8.5 C
Athens
Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2025

“Άλκηστη”. Μια ξεχωριστή διδασκαλία από την Κατερίνα Ευαγγελάτου στην επιδαύρια πρεμιέρα της…

Του Παναγιώτη Μήλα

– Μπράβοοοο. Μπράβοοοοοο. Μπράβοοοοοοοο…
(Διάσπαρτες φωνές από το κοίλον του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου την Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017, με το που έσβησαν τα φώτα της παράστασης «Άλκηστη». Φωνές που πυκνώνουν με ταχύτητα στη συνέχεια).
– Σιγά! Μη φωνάζετε έτσι! Συγγνώμη, σας άρεσε αυτό το πράγμα; Έλεος! Τραγωδία ήταν; Τραγωδία ήρθαμε να δούμε κι όχι αυτό το κατασκεύασμα…

Φαίνεται πως κάποιοι (λίγοι βεβαίως αλλά κοντόφθαλμοι και με στερεοτυπικές αντιλήψεις) ενοχλήθηκαν!

Ο Γιάννης Φέρτης (Φέρης) και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άδμητος) στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης.

***
«Πρέπει να παραδεχτούμε εξαρχής ότι η Άλκηστη προκαλεί αμηχανία: μπροστά της στεκόμαστε απορημένοι, περίπου όπως ο Άδμητος μπροστά στη νεκραναστημένη γυναίκα του. Είναι άραγε η Άλκηστη τραγωδία, όπως δείχνει η μορφολογική σύστασή της; Ή μήπως είναι σύνθεμα που δρασκελίζει τα όρια των δραματικών ειδών, κλείνοντας το μάτι προς την κατεύθυνση του σατυρικού δράματος ή ακόμη και της κωμωδίας»;

Αυτές τις 60 λέξεις (*) αν διάβαζε κανείς πριν αρχίζει η παράσταση θα μπορούσε και να την καταλάβει και να την απολαύσει…
***
Ο χαιρετισμός των ηθοποιών έχει ολοκληρωθεί. Ο κόσμος κατεβαίνει προσεκτικά και κατευθύνεται προς την έξοδο. Εκεί βγαίνοντας, συνάντησα έναν καλό μου φίλο και του ζήτησα να μου πει τη γνώμη του για την παράσταση.
– Ξέρεις ότι θα σου απαντήσω δια ερωτήσεως. Λοιπόν: Τι δουλειά έχουν οι στρατιωτικοί στην παράσταση; Πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί οι στρατιωτικοί;
– Μα, αν διαβάσεις το κείμενο για τη σκηνοθετική προσέγγιση της Άλκηστης, θα δεις ότι «η παράσταση τοποθετεί το έργο σε μία ανδροκρατούμενη στρατιωτική κοινωνία της νεότερης Ελλάδας, όπου η ζωή της Γυναίκας είναι σαφώς μικρότερης αξίας από εκείνη του Άνδρα και οι πολίτες δεν τολμούν να αντιταχθούν στις εντολές του αρχηγού τους. Ήδη την εποχή που γράφτηκε (438 π.Χ.) η Άλκηστη ήταν ένα τολμηρό σχόλιο στους ηγέτες αλλά και στο θεσμό του γάμου».

– Ας πούμε ότι το δέχομαι, όμως ένα πράγμα πρέπει να ξέρεις: Το ταλέντο δεν κληρονομείται…

– «Συμφωνώ απόλυτα καλέ μου φίλε», του είπα. «Ασφαλώς και δεν κληρονομείται το ταλέντο. Μάλιστα ταλέντο κληρονομούμενο δεν το χρειάζεται ποτέ κάποιος που ήδη έχει ταλέντο. Επίσης αν υπήρχε η περίπτωση να κληρονομήσει κάποιος το ταλέντο ενός που έφυγε, τότε δεν θα ήταν τίποτα άλλα παρά πιστό αντίγραφο εκείνου ο οποίος του το κληροδότησε».

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στον χαιρετισμό της παράστασης στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης.

Ακούγοντας τα παραπάνω, ο φίλος μου χάθηκε μέσα στο πανέμορφο μονοπάτι, στο δρόμο προς τα καμαρίνια.

