ύπουλες ευκαιρίες που προσφέρει η νέα τεχνολογία: τίποτα δεν πεθαίνει σε απευθείας σύνδεση, εκτός από την αξιοπρέπεια.
Λίγα λόγια για το έργο
Η Νταϊάνα και ο Ντέβιντ έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να δώσουν στον έφηβο γιο τους, Τζακ, την ευκαιρία που εκείνοι δεν είχαν ποτέ, να περάσει τις εξετάσεις και να σπουδάσει Νομική. Αλλά ένα αναπάντεχο γεγονός έξω απ’ το σχολείο απειλεί να καταστρέψει τα πάντα, καθώς ο γιος τους βρίσκεται χτυπημένος από τον αδερφό της κοπέλας του… Όσο προχωράει η ιστορία, οι γονείς αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τους κολλητούς φίλους του Τζακ, για τον γιο τους και τέλος για τους ίδιους, μέχρι που μαθαίνουν ότι έχει ανέβει στο Ίντερνετ ένα ερασιτεχνικό βίντεο του Τζακ διάρκειας 4 λεπτών και 12 δευτερολέπτων που θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη συμμετοχή του στις εξετάσεις. Ποιον μπορούν να εμπιστευτούν; Πρέπει να καλέσουν την αστυνομία ή να το χειριστούν μόνοι τους; Το βίντεο μετράει ήδη 500.000 προβολές.
Τι είδα από τη σειρά 4 και τη θέση 6
Πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας ότι ΔΕΝ είναι παιδικό παραμύθι, ΔΕΝ είναι εφηβικό θέατρο. Ίσως να είναι ΚΑΙ αυτό. Αυτό που είδα εγώ, από τη σειρά 4 και τη θέση 6, είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ. Μια παράσταση που πρέπει –αν είναι δυνατόν– να τη δουν υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ά όλοι οι γονείς και όλοι όσοι έχουν την ευθύνη νέων παιδιών (γιαγιάδες, παππούδες, δάσκαλοι, καθηγητές). Πρόκειται για μια γρήγορη παράσταση που έχει όλα τα πλεονεκτήματα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Πρόκειται για ένα μάθημα ζωής. Οι εικόνες εναλλάσσονται με εξαιρετική ταχύτητα. Το άριστο τελικό αποτέλεσμα στηρίζεται σε τρεις εργάτες του θεάτρου: Στην ενδυματολόγο Βασιλική Σύρμα, στη Χριστίνα Θανασούλα που έχει την ευθύνη των φωτισμών και στην Ειρήνη Στρατηγοπούλου που έχει την επιμέλεια της κίνησης των ηθοποιών. Η δουλειά και των τριών έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη ποιότητας της συγκεκριμένης παράστασης. Στο σημείο αυτό οι σκηνοθέτες Νικορέστης Χανιωτάκης και Γεράσιμος Σκαφίδας οδηγούν με τα στιβαρά χέρια τους το τρενάκι που κάνει βουτιές στα βαθιά, όπως στο λούνα παρκ. Σε κάθε στιγμή και σε κάθε σκηνή σου κόβεται η ανάσα από τις αποκαλύψεις, από τις εκπλήξεις, αλλά κυρίως από τις απρόσμενες ανατροπές. Όλο αυτό το οικοδόμημα δεν θα υπήρχε αν δεν είχε την τύχη να υπηρετείται από μια τόσο δυνατή ομάδα ηθοποιών: Ο «μικρός» Νικόλας Φουρτζής και το «θύμα» η Δανάη Επιθυμιάδη, ερμηνεύουν με δεξιοτεχνία αλλά χωρίς τίποτα το περιττό τα δύο παιδιά που μπλέκονται στα ηλεκτρονικά γρανάζια της ψηφιακής τεχνολογίας. Τη «μαμά» Μαργαρίτα Βαρλάμου, την έβλεπα πρώτη φορά. Δεν πίστευα πως ήταν ηθοποιός. Νόμιζα πως ήταν όντως η μητέρα του Τζακ. Κερδίζει τους θεατές και με την ερμηνεία της και με τη θέση που παίρνει ως Νταϊάνα. Τους τρεις πρωταγωνιστές οδηγεί μέσα από σκοτεινά, δαιδαλώδη μονοπάτια σε παγωμένα θριλερο-αλώνια με αξεπέραστη μαεστρία, ένας μοναδικός ηθοποιός, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος. Υποδύεται τον μπαμπά Ντέβιντ και κρύβοντας πολλές πτυχές της προσωπικότητάς του καταφέρνει να χτίσει έναν πολύ αξιαγάπητο χαρακτήρα που πείθει τους πάντες για την καλή του την καρδιά. Όμως τον τελευταίο λόγο τον έχει ο συγγραφέας και όλη η ομάδα του «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» αναλαμβάνει να δώσει τη λύση λίγο πριν σβήσουν τα φώτα.
Να επαναλάβω πως είναι ένα έργο που πρέπει να το δουν όλοι, ξεκινώντας από τους ενήλικες αρχικά. Ασφαλώς δεν είναι παράσταση για το απόγευμα της Κυριακής. Τα δυνατά όπλα θέλουν σκοτάδι και όχι φως της ημέρας.
Πληροφορίες
«4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα»
Κείμενο: James Fritz
Σκηνοθεσία:
Νικορέστης Χανιωτάκης, Γεράσιμος Σκαφίδας
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
Μαργαρίτα Βαρλάμου
Δανάη Επιθυμιάδη
Νικόλας Φουρτζής
Μετάφραση
Νικορέστης Χανιωτάκης
Ενδυματολόγος
Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί
Χριστίνα Θανάσουλα
Επιμέλεια κίνησης
Ειρήνη Στρατηγοπούλου
Παραγωγή
Μανώλης Σάρδης
Mythodia
PRO4
***
Στο Θέατρο «Θησείον»
Τουρναβίτου 7
210-32.55.444
Τιμή εισιτηρίου
10 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο)
Μειωμένη τιμή για μαθητές Γυμνασίου – Λυκείου: 6 ευρώ
Παραστάσεις
Κάθε Κυριακή στις 5 μ.μ.
μέχρι και τις 4 Απριλίου 2017
***
Επί πλέον εορταστικές παραστάσεις
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 7 μ.μ.
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 7 μ.μ.
Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 7 μ.μ.
Τρίτη 3 Ιανουαρίου 7 μ.μ.
***
Διάρκεια 70′
***
Ticket services
Πανεπιστημίου 39 (εντός Στοάς Πεσματζόγλου)
Τηλεφωνική αγορά 210 7234567
Online: www.ticketservices.gr
