Του Γιώργου Δουατζή
Όταν οι εντεταλμένοι για την ενημέρωση των πολιτών δημοσιογράφοι αδιαφορούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογενειών τους. Όταν δημοσιογράφοι μένουν απαθείς σε απεργία πείνας συναδέλφου τους για τη διάσωση του δικού τους Ασφαλιστικού Ταμείου. Όταν τρέμουν τους εργοδότες τους και δεν τολμούν να γράψουν λέξη για την κατάρρευση του Ταμείου που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών τους. Όταν ως απεργοσπάστες αδιαφορούν για την αγωνία του κύριου σώματος των δημοσιογράφων που απεργεί. Τότε, για ποια ενημέρωση να μιλήσουμε, για ποια δεοντολογία, για ποια υπευθυνότητα, πώς και γιατί ο Έλληνας να εμπιστεύεται την ενημέρωση που του κάνουν οι δημοσιογράφοι;
Αυτό το σηπτικό φαινόμενο δεν αφορά μόνον τους δημοσιογράφους, αλλά όλους τους συμπολίτες μας. Είναι σημάδι κοινωνικής σήψης, χαρακτηρίζει την εποχή, προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το πού πάει ο τόπος. Όποια κι αν είναι η αιτία της απόκρυψης των όσων ταλανίζουν τους χιλιάδες εργαζομένους στον Τύπο από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, δικαιολογία δεν υπάρχει. Υποταγή στους εργοδότες; Φόβος; Αδιαφορία; Κάτι από αυτά πρέπει να υπάρχει. Αλλά ότι και να είναι αυτό, σημαίνει πως η εμπιστοσύνη προς αυτούς που μας ενημερώνουν έχει βαθύτατα κλονιστεί. Και όταν πλήττεται η ενημέρωση, το χτύπημα είναι βαρύ στις πλάτες της δημοκρατίας και ο δρόμος ανοιχτός για κάθε είδος αυταρχισμού από τους κυβερνώντες.
Παραθέτω τα στοιχεία:
Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το ταμείο που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρική σύνταξη στους δημοσιογράφους και στους εργαζομένους στον Τύπο, με 18.500 ασφαλισμένους. Ένα υγιέστατο, μέχρι πρότινος, Ασφαλιστικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να καταρρέει από τότε που οι κυβερνώντες του αφαίρεσαν τον βασικό του πόρο, το Αγγελιόσημο.
1. Ο κλάδος του Τύπου χτυπήθηκε από την ανεργία σε ποσοστό άνω του 45%. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
2. Οι καναλάρχες, εκδότες, είναι οι μοναδικοί εργοδότες που δεν πληρώνουν εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά! Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
3. Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου από τον Μάιο του 2016 δεν έκανε καμία πρόβλεψη για τον ΕΔΟΕΑΠ και τους 18.500 ασφαλισμένους του, πετώντας τους ουσιαστικά στον δρόμο. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
4. Τον Σεπτέμβριο του 2017 διακόπηκε η παροχή Επικουρικής Σύνταξης λόγω των άδειων ταμείων του ΕΔΟΕΑΠ. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
5. Στις 5 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Θοδωρής Βαρίκος άρχισε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την κατάρρευση του Ταμείου. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έσπευσαν για συμπαράστασή του. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
6. Οι Γενικές Συνελεύσεις των φορέων του Δημοσιογραφικού Σώματος και των ασφαλισμένων στον ΕΔΟΕΑΠ, μετά βίας συγκέντρωσαν τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό απαρτίας και σε αυτές επικράτησαν σύγχυση, αντεγκλήσεις, πλήρης ασυνεννοησία. Παρά ταύτα, εκδόθηκαν αποφάσεις και ψηφίσματα. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν τα ανέφερε.
7. Δύο σελίδες στο Facebook υπό τον τίτλο Πρωτοβουλία για τον ΕΔΟΕΑΠ και ΕΔΟΕΑΠ ανοιχτός, συγκέντρωσαν μόλις 5.141 μέλη, από το σύνολο των 18.500 ασφαλισμένων στο Ταμείο.
8. Στις συγκεντρώσεις των κινήσεων αυτών μετείχαν ελάχιστες δεκάδες δημοσιογράφων, κυρίως συνταξιούχοι.
Από την άλλη, όσοι εργάζονται, δεν γράφουν λέξη για αυτό το κοινωνικό ζήτημα το οποίο αφορά και τους ίδιους. Τους ακούω στις ενημερωτικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, τους διαβάζω στις εφημερίδες και απορώ με την αδιαφορία για τον εαυτό τους, για την περίθαλψη των οικογενειών τους, για τους συναδέλφους τους, για την καταπάτηση κάθε έννοιας δεοντολογίας. Τους λυπάμαι και ντρέπομαι για την κατάντια τους.
Αναρωτιέμαι, αυτοί δεν ντρέπονται, δεν έχουν ίχνος ενοχής για τη σιωπηρή συναίνεση στο έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος χιλιάδων συναδέλφων τους, σε βάρος των ίδιων των οικογενειών τους; Πού κρύφτηκαν όλοι οι δημοσιογράφοι του εργατικού-ασφαλιστικού ρεπορτάζ; Πού οι αρχισυντάκτες και οι διευθυντές τους; Αυτοί που όταν αρρωστήσουν θα σπεύσουν για περίθαλψη στον ΕΔΟΕΑΠ, αλλά, ενδεχομένως, να βρουν τις πόρτες του κλειστές; Αυτή η έκφανση αυτοχειρίας με τρομάζει ως πολίτη, ως μέλος αυτού του κοινωνικού συνόλου. Αυτούς;
***
Το παραπάνω κείμενο, με την υπογραφή του δημοσιογράφου Γιώργου Δουατζή, αναρτήθηκε στο facebook και με την άδειά του κοινοποιείται εδώ στο catisart.gr
***
«Ο ποιητής μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι»
Γνωρίσαμε τον Γιώργο Δουατζή στη μικρή οθόνη και εκτιμήσαμε το έργο του. Τον συναντήσαμε ως ποιητή και συγγραφέα. Πριν από λίγες ημέρες με το κείμενο που ήδη διαβάσατε απέδειξε πόσο χρήσιμος είναι ένας ποιητής σε δύσκολους καιρούς.
Ο ίδιος απαντώντας στην ερώτηση αν «έχει λόγο ύπαρξης σήμερα ο ποιητής», είχε πει:
-Σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή ο ποιητής είναι παραπάνω από αναγκαίος. Είναι το άλλοθι των βαρβάρων. Μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Μας θυμίζει την αβάσταχτη πληγή της αξιοπρέπειας του πολίτη.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Γιώργος Δουατζής με την επιστολή του. Μας θύμισε ότι είμαστε άνθρωποι. Μίλησε με σύνεση και χωρίς οργή. Μάλιστα σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 2017 στη δημοσιογράφο Τίνα Πανώριου, όταν ρωτήθηκε «τι τον οργίζει», εκείνος απάντησε:
«Η υποτίμηση της νοημοσύνης μας από όσους μας κυβερνούν. Οργίζομαι με την παράνοια που έχει κατακλύσει τη δημόσια ζωή και πληγώνει την αξιοπρέπεια των συνανθρώπων μας. Δεν αντέχεται πια η εικόνα των αστέγων, των αδύναμων γερόντων, των νέων με την απόγνωση στα μάτια, των τόσων απόβλητων της ζωής».
***
Ο Γιώργος Δουατζής γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Δεκεμβρίου 1948. Σπούδασε οικονομία στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή της Θεσσαλονίκης και Κοινωνιολογία στο 8ο Πανεπιστήμιο στο Παρίσι. Δημοσιογράφος από το 1974 εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ως ρεπόρτερ, αρθρογράφος, πολιτικός αναλυτής, διευθυντής. Διδάσκει παράλληλα σε Σχολές Δημοσιογραφίας. Γράφει συστηματικά από την εφηβεία του. Πρώτη του εμφάνιση το 1971 στην Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς των εκδόσεων “Άγκυρα”. Δεύτερη εμφάνιση, η παράσταση χοροδράματος, βασισμένη στο ποίημά του “Αντικρουόμενα σύμβολα και πορεία στο φως” τον Μάιο 1973 σε μουσική Γ. Τσαγκάρη και χορογραφία Έλλης Παρασκευά.
Έχει εκδώσει 25 βιβλία, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί σε έξι γλώσσες.
Ως ερασιτέχνης φωτογράφος έχει εκθέσει φωτογραφίες του στις γκαλερί της Αθήνας «Εικαστικός Κύκλος» (συλλογική) το 2007 και «Αγκάθι» (ατομική) το 2008.
Τα βιβλία είναι τα εξής: Γραφτά, 1976, Ποίηση – Τοπική Αυτοδιοίκηση, 1986, δοκίμιο, Εξάντας – Τα Μικρά, 1996, Ποίηση, Κάκτος – Απάνθισμα Τάσου Λειβαδίτη, 1997, ανθολόγηση, Κέδρος – Προς Δέκα Επιστολή, 2001, Ποίηση, Μίλητος – Προς Δέκα Επιστολή – Τα Ανεπίδοτα, 2003, Ποίηση, Εξάντας – Σπονδές, 2004, Ποίηση, Εξάντας – Τα Μικρά β’, 2004, Ποίηση, Εξάντας – Τα κόκκινα παπούτσια, 2004, Ποίηση, Εξάντας – Το Κουμπί, 2004, μονόπρακτο, Εξάντας – Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη, 2008, μυθιστόρημα, Λιβάνης – Περί Δημοσιογραφίας, 2010, δοκίμιο, Πεδίο – Φωτοποιήματα, 2010, Ποίηση, φωτογραφία, Καπόν – Πατρίδα των καιρών, 2010, Ποίηση, Καπόν – Το Κουμπί, έκδοση αναθεωρημένη, 2011, Ιωνικό Κέντρο – Το σπασμένο παιχνίδι, Κώστας Αξελός, 2011, Καπόν – Σχεδίες, 2012, Ποίηση, Καπόν – Να βγω από μένα, Γιάννης Δάλλας, 2013, Καπόν – Τα 99 Μικρά, 2013, Vakxikon – Η Άλλη λέξη, 2014, Γαβριηλίδης – Ωδή στα κόκκινα παπούτσια,(ελληνικά-ισπανικά), 2014, Γαβριηλίδης – Κράτα την Άνοιξη, 2014, Γαβριηλίδης, (ελλην.-γαλλικά) με CD – Ανάσα από πηλό, 2015, Μυθιστόρημα, Πάπυρος – Το κόκκινο κασκόλ, 2016, Ποίηση, Μανδραγόρας – Μουσουργός 2017, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Στίξις – Τα κάτοπτρα, 2017, Ποίηση Εκδόσεις Στίξις.