Ακολούθησα κι εγώ με βήμα αργό – προσεκτικά – σκεπτόμενος όσα είπαμε.
Πράγματι, η Κατερίνα Ευαγγελάτου κληρονόμησε μόνο το επώνυμο του πατέρα της.
Τίποτα άλλο.
Ούτε το ταλέντο.
Έχει δικό της πλούσιο.

Είναι αυθύπαρκτη, αυθυπόστατη, ανεξάρτητη και αυτοτελής.
Υπάρχει από μόνη της, η ύπαρξή της δεν οφείλεται στην ύπαρξη ή τη συνδρομή άλλου.

Εκτός από το όνομα όμως κληρονόμησε και κάτι άλλο. Το είδα και το χάρηκα. Κληρονόμησε τη συνήθεια του πατέρα της να μπαίνει στο Θέατρο την τελευταία στιγμή και να κάθεται στο πρώτο ακριανό κάθισμα. Αυτό έκανε την Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017 η Κατερίνα μπαίνοντας στην Επίδαυρο για την πρώτη της παράσταση στο Θέατρο του Πολυκλείτου.
Και μόνο αυτή η κίνησή της – σημειολογικά – με έκανε να πιστέψω πως αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν σημαντικό. Και όντως! Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επιβεβαίωσε πως η χρήση του ρήματος «διδάσκω» είναι η κατάλληλη για σκηνοθεσίες όπως αυτή που παρακολουθήσαμε.

***

Να σημειώσω εδώ ότι το Σάββατο 13 Ιουλίου 1974 στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου είχε παρουσιαστεί η «Άλκηστις» σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Στο ρόλο της Άλκηστις ήταν η Μιράντα Ζαφειροπούλου, Άδμητος ο Νικήτας Τσακίρογλου, Ηρακλής ο Γιάννης Αργύρης, Φέρης ο Λυκούργος Καλλέργης. Μεταξύ των 25 μελών του χορού ήταν και η Λήδα Τασσοπούλου.
Επανερχόμενος στο 2017 να υπογραμμίσω ότι η Κατερίνα Ευαγγελάτου δίδαξε την «Άλκηστη» με έναν πολύ δυνατό, σαφή και σημερινό τρόπο. Ασφαλώς όποιος δει αυτή τη δουλειά θα αναγνωρίσει τον πόνο, τον κόπο, τις θυσίες και τα χίλια όσα έκανε αυτή η ομάδα για να φέρει αυτό το αποτέλεσμα.

***

Ο Κώστας Βασαρδάνης (Απόλλων) και ο Σωτήρης Τσακομίδης (Θάνατος), στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης.

Θυμάμαι, κάποτε στα δημοσιογραφικά γραφεία, την εποχή των χειρογράφων, πολλοί αρχισυντάκτες και διευθυντές πριν καν διαβάσουν το κείμενο που τους έδινε ο νέος δημοσιογράφος, το τσαλάκωναν και το έσκιζαν. Το ίδιο έκαναν και για δεύτερη φορά και σπάνια για τρίτη φορά. Εν τω μεταξύ, ο νεαρός ρεπόρτερ, πριν το ξαναγράψει έψαχνε να βρει τα λάθη του, προσπαθούσε να το συντάξει καλύτερα, αγωνιζόταν για να κάνει το κείμενό του περισσότερο ελκυστικό. Την τρίτη φορά που έδινε το χειρόγραφο συζητούσε με τον διευθυντή του και καταλάβαινε τι δεν έπρεπε να γράψει και πώς να γράψει έτσι ώστε ο αναγνώστης να χαρεί το λόγο αλλά και να ενημερωθεί διαβάζοντας. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν, αυτοί οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, που πέρναγαν από αυτήν την πολλές φορές -και σε προσωπικό επίπεδο- σκληρή δοκιμασία, να γίνουν πολύ καλύτεροι στη συνέχεια της επαγγελματικής τους πορείας.

***

Θα με ρωτήσετε τι σχέση έχει αυτό με την «Άλκηστη». Μα, το έγραψα λίγο πιο πάνω. Πως αυτό που είδαμε στην Επίδαυρο είναι αποτέλεσμα δουλειάς με διαστημική ακρίβεια. Όπως σε ένα δορυφόρο το τρισχιλιοστό του λάθους μπορεί να στοιχίσει ακόμη και ανθρώπινες ζωές, έτσι και εδώ, στην «Άλκηστη», όλα έγιναν με σχολαστική ακρίβεια, μεθοδικότητα, πίστη και αφοσίωση. Γι’ αυτό και στο φινάλε καταχειροκροτήθηκαν όλοι οι συντελεστές.

***

Η καλή μέρα φάνηκε από την αρχή. Από τη στιγμή που οι θεατές άρχισαν να μπαίνουν στο θέατρο για να πάνε στις θέσεις τους. Στο μέσον της ορχήστρας του θεάτρου προετοιμάζουν τον τάφο, ίσως για την Άλκηστη. Η κίνηση των δύο ηθοποιών είναι τόσο μελετημένη που δεν σου αφήνει το παραμικρό περιθώριο να σκεφτείς ότι κάτι μπορεί και να αφήνεται στην τύχη. Όλα γραμμένα με ακρίβεια και εκτελεσμένα στην εντέλεια.
– Έτσι ακριβώς όπως έγινε και με τη μουσική (Γιώργος Πούλιος) και τους μουσικούς επί σκηνής (Κωνσταντίνος Τσιώλης, Κωνσταντίνος Κωστίδης, Θοδωρής Σοφόπουλος, Πέτρος Κασσιμάτης). Μουσική – έκπληξη που σε αναστατώνει, σου μιλάει, σε μεταφέρει και σένα μέσα στη δράση, σε απογειώνει… Τέτοια συγκίνηση και ευφορία είχα να νιώσω από το 1989 με τη μουσική του Γεωργιανού συνθέτη Γκίγια Καντσέλι στην παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Στούρουα με τον Κώστα Καζάκο και την Τζένη Καρέζη.

Η Κίττυ Παϊταζόγλου, o Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και τα δύο παιδιά (Σπύρος Γουλιέλμος και Νικόλ Φαλτσέτα) στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης.

– Στην ίδια …γειτονιά συναντούμε τη μουσική διδασκαλία από τη Μελίνα Παιονίδου. Σημαντικό στοιχείο της παράστασης με ιδανικό αποτέλεσμα αφού βοηθούσαν οι εξαιρετικές φωνητικές δυνατότητες των εκτελεστών.
– Τους φωτισμούς σχεδίασε ο Σίμος Σαρκετζής δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον με παραμυθένιο τρόπο.
– Πιο δύσκολο ρόλο είχε η Πατρίσια Απέργη που ανέλαβε το απαιτητικό και οπωσδήποτε δύσκολο κομμάτι της κίνησης, το οποίο από μόνο του ήταν ένα ακόμη ολοκληρωμένος ρόλος.
– Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα έχουν ένα καλό και ένα κακό. Το θετικό, είναι ότι μπορείς, αξίζει και πρέπει να τα απολαμβάνεις ως ξεχωριστά έργα τέχνης. Το αρνητικό, ότι στη διάρκεια της παράστασης μπορούν και να σου αποσπάσουν την προσοχή από τα δρώμενα με τη σχεδιαστική τους πληρότητα. Στην προκειμένη περίπτωση κάθε ένας ρόλος ήταν αντικείμενο συζήτησης και αφ’ ότου έσβησαν τα φώτα. Ο κλόουν – Ηρακλής; Ο λαμπερός Απόλλων; Ο Φέρης του Φέρτη, ως Φλωρινιώτης; Αμ, ο Θάνατος; Ο Άδμητος και ο Χορός με έντονο το χρώμα και το ύφος της θλιβερής επταετίας ’67- ’74; Τέλος η αέρινη Άλκηστη; Σε όλα «άριστα 10», έστω κι αν κάποιοι θεωρούν την αριστεία ρετσινιά…

-Ασφαλώς, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρηρη η δουλειά που έκαναν ο Χρόνης Τζήμος, στο σχεδιασμό των κομμώσεων και η Άννα Μπαλτζή, στο σχεδιασμό του μακιγιάζ.

