Γράφει η Μαρία Γεωργαντά
Σε κάθε στάση του μετρό αλλάζω βαγόνι… βγαίνω γρήγορα από εκεί που βρίσκομαι, και τρέχω στο επόμενο… σε κάθε στάση, άλλο βαγόνι… σε κάθε στάση, η ίδια αγωνία και η ίδια λαχτάρα, αν θα προλάβω… το καινούργιο… να προλάβω το καινούργιο. Mόνο που σήμερα το έκανα πιο έντονα… σήμερα άλλαζα βαγόνια με μανία… μετά τη συνάντησή μας, όχι πριν… ποτέ πριν… πάντα μετά.
Το ήξερες, το είχες προσέξει, πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος; Τόσα πρόσωπα, τόσα σώματα, τόσα μάτια διαφορετικά… κάθε βαγόνι και μια πολιτεία… μια πολιτεία γεμάτη προορισμούς, που δεν έχεις ξαναδεί… βλέμμα και προορισμός. Nαι, ένας άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος… με δική του βιογραφία, με δικές του μνήμες, με δικές του εικόνες, με δικούς του χάρτες. Aν προσέξεις τον καθένα ξεχωριστά, μπορείς να ταξιδέψεις μαζί του… και ας μη σε κοιτάει, φτάνει να τον κοιτάς εσύ… και όταν βαρεθείς, μπορείς να αλλάξεις βαγόνι… με μια ανάσα βαθιά μπαίνεις στον επόμενο «μικρόκοσμο»… αρκεί να θες… θες; Εγώ δεν θέλω πάντα, μη με περιμένεις… μόνο σήμερα με έπιασε αυτή η μανία… μόνο σήμερα, έτρεχα σε κάθε βαγόνι, για να δω άλλες φιγούρες και να φτιάξω με την καθεμία τη δική σου μορφή… να ενώνω στοιχεία, να βρίσκω κομμάτια σου στον καθένα, ώσπου να σε συμπληρώσω… σαν παζλ… μόνο σήμερα σχημάτιζα από φράσεις και γέλια άλλων στιγμές δικές σου… μόνο σήμερα έτεινα το χέρι μου σε κάθε άγνωστο -Εσύ- για να μην πέσει στο κενό, να μην παραπατήσει… μόνο σήμερα, που συναντηθήκαμε, και σε αδίκησα… που το βλέμμα σου μου έδειχνε σε ποιο κεφάλαιο της ζωής σου χωράω… που η αγκαλιά σου έκανε όλα τα ερωτηματικά μου μπαστούνια για χορό σαν να μην υπήρξαν ποτέ απορίες… που ήσουν εκεί… που ήμουν εκεί, θυμάσαι; Που πάλι δεν προσέξαμε το κενό και σκοντάψαμε, θυμάσαι; Κάνουν έντονες αναταράξεις οι άμυνες. Κερδίσαμε τουλάχιστον φθαρμένα γόνατα και φθαρμένους αγκώνες.
Δεν σε αναζητώ πάντα… Όταν θέλω να είμαι αψεγάδιαστη, μένω μόνη μου. Μόνο σήμερα άλλαζα βαγόνια μανιωδώς, μήπως σε ξαναβρώ ολόκληρο… μόνο σήμερα… και κάθε «σήμερα» που σε συναντώ.
