Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Στη δεκαετία του 1960 και σε μια χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως η Τσεχοσλοβακία, όπου η ελεύθερη προσωπική έκφραση καταπνιγόταν, ο Jan Saudek επέστρεφε κάθε βράδυ στην «τρύπα» του, το υπόγειο όπου κατοικούσε, ύστερα από ώρες ανιαρής και μηχανικής εργασίας στο εργοστάσιο, για να δημιουργήσει τις πρώτες φωτογραφίες που έμελλε να καθιερωθούν ως ορισμένες από τις πιο εμβληματικές εικόνες στην ιστορία της παγκόσμιας φωτογραφίας. Ένα παράθυρο δίχως θέα, η ασυγκράτητη φαντασία του κι ένας τοίχος διαβρωμένος από την υγρασία υπήρξαν οι επιρροές του στα πρώτα του, καθοριστικά, βήματα.
Ο Jan Saudek, μετρ της σκηνοθετημένης φωτογράφησης γυμνού, δεν ντράπηκε ποτέ να δείξει τις ερωτικές του φαντασιώσεις μέσα από τις εικόνες του δίχως να τον νοιάζουν τα σχόλια της κοινωνίας. Λάτρης του γυναικείου φύλου, με πολλές γυναίκες να έχουν περάσει από τη ζωή του, έγινε πολλές φορές σύζυγος, πατέρας, παππούς, ακόμη και χήρος. Ένας φωτογράφος εσκεμμένα προκλητικός και ιδιόρρυθμος, ο οποίος απεχθάνεται τα κοινωνικά προσωπεία και θέλει πάνω απ’ όλα να είναι ειλικρινής, αληθινός και ποτέ είρων.
Το 1990 τού απονέμεται από τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού ο τίτλος Le Chevalier des Arts et Lettres. Ένα είναι αδιαμφισβήτητο: οι επιχρωματισμένες φωτογραφίες του Jan Saudek είναι πλέον αναγνωρίσιμες παντού στους καλλιτεχνικούς κύκλους και ο Τσέχος δημιουργός ανήκει στους γνωστότερους φωτογράφους του διεθνούς στερεώματος.
Το παράθυρο με την έλλειψη ορίζοντα, στο υπόγειο σπίτι που έμενε για χρόνια ο Τσέχος φωτογράφος Jan Saudek, ή ένα παράθυρο που κυριαρχούσε για χρόνια στο όνειρό του, έγιναν η αφορμή για την παράσταση «Window» που παρουσίασε για δεύτερη φορά φέτος τον Σεπτέμβριο η πολυσχιδής Ματίνα Μέγκλα. Οι performers Νάνσυ Σταματοπούλου (η Καλλιόπη Σίμου συμμετείχε στην πρώτη εκδοχή της παράστασης) και Θανάσης Ακοκκαλίδης βρέθηκαν στην κεντρική σκηνή του θεάτρου «104» για να μας ανοίξουν διάπλατα το παράθυρο και να μας φανερώσουν το σύμπαν του διάσημου φωτογράφου μέσα από την εικαστική performance, την οποία επεξεργάζονταν με τη Ματίνα Μέγκλα εδώ και καιρό.
Από το 2010, όταν η νεαρή σκηνοθέτις παρουσίασε αντίστοιχο θέμα στη διπλωματική της εργασία στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ υπό την εποπτεία της καθηγήτριας και σκηνογράφου Λίλας Καρακώστα, δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τον διάσημο φωτογράφο. Πέντε χρόνια μετά, λοιπόν, η θέα του παραθύρου γίνεται ορατή μπροστά της και προσκαλεί τους θεατές να παρακολουθήσουν τη συνεχόμενη ύπαρξη μιας γυναίκας που έζησε σε ένα δωμάτιο και δεν έφυγε ποτέ από αυτό. Στη σκηνή η Νάνσυ Σταματοπούλου και ο Θανάσης Ακοκκαλίδης, που είναι υπεύθυνος και για τη χορογραφία μαζί με την Καλλιόπη Σίμου, παρουσίασαν υπό τους ήχους της ατμοσφαιρικής μουσικής του Theodore την οφθαλμαπάτη ενός δισδιάστατου πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει πάνω σε μια θεατρική σκηνή.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Saudek, το «Window» είναι κάτι σαν όνειρο: «Τόσες φορές στάθηκα μπροστά από αυτό το παράθυρο! Πουλιά ρέαν κατά μήκος του Ουρανού, πέραν από αυτό, αδιάκοπα και ο Θεός ξέρει πού. Ένα σύννεφο, θυμίζει έντονα σαντιγί, μετατοπίστηκε εκεί, το φεγγάρι, ήταν γεμάτο και ένα λεπτό μετά ήταν ένα λεπτό σφυροδρέπανο. Ένα αεροπλάνο βιαζόταν για τον προορισμό των ονείρων του. Ένα παράθυρο στον κόσμο. Πιθανώς ονειρευόμουν. Όχι -οπωσδήποτε ονειρευόμουν! Το παράθυρο του υπογείου μου οδηγούσε σε μια βρώμικη φωτεινή πηγή -για χρόνια. Κοιτούσα τον υγρό καταρρέοντα τοίχο και τότε. Είχα βρει ελευθερία και σκαρφάλωσα έξω από αυτό το κελί. Είδα τα πάντα και είχα φανταστεί με ένα εκστασιασμένο μάτι…», αναφέρει.
Η πιο γνωστή δουλειά του Saudek διακρίνεται από ζωγραφικές παρεμβάσεις με το χέρι σε φωτογραφίες ονειρόκοσμων με γυμνές ή ημίγυμνες φιγούρες περιτριγυρισμένες από μισογκρεμισμένους τοίχους ή χρωματισμένα σκηνικά, συχνά ξαναχρησιμοποιώντας πανομοιότυπα στοιχεία (ένας συννεφιασμένος ουρανός ή μια άποψη της γέφυρας Charles της Πράγας). Στις εικόνες αυτές αντηχούν ζωγραφικά έργα του μέσου του 19ου αιώνα, καθώς επίσης και έργα του ζωγράφου Balthus και του Bernard Faucon. Το πρώιμο φωτογραφικό του έργο χαρακτηρίζεται από την επίκληση της παιδικής ηλικίας, ενώ αργότερα τα έργα του συχνά απεικονίζουν την εξέλιξη από παιδί σε ενήλικα, ξαναφωτογραφίζοντας το άτομο στην ίδια θέση, με την ίδια πόζα και με τα ίδια αντικείμενα πολλά χρόνια αργότερα. Θρησκευτικά μοτίβα ή η αμφισημία μεταξύ άνδρα – γυναίκας υπήρξαν επίσης μερικά από τα επαναλαμβανόμενα θέματα του Jan Saudek. Το έργο του αποτέλεσε αντικείμενο λογοκρισίας στη Δύση κατά τη δεκαετία του ‘90.
«Η εξωτερική ελευθερία… είναι υπηρέτης της εσωτερικής μας ελευθερίας…», έλεγε ο ίδιος.
Με έμπνευση από το έργο ζωής του φωτογράφου, στην παράσταση οι συντελεστές οδηγούν το θεατή να παρακολουθεί τα, ακόμα και μετά θάνατον, βιώματα μιας γυναίκας που έζησε σε ένα δωμάτιο. Η γυναίκα εμφανίζεται ως μνήμη, πάντα νέα, κάποτε κομμάτι του χώρου. Θυμάται, και ανακαλεί τον έρωτα της νιότης της, έναν άντρα και έρχεται αντιμέτωπη με την παρουσία του. Διαβάζουμε στην εισαγωγή της Daniela Mrzkova στο βιογραφικό λεύκωμα «Saudek», έκδοσης Taschen, το εξής χαρακτηριστικό κείμενο: «O Jan Saudek είναι, μαζί με τους προγενέστερους φωτογράφους Joseph Sudek και Frantisek Drtikol, ο πιο διάσημος Τσέχος φωτογράφος, και συγχρόνως ο πιο προκλητικός. Συγχρόνως τον λατρεύουν και τον καταδικάζουν, υμνείται και απορρίπτεται. Γιατί; Ο Jan Saudek προκαλεί με κάθε τρόπο».
Όπως ο Saudek παίζει με την οφθαλμαπάτη μιας ρεαλιστικής φωτογραφίας που ζωντανεύει για να μετατραπεί σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής, έτσι και στο «Window» ο συνδυασμός ευτυχίας και λύπης είναι ανηλεής και εντυπωσιακός. Η εσωτερική σύγκρουση που αισθανόμαστε μέσα από την κατεύθυνση του Saudek είναι επίπονη. Καλώντας μας επανειλημμένα εμπρός στις βαθύτερες επιθυμίες μας για την αφή, την τρυφερότητα, την καλλιέργεια, την ομορφιά και την ευχαρίστηση, δεν μας αφήνει ποτέ να κινηθούμε πολύ μακριά από την υπενθύμιση, εξίσου ζωντανή, της ασχήμιας του κόσμου, της διαστρέβλωσης, του πόνου, της πανωλεθρίας και της απουσίας νοήματος. Ομορφιά, αγάπη, συμπόνια, συναισθηματική αλληλεγγύη, ζεστασιά και επούλωση μπορεί να υπάρχουν στον κόσμο, αλλά είναι ψευδαισθητικά και παροδικά στοιχεία, μοιάζει να θέλει να μας συμβουλεύσει ο φωτογράφος. Σπάνια δε τα θεωρεί αρκετά ισχυρά ώστε να μας σώσουν από τις αναπόφευκτες καταστροφές της οδύνης, της μοναξιάς, της ηλικίας, της απογοήτευσης, της απελπισίας και του θανάτου.
Τρυφερότητα, συγκίνηση, θλίψη, απλότητα, σεμνότητα και γλυκύτητα αλληλοδιαχέονται σε μια παράσταση οπτικής ποίησης. Η γλώσσα του σώματος σιωπηλά υπονοεί, εκφράζει, εξομολογείται.
Στο βίντεο της Έφης Γούση οι πίνακες του Jan Saudek παίρνουν ζωή και μια άλλη δημιουργία συντελείται ταυτόχρονα μπροστά στα μάτια του κοινού, καθώς η σκηνή μετατρέπεται σε ένα εργαστήρι πυρετώδους παραγωγής εικόνων και συναισθημάτων, υπηρετώντας μια συναισθηματικά φορτισμένη παραμυθένια σωματική αφήγηση.
Η δουλειά του Saudek είναι μια σύνθετη, σκοτεινή, ενοχλητική ματιά που εξετάζει τους τρόπους που σημαντικά ζητήματα, όπως φύλο, πόθος, απώλεια, αθωότητα, επιθυμία, κυριαρχούν στη ζωή. Το κάλλος, τα γηρατειά, η φθορά του σώματος, η σεξουαλικότητα αναμειγνύονται και ανταγωνίζονται σε μια σφαίρα καθηλωτικής εμπειρίας.
Στο «Window» είδαμε την έμπνευση να αναμετριέται με την ισορροπία και τη σωματικότητα να κονταροχτυπιέται με την ακρίβεια χιλιοστού σε μια απέριττη και λαμπρή παράσταση. Παράσταση απολαυστική στη θέαση με ιδιαίτερους συμβολισμούς. Οι δύο θαυμάσιοι performers, Νάνσυ Σταματοπούλου και Θανάσης Ακοκκαλίδης, σχημάτιζαν ανθρώπινα γλυπτά σε γραμμικές φόρμες. Αντάλλασσαν τις ενέργειές τους και μετέφεραν το βάρος των σωμάτων τους με μια απίστευτη ελαφρότητα υπακούοντας στην ευφάνταστη χορογραφία.
H σκηνική διαδρομή βρισκόταν ανάμεσα στους πόλους της έλξης και της αναμέτρησης, της έκπληξης, της αποκάλυψης και της υπαινικτικότητας. Παράλληλα έντονη ήταν η ευχαρίστηση της ανακάλυψης των εικόνων, οι οποίες συνομιλούν με πολλές αλήθειες. Οι εικόνες της ελπίδας και της πλήρωσης συγκρούονταν κριτικά με εκείνες της τραγωδίας και της απελπισίας, μερικές φορές σε μια ενιαία καλαίσθητη σκηνή. Η ιστορία αφηρημένη, αλληγορική και αόριστη, διακρινόταν από μια έντονη αφαιρετικότητα και υψηλής ποιότητας αισθητική.
Συντελεστές
Σύλληψη ιδέας – οργάνωση – παραγωγή: Ματίνα Μέγκλα
Συμπαραγωγή: Τheodore
Performers: Νάνσυ Σταματοπούλου – Θανάσης Ακοκκαλίδης
Χορογραφία: Καλλιόπη Σίμου – Θανάσης Ακοκκαλίδης
Σκηνογραφία – κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Μουσική: Τheodore
Ηχοληψία: Βαγγέλης Μόσχος
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Βίντεο – Φωτογραφία: Έφη Γούση
Κάμερα-Μοντάζ: Ειρήνη Στείρου
Κατασκευή σκηνικού: Ματίνα Μέγκλα, Μάης Πολύζος
Σχεδιασμός αφίσας: Alan Klim
Σχεδιασμός εντύπου: Νίκος Καρανικόλας
* Η Ματίνα Μέγκλα είναι σκηνογράφος, ενδυματολόγος και σχεδιάστρια ρούχων. Σπούδασε ενδυματολογία στο τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Θέλοντας να ειδικευτεί σωστά και ολοκληρωμένα στον τομέα του ενδύματος, συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία. Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σχετικό με το Fashion Design στο UCA και ένα ακόμη μεταπτυχιακό στον τομέα Costume Design for Performance στο London College of Fashion του UAL. Παράλληλα παρακολούθησε και ολοκλήρωσε μία σειρά από Courses στο Central Saint Martin’s College of Art, όλα σχετικά με ειδικές κατασκευές, μεταμορφώσεις του ενδύματος αλλά το ρόλου του κοστουμιού στις διάφορες μορφές τέχνης.
Παράλληλα με τις σπουδές της αλλά και μέχρι σήμερα, έχει δουλέψει ως ενδυματολόγος και σκηνογράφος σε θεατρικές παραγωγές σε Ελλάδα και Λονδίνο, συμμετέχει σε εικαστικές εκθέσεις με ενδυματολογικά έργα της και επιπλέον έχει εργαστεί ως ενδυματολόγος στο γυναικείο ενδυματολογικό κομμάτι της τηλεόρασης του Σκάι. Διατηρεί επίσης τη δική της εταιρία σχεδιασμού και κατασκευής χειροποίητων νυφικών και βραδινών φορεμάτων.
Το 2011, κέρδισε το πρώτο βραβείο κοινού για τον “καλύτερο νέο σχεδιαστή” στον διαγωνισμό που διοργάνωσε το Lookk, ένα αγγλικό online περιοδικό και τον Φεβρουάριο του 2012 κλήθηκε για πρώτη φορά να παρουσιάσει την προσωπική της κολεξιόν στο Nolcha Fashion Week της Νέας Υόρκης. Γοητεύεται τόσο από τη Μόδα όσο και από το Θέατρο, κυρίως όμως την ενδιαφέρει η χειροποίητη κατασκευή και φυσικά το ένδυμα ως μέσο έκφρασης και αυτούσιας μορφής τέχνη.
* Ο Jan Saudek γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1935 στην Πράγα, όπου μεγάλωσε και πήγε σχολείο μέχρι τα 15 του. Ο πατέρας του ήταν Εβραίος και συνεπώς καταδιώχθηκε από τους Γερμανούς. Πολλά από τα μέλη της οικογένειάς του πέθαναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Theresienstadt κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Jan και ο αδελφός του, Karel, κρατούνταν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για παιδιά κοντά στα σύνορα με την Πολωνία. Το 1950 απέκτησε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή, μία KODAK BABY Brownie και μαθήτεψε δίπλα σε έναν φωτογράφο. Από το 1952 μέχρι το 1983 δούλεψε σε εργοστάσιο. Το 1958 παντρεύτηκε τη Mary Saudek, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Samuel και τον David, ενώ το 1970 ήρθε το διαζύγιο. Το 1959 άρχισε να χρησιμοποιεί μια πιο εξελιγμένη φωτογραφική μηχανή, μια Flexaret 6×6, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη ζωγραφική και το σχέδιο.
Αφού τέλειωσε το στρατιωτικό του, το 1963 εμπνεύστηκε από την έκθεση Family of Man και θέλησε να ασχοληθεί σοβαρά με την καλλιτεχνική φωτογραφία. Το 1969 ταξίδεψε στις ΗΠΑ και ενθαρρύνθηκε στη δουλειά του από την κριτική του έφορου τέχνης Hugh Edwards. Επιστρέφοντας στην Πράγα, αναγκάστηκε να δουλεύει με λαθραίο τρόπο σε ένα κελάρι, ώστε να αποφεύγει να δίνει στόχο στη μυστική αστυνομία, καθώς το έργο του στρέφεται σε θέματα προσωπικής ερωτικής ελευθερίας και χρησιμοποιεί με διακριτικότητα πολιτικά σύμβολα διαφθοράς. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 σταδιακά έγινε αναγνωρίσιμος στη Δύση ως ο προεξάρχων Τσέχος φωτογράφος.
Το 1983 το πρώτο βιβλίο με το έργο του εκδόθηκε στο αγγλόφωνο κοινό. Ύστερα από αυτό, το 1984 οι κομμουνιστικές αρχές του επέτρεψαν να πάψει να δουλεύει στο εργοστάσιο και του έδωσαν την άδεια να εργάζεται ως καλλιτέχνης. Το 1987 κατασχέθηκαν από την αστυνομία τα αρχεία με τα αρνητικά του αλλά αργότερα του επιστράφηκαν. Από το 1972 συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες, όπως οι Paule, Karsten Fricke, Marlene και Jean-Pierre Vorlet, Pierre Borhan, Anita Neugebauer και David Travis. Το 1977 συμμετείχε στις «Συναντήσεις της Arles». Από το 1988 έως το 1995 πραγματοποιεί εκθέσεις στο Άμστερνταμ, ενώ από το 1989 και για δύο χρόνια εργάζεται για τον ιαπωνικό οίκο μόδας «Matsuda». Το 1990 του απονέμεται η τιμή «Chevalier des Arts et Lettres». Το 1995 η δεύτερη γυναίκα του, Sarah Saudek, του εκδίδει το βιβλίο με τίτλο «Γράμματα» ενώ ο ίδιος αφιερώνει περισσότερο χρόνο στη ζωγραφική, μεταφέροντας στον καμβά πολλά από τα φωτογραφικά του θέματα. Το 1998 παρουσιάστηκε η μεγάλη αναδρομική του έκθεση στην γκαλερί BGH στο Bergamot Station Arts Center του Λος Άντζελες. Ο Saudek ζει και εργάζεται στην Πράγα.
* «Αυτός δεν είναι ένας οδηγός για το πώς να γίνετε ένας μεγάλος, πλούσιος και διάσημος φωτογράφος, είναι το απόσταγμα της γνώσης μου, που λέει ότι αν θέλεις να φτάσεις στα άκρα, να στερηθείς τα πάντα, για να κερδίσεις φήμη και πλούτο, τότε πρέπει να παρατήσεις τα πάντα, να ζήσεις γι’ αυτό, να θυσιάσεις τον εαυτό σου σ’ αυτό και να πετάξεις όλα τα αναμφισβήτητα πολύτιμα πράγματα -και στο τέλος να σταθείς, αναπόφευκτα, ξέπνοος, γέρος και ξεθεωμένος, πολλά χρόνια μετά. Ναι, όπως τότε παλιά.
Τότε ήμουν ένας φωτογράφος καλύτερος από ό, τι είμαι σήμερα, φυσικά -ακριβώς όπως ένα χορευτής είναι πιο εύκαμπτος, ευκίνητος, κι εύστροφος στα τριάντα από ό, τι στα 60 του, ακόμη κι αν αργότερα, γερνώντας, διδάσκει σοβαρότερα. Και κοίτα, οι άνθρωποι θα με ρωτούσαν τότε: Τι σημαίνει αυτό; Τι υποτίθεται ότι εκφράζουν αυτές οι φωτογραφίες; Δεν το καταλαβαίνω.
Μα, ούτε κι εγώ το καταλαβαίνω! Μόνο το φωτογραφίζω. Αυτός που γράφει τις εξηγήσεις του, το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αλλά εγώ ήθελα (και ακόμη αυτό θέλω) κάτι περισσότερο: θέλω οι άνθρωποι να αρέσουν τις φωτογραφίες μου, οι άνθρωποι της χώρας μου, αμούστακοι έφηβοι, μητέρες με παιδιά, ώριμοι άντρες αποστεγνωμένοι από τη δουλειά, το νέο κορίτσι που κοιτάζεται συνέχεια στον καθρέφτη…
…Επειδή αυτοί είναι αυτοί που ξέρω. Δεν θέλω να τους δώσω οδηγίες ή να τους φορτώσω με διάφορους -ισμούς καλλιτεχνικούς. Απλά θέλω να τους πω ποιο είναι όμορφο, και ότι με ταπεινότητα και τιμή τους προσφέρω τις φωτογραφίες μου. Προσπαθώ να γράφω ένα πορτρέτο στο φως, την ομορφιά της αφοσιωμένης αγάπης, και της πίστης μέχρι το θάνατο. Το πρόσωπο του σπιτιού που πάντα ήθελα αλλά ποτέ δεν είχα. Είμαι ανίκανος να το εκφράσω αλλά ξέρω πώς να το απεικονίσω…
Κοιτάζω προς τον συννεφιασμένο ορίζοντα και βλέπω να περιμένουν γυναίκες, κομμάτια χρυσού και φήμη. Δεν θα φτάσω εκεί, αλλά τουλάχιστον μπορώ να κοιτάζω.
Θα κοιτάζω πάντα μέσα στο σκοτάδι, πάντα ψάχνοντας για την αντανάκλαση του φωτός».
Ένας εκπληκτικός φωτογράφος του οποίου το studio ήταν για χρόνια το δωμάτιο του σπιτιού του και τα μοντέλα του η σύζυγος, ο ίδιος και τα παιδιά του. Αξίζει να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
* Η πρώην σύντροφός του, φωτογράφος κι ένα από τα βασικά φωτογραφικά μοντέλα του Jan Saudek, η Sara Saudek, στις 26 Νοεμβρίου 2011 είχε δώσει διάλεξη στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138) στην οποία πρόβαλε ένα σημαντικό αριθμό φωτογραφιών του, ενώ εξήγησε και τον τρόπο δημιουργίας των εικόνων του που έχουν μείνει στην ιστορία της φωτογραφίας.
Η ομιλία ξεκίνησε με τη Sara Saudek να διηγείται ένα ευτράπελο γεγονός που συνέβη στην παρουσίασή της στην Αυστραλία, όταν κάποιοι άνθρωποι χαρακτήρισαν τις φωτογραφίες του Jan Saudek ως πορνογραφικές!
Με αφορμή αυτό το περιστατικό η Sara Saudek μίλησε για τον Jan, λέγοντας πόσο πολύ αγαπάει αυτό που κάνει και πόσο αληθινό και αθώο είναι, και ότι ήταν γελοίο να χαρακτηριστεί ως πορνογραφική η δουλειά του.
Στη συνέχεια, παρουσιάζοντας τις φωτογραφίες του, τις σχολίαζε μία προς μία αναφέροντας πού τραβήχτηκαν, ποιοι συμμετείχαν σε αυτές και ποιες ήταν οι αφορμές για να γίνουν αυτές οι φωτογραφίες.
Επίσης σχολίασε το πόσο απλό γεγονός ήταν για εκείνον η φωτογράφηση ενός μοντέλου, η οποία γινόταν σε ένα πολύ όμορφο και φιλικό κλίμα, με αποτέλεσμα κάποιες φορές ενώ ο Saudek είχε ήδη τη φωτογραφία την οποία ήθελε, τα μοντέλα να ρωτούν πότε θα ξεκινήσει η φωτογράφιση!
Στο τέλος διάβασε ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν σε εκείνον αλλά και στον τρόπο με τον οποίο συνήθιζε ο Jan φωτογραφίζει.
Μέσα από τις εκφράσεις της Sara Saudek μπορούσε εύκολα κανείς να καταλάβει πόσο πολύ αγαπάει και θαυμάζει τον Jan Saudek σαν άνθρωπο αλλά και σαν φωτογράφο.
Η ομιλία είχε διοργανωθεί από την ομάδα Fotograficus στο πλαίσιο της αναδρομικής έκθεσης του Jan Saudek που φιλοξενήθηκε στο Long Room στο Πικέρμι από 25 Νοεμβρίου έως 18 Δεκεμβρίου 2011.
Πληροφορίες για την Παράσταση
“Window”
μία εικαστική performance της Ματίνας Μέγκλα
Κεντρική Σκηνή του 104
Παρουσιάστηκε από 4-10 Σεπτεμβρίου 2015
Διάρκεια παράστασης: 50’
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα – Στάση Μετρό Κεραμεικός
Τηλ. επικοινωνίας 2103455020 – 6940290312
