13.1 C
Athens
Τρίτη 19 Μαρτίου 2024

Τσιμάρας Τζανάτος: Ο «Άγνωστος» που χάραζε ποιήματα στην ψυχή μας…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου 

«Όταν πεθάνω, θα γίνω περιπολικό. / Να φωτίζω το σκοτάδι που θα αφήσω πίσω μου. / Να φοβίζω το σκοτάδι που θα πάω να συναντήσω».
«Αγνώστου»

*

Όταν η ζωή μετατρέπεται σε βάρος, ο θάνατος γίνεται το καλύτερο καταφύγιο για τους ανθρώπους. Δεν ξέρω γιατί η ζωή αποφάσισε να γίνει βάρος σε έναν πρίγκιπα σαν τον Τσιμάρα και ο θάνατος καταφύγιό του.

Αυτό που ξέρω είναι πως αυτός ο απίστευτος θάνατος έκανε τη γη να τραντάξει κάτω από τα πόδια μας.

Aυτό που ξέρω είναι πως ο Τσιμάρας θα συναντά παντού και πάντα το φως.

Αυτό που ξέρω επίσης είναι πως πάντα θα τον βλέπω να διασχίζει αγέρωχα τους δρόμους της Νάπολης, φορώντας ένα αφόρητα κομψό κοστούμι κι ένα καλοκαιρινό πουκάμισο που του πηγαίνει τόσο πολύ, να χαρίζει ποιήματα στους διαβάτες πηγαίνοντας προς το Cortile d’Onore di Palazzo Reale υπογράφοντας «τού Αγνώστου». Ορατός και πλήρης, ευχάριστος και γλυκομίλητος, χαμογελαστός και ευαίσθητος, όπως πάντα.

Ένας άνδρας από εκείνους που σέβονται το λόγο τους, έγραφα γι’ αυτόν, παίρνοντάς του συνέντευξη το 2015, τότε που με είχε καταπλήξει στις «Άγριες Νότες». Από εκείνους τους -σπάνιους πια- ανθρώπους που έχουν κώδικα τιμής.

«Ο Τσιμάρας Τζανάτος διαχειρίζεται με εμβρίθεια και διακριτικότητα τις πληροφορίες του κόσμου μας. Ως ενδιάμεσος. Τις καταγράφει και τις αποκαλύπτει.

Ζωές, μνήμες, καταστροφές, γεγονότα, μικρόκοσμοι».

Εμφανίστηκε στα γράμματά μας το 2004 με τον θεατρικό μονόλογο «Έξοδος», δείχνοντας με μια διεισδυτική και αναλυτική ματιά την απόγνωση της μοναξιάς μας, το έλλειμμα επικοινωνίας μας, την απομόνωσή μας. Αυτή τη στιγμή κρατώ στα χέρια μου το αριστούργημά του: Τη «Δεσποινίδα Δυστυχία», το μεθοδικό απόσπασμα της ιστορίας ενός κατακλυσμού. Με τις δίνες του, τις αρχιτεκτονικές του και τις προφητείες του. Με τον τρόμο των μυθολογιών και τον ψίθυρο των μυστικών του. Με τις φήμες των γλωσσών του. Με ωκεανούς ερώτων.

Τα βιβλία του Τσιμάρα Τζανάτου θαρρείς πως αποτελούν έργο μιας μυστικής εταιρείας φιλοσόφων, βιολόγων, μηχανικών, μεταφυσικών, ποιητών, ζωγράφων, ηθοποιών και γεωμετρών.

Υποτάσσει τις επινοήσεις του σε ένα αυστηρό, συστηματικό, λιτό και αποστασιοποιημένο σχέδιο.

Αρχισυντάκτες, δημοσιογράφοι, πελάγη ειδησεογραφίας, πολύτιμα μέταλλα, στοιχεία, εμπειρίες, έντομα, πουλιά, ψάρια, ζώα των δασών και της αστικής πανίδας παρελαύνουν από τις αλληγορικές και λογοτεχνικές διαμάχες του.

«-Κ-» (2013), «Πόσα ζώα χωράει ένας άνθρωπος;!» (2012), «Δεσποινίς Δυστυχία-Το αφήγημα» (2011), «Εκκρεμότητα» (2010), «Μαζί Ποτέ» (2009), «Έξοδος/Ονείρου Οδύσσεια» (2004).

Μια ικανότατη παραγωγή μέσα σε δύο ή δυόμισι δεκαετίες. Κι όλα αυτά καταστρωμένα με ειρμό, δίχως καμία προφανή διάθεση διδακτισμού ή παρωδίας. Ποιητικά αντικείμενα, αποφθέγματα, παράδοξα γλωσσικά παράγωγα.

Μπορούμε να μιλήσουμε με ενθουσιασμό για την κλασική παιδεία του συγγραφέα και τις ψυχολογικές διεργασίες στη γραφή του. Για τη συνάφεια των ιδεών και τους αναρίθμητους συλλογισμούς. Για τις ανατροπές της πλοκής των έργων του, τους στροβιλισμούς και τα δαιδαλώδη περάσματα. Για την αντίληψη ενός σύννεφου στον ορίζοντα, μιας αχνής ρόδινης ανταύγειας που βλέπουμε όταν έχουμε τα μάτια κλειστά, της αίσθησης που μας κατακλύζει όταν αφηνόμαστε να μας παρασύρει το υδάτινο ρεύμα αλλά και το όνειρο.

Θυμάμαι τον Τσιμάρα σε ένα από τα αγαπημένα θεατρικά μας στέκια, το «Αγγέλων Βήμα».

Ήταν ένας καλλιτέχνης που σε κατακτούσε αμέσως, με το χαμόγελό του, τη φιλικότητα που τον διέκρινε, την αβρότητα, την αμεσότητα, τη θερμότητα της προσωπικότητάς του.

Από τότε επιδίωκα να συναντώ συχνά αυτό τον ευφυέστατο, αυθόρμητο και καλλιεργημένο άνθρωπο με τους κοφτερούς ορίζοντες και την παλλόμενη καρδιά. Πάντα με ολοκάθαρη χαρά και τη βεβαιότητα του ευγενούς εκατέρωθεν ενδιαφέροντος.

Όμως Τσιμάρα μου, δεν θέλω να μιλώ για σένα σε παρελθοντικούς χρόνους. Δεν σου πηγαίνει. Γιατί Τσιμάρα μου, εσύ θα είσαι πάντα εδώ. Ένα ποίημα χαραγμένο στη μνήμη μας. Με υπογραφή «Αγνώστου»…

•O Τσιμάρας Τζανάτος εργάστηκε αρχικά ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Από τα μέσα του 1990 αποσύρθηκε για να επιστρέψει στη σκηνή το 2012. Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε το 2004 με το κείμενο «Εξοδος» στο έργο «Ονείρου Οδύσσεια». Το τελευταίο του έργο «H δεσποινίς Δυστυχία» παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2014 και απέσπασε το βραβείο «Κάρολος Κουν».

***

Αποχαιρετούμε τον Τσιμάρα Τζανάτο τη Δευτέρα 22 Αυγούστου

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -