Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Επί χρόνια τον συναντούσα στην εφημερίδα που εργαζόμασταν και οι δύο, στο «Έθνος». Επί χρόνια τον συναντούσα επίσης σε θεατρικές παραστάσεις και κάθε είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις που και οι δύο παρακολουθούσαμε.
Προοδευτικός, πληθωρικός και σεμνός ταυτόχρονα, ανοιχτόμυαλος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, ο Βασίλης Μπουζιώτης διέθετε γενναιοδωρία και πνευματική ευρύτητα, ήταν άνθρωπος της γνώμης και άνθρωπος της δικαιοσύνης. Ως δημοσιογράφος σεβόταν απεριόριστα τον αγώνα της δημιουργίας και την αγωνία της τέχνης. Αγαπούσε και εκτιμούσε βαθιά τους καλλιτέχνες.
Ένιωθε το μόχθο τους και έπασχε μαζί τους. Ο γλυκός αυτός άνθρωπος δεν είναι πια μαζί μας. Έχω την αίσθηση όμως ότι συνεχίζω να τον αντικρίζω κάθε φορά που βλέπω έναν χαρισματικό καλλιτέχνη να εμφανίζεται επί σκηνής. Και κάθε φορά που γράφω για μια πρεμιέρα ή για κάποιον ηθοποιό που μας εντυπωσίασε.
Και ναι τότε βλέπω τον Βασίλη να χαμογελά αχνά και τρυφερά, κουνώντας το κεφάλι σ’ ένα νεύμα ταπεινό και τρυφερό, επικροτώντας. Και με βλέπω να τον χαιρετάω όπως τότε που ζούσε.
***
Ο Βασίλης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Αυγούστου του 1967 και έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 9 Αυγούστου 2021, μια μέρα πριν τα γενέθλιά του.
Από τότε σαν να μην έχει περάσει ένα 24ωρο. Σαν να έχει περάσει ένας αιώνας. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Σαν να μην είναι τίποτα ίδιο.
Μέσα από την «κρυφή ατζέντα» του, φανέρωνε την αγάπη του για τους καλλιτέχνες
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην πέρασε ένας χρόνος, τον νιώθουμε γύρω μας παντού. Βασίλη αξιαγάπητε δεν σε ξεχνάμε…
