Το catisart.gr δημοσιεύει άρθρο της Βάσως Ε. Μώραλη στο οποίο επιχειρηματολογεί με ψυχραιμία, δίχως ακρότητες και εθνικισμούς, για τους λόγους που τάσσεται εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η Βάσω Ε. Μώραλη είναι Δημοσιογράφος, Νομικός – Υποψήφια Ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής.
Το Κίνημα Αλλαγής πήρε εξ αρχής ξεκάθαρη θέση, μέσα κι έξω από τη Βουλή, εναντίον της περιβόητης «Συμφωνίας των Πρεσπών», που με περισσή σπουδή και εν κρυπτώ οικοδόμησε το δίδυμο Ν. Κοτζιά – Αλ. Τσίπρατο 2018 –αψηφώντας όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.
Στο άρθρο αυτό δεν φιλοδοξώ να αναλύσω όλες τις πτυχές αυτού του πολύπλοκου ζητήματος, του «Μακεδονικού», που απασχολεί επί δυο και πλέον αιώνες τα Βαλκάνια και όχι μόνο (τη χώρα μας και τις χώρες που το δημιούργησαν και το συντήρησαν: Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία επί Τίτο, Ρωσία από την εποχή των Τσάρων μέχρι και σήμερα, Γερμανία και ΗΠΑ τώρα τελευταία).
Θα ήθελα να σας αναφέρω, πάντως, πως ασχολούμαι ως δημοσιογράφος με το θέμα αυτό από μικρή ηλικία (για σχεδόν 40 χρόνια τώρα), δημοσιολογώντας, δημοσιεύοντας και καταγγέλλοντας όσα γίνονται εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Καταγόμενη από γηγενή οικογένεια της Μακεδονίας (της πολύπαθης Ανατ. Μακεδονίας –και ειδικότερα από το Παγγαίο, που ήταν η κυρίως έδρα του Μακεδονικού Αγώνα, 1904 – 1908 στην Ανατ. Μακεδονία), ήταν επόμενο να έχω ισχυρές παραστάσεις από τους παππούδες και τους γονείς μου για όσα υπέστησαν από το 1904 έως και το 1945 (ιδίως στις τρεις σκληρές βουλγαρικές κατοχές, Νοέμβριος 1912-13, 1916-18 και 1941 -45) από τους Βουλγάρους –που είχαν βάλει ως επίσημο στόχο τους την προσάρτηση της Μακεδονίας (και ιδίως της Ανατολικής) και της Δυτ. Θράκης στο βουλγαρικό κράτος.
Δυστυχώς, η υπόλοιπη Ελλάδα ελάχιστη ή καθόλου γνώση έχει (καθώς απουσιάζουν εντελώς τα σχετικά κεφάλαια από τα σχολικά βιβλία Ιστορίας) για όσα υπέστησαν ο μακεδονικός και ο θρακικός Ελληνισμός από τους Βουλγάρους μέσα στον 20ό αιώνα (μόλις έως 75 χρόνια νωρίτερα από την εποχή μας). Δεν έχει αναδειχθεί ποτέ στην Ελλάδα πως επιχειρήθηκε από τους Βουλγάρους πραγματική εθνοκάθαρση εις βάρος του μακεδονικού και θρακικού Ελληνισμού, με μαζικά εγκλήματα παρόμοια με όσα υπέστησαν από τους Τούρκους ο Ποντιακός κι ο Μικρασιατικός Ελληνισμός. Μόνο κατά την βουλγαρική κατοχή του 1916-18 (μέσα σε 25 μήνες), η Ανατ. Μακεδονία έχασε το 25% του ελληνικού πληθυσμού της –κατ’ εξοχήν άνδρες στην πιο παραγωγική τους ηλικία: 20 – 50 ετών- από την οργανωμένη εθνοκάθαρση των Βουλγάρων. Μαζικές σφαγές κι εκτελέσεις αποκλειστικά Ελλήνων αμάχων, πυρπολήσεις κι εξαφάνιση ολόκληρων ελληνικών χωριών από τον χάρτη κυριολεκτικά, γενικευμένες λεηλασίες και βιαιοπραγίες εις βάρος μόνο του ελληνικού πληθυσμού (σε μια εποχή όπου η Ανατ. Μακεδονία είχε ακόμα μεγάλους μουσουλμανικούς/τουρκικούς και εβραϊκούς πληθυσμούς). Ακόμα και στην τελευταία βουλγαρική κατοχή (1941-45, όταν η υπόλοιπη Ελλάδα έως τον Στρυμόνα είχε γερμανο-ιταλική κατοχή), η σκληρότητα των Βουλγάρων –που «προσάρτησαν» την Ανατ. Μακεδονία και Θράκη στη Βουλγαρία- υπήρξε φρικτή κατά του Ελληνισμού στην περιοχή αυτή: απαγόρευσαν ακόμα και την δημόσια χρήση της ελληνικής γλώσσας, επιβάλλοντας στον πληθυσμό να μιλήσει μια γλώσσα (την βουλγαρική) που ΑΓΝΟΟΥΣΕ εντελώς! Με ποινή θανάτου!..
Και στις τρεις βουλγαρικές κατοχές που προαναφέρθηκαν ο Ελληνισμός της Ανατ. Μακεδονίας – Δυτ. Θράκης αφέθηκε ουσιαστικά στην τύχη του από το επίσημο ελληνικό κράτος! Ως πρόβατο επί σφαγή…
Οι διορισμένες ελληνικές Αρχές (νομάρχες, δικαστές, δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί κ.α.) απέδρασαν εν κρυπτώ στην ασφάλεια της υπόλοιπης Ελλάδας, αφήνοντας τον τοπικό πληθυσμό στο έλεος των Βουλγάρων! Στην σκληρότερη δε κατοχή απ’ όλες (1916-18) η (μόλις το 1913 απελευθερωθείσα!) Ανατ. Μακεδονία παραδόθηκε επίσημα στους Βουλγάρους και τους Συμμάχους τους Γερμανούς με απόφαση του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ (Αύγ. 1916)!
Όλ’ αυτά αποτελούν μια πτυχή του «Μακεδονικού Ζητήματος» που ο Ελληνισμός της βόρειας Ελλάδας έζησε στο πετσί του κι οι υπόλοιποι Έλληνες δυστυχώς αγνοούν. Όλ’ αυτά αποδεικνύουν πόσο λυσσαλέα οι πανσλαβιστές διεκδικούν με θαυμαστή συνέπεια και συνέχεια έναν από τους ζωτικότερους ελληνικούς χώρους- τον οποίο η Ελλάδα άφησε κατ’ επανάληψιν εντελώς ανυπεράσπιστο στους εχθρούς της!
Το «Μακεδονικό Ζήτημα» ήταν ένα μέρος του ευρύτερου «Ανατολικού Ζητήματος» (με τη σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ αφ’ ενός των Δυτικών Δυνάμεων/Αγγλίας – Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αφ’ ετέρου μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Είναι ένα θέμα που ανακινήθηκε αρχικά προ δυο και πλέον αιώνων από την τσαρική Ρωσία που αναζητούσε διέξοδο στο Αιγαίο Πέλαγος και τη Μεσόγειο, προκειμένου να παρακάμψει τον τουρκικής «ιδιοκτησίας» θαλάσσιο δρόμο μέσω Ευξείνου Πόντου και Βοσπόρου προς τη Μεσόγειο. Με «εργαλείο» την για αιώνες ρωσο-εξαρτώμενη Βουλγαρία, οι Ρώσοι διεκδίκησαν για λογαριασμό των Σλάβων τον νευραλγικό χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι «διεθνιστές» Μπολσεβίκοι Κομμουνιστές, που από πολύ νωρίς –αμέσως μετά την επικράτησή τους στη Ρωσία- εκδήλωσαν την στρατηγική επιλογή τους για δημιουργία «ανεξάρτητης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» μέσα στην …ελληνική επικράτεια! Από το 1923 ήδη. Και με το νεοφυές τότε Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας να υιοθετεί αυτή την στρατηγική και να προωθεί μέσω πρωτοσέλιδων άρθρων στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» τη δημιουργία ανεξάρτητου «Μακεδονικού Κράτους» από το 1924! Την πολιτική αυτή –που κορυφώθηκε στα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου, με πρωταγωνιστές υψηλόβαθμα στελέχη του ΚΚΕ- την απαρνήθηκε επίσημα το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα μόλις το 1956. Την ίδια περίοδο (1946 – 1956 και αργότερα) ο πρώην σύμμαχος ομοϊδεάτης των Ελλήνων κομμουνιστών, αλλά και «ιδεολογικός εχθρός» τους όταν αποστάτησε από τις επιλογές της Μόσχας, Γιουγκοσλάβος (κροατικής καταγωγής) ιδιότυπος κομμουνιστής στρατάρχης Γιόζεπ Τίτο είχε κάνει «σημαία» της πολιτικής του την (σλαβική) «Μακεδονία» και πυροδοτούσε την σχετική ανήθικη προπαγάνδα εναντίον της Ελλάδας. Στην πολιτική αυτή ο Τίτο είχε συνεργάτες του πρωταγωνιστές του ηττημένου στον ελληνικό εμφύλιο «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας»/ΚΚΕ, που είχαν καταφύγει στα Σκόπια και σε σύμπνοια με τους πανσλαβιστές Σλαβο-Βούλγαρους κομμουνιστές έστηναν το «ιδεολόγημα» του «μακεδονισμού» ως ξεχωριστής οντότητας από κάθε τι ελληνικό. Έτσι, η εδαφική επικράτεια που για αρκετούς αιώνες αποκαλείτο «Νότια Σερβία» και στο διάστημα του Μεσοπολέμου (1920 – 1940) «Βαρντάρσκα» (από τον ποταμό Βαρντάρ/ελληνιστί Αξιό) ξαφνικά βαφτίστηκε «Μακεδονία/Δημοκρατία της Μακεδονίας» (1946)!
Υπάρχει, δηλαδή, ένα «οικοδόμημα» στημένο μέσα στους 2-3 τελευταίους αιώνες είτε υπό τσαρικό είτε υπό κομμουνιστικό/διεθνιστικό καθεστώς, που εξυπηρετεί με συνέπεια τα σλαβικά συμφέροντα, εις βάρος της μόνης πραγματικής και ιστορικά βάσιμης κι αδιαπραγμάτευτης άρρηκτης σύνδεσης του Ελληνισμού -και μόνον- με την έννοια και τον όρο «Μακεδονία» και «Μακεδονικός».
Αυτό το «οικοδόμημα», που έως και το 1947 μετά βδελυγμίας (και με κάθε επίσημο τρόπο) απέρριπταν οι Αγγλο-Αμερικανοί, μετά την προσέγγιση Τίτο και Δυτικών Δυνάμεων άρχισε να γίνεται ελκυστικό και σε άλλους –πλην των Σλάβων. Επειδή έτσι (οι Αγγλο-Αμερικάνοι κυρίως) θεωρούσαν πως προωθούνται τα συμφέροντά τους στην περιοχή των Βαλκανίων. Μια μεγάλης έκτασης προπαγάνδα –που διακινείτο κυρίως μέσω της σλαβομακεδονικής Διασποράς στις δυτικές χώρες (ιδίως σε ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία)- ξεκίνησε σε όλον τον κόσμο, με άπλετη χρηματοδότηση είτε από τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο είτε από «άδηλους πόρους» (που τα τελευταία χρόνια φέρουν την υπογραφή του διαβόητου Τζορτζ Σόρος!).
Η Ελλάδα δυστυχώς υποτίμησε το πρόβλημα κι άφησε τους Σκοπιανούς (με πυρήνα τους πρώην Βούλγαρους εθνικιστές της περιοχής των Σκοπίων, που μεταλλάχθηκαν σε σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές) να αλωνίζουν και να διαμορφώνουν ψευδείς εντυπώσεις διεθνώς, διασπείροντας πρωτοφανή ψέμματα! (Είναι γνωστή η ρήση, εξάλλου, όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται!).
Οι Σκοπιανοί διεκδικούσαν λυσσωδώς για αποκλειστική τους χρήση τον όρο «Μακεδονία» και «Μακεδονικός», μην έχοντας καμία ιστορική σύνδεση με την πραγματική προέλευση των όρων αυτών που είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ όπως αποδεικνύει βοώντας η Ιστορία, διεκδικούσαν την ανύπαρκτη ιστορικά «μακεδονική εθνότητα» για λογαριασμό τους, επειλούσαν με προπαγανδιστικό υλικό αλλά κι επίσημα μέσω των σχολικών βιβλίων τους για την …απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον ελληνικό ζυγό (!) κι επένδυσαν στην ιστορία αυτή δυσανάλογα χρήματα και ενέργεια.
Διαμόρφωσαν μέσα σε λίγες δεκαετίες ένα «τοπίο» πλήρους αλλοίωσης της πραγματικότητας και της ιστορικής αλήθειας, που η επίσημη Ελλάδα (αλλά και ο λαός στην πλειονότητά του) συνέχισε να υποτιμά και να παραγνωρίζει.
Κανείς όμως από την επίσημη ελληνική πολιτική σκηνή δεν τόλμησε καν να σκεφθεί ποτέ ότι θα φτάσει στο σημείο να υπογράψει με τους πλαστογράφους της Ιστορίας και τους συνεπείς υπονομευτές της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας «Συμφωνία» που να τους παραχωρεί όσα κατά παράβαση κάθε λογικής και κάθε ιστορικής αλήθειας διεκδικούσαν! Δικαιώνοντας τους ανιστόρητους, ψευδέστατους και ανυπόστατους ισχυρισμούς τους και τις εχθρικές για την Ελλάδα μεσο-μακροπρόθεσμες επιδιώξεις τους!
Αυτό το «κατόρθωσε» η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με την ευγενή «χορηγία» και έμπνευση του υπουργού της επί των Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, υπό τις (πασίδηλες) οδηγίες του ξένου παράγοντα (ΗΠΑ και δευτερευόντως Γερμανία), τα συμφέροντα των οποίων και εξυπηρετεί αυτή την εποχή η περιβόητη «Συμφωνία των Πρεσπών».
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η μόνη που τόλμησε να απεμπολήσει τα εθνικά μας δίκαια στη βόρεια Ελλάδα, ψελλίζοντας ανοησίες (για δήθεν ανάπτυξη της χώρας κ.α.) για να δικαιολογήσει τη λεόντεια υπέρ των Σλάβων/Σκοπιανών Συμφωνία! Και επιπλέον καλλιεργεί συστηματικά τον εθνικό διχασμό, απαξιώνοντας όσους διαφωνούμε κατηγορηματικά με την εθνική προδοσία που διέπραξε και σπιλώνοντάς μας ως «φασίστες» και «ακροδεξιούς».
Η Ιστορία, που δεν καταδέχεται «φτιασίδια» και εξωραϊσμό των τυχοδιωκτισμών, θα δείξει (φοβούμαι πολύ σύντομα) ποια ήταν τα πραγματικά κίνητρα του εξουσιομανούς Τσίπρα και ποιος πραγματικά είναι ο χαμένος της «Συμφωνίας». Πάντως, σίγουρα δεν είναι χαμένοι οι Σλάβοι/Σκοπιανοί, που είδαν μιαν ελληνική κυβέρνηση να ματαιώνει τους αγώνες υπεράσπισης της Μακεδονίας από γενεές γενεών και να «δικαιώνει» τους εχθρούς του Ελληνισμού υιοθετώντας τους ανυπόστατους ισχυρισμούς και την αήθη προπαγάνδα τους…
Βιογραφικό
ΒΑΣΩ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ) ΕΥΑΓ. ΜΩΡΑΛΗ:
Είμαι γέννημα – θρέμμα Μακεδόνισσα και μεγάλωσα στη Νικήσιανη Παγγαίου Καβάλας.
Με γονείς μετανάστες στη Γερμανία, σπούδασα Δημοσιογραφία και Νομικά στην Αθήνα, εργαζόμενη παράλληλα ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και στην ΕΡΤ.
Τον Ιούνιο του 1983 κατέκτησα μια διεθνή πρωτιά, σπάζοντας ένα «ανδρικό οχυρό», ως η πρώτη γυναίκα στον κόσμο που μετέδωσε απευθείας ποδοσφαιρικούς αγώνες (για το Β’ Πρόγραμμα της κρατικής Ελληνικής Ραδιοφωνίας). Υπηρέτησα στην ΕΡΤ επί 30 χρόνια συνολικά ως δημοσιογράφος και στέλεχος Τμημάτων και Εκπομπών, ενώ διεύθυνα και τον Περιφερειακό Σταθμό ΕΡΑ Καβάλας αναμορφώνοντάς τον ριζικά.
Για επαγγελματικούς λόγους ταξίδεψα σε δεκάδες χώρες της Ευρώπης, καλύπτοντας δημοσιογραφικά σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις για την ΕΡΤ.
Μετανάστευσα στην Αυστραλία για συνολικά οκτώ χρόνια, όπου και ολοκλήρωσα τη δημοσιογραφική σταδιοδρομία μου ως Διευθύντρια του Ελληνικού Προγράμματος της κρατικής Ραδιοτηλεόρασης Αυστραλίας SBS (το οποίο επίσης ανανέωσα εκ βάθρων).
Έχω επιμεληθεί ή/και συγγράψει σειρά βιβλίων για την Ομογένεια της Αυστραλίας. Στην Αυστραλία σπούδασα επίσης Διοίκηση Επιχειρήσεων και Διαφήμιση, ενώ παρακολούθησα διεθνούς επιπέδου Σεμινάρια για Διοίκηση Προσωπικού (Management).
Επί δεκαετίες μετέφερα τη φωνή και τον παλμό των εργαζομένων και επαγγελματιών, των ανθρώπων της ελληνικής περιφέρειας, των φιλάθλων και των αθλητών, αλλά και των Αποδήμων Ελλήνων μέσα από τα μικρόφωνα και τις σελίδες των Μέσων Ενημέρωσης -όπου εργάστηκα σε Ελλάδα και Αυστραλία. Από δρόμους και χώρους εργασίας, από αγροτικά μπλόκα ή περιοχές που επλήγησαν από πυρκαγιές και πλημμύρες, από διαδηλώσεις και δημόσιες εκδηλώσεις ή τελετές, από γήπεδα κι από θαλάσσιες αγωνιστικές διαδρομές δίπλα σε κορυφαίους αθλητές μας κι από τόσα άλλα που είχα την ευλογία να καλύψω σε 36 χρόνια ΜΑΧΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΗΣ Δημοσιογραφίας.
Δίδαξα Δημοσιογραφία επί έξι χρόνια στο πρώτο Δημόσιο ΙΕΚ Δημοσιογραφίας (Αθήνα – Χαλάνδρι).
Έχω τιμηθεί από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου (κι από άλλους φορείς) για την “πολύχρονη και σημαντική προσφορά” μου στην Αθλητική Δημοσιογραφία. Είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Αθλητικών Δημοσιογράφων/AIPS, ενώ υπήρξα και μέλος της Ένωσης Αυστραλών Δημοσιογράφων/ΜΕΑΑ.
Παράλληλα με τη δημοσιογραφία, για σειρά ετών άσκησα και τη Δικηγορία ως μέλος των Δικηγορικών Συλλόγων Αθηνών και Καβάλας.
Με την πολιτική ασχολούμαι ενεργά από τη μαθητική και φοιτητική μου ηλικία (από τις τάξεις της ΠΑΣΠ), ενώ υπήρξα και δραστήριο μέλος του φεμινιστικού κινήματος τη δεκαετία του ’80 (ως μέλος της ΕΓΕ). Είμαι ενεργό μέλος εθελοντικών ομάδων στον γενέθλιο τόπο μου –όπου κατοικώ μόνιμα τα τελευταία 18 χρόνια. Στα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά μου εντάσσονται τα εθνικά μας θέματα (με έμφαση στο «Μακεδονικό Ζήτημα», για το οποίο ξεκίνησα να γράφω συστηματικά από τα 22 μου χρόνια, στα 1983, όταν κανείς στην Ελλάδα δεν έδινε την παραμικρή σημασία σ’ αυτό που …ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια) και η μελέτη της τοπικής και γενικής Ιστορίας, καθώς και οι συνθήκες που διαμορφώνονται στη σύγχρονη Ευρώπη υπό το βάρος του μεταναστευτικού ζητήματος.
Μιλώ Αγγλικά.
Είμαι παντρεμένη με τον επίσης δημοσιογράφο (ηπειρωτικής καταγωγής) Κώστα Γιωτάκη.