***
Τα «Κάτοπτρα» του Γιώργου Δουατζή, που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Στίξις, αντανακλούν τη στοχαστική ματιά του συγγραφέα σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Μας ταξιδεύουν από το σκοτάδι στο φως, ανάμεσα σε μάσκες, πρόσωπα, προσωπεία, σκιές, προκαταλήψεις και στερεότυπα, για να συνθέσουν τελικά έναν ύμνο στη ζωή. Μας μιλούν, μεταξύ άλλων, για την απώλεια, την προσφορά, την τέχνη, την ποίηση, τον έρωτα, τη φθορά, το θάνατο, το χρόνο, τη ματαιοδοξία, την ευτυχία. Για όλα όσα συνθέτουν τον παράλογο κόσμο μας και τροφοδοτούν τον πολυκύμαντο ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου.
***
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για το βιβλίο του Γιώργου Δουατζή «Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη» (εκδόσεις Λιβάνη) είπε μεταξύ άλλων:
«Το βιβλίο του Γιώργου Δουατζή αποτελεί ένα ιδιότυπο είδος λογοτεχνίας. Πραγματικά ιδιότυπο και μάλιστα πρωτότυπο στη δική μας ιστορία της λογοτεχνίας. Δεν θα διστάσω να πω ότι καταγωγικά το είδος αυτό ξεκινάει από την Πλατωνική φιλοσοφία και πιθανόν από τον Επίχαρμο που μιμήθηκε ο Πλάτωνας. Δηλαδή είναι μια πεζογραφία στοχαστική, διαλογικής μορφής. Διαθέτει αποσπάσματα ποιητικά, λυρικά, τα οποία αποτελούν ένα είδος χορικών σε αυτό το δράμα των συγκρούσεων δύο προσωπικοτήτων.
Το «Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη» έχει θεατρικότητα, με την έννοια ότι θεατρικότητα έχουν και οι διάλογοι του Πλάτωνα. Δηλαδή υπάρχει μια σύγκρουση ιδεών, δεν υπάρχει σύγκρουση χαρακτήρων. Μέσα όμως από αυτά, πηγάζουν και οι χαρακτήρες και η στάση ζωής και οι εμμονές και οι ψευδαισθήσεις.
Αυτό το βιβλίο εύχομαι να έχει συνέχεια, παρόλο που νομίζω ότι είναι το καταστάλαγμα μιας πορείας ποιητικής, ενός ανθρώπου ο οποίος τελικά κατέγραψε, όπως τελικά καταγράφουν οι καλλιτέχνες, οι ζωγράφοι, οι μουσικοί την εμπειρία τους από τη δημιουργική πράξη, που είναι η ίδια καθαυτή η ποίηση».
***
Ο τ. Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Απόστολος Μπενάτσης για το βιβλίο του Γιώργου Δουατζή «Ο Μουσουργός» (Εκδόσεις Στίξις) είπε, μεταξύ άλλων:
«Πιστεύουμε πως “Ο Μουσουργός” αποτελεί μια θαυμαστή κορύφωση στη συγγραφική πορεία του Γιώργου Δουατζή. Αποδεικνύεται μάστορας στο λόγο και ανατόμος των ψυχικών καταστάσεων. Η χρήση των διαφορετικών φωνών, αλλά και των διαφορετικών οπτικών είναι τα στοιχεία εκείνα που καταξιώνουν το έργο στη συνείδηση του αναγνώστη. Το έργο προσφέρει εναλλαγές, αλλά πάντα διατηρεί μια αξιοζήλευτη ενότητα. Το μήνυμά του μάλιστα ότι το έργο τέχνης αποτελεί μια απόλυτη αξία και πως η κάθαρση ακολουθεί την παραβίαση ολοκληρώνει θαυμαστά το έργο που ονομάζεται “Ο Μουσουργός. Ταυτόχρονα το αφήγημα μιλάει σε επίπεδο βάθους για την ευτυχία, αλλά και τη δοκιμασία τού να ασχολείσαι με την τέχνη. Η ιδέα υπερβαίνει το παράδειγμα και αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά γνωρίσματα του έργου του Γιώργου Δουατζή, ο οποίος μας αφήνει να χαιρόμαστε ως αναγνώστες τα δημιουργήματά του, αλλά ταυτόχρονα να συνδιαλεγόμαστε νοερά με το μυθικό και ιδεολογικό του σύμπαν».
