Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
– Ναυσικάααααα! Ναυσικάααααααα! Ωχ! Πού έμπλεξα; Στη Βουγιουκλάκη και στον Παπαγιαννόπουλο; Αν είναι δυνατόν…
– Ναυσικάααααα! Ναυσικάααααααα! Αμάν πρωινιάτικα αυτή η φωνή. Μου τρυπάει τα τύμπανα. Ούτε η Βουγιουκλάκη, ούτε τίποτα… Το ξυπνητήρι τσιρίζει. Κυριακή πρωί και δεν μπορώ να ησυχάσω. Μιας που χτύπησε ας σηκωθώ να πιω λίγο νερό. Τι είναι αυτό; Χαρτάκι με σημείωμα κολλημένο στο ψυγείο:
«Πρέπει να πάμε στο θέατρο “Δια Δύο”. Στις 12 το μεσημέρι αρχίζει η παράσταση για παιδιά «Η ωραία κοιμισμένη». Επειδή εγώ είμαι κουρασμένη να πας μόνος σου. Ειρήνη».
Ωραία. Όλα τα είχαμε, μας ήρθε και το κυριακάτικο μεσημέρι με θέατρο και μάλιστα παιδικό. Τι το ‘θελα το νερό; Το τρελό ξυπνητήρι φταίει. Ούτε θυμάμαι αν το έβαλα εγώ. Ας είναι. Αφού πρέπει, θα πάω. Κανονικό καψώνι. Ποτέ δεν μου άρεσε το θέατρο για παιδιά. Αν και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πρόσφεραν πολλά σε αυτό το είδος. Πολύ παλιά ο Νίκος Πιλάβιος (στη δεκαετία του ’50 και αργότερα στην τηλεόραση ως Παραμυθάς), ο μπάρμπα Μυτούσης με τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα από την Ελένη Θεοχάρη – Περάκη, η Αντιγόνη Μεταξά (Θεία Λένα) πρώτα στο ραδιόφωνο και μετά στην τηλεόραση, ο Βασιλάκης Καΐλας, ο Δημήτρης Ποταμίτης, η Ξένια Καλογεροπούλου στη θρυλική «Μικρή Πόρτα», η Κάρμεν Ρουγγέρη, αλλά και πολλοί νεότεροι, όπως ο Βασίλης Κουκαλάνι και ο Παντελής Δεντάκης (στο «Πορεία). Αυτά. Και τώρα τρέχω για να προλάβω, μιας και είμαι υποχρεωμένος…
Βοτανικός, Σπύρου Πάτση 99. Πολύ κοντά στον σταθμό μετρό «Κεραμεικός». Τουλάχιστον δεν ταλαιπωρήθηκα. Έφθασα άνετα και στην ώρα μου. Ένα όμορφο μοντέρνο διώροφο.
Στην είσοδο του “Δια Δύο” υποδοχή από εξωτικά πουλιά. Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία παρουσιάζει το πολύτιμο φωτογραφικό υλικό της σε μια έκθεση που χαρίζει μοναδικά όμορφες εικόνες και γνώσεις. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου.
Πολλά πιτσιρίκια μπαίνουν μέσα και ανεβαίνουν στις σκάλες. Πολλά πιτσιρίκια. Πάρα πολλά… Σκέπτομαι τι φασαρία θα κάνουν μόλις αρχίσει η παράσταση. Ας κάνω υπομονή.
Ανεβαίνω κι εγώ.
Οι χειροποίητες κούκλες της Μερόπης Χατζηκωνσταντίνου, κοσμούν τον εκθεσιακό χώρο του Α’ ορόφου. Με βασικά υλικά, όπως μπογιές, βαμβάκι, ύφασμα, όνειρα και αγάπη, αυτή η έκθεση προκαλεί τη φαντασία μικρών και μεγάλων θυμίζοντάς μας ότι «τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι και ψέματα…».
Στο περιποιημένο και καθαρό μπαρ έχει καφέ, χυμό, κέικ, μπισκοτάκια…
– Έναν καφέ με μισή κουταλιά ζάχαρη και γάλα. Ακόμη ένα κέικ. Τι οφείλω;
– Μα, είναι δωρεάν…
– Τι;
– Ναι. Δωρεάν…
Έκπληξη! Καλά ξεκινήσαμε. Παιδιά και γονείς παίρνουν χυμό, κέικ και καφέ. Παρακολουθούν την έκθεση περιμένοντας να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και να κατέβουν στο ισόγειο, στην αίθουσα του θεάτρου.
Πού έμπλεξα με το μωρογόνι… Ας το αντέξω. Θα περάσει.
Το τρίτο κουδούνι χτυπάει. Κατεβαίνουμε. Μπαίνω και κάθομαι στην τελευταία σειρά, για να μην εμποδίζω…
Τα φώτα σβήνουν. Ακούγεται μουσική. Μέχρι να ανάψουν τα φώτα, σαν κινηματογραφική ταινία περνούν από μπροστά μου όλες οι αρνητικές σκέψεις για το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά. Το δασκαλίστικο ύφος. Το δήθεν υπεράνω. Το δήθεν ποιοτικό και γενικώς όλα τα δήθεν… Όμως σιγά σιγά τα φώτα ανάβουν και…
– Ναυσικάααααα! Ναυσικάααααααα! Ωχ! Πού έμπλεξα;
Ο ίδιος πρωινός εφιάλτης με τριγυρνάει και εδώ;
– Ναυσικάααααα! Ναυσικάααααααα! Επιτέλους ξύπνα!
Δεν είναι εφιάλτης. Το έργο είναι. Άρχισε. 
Είμαστε σε μια γειτονιά της Αθήνας. Εκεί ζει ένα μικρό κορίτσι, η Ναυσικά. Αυτή η γλυκιά μικρούλα όμως έχει ένα μικρό ελάττωμα. Είναι λίγο… τεμπέλα. Έτσι λοιπόν, το δωμάτιο θα το συγύριζε η μαμά, τις ασκήσεις θα τις έλυνε το λυσάρι, και οι φίλες θα τη συγχωρούσαν για ακόμα μια φορά που δεν τις ακολουθούσε να παίξουν στο πάρκο. Τίποτα δεν ένοιαζε τη Ναυσικά, παρά μόνο ο μεγάλος της έρωτας… Ήταν ερωτευμένη με ένα λάπτοπ. Με γουρλωμένα τα ματάκια της όλη νύχτα ξεροστάλιαζε μπροστά στην οθόνη του και η κακοκεφιά με τη νύστα ακολουθούσαν το πρωί. Μάταια χτυπούσε το ξυπνητήρι ξανά και ξανά. Η Ναυσικά άλλαζε πλευρό και κοιμόταν του καλού καιρού.
Ώσπου ένα πρωί, η φίλη μας ξυπνάει και ανακαλύπτει πως όλοι γύρω της έχουν πέσει σε ένα μυστήριο βαθύ ύπνο!
Όλος ο πλανήτης κοιμάται! Τι θα κάνει η Ναυσικά ολομόναχη πάνω στη Γη; Πώς θα τα βγάλει πέρα με το αυταρχικό, ιδιότροπο και εκκεντρικό πλάσμα που εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά της; Θα καταφέρει να ξυπνήσει στα αλήθεια και να ξαναβρεί τους αγαπημένους της; Ιδού η απορία. Όλα τα παιδιά, από 6 έως και 12 ετών παρακολουθούν με ευλαβική προσοχή. Δεν κάνουν φασαρία. Δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν τρώνε τσιπς και γαριδάκια την ώρα της παράστασης.
Παρακολουθούν με προσοχή. Γελάνε όπου πρέπει. Χειροκροτούν όταν πρέπει. Συμμετέχουν όπου χρειάζεται. Ψυχαγωγούνται και μπορώ να πω πως δίνουν και μαθήματα σε μας τους μεγάλους. Ούτε ένα ντριν από κινητό δεν ακούστηκε! Άψογοι θεατές. Όμως ξεχάστηκα. Ας επανέλθω στην παράσταση. Όπως σας είπα, μπήκα σχεδόν πρώτος. Έτσι άκουγα ένα επιφώνημα θαυμασμού για τα σκηνικά από κάθε θεατή όταν πέρναγε το κατώφλι της αίθουσας. Με το μου άναψαν τα φώτα η παράσταση ακολουθούσε έναν καταιγιστικά κινηματογραφικό ρυθμό. Ταχύτητα, πανέμορφη μουσική και τραγούδια, εκπλήξεις και ανατροπές που προκαλούσαν και ενθουσιασμό και γέλιο. Δεν περνά από το μυαλό σου πως βλέπεις ηθοποιούς. Πιστεύεις πως βλέπεις την αγουροξυπνημένη Ναυσικά, την αυστηρή αλλά δίκαια μαμά της, την παιχνιδιάρα συμμαθήτριά της και την μπρρρρρρρρρ!! μάγισσα, τον από μηχανής θεό. Όταν έβλεπα αυτά τα τέσσερα κορίτσια να κινούνται με την ακρίβεια μιας μηχανής ρολογιού, έλεγα από μέσα μου: «Πανεύκολο. Κι εγώ μπορώ να το κάνω»! Έλα όμως που αυτή η φυσικότητα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Είναι αποτέλεσμα που πέτυχε αυτή η ομάδα έπειτα από εξαντλητικές πρόβες. Η φυσικότητα στην ερμηνεία τους, είναι αυτή που μάγεψε μικρούς και μεγάλους και έκανε όλους να παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό περιμένοντας με αγωνία την εξέλιξη στο ακριβώς επόμενο λεπτό. Να μιλήσω ως κριτικός θεάτρου δεν μπορώ, επειδή δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις. Μπορώ να μιλήσω όμως ως πιστός θεατής και φίλος του θεάτρου.
Λοιπόν: Σαν παραδοσιακό κέντημα το κείμενο και η ευρηματική σκηνοθεσία της Όλγας Μωραΐτη.
Ο Νίκος Παπασπυρόπουλος χρωμάτισε με μοντέρνα μουσική την παράσταση και έντυσε με χαρούμενες μελωδίες τους έξυπνους στίχους των τραγουδιών που έγραψε η Γιώτα Νάτσιου. Σχεδόν όλοι σιγοτραγουδούσαν μαζί με τους ηθοποιούς. Τα σκηνικά και τα κοστούμια από την ομάδα του “Δια Δύο” και τη Χρυσούλα Παπασταμούλη κέρδισαν τους θεατές από το πρώτο δευτερόλεπτο…
Στη σκηνή άψογη η ομάδα: Η Κίττυ Μαργαρίτη (ως υπναρού Ναυσικά, στην πρώτη φωτογραφία) πάταγε γερά στα πόδια της. Είχε αυτοπεποίθηση. Κέρδισε το κοινό. Η Γεωργία Σηκοπέτη (στην τρίτη φωτογραφία), που -έτσι όπως έπαιζε- όλοι θα ήθελαν να την έχουν μαμά, μιας και ήταν τόσο τρυφερή, τόσο δίκαιη και… τόσο συγκρατημένα αυστηρή. Η Μαρία Προϊστάκη (ένα φοβερό διαβολάκι στο ρόλο της φίλης, στην τέταρτη φωτογραφία). Εκπληκτική. Δύσκολα την αναγνώρισα από τότε που την είχα δει στο “Σκοτεινό Σπίτι” του Neil LaBute, στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Τέλος, η Όλγα Μωραΐτη (κυριολεκτικά ο μαύρος σίφουνας, στη δεύτερη φωτογραφία), στο ρόλο του από μηχανής θεού… Με νεύρο, πάθος και εμπνευσμένους αυτοσχεδιασμούς.
Για να… ξυπνήσει η “ωραία κοιμισμένη”, συνεργάστηκαν επίσης: Η βοηθός σκηνοθέτη Μαρία Γαλάτη. Στους φωτισμούς η ομάδα του “Δια Δύο”. Οι φωτογραφίες της Δέσποινας Χαραλάμπους. Artwork του Αντρέα Ζέη. Videoart από τον Derek Liontis και Virtual guest star η Ράνια Παπαδάκου.
Όπως αποδείχθηκε, το πρωινό μου ξύπνημα δεν ήταν για κακό. Κερδισμένος βγήκα, μιας και διαπίστωσα πως και στις μέρες μας υπάρχει ποιοτικό θέατρο για παιδιά, όπως τότε που ήμουν εγώ παιδί… Το είπα και σε φίλους που έχουν παιδιά και εγγόνια ότι είναι ένα πολύ όμορφο δώρο που θα μπορούσαν να τους κάνουν το μεσημέρι της Κυριακής. Ένα δώρο ζωής θα έλεγα, αφού «Η ωραία κοιμισμένη» αποφεύγοντας το δασκαλίστικο ύφος καταφέρνει να δώσει στα παιδιά τη δυνατότητα να σκεφθούν μόνα τους κάποιες επιλογές τους και ίσως -αν χρειαστεί- να τις αναθεωρήσουν…
Πληροφορίες
«Η Ωραία Κοιμισμένη», κάθε Κυριακή το μεσημέρι στις 12.
Θέατρο “Δια Δύο”.
Για παιδιά από 6 έως 12 ετών.
Διάρκεια: 60 λεπτά.
Στον Βοτανικό, Σπύρου Πάτση 99
Πολύ κοντά στον σταθμό του μετρό «Κεραμεικός».
Κρατήσεις στο 210-34.66.048 και στο 693-80.13.002
Είσοδος 10 ευρώ και 5 ευρώ (μειωμένο).
* Το bar, όπως είπαμε πιο πάνω, πάντα… κερνάει.