Ο Δημήτρης Παπανικολάου, ως Ηρακλής, στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης.

– Πάμε τώρα στα σκηνικά: Από την Εύα Μανιδάκη, ένας πίνακας ζωγραφικής που αγκάλιασε και φιλοξένησε το ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα της σκηνοθέτριας.
– Η μετάφραση του Κώστα Τοπούζη (1927 – 2011) με γλώσσα ελεύθερη δεν πρόδωσε το γράμμα του Ευριπίδη. Ο Τοπούζης, φιλόλογος, δάσκαλος, ποιητής και μεταφραστής, άφησε κληρονομιά το εξαίσιο έργο του.
– Συνεχίζω με τα δύο αστεράκια, τη Νικόλ Φαλτσέτα και τον Σπύρο Γουλιέλμο, τα παιδιά ανταποκρίθηκαν άψογα στις ανάγκες των ρόλων τους.
– Ο Χορός τώρα: Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Βαλάντης Φράγκος. Η ατμομηχανή της παράστασης. Σωματική, φωνητική και ερμηνευτική δεινότητα σε βαθμό υπερθετικό. Ένα σύνολο που λειτούργησε με τρόπο υποδειγματικό.
Ερρίκος Μηλιάρης (Υπηρέτης). Κάθε φορά και καλύτερος. Συνεχής βελτίωση. Δυναμική παρουσίαση και στην Επίδαυρο. Με άριστη ερμηνευτική δεινότητα.
Δημήτρης Παπανικολάου (Ηρακλής). Είχε αυτοπεποίθηση σε κάθε του βήμα, σε κάθε του λέξη. Δεν τον «κατάπιε» το Θέατρο του Πολυκλείτου. Πατούσε γερά στα πόδια του. Ως Ηρακλής πέτυχε άλλον έναν άθλο.
Σωτήρης Τσακομίδης. Θάνατος, όνομα και πράγμα. «Μας πέθανε» με την ερμηνευτική του δεξιοτεχνία. Είναι από τους ηθοποιούς που μπορείς να πας να δεις μια παράσταση μόνο γι’ αυτόν. Τυχεροί οι σκηνοθέτες που έχουν αυτό το εργαλείο. Τυχεροί και εμείς που τον απολαύσαμε φέτος και στην «Άλκηστη».
Κώστας Βασαρδάνης (Απόλλων). Ηθοποιός – πλαστελίνη. Τον πλάθεις όπως θέλεις και πλάθεται όπως θέλει. Πλάθει τον εαυτό του όπως του ζητούν, όπως ο ίδιος επινοεί, όπως αρμόζει σε κάθε περίσταση. Άμα τη εμφανίσει έδωσε το στίγμα της σκηνοθετικής προσέγγισης.
Γιάννης Φέρτης (Φέρης). Θα μπορούσε να πει κανείς πως και μόνη η παρουσία του ήταν αρκετή για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν άκρως επικίνδυνο. Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε στην «Άλκηστη» με το πάθος του πρωτόβγαλτου αν και έχει συμπληρώσει 60 χρόνια στο θεατρικό σανίδι. Τι άλλος να πεις; Κέρδος ζωής να τον παρακολουθήσεις.

Η Κίττυ Παϊταζόγλου (Άλκηστη) και ο Γιάννης Φέρτης (Φέρης), στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης.

Κίττυ Παϊταζόγλου (Άλκηστη). «Το ρίσκο στη ζωή είναι που θα φέρει το ρίσκο και στην τέχνη», αυτό έλεγε τον Μάιο του 2016 στο catisart.gr σε συνέντευξή της στην Ειρήνη Αϊβαλιώτου. Ένα χρόνο αργότερα αυτό το ρίσκο την οδήγησε στο δρομάκι από τα παρασκήνια μέχρι την ορχήστρα του Θεάτρου της Επιδαύρου. Εκεί και ερμήνευσε κατά τρόπο ιδιαίτερο αλλά και έγινε «σάκος του μποξ» που ούτε ο σάκος του μποξ θα μπορούσε να το φανταστεί. Καμαρώσαμε διπλά για την επιτυχία της Κίττυς. Επειδή τόλμησε και νίκησε.

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άδμητος). Σίγουρα ένας ρόλος απαιτήσεων. Ένας ρόλος δίκοπο μαχαίρι. Αν κάτι πήγαινε στραβά στον Άδμητο θα γκρεμιζόταν όλο το οικοδόμημα. Ο Παπασπηλιόπουλος έκανε τολμηρές, παράλογες και εξωπραγματικές κινήσεις στη δοκό ισορροπίας και κατάφερε να μην παραπατήσει. Ο δικός του Άδμητος δεν πέρασε την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην τραγωδία και στην κωμωδία. Έτσι οι επιλογές της Κατερίνας Ευαγγελάτου βρήκαν στο πρόσωπό του Παπασπηλιόπουλου τον φύλακα άγγελο και τον θεματοφύλακα των σχεδιασμών της.

– Σκηνοθεσία – Επεξεργασία μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου. Τα είπα όλα παραπάνω για την Κατερίνα. Λέω και πάλι εδώ ότι ευτυχώς δεν κληρονόμησε το ταλέντο του πατέρα της. Ευτυχώς μας χαρίζει τις αυθεντικά δικές της ιδέες και επιλογές. Είναι άξια και έχει τον τρόπο και τις γνώσεις για να ανέβει ακόμη πιο ψηλά.
***
(*) Ο πρόλογος αυτός, αλλά και η πλήρης ανάλυση του έργου, υπάρχει στο πρόγραμμα και έχει την υπογραφή του Βάιου Λιάπη, καθηγητή του Αρχαίου Θεάτρου και της Πρόσληψής του, στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Θεατρικών Σπουδών, στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου.
***

Πληροφορίες για την παράσταση

«Άλκηστη»
Του Ευριπίδη
Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία – Επεξεργασία μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη
Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Οικονομίδης
Γ΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Κουτρουλάκη
Βοηθός χορογράφου: Ειρήνη Καλαϊτζίδη
Βοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακήλα
Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Μεγαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα
Βοηθός συνθέτη: Κωνσταντίνος Τσιώλης
Σχεδιασμός κομμώσεων: Χρόνης Τζήμος
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άννα Μπαλτζή
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Δραματολόγος παράστασης: Βιβή Σπαθούλα
Παίζουν
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άδμητος)
Κίττυ Παϊταζόγλου (Άλκηστη)
Γιάννης Φέρτης (Φέρης)
Δημήτρης Παπανικολάου (Ηρακλής)
Κώστας Βασαρδάνης (Απόλλων)
Σωτήρης Τσακομίδης (Θάνατος)
Ερρίκος Μηλιάρης (Υπηρέτης)
Παιδιά
Σπύρος Γουλιέλμος
Νικόλ Φαλτσέτα
Χορός
Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Βαλάντης Φράγκος.
Μουσικοί επί σκηνής
Κωνσταντίνος Τσιώλης (ακορντεόν, συνθεσάιζερ), Κωνσταντίνος Κωστίδης (συνθεσάιζερ, synth bass, ακορντεόν), Θοδωρής Σοφόπουλος (κρουστά, ντραμς), Πέτρος Κασσιμάτης (τρομπέτα).

***
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Παρασκευή 28 και Σάββατο 29 Ιουλίου 2017
21:00

***
Με αγγλικούς υπέρτιτλους
***

Το πρόγραμμα της καλοκαιρινής περιοδείας

Δευτέρα 21 Αυγούστου: Ηράκλειο, Δημοτικό Κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης»
Τετάρτη 23 Αυγούστου: Ρέθυμνο, Θέατρο Ερωφίλη
Σάββατο 26 Αυγούστου: Χανιά, Θέατρο Ανατολικής Τάφρου
Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου: Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου: Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο
Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου: Βύρωνας, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»
***
Να θυμίσω ότι το Εθνικό Θέατρο αφιέρωσε αυτή την παράσταση στη μνήμη του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου (20.10.1940 – 24.1.2017), ο οποίος υπήρξε «πρωτοπόρος σκηνοθέτης, ακαταπόνητος μελετητής, ακαδημαϊκός, δάσκαλος ηθοποιών, φοιτητών και μιας ολόκληρης γενιάς θεατών, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου».

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -