Tου Παναγιώτη Μήλα
– Λοιπόν, δες αυτή τη φωτογραφία. Είναι του 1935. Στην οδό Βρυσακίου και Ποικίλης, στην Πλάκα. Σήμερα, σχεδόν 80 χρόνια μετά, η κατάσταση είναι το ίδιο όμορφη, το ίδιο ρομαντική. Ο επί γης Παράδεισος για τις φίλες μας…
– Καλά, και πού βρίσκουν οι φίλες μας να φάνε;
– Αμάν, βρε Ομπριγάδο. Συνέχεια στο φαγητό το μυαλό σου.
– Δεν κατάλαβα. Άδικο έχω;
– Μα είναι γειτονιά εκεί. Μένουν νοικοκυραίοι και φροντίζουν όσο πρέπει τις γατούλες.
– Καλό αυτό.
– Κι ακόμη καλύτερο από τότε που λειτούργησε ο Πολιτιστικός Χώρος «Βρυσάκι». Αρκεί να σου πω πως όλοι εκεί φροντίζουν και τα αδέσποτα. Όχι με λόγια αλλά με έργα.
Φθινοπωρινό Φιλοζωικό Bazaar
– Για πες μας εσύ Φρουφρού που διαβάζεις και εφημερίδες…
– Το Σάββατο 5 και την Κυριακή 6 Οκτωβρίου τέσσερα καταξιωμένα Φιλοζωικά Σωματεία συναντιούνται για έναν καλό σκοπό: Το Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων-ΚΑΖ, το ΠΡΟ.ΣΤ.Α.ΤΕ.Υ.Ω, η Ζωοφιλική Ένωση Ηλιούπολης και, τέλος, η Κιβωτός της Μυτιλήνης οργάνωσαν ένα διήμερο αφιερωμένο -αποκλειστικά- στα αδέσποτα ζωάκια!
Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου και την Κυριακή 6 Οκτωβρίου από τις 11 π.μ. έως και τις 8 μ.μ. με ελεύθερη είσοδο.
«Αλληλεγγύη» με δωρεάν μαθήματα
– Έχει κάτι άλλο εκτός από το μπαζάρ για τα αδέσποτα;
– Σας τα διαβάζω, από το δελτίο Τύπου: Από 1η Οκτωβρίου, μαθητές και καθηγητές ξαναπαίρνουν τις θέσεις τους στα θρανία.
Ο νέος κύκλος της «Αλληλεγγύης» υποδέχεται 30 ολοκαίνουργια δωρεάν μαθήματα και πολλά νέα πρόσωπα. Επίσης, κάθε πρωί μαθαίνουμε την Παλιά Αθήνα και παίζουμε μαζί με τους μικρούς μας φίλους. Με το νέο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα για σχολεία και οικογένειες, το Βρυσάκι καθημερινά πλημμυρίζει από χαρούμενες παιδικές φωνές!
Μην ξεχνάτε τα προγραμματισμένα εβδομαδιαία μας ραντεβού για θέατρο, μουσική, εκθέσεις εικαστικών. Κάθε Τετάρτη «Μια ταινία – Μια ιστορία» παρέα με ποπ κορν και κάθε Πέμπτη όπερα στο νεοκλασικό μας σκηνικό. Και φυσικά… καθημερινά καφεδάκια και κρασάκια στη βεράντα μας!
Ένας καφές σε περιμένει!
Ο «καφές που περιμένει» είναι ένας καφές που προπληρώνεται από κάποιον πελάτη του Καφέ μας, ανώνυμα, για να τον γευτεί αργότερα κάποιος άλλος συμπολίτης μας που δεν μπορεί να τον πληρώσει. Για πελάτες σε αναμονή έχουμε ακούσει. Για επιβάτες σε αναμονή επίσης. Αλλά για καφέ σε αναμονή; Κι, όμως, υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Μάλιστα, το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτός ο καφές που… περιμένει κατακτά πολλές χώρες του κόσμου ως μια πράξη αγάπης και αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν ακόμα κι αυτή την τόσο ταπεινή και απλή συνήθεια: Μια τζούρα καφέ! Ο «καφές που περιμένει» («suspended coffee» είναι ο όρος στα αγγλικά και «caffé sospeso» στα ιταλικά) είναι ένας καφές που προπληρώνεται από κάποιον πελάτη ενός καφενείου ή μιας καφετέριας, ανώνυμα, για να καταναλωθεί αργότερα από κάποιον άλλον συνάνθρωπό μας που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τον πληρώσει ο ίδιος. Η ιστορία του «καφέ που περιμένει» ξεκίνησε στα εργατικά καφέ της Νάπολης, στη Νότια Ιταλία, πριν από περίπου εκατό χρόνια και έγινε γνωστή με το όνομα «caffé sospeso». Μεταπολεμικά, η παράδοση του «καφέ σε αναμονή» αποδυναμώθηκε, για να ξαναεμφανιστεί στη Νάπολη πριν από δέκα χρόνια. Λέγεται μάλιστα ότι ο πρόεδρος της τοπικής και φημισμένης πρώην ομάδας του Μαραντόνα πληρώνει δέκα καφέδες σε αναμονή έπειτα από κάθε νίκη της ομάδας του! Βουλγαρία, Αυστραλία, Ρωσία είναι οι χώρες που ακολούθησαν. Τους τελευταίους μήνες η πρωτοβουλία εξαπλώνεται με πολύ γοργό ρυθμό σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου. Αυτή τη στιγμή είναι επισήμως καταγεγραμμένες 162 επιχειρήσεις σε 17 χώρες και 112 πόλεις, οι οποίες συμμετέχουν στο δίκτυο των καφέδων που μας περιμένουν. Η «σχεδία» εδώ και αρκετές εβδομάδες έχει έρθει σε επαφή με ανθρώπους (ιδιώτες και ιδιοκτήτες χώρων εστίασης) του εξωτερικού που προωθούν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, την ιδέα του καφέ αυτού με τα τόσο έντονα χαρακτηριστικά αλληλεγγύης. Πρόθεσή της συγκεκριμένης ενέργειας είναι -με τις ελάχιστες δυνάμεις που έχουμε- να κινητοποιηθεί η ελληνική κοινωνία για να αναπτυχθεί ένα δίκτυο «καφέδων που περιμένουν» και στη χώρα μας.
Στόχος είναι να δημιουργηθούν εστίες… «καφέδων που θα περιμένουν». Είναι διαθέσιμοι προς όλους εκείνους που πραγματικά δεν έχουν άλλο τρόπο για ένα καφεδάκι. Ένας άλλος -όχι ασήμαντος- στόχος είναι μέσα από αυτή τη διαδικασία να ενισχυθούν και κάποιες μικρές επιχειρήσεις, όχι μόνον του κέντρου της Αθήνας, αλλά και πολύπαθων περιοχών εκτός κέντρου. Άλλωστε, η ενίσχυση μικρών, τοπικών επιχειρήσεων είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φιλοσοφίας του κινήματος του caffé sospeso, από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Είναι μια καλή ευκαιρία να μείνουν ζωντανά τα καφενεία ή οι καφετέριες της γειτονιάς και να αποκτήσουν και πάλι το συνοικιακό και παρεΐστικο χαρακτήρα τους.
Και τώρα ώρα για θέατρο
«Ο μικρός εγώ» του Βασίλη Ανδρέου έως και τις 26 Οκτωβρίου. Μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα αλυσίδα «Τα Ρέστα» του Κώστα Ταχτσή. Πέντε ηθοποιοί, δύο άντρες και τρεις γυναίκες, εισβάλλουν σε ένα σπίτι με αυλή και αμέτρητα δωμάτια έτοιμα να γεμίσουν με ήχους από τα κέρματα που έπεσαν από τα χέρια του Κωστή και κάθε Κωστή που πλήρωσε τα λάθη άλλων, που πλήγωσε άλλους, που προσευχήθηκε στην οικογένεια και την έκανε τέχνη.
Σπουδή για το πώς ο εφιάλτης γίνεται πίστη και έργο τέχνης.
«Από πολύ μικρός τη ζωή την είδα μέσα απʼ τα μάτια των γυναικών, το ίδιο και τους άντρες. Οι γυναίκες εξουσίαζαν τα βρεφικά, παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια σαν απόλυτοι μονάρχες. Όταν έκανα την Οκτωβριανή μου Επανάσταση, δεν τις εξόρισα απʼ τη ζωή μου. Τις αποκεφάλισα.
Κι από τότε ζω μόνο και μόνο για να έχω τύψεις».
Κ. Ταχτσής.
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Βασίλης Ανδρέου.
Ερμηνεύουν: Βλασία Κουτσού, Φώτης Λαζάρου, Γιώργος Μακρής, Φαίδρα Παπανικολάου, Νατάσα Σφενδυλάκη.
Μουσική Σύνθεση: Σπύρος Παρασκευάκος
Τραγούδι: Νεφέλη Κουρή
Φωτογραφία: Γιάννης Μπορομπόκας
Ενδυματολόγοι: Αφροδίτη Μηλιώνη – Δήμος Κλιμενώφ
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, γενική είσοδος:10 ευρώ, διάρκεια: 90ʼ
Η επιστροφή του Σπύρου Φωκά
Τα «Παιδιά του πατρός», του Στέφανου Κακαβούλη. Ένας πρώην καθολικός ιερέας στην περιοχή της Victoria της Αυστραλίας, που βίαζε ανήλικα παιδιά. Καιρό μετά την αποκοπή του από το σχήμα, ηλικιωμένος πια, στέλνει επιστολές σε όλα τα θύματά του να τον συναντήσουν σε ένα εγκαταλελειμμένο μέρος, με σκοπό να απολογηθεί για ό, τι τους είχε κάνει. Μόνο τρεις ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του. Δύο γυναίκες και ένας άντρας. Το έργο πραγματεύεται αυτή τη συνάντηση. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τις πολλές περιπτώσεις παιδεραστίας, που έγιναν γνωστές τα τελευταία δύο χρόνια στην εν λόγω περιοχή.
Συγγραφή – σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Joy: Ζωή Ξανθοπούλου
Ellie: Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη
Marc: Στέφανος Κακαβούλης
Στο ρόλο του ιερέα (father Simon) ο Σπύρος Φωκάς.
Συντελεστές:
Μουσική: Γιάννης Μυγδάνης
Φωτισμοί: Διονύσης Κούτσης
Β. Σκηνοθέτη: Μαρία – Λίλιαν Παναγιωτοπούλου
Φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης – Θοδωρής Διαμαντής.
Η παράσταση κέρδισε δύο βραβεία στα φετινά gaytheatricalawards: Καλύτερο πρωτότυπο θεατρικό κείμενο και καλύτερη ανδρική ερμηνεία.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, έως την Τρίτη 29 Οκτωβρίου. Είσοδος: 10 ευρώ. Μειωμένο: 5 ευρώ
