23.6 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Βιτριολικές ιστορίες άλλων εποχών

Οι επιθέσεις με βιτριόλι προκαλούν αφόρητο πόνο και μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Τις περασμένες δεκαετίες ήταν συνηθισμένες στην Ελλάδα με πολλές γυναίκες να το χρησιμοποιούν ως μέσο εκδίκησης για τους άντρες που τις πρόδιδαν. Η συγκεκριμένη ουσία κυκλοφορούσε ελεύθερα στο εμπόριο, καθώς αρκετά επαγγέλματα το χρησιμοποιούσαν. Για παράδειγμα τα βαφεία χρησιμοποιούσαν το βιτριόλι σαν στερεωτικό των χρωμάτων για τα μάλλινα, ενώ οι νοικοκυρές ως απολυμαντικό στις τουαλέτες.

Οι επιθέσεις με βιτριόλι είναι διαδεδομένες στη Νότια Ασία, ενώ πρόκειται για μια από τις μεθόδους ξεκαθαρίσματος λογαριασμών του υποκόσμου ειδικά στις Βαλκανικές χώρες. Μέχρι τη δεκαετία του ’90 τον υψηλότερο αριθμό τέτοιου είδους επιθέσεων κατέγραφε το Μπαγκλαντές με τα περισσότερα θύματα να είναι γυναίκες. Γυναίκες στο Ιράν και το Πακιστάν δέχονται επιθέσεις με οξύ. Στην Ευρώπη το Ηνωμένο Βασίλειο είναι από τις χώρες που μετρά επίσης αρκετές τέτοιες επιθέσεις. Ειδικότερα, το 2016 καταγράφηκαν περισσότερες από 601 επιθέσεις με οξύ στη Βρετανία. Τονίζεται ότι το 80% των θυμάτων τέτοιων επιθέσεων, σύμφωνα με στοιχεία του ASTI, είναι γυναίκες.

Σκοπός των συγκεκριμένων επιθέσεων είναι να βασανίσουν, να παραμορφώσουν και να γελοιοποιήσουν το θύμα. Για τον λόγο αυτό συνήθως ρίχνουν το βιτριόλι στο πρόσωπο, προκαλώντας παραμόρφωση ακόμη και τύφλωση. Κίνητρα των δραστών είναι προσωπικές διαφορές, φυλετικό μίσος, κοινωνικές και πολιτικές διαφορές, ερωτική αντιζηλία, εκδίκηση ερωτικού συντρόφου, ενώ χρησιμοποιείται και για αντίποινα μεταξύ συμμοριών.

 

 

Από το 1950 μέχρι σήμερα το βιτριόλι γινόταν όπλο εκδίκησης ή και άμυνας καμία φορά σε βίαιους ή άπιστους συζύγους, όσον αφορά την Ελλάδα. Η Μαρίκα Νίνου τραγούδησε «Το βιτριόλι» του Τσιτσάνη και η Σωτηρία Μπέλλου έκανε φυλακή.

Μία από τις πρώτες υποθέσεις επίθεσης με βιτριόλι στη χώρα μας καταγράφεται στα τέλη της δεκαετίας του ’30 στη Φλώρινα. Πρωταγωνιστές της υπόθεσης ήταν ένας φαντάρος και μια υπηρέτρια. Ο φαντάρος είχε υποσχεθεί τα πάντα στην υπηρέτρια για να περνάει καλά όταν έβγαινε από το στρατόπεδο. Εκείνη, ερωτευμένη καθώς ήταν, ήθελε να παντρευτεί, για να σταματήσει να ξενοδουλεύει.

Τελικά ο στρατιώτης την παράτησε κι εκείνη για να τον εκδικηθεί τον περιέλουσε με βιτριόλι που είχε κρυμμένο στη ζακέτα της, στήνοντάς του καρτέρι έξω από το στρατώνα. Ο φαντάρος έπαθε εγκαύματα και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Η υπηρέτρια συνελήφθη.

Το 1950 την κοινή γνώμη απασχόλησαν ταυτόχρονα δύο υποθέσεις επιθέσεων με καυστικό υγρό. Στην Αγία Παρασκευή μια κοπέλα έριξε βιτριόλι στον παντρεμένο εραστή της αδελφής της, που την είχε μεθύσει και την είχε «διαφθείρει», ενώ ταυτόχρονα στο Γ’ Κακουργιοδικείο δικαζόταν μια κοπέλα και η μητέρα της επειδή είχαν προσπαθήσει να ρίξουν βιτριόλι στον αρραβωνιαστικό της, ο οποίος ανέβαζε διαρκώς τις οικονομικές απαιτήσεις που αξίωνε για προίκα, φτάνοντας ακόμα και τις 700 λίρες για να την «αποκαταστήσει».

Στις 24 Ιουλίου 1956 στην “Απογευματινή” γίνεται λόγος για μια επίθεση με βιτριόλι στην Κοκκινομηλιά Ιστιαίας.

 

 

 

«Η βιτριολίστρια του Πειραιά»

Τον Ιούλιο του 1978, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδα “Ακρόπολις”, φιλοξενείται δημοσίευμα με τίτλο «Χαροπαλεύει το θύμα της βιτριολίστριας» και τη λεζάντα «Άγρια επίθεση κατά του συζύγου με ακουαφόρτε και σκαλιστήρι».

Η επίθεση έγινε στην Αμφιάλη του Πειραιά, στο σπίτι που έμενε το θύμα με τη σύζυγό του. Το ζευγάρι καβγάδιζε αρκετά συχνά για οικονομικούς λόγους, Κυριότερος λόγος φέρεται να ήταν ένα σπίτι στη Σαλαμίνα, που ανήκε 100% στον συνταξιούχο με τη σύζυγό του να απαιτεί να της γράψει το μισό ποσοστό της ιδιοκτησίας.

Εκείνος αρνούνταν και την ημέρα της επίθεσης, η γυναίκα καθώς βρισκόταν στο μπάνιο «κάποια στιγμή, άρπαξε το σκαλιστήρι και επιτέθηκε στον άνδρα της. Παρά τα τραύματά του, εκείνος κατόρθωσε να αποσπάσει το φονικό όργανο απ’ τα χέρια της και τότε εκείνη του έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο».

Το θύμα μεταφέρθηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο Πειραιά με βαρύτατα τραύματα στο κεφάλι και εγκαύματα στο πρόσωπο, με κίνδυνο να τυφλωθεί. Η βιτριολίστρια οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα της Αμφιάλης, όπου έγινε η προανάκριση. Από εκεί, έγινε γνωστή η ιστορία του ζευγαριού, η οποία δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες. Από το ρεπορτάζ έγινε γνωστό ότι η γυναίκα, πριν παντρευτούν δούλευε ως μαγείρισσα και είχε καταφέρει να συγκεντρώσει 120.000 δραχμές τις οποίες έδωσε στον άντρα της για προίκα.

 

 

 

Τον Ιούλιο του 2002, ένας 61χρονος, ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων στην παραλιακή λεωφόρο, δέχθηκε επίθεση με καυστικό υγρό από δύο δράστες που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα. Ο ίδιος είχε αφήσει υπόνοιες ότι η επίθεση εναντίον του προερχόταν από συμφέροντα ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων και είχε διατυπώσει υπόνοιες εις βάρος ενός 36χρονου επιχειρηματία.

Τον Ιανουάριο του 2007, άγνωστος επιτίθεται με βιτριόλι εναντίον μιας 27χρονης κοπέλας σε στάση λεωφορείου στην οδό Ναθαναήλ, στη Θεσσαλονίκη. Μαζί της τραυματίζεται ένας 23χρονος νεαρός που προσπάθησε να βοηθήσει την κοπέλα και έγινε στόχος του δράστη.

 

 

Το βιτριόλι «έχει πολλές εφαρμογές και είναι ένα από τα κορυφαία προϊόντα της χημικής βιομηχανίας. Η παγκόσμια παραγωγή του το 2001 ήταν 165 Mtn, αξίας 8 εκατ. δολαρίων. Κύριες χρήσεις του είναι τα υγρά μπαταρίας διαφόρων οχημάτων, η κατεργασία ορυκτών, η παρασκευή λιπασμάτων, η διύλιση του πετρελαίου, η κατεργασία αποβλήτων και η χημική σύνθεση», σημειώνει η Wikipedia.

Σε ό,τι αφορά την ανακάλυψή του, όπως προκύπτει, το βιτριόλι «αποκαλύφθηκε» από τον αλχημιστή Abu Musa Jabir ibn Hayyan al azdi, τον 8ο αιώνα. Το βιτριόλι τον 9ο αιώνα μελετήθηκε από τον Πέρση ιατρό και αλχημιστή Ibn Zakariya al-Razi που το απόκτησε με ξηρή απόσταξη ορυκτών, που περιείχαν ένυδρο θειικό σίδηρο και ένυδρο θειικό χαλκό.

 

 

Η «σκυτάλη» πέρασε σε άλλους αλχημιστές που ασχολήθηκαν με το βιτριόλι όπως ο Γερμανός Αλβέρτος ο Μέγας, τον 13ο αιώνα. Το θειικό οξύ ήταν γνωστό στη Μεσαιωνική Ευρώπη ως «έλαιο βιτριολιού» ή «πνεύμα βιτριολιού» ή απλούστερα ως «βιτριόλι», ανάμεσα σε άλλη ονόματα. Η κεντρική λέξη «βιτριόλι» προέρχεται από τη λατινική λέξη vitreus, δηλαδή γυαλί, σχετιζόμενο με την υαλώδη εμφάνιση των ένυδρων θειικών αλάτων, που επίσης είχαν το όνομα «βιτριόλι».

Σύμφωνα με την έρευνα του site newsit.gr σε αρχεία και ιστορικά γεγονότα, οι επιθέσεις με καυστικό οξύ σε ελληνικό επίπεδο είναι τόσες πολλές, που προκαλούν εντύπωση για το μίσος, την απέχθεια αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο θύτης αποφάσισε να συμπεριφερθεί στο ανυποψίαστο θύμα του.

Μια τέτοιου τύπου επίθεση που σημειώθηκε τον Απρίλιο του 1950 αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για τον σπουδαίο συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος υπέγραψε το τραγούδι “Βιτριόλι” που πρωτοκυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τον Μάιο του 1950, με τη φωνή της Μαρίκας Νίνου να ερμηνεύει “Κίνδυνος θάνατος, για πάρτε το χαμπάρι, καινούργια μέτρα οι γυναίκες έχουν πάρει. Κι όποιος στον έρωτα σωστά δεν περπατήσει ένα μπουκάλι βιτριόλι θ’ αντικρίσει”.

Για επίθεση με βιτριόλι εναντίον του πρώτου της συζύγου κατηγορήθηκε, σύμφωνα με τα βιογραφικά της στοιχεία, η τραγουδίστρια με τα παντελόνια, όπως έμεινε στην ιστορία η Σωτηρία Μπέλλου σε μια προσπάθειά της να αμυνθεί στον βίαιο σύζυγό της.

Η αείμνηστη ρεμπέτισσα παντρεύτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία μόλις 17 ετών, ωστόσο ο γάμος της αποδείχτηκε καταστροφικός, αφού ο σύζυγός της, ελεγκτής λεωφορείων στο επάγγελμα, υπήρξε τρομερά βίαιος. Σ’ έναν από τους πολλούς και τελευταίους τους καβγάδες η Σωτηρία Μπέλλου, του έριξε στο πρόσωπο ένα μπουκάλι καυστικό οξύ. Η τραγουδίστρια για την πράξη της αυτή καταδικάστηκε και βρέθηκε στις φυλακές «Αβέρωφ». Στο Εφετείο η αρχική ποινή της μειώθηκε από 3,5 χρόνια σε 6 μήνες και αφέθηκε ελεύθερη.

 

 

Το θειικό οξύ (στα αγγλ.: sulfuric acid ή ανεπίσημα sulphuric acid) ή βιτριόλι είναι χημική ένωση με μοριακό τύπο H2SO4. Είναι πλήρως διαλυτό στο νερό σε όλες τις συγκεντρώσεις. Είναι ανόργανο, ισχυρό οξύ, καυστικό (προκαλεί εγκαύματα αν πέσει στο δέρμα) και όταν είναι θερμό και πυκνό προκαλεί την οξείδωση ενώσεων. Αντιδρά με όλες τις βάσεις και τα δραστικά μέταλλα. Ιονίζεται σε δύο στάδια, με το πρώτο να θεωρείται πλήρης ιονισμός. Έχει πολλές εφαρμογές και είναι ένα από τα κορυφαία προϊόντα της χημικής βιομηχανίας. Η παγκόσμια παραγωγή του το 2001 ήταν 165 Mtn, αξίας 8.000.000.000 δολαρίων ΗΠΑ. Κύριες χρήσεις του είναι τα υγρά μπαταρίας διαφόρων οχημάτων, η κατεργασία ορυκτών, η παρασκευή λιπασμάτων, η διύλιση του πετρελαίου, η κατεργασία αποβλήτων και η χημική σύνθεση.

 

 

Ιστορία

Η ανακάλυψη του θειικού οξέος πιστώνεται στον αλχημιστή Αμπού Μούσα Τζαμπίρ ιμπν Χαγιάν αλ-Αζντί (Γκεμπέρ) του 8ου αιώνα. Το οξύ μελετήθηκε αργότερα, τον 9ο αιώνα από τον Πέρση γιατρό και αλχημιστή Ιμπν Ζακαρίγια αλ-Ραζί (Ραζής), που το απόκτησε με ξηρή απόσταξη ορυκτών, που περιείχαν ένυδρο θειικό σίδηρο (FeSO4·7H2O) και ένυδρο θειικό χαλκό (CuSO4·5H2O), εξαντλητικά, λαμβάνοντας νερό (H2O) και τριοξείδιο του θείου (SO3), τα οποία με ανάμειξη δίνουν (υδατικό) διάλυμα θειικού οξέος. Αυτή η μέθοδος διαδόθηκε στην Ευρώπη μέσω μεταφράσεων αραβικών και περσικών εγχειριδίων που καταγράφηκαν σε βιβλία αλχημιστών όπως ο Γερμανός Αλβέρτος ο Μέγας (Albertus Magnus) του 13ου αιώνα.

Το θειικό οξύ ήταν γνωστό στη Μεσαιωνική Ευρώπη ως «έλαιο βιτριολιού» ή «πνεύμα βιτριολιού» ή απλούστερα ως «βιτριόλι», ανάμεσα σε άλλα ονόματα. Η κεντρική λέξη «βιτριόλι» προέρχεται από τη λατινική λέξη vitreus, δηλαδή γυαλί, σχετιζόμενο με την υαλώδη εμφάνιση των ένυδρων θειικών αλάτων, που επίσης είχαν το όνομα «βιτριόλι». Συγκεκριμένα:

Ο θειικός χαλκός (ΙΙ) (CuSO4) ονομαζόταν «μπλε βιτριόλι» ή «ρωμαϊκό βιτριόλι».
Ο θειικός ψευδάργυρος (ZnSO4) ονομαζόταν «λευκό βιτριόλι».
Ο θειικός σίδηρος (ΙΙ) (FeSO4) ονομαζόταν «πράσινο βιτριόλι».
Ο θειικός σίδηρος (ΙΙΙ) [Fe2(SO4)3] ονομαζόταν «βιτριόλι του Άρη».
Το θειικό κοβάλτιο (CoSO4) ονομαζόταν «κόκκινο βιτριόλι», αν και το ίδιο όνομα ήταν και ένας τεχνικός όρος του 20ού αιώνα για έναν βαθμό (συγκέντρωση) υδατικού διαλύματος θειικού οξέος.

 

 

Το βιτριόλι ευρύτατα θεωρούνταν η πιο σημαντική αλχημιστική ουσία, ιδιαίτερα για τη χρήση της ως φιλοσοφική λίθο. Πολύ καθαρό βιτριόλι χρησιμοποιούνταν ως ένα μέσο για την αντίδραση με άλλες ουσίες. Αυτό οφειλόταν πολύ στο ότι δεν αντιδρά με το χρυσό, η παραγωγή του οποίου ήταν ο στόχος της αλχημιστικής διεργασίας. Η σημασία του βιτριολιού για την αλχημεία τονίζεται στην αλχημιστική συμβουλή «Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem», που σήμαινε: «Επισκέψου το εσωτερικό της Γης και καθαρίζοντας θα βρεις τη μυστική (φιλοσοφική) λίθο». Το κείμενο αυτό προέρχεται από το Γερμανό αλχημιστή του 15ου αιώνα Βασίλειο Βαλεντίνο (Basilius Valentinus), στο σύγγραμμά του «L’ Azoth des Philosophes».

 

 

Το 17ο αιώνα, ο Γερμανοολλανδός χημικός Γιόχαν Γκλάουμπερ παρασκεύασε θειικό οξύ καίγοντας θείο (S) μαζί με νιτρικό κάλιο, (KNO3), παρουσία ατμού. Καθώς το νιτρικό κάλιο διασπάται από τη θέρμανση, οξειδώνει το θείο προς τριοξείδιο του θείου (SO3), που ενώνεται με το νερό (του ατμού) και παράγει θειικό οξύ.

Το 1736 ο Τζόσουα Γουόρντ ένας φαρμακοποιός από το Λονδίνο χρησιμοποίησε αυτήν τη μέθοδο για να ξεκινήσει την πρώτη μεγάλης κλίμακας παραγωγή θειικού οξέος. Το θειικό οξύ που παράγονταν από αυτήν τη μέθοδο έφτανε σε συγκέντρωση 35-40%.

 

  • Ακούστε Το βιτριόλι του Βασίλη Τσιτσάνη:

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -