19.9 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Αλεξάνδρα Σιάφκου, παιχνίδι σκηνικής ιδιοφυΐας

Υπάρχει ένα στοιχείο ιδιοφυΐας στις εικόνες που δημιουργεί. Συνειδητά ζευγαρωμένες στο έργο της η επινόηση και η υψηλή αισθητική. Ανακαλύπτει την ομορφιά και τη λειτουργικότητα σε αντικείμενα που οι περισσότεροι από μας θεωρούν πως έχουν εξαντλήσει τη ζωή τους. Η Αλεξάνδρα Σιάφκου ανήκει στους ανθρώπους που μάλλον είναι πιο αφυπνισμένοι από μας τους υπόλοιπους. Θέτει αναμφίβολες προκλήσεις ως προς την κατασκευή ενός θεατρικού τοπίου με κύρια σύνολο δεδομένων τη νεανική της τόλμη και την πλούσια φαντασία της. Η όρασή της είναι παιδική και η εφευρετικότητά της ώριμη. Σκηνογράφος απρόβλεπτη, ενδυματολόγος ευρηματική, ταλαντούχα, πανέξυπνη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της, που συνήθως προέρχονται από περιφρονημένα απορρίμματα, γεμάτα φως και χρώμα, σημαδεύουν τη σκηνή. Αλληγορικά και παραβολικά, ελεύθερα αλλά και πειθαρχημένα. Δεν αποκλίνουν, δεν εναντιώνονται στην παράσταση. Την ορίζουν. Την αναδεικνύουν. Η ίδια είναι χαμογελαστή κι ανάλαφρη, πάντα μέσα σε μια λαμπερή αυτοσυγκέντρωση. Η δουλειά της Αλεξάνδρας Σιάφκου σε συγκινεί με το θάρρος, τη ζεστασιά και την αισιοδοξία της. Σαν παιχνίδι που εφηύραν παιδιά. Χαρτόκουτα, κολλητική ταινία, εκπλήξεις, μεταλλικά κουτιά, ποίηση, πολυχρωμία, ετερόκλητα υλικά, ανάσες, αγάπη. Και το θαύμα είναι έτοιμο. Για φέτος παρακολουθήστε το διάλογο της Αλεξάνδρας με την τέχνη στις παραστάσεις του πολυχώρου “Συνεργείο”, στο Βυρσοδεψείο με την performance «ΜΕΤΑ – μια παράσταση για το τέλος του κόσμου» αλλά και στο θέατρο “Πορεία” με την παιδική παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Φόλκερ Λούντβιγκ. Και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Φωτογραφίες: cat is art

* Ποιες από τις παιδικές αναμνήσεις σου δεν ξεθωριάζουν.

Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και η μητέρα μου Πολωνέζα. Είμαι μισή μισή! Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο στη Βαρσοβία. Η πρώτη δυνατή ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μου χρόνια είναι η γεύση της σοκοφρέτας και η έκπληξη που μου προκάλεσε το γεγονός ότι το φαγητό μπορεί να είναι και απολαυστικό!                                      

* Αλεξάνδρα, πότε συνειδητοποίησες ότι θέλεις να ακολουθήσεις το δρόμο της τέχνης γενικότερα και ειδικότερα του θεάτρου; 

Μέσω της οικογένειάς μου ήμουν από πολύ μικρή εξοικειωμένη με την τέχνη και το θέατρο. Δεν δυσκολεύτηκα ποτέ να προσδιορίσω το ειδικότερό μου ενδιαφέρον για τη σκηνογραφία. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι πάντα ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω.

* Υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή σου που σε παρότρυναν; 

Οι γονείς μου πάντα υποστήριζαν το στόχο που είχα βάλει, στέλνοντάς με σε μαθήματα ζωγραφικής, πηγαίνοντάς με στο θέατρο και αργότερα στο Καλλιτεχνικό Λύκειο, που καθόρισε το μέλλον μου. Δεν μου ζήτησαν ποτέ να ακολουθήσω άλλου τύπου σπουδές, που μπορεί να μου προσέφεραν επαγγελματική ασφάλεια. Ο άνδρας μου, ο Τέλης, δέκα χρόνια τώρα με στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο.

* Συνάντησες καλούς δασκάλους και τι έμαθες από αυτούς;

Είχα φοβερούς δασκάλους! Ιδιαίτερα να αναφέρω τον καθηγητή Kondrad Wieniawa και το σκηνογράφο Γιάννη Μετζικώφ. Κατά τη γνώμη μου, οι δάσκαλοι δεν μας μαθαίνουν μόνο για την τέχνη -εξάλλου  τον τρόπο έκφρασής του πρέπει να τον βρει καθένας μόνος του. Ένας καλός δάσκαλος μαθαίνει τους μαθητές του να σκέφτονται. Σε αυτό τον τομέα ήμουν πολύ τυχερή. 

* Δελεάστηκες από κάποια άλλη τέχνη ή επιστήμη πριν ασχοληθείς με τη σκηνογραφία;

Όχι, ποτέ.

* Παρατηρείς γύρω σου και τι συνήθως; Έχει σημασία για τον καλλιτέχνη να παρατηρεί; 

Η τέχνη είναι προϊόν της παρατηρητικότητας του καλλιτέχνη. Μου προσφέρει μεγάλη απόλαυση να διαπιστώνω ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι τόσο προβλέψιμος. 

* Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με το «Συνεργείο»; 

Το “Συνεργείο” προέκυψε, όχι η συνεργασία. Με τη σκηνοθέτιδα Γιολάντα Μαρκοπούλου, κινητήριο δύναμη του “Συνεργείου”, το σκηνογράφο και κατασκευαστή Αριστοτέλη Καρανάνο, τη φωτίστρια Ηλέκτρα Περσελή και την υπεύθυνη παραγωγής Μαρία Δούρου γνωριζόμαστε και μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

* Ποια ήταν η πρώτη σας παράσταση και πού παρουσιάστηκε;

Η πρώτη μας παράσταση ήταν το “Tejas Verdes”. Παρουσιάστηκε σε ένα πρώην συνεργείο αυτοκινήτων στον Κεραμεικό. Η επόμενη τοποθεσία όπου στεγάστηκε η δουλειά μας, το κτήριο επί της Κολωνού 31, «κληρονόμησε» το ίδιο όνομα. Και σιγά σιγά διαμορφώθηκε το “Συνεργείο”, όπως είναι σήμερα, μέσω του καλλιτεχνικού διαλόγου μεταξύ νέων δημιουργών. 

* Τι είναι πιο ωραίο, όταν βλέπεις στη σκηνή υλοποιημένο το σκηνικό σου ή όταν το σκέπτεσαι και το δημιουργείς;

Και τα δύο συναισθήματα είναι ισοδύναμα. Από τη στιγμή που σκέφτομαι μια δουλειά, θέλω να τη δω υλοποιημένη και όταν τη βλέπω έτοιμη, πιστεύω ότι θα έπρεπε να το είχα ξανασκεφτεί. 

* Είσαι παρούσα στις πρόβες των παραστάσεων που αναλαμβάνεις;

Πάντα. Έχω μεγάλη ανάγκη από τη βοήθεια του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Θεωρώ απαραίτητο να μοιραζόμαστε τις μικρές μας ανακαλύψεις πάνω στο έργο. 

* Τι πιστεύεις πως έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά σου; 

 Δεν έχω ιδέα! Αυτό μπορούν να το απαντήσουν μόνον οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι… 

* Ποιο έργο ζωγραφικής ή γλυπτικής ξεχωρίζεις;

Τα σπουδαία έργα τέχνης τα θεωρώ ισότιμα. Η τέχνη πάντα ακολουθεί την κοινωνία και το ιστορικό πλαίσιο. 

* Η σκηνογραφία είναι θέμα τεχνικής, ταλέντου ή σκληρής δουλειάς;

Ο Picasso έλεγε ότι αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι η δουλειά, αλλά κατά τη γνώμη μου το ταλέντο είναι αυτό που μας αναγκάζει να δουλεύουμε σκληρά και η τεχνική απλά εξυπηρετεί αυτούς τους δύο παράγοντες.

* Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό;

Κάθε παραγωγή για την οποία δουλεύω απαιτεί χρήση άλλων υλικών. Δεν μπορώ να εκφράσω προτίμηση για κάτι συγκεκριμένο… 

* Πού βρίσκεις συνήθως τα υλικά που χρησιμοποιείς;

Στα σκουπίδια. 

* Σου αρέσει να αλλάζεις χρήση στα αντικείμενα;

Μα αυτή ακριβώς είναι η ουσία της σκηνογραφίας και της ενδυματολογίας! 

* Μπορείς να φτιάξεις κάποιο σκηνικό από υλικά ανακύκλωσης;

Αυτός είναι ο σκοπός μου. 

* Το χρώμα και το φως τι ρόλο έχουν στη δουλειά σου; 

Αγαπώ τη ζωγραφική κι έτσι δίνω τεράστια έμφαση στο χρώμα και το φως. Θέλω η κάθε δουλειά μου να μπορεί να παρουσιάζεται και ανεξάρτητα από το έργο. Είναι απαραίτητη η συνεργασία μεταξύ φωτιστή και σκηνογράφου.

* Ποια θεατρικά έργα ονειρεύεσαι να σκηνογραφήσεις;

Τα πολύ καλά σκηνοθετημένα, με φοβερούς ηθοποιούς και εμπνευσμένους φωτιστές και μουσικούς. 

* Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην Αθήνα τι θα ήταν;

Την αγένεια κάποιων Αθηναίων.

* Ποιος είναι ο αγαπημένος σου περίπατος; Στην Αθήνα ή αλλού; Υπάρχει κάποιο ή κάποια μέρη που σε εμπνέουν;

Μ’ αρέσει να εξερευνώ τα στενά δρομάκια του κέντρου γύρω από το Μοναστηράκι, όπου πάντα μπορεί να ανακαλύψει κανείς μικρά ξεχασμένα μαγαζάκια που ειδικεύονται στην πώληση συγκεκριμένων προϊόντων. Συνήθως πρόκειται για μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις ή απλά έναν παππούλη, ο οποίος μπορεί να σου αποκαλύψει ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω από το αντικείμενό του! 

* Έχεις κάποιο αντικείμενο που αγαπάς ιδιαίτερα;

Πάρα πολλά! Δένομαι πολύ με τα αντικείμενα και τις αναμνήσεις που περικλείουν. 

* Τι σε κάνει να γελάς και τι μπορεί να σου προξενήσει θλίψη;

Γελάω συνήθως με μια σωστά τοποθετημένη αλήθεια και το ίδιο πράγμα μπορεί να μου προκαλέσει θλίψη. 

* Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου;

Προετοιμάσαμε την έκθεση φωτογραφίας στο “Συνεργείο”, που γίνεται στο πλαίσιο της ReMap 3, ενώ παράλληλα δουλεύουμε για την παιδική παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Φόλκερ Λούντβιγκ, που θα ανέβει στο θέατρο “Πορεία” σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι και Παντελή Δεντάκη. Εν τω μεταξύ συνεχίζεται στο Βυρσοδεψείο η performance «ΜΕΤΑ – μια παράσταση για το τέλος του κόσμου» σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου.

* Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; ΄Εχεις κατοικίδιο;

Είμαι μοναχοπαίδι και μεγάλωσα μ’ ένα λυκόσκυλο! Λατρεύω τα ζώα και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Έχω δύο γάτες κι ένα σκύλο, τον Φούσκα, και αν θα μπορούσα θα υιοθετούσα και περισσότερα!

* To cat is art ευχαριστεί το “Συνεργείο” που μας διέθεσε τους χώρους του για τη φωτογράφηση.

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -