Αποκλειστικές φωτογραφίες για το catisart.gr: Σοφία Παπαδάτου
Επιμέλεια κειμένου: Ειρήνη Αϊβαλιώτου
Απόψε, την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλες
και στα καντούνια περπατώ, για τσ’ όμορφες κοπέλες
Έχετε σκεφτεί διακοπές σε πόλη; Πιθανόν όχι! Υπάρχει όμως μια πόλη ξακουστή που διαθέτει θάλασσα, αξιοθέατα και φύση, σπουδαία αγορά, μεγάλη ιστορία κι είναι ιδανική για διασκέδαση αλλά και για χαλάρωση. Η πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς, το όμορφο Αργοστόλι, με πληθυσμό κοντά στους 10.000 κατοίκους, αξίζει την προσοχή μας! Αφήστε που Κεφαλονίτης σημαίνει άνθρωπος φιλόξενος, φιλότιμος, άξιος, ευφυής και ζεστός και μαζί του περνάς μια χαρά.
Η θεσπέσια αυτή πόλη περιβάλλεται από χαμηλούς και πλούσιους σε βλάστηση λόφους και βρίσκεται στη μέση του κόλπου που αποτελεί φυσικό λιμάνι -ένα από τα πιο ασφαλή αραξοβόλια της Μεσογείου. Στην άκρη του κόλπου, δίπλα στο Αργοστόλι, βρίσκεται η Λιμνοθάλασσα του Κούταβου, με την οργιώδη βλάστηση και το δάσος με τους πανύψηλους ευκαλύπτους. Όταν επισκεφτείτε την Κεφαλονιά και το Αργοστόλι μην παραλείψετε να θαυμάσετε και την ιστορική γέφυρα του Αργοστολίου, γνωστή ως Γέφυρα Δεβοσέτου. Είναι η μεγαλύτερη λίθινη γέφυρα επί θαλάσσης. Στη μέση της κοσμείται με τετράπλευρο οβελίσκο, μια τετράγλωσση επιγραφή, αναμνηστική της κατασκευής της γέφυρας. Ακόμα και σήμερα διατηρεί τη μεγαλοπρέπειά της και παραμένει το ορατό σύνορο μεταξύ της θάλασσας και της λιμνοθάλασσας του Κουτάβου.
Στα περισσότερα νησιά, οι παραλιακοί δρόμοι είναι αυτοί που συγκεντρώνουν την κοσμικότητα και την ενέργεια της οικονομικής δράσης. Στο Αργοστόλι τα πιο σημαντικά πράγματα βρίσκονται στο περίφημο Λιθόστρωτο (ή Λιθόστρατο). Αυτό το εσωτερικό πλακόστρωτο, το στρωμένο με πέτρινους πελεκητούς κυβόλιθους από τη Φάλαρη, έγινε αρχικά σε δύο διαδοχικά έργα επί δημαρχίας Παναγή Βινιεράτου (1870-1874) και Βικέντιου Καρύδη (1874-1881).
Πανώρια οικήματα στόλιζαν τότε τα χίλια μέτρα του Λιθόστρωτου, πριν από την Καμπάνα και μέχρι εκεί που διασταυρωνόταν με την οδό Θεάτρου. Το αρχοντικό των Μεταξάδων, οι οικίες του Πινιατώρου, του Μαρκάτου, το τριώροφο Δεστούνη, τα αρχοντικά του Τρίτση, του Βανδώρου, του Ευαγγελάτου. Πιο παλιά δε υπήρχε και το αναγνωστήριο «Κοραής». Αλλά και ο πύργος τση Καμπάνας, η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη των Μεταξάδων, η παλιά μητρόπολη του Σωτήρα, η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα με το καταπληκτικό καμπαναριό της, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου των Λατίνων. Σε αυτόν τον δρόμο υπήρξε η πρώτη πλατεία και το πρώτο θέατρο της πόλης.
Όσο κι αν σκοντάφτεις σε κάθε τετραγωνικό του στην Ιστορία, ωστόσο έχεις να πεις πολλά και για τα καταστήματά του και τις επιχειρήσεις του. Εμπορικά κάθε είδους, παπουτσάδικα, ραφεία, πιλοποιεία, αρωματοπωλεία, κομμωτήρια, φωτογραφεία, τυπογραφεία, ζαχαροπλαστεία, όπως του Καππάτου κοντά στην πλατεία του Αϊ Σπυρίδωνα που σέρβιρε αχνιστές λουκουμάδες με μέλι και κανέλα. Ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην Αθήνα αλλά και στην Ευρώπη, μπορούσες να το βρεις στο Λιθόστρωτο. Ακριβές πορσελάνες, σερβίτσια «Τζόνσον», κασμήρια, καπέλα «Μπορσαλίνο», φίνα κρύσταλλα Βοημίας, ρολόγια ελβετικά πανάκριβα, κοσμήματα μεγάλης τέχνης, αρώματα από το Παρίσι, πένες και σύνεργα γραφής, ακριβά πούρα και καπνό. Οδός Κράνης, Μπουλεβάρη, Πρίγκιπος Πεδεμοντίου, οδός Διαδόχου Κωνσταντίνου. Άλλαξε πολλά ονόματα, όμως στο πέρασμα του χρόνου κάτι δεν άλλαξε… Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Πάντα ζωηρή και φασαριόζα. Την ημέρα αυτή πλημμύριζε από αγοραστές. Μόλις έπεφτε το πρώτο σκοτάδι, τότε άρχιζε η γιορτή. Μαζεύονταν όλοι εκεί -Κεφαλονίτες κι επισκέπτες- για να ξεπροβοδίσουν, να αποκόψουν τον παλιό το χρόνο και να υποδεχθούν πανηγυρικά τον νέο. «Καλή αποκοπή», εύχονταν με δυνατή φωνή ο ένας στον άλλον. Όπως πληροφορούμαστε μάλιστα από την εφημερίδα «Ζιζάνιον» στις αρχές του 1900, υπήρχε και το έθιμο του κομφετί.
Επίσης ο σπουδαίος δημοσιογράφος – συγγραφέας Γιάννης Βούλτεψης (ο μπαρμπα-Γιάννης για μας τους νεότερους συναδέλφους που θυμόμαστε το σφρίγος και το πνεύμα του), μας έχει αφήσει ένα σχετικό κείμενο για να θυμόμαστε:
«Ήταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1940, στο Αργοστόλι. Στην Ευρώπη, ο πόλεμος είχε αρχίσει. Αλλά στο στενόμακρο δρόμο του Αργοστολιού, που ονομαζόταν Λιθόστρωτο, εμείς είχαμε τον τελευταίο “πόλεμο των αρωμάτων”.
Ήταν ένα παλιό, αργοστολιώτικο έθιμο της νεολαίας. Εκεί στο Λιθόστρωτο, όπου γινόταν το φλερτ στην πολύωρη “βόλτα”, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι παρέες των αγοριών και των κοριτσιών ήταν “οπλισμένες” με μικρούς μεταλλικούς ψεκαστήρες, σαν ρολόγια της τσέπης, γεμάτους κολώνια. Και αντάλλασσαν, τα αγόρια και τα κορίτσια, τα αρωματικά “πυρά” τους, σκοπεύοντας ίσα στα μάτια. Και τα μάτια έτσουζαν, τα νεανικά γέλια αντηχούσαν μέσα στο βουερό, φωτισμένο δρόμο, τα μάγουλα φλογίζονταν και οι νεανικές καρδιές χτυπούσαν στο ρυθμό μιας ευτυχισμένης ζωής, που για μια βραδιά έσβηνε τις έγνοιες μιας δύσκολης και ανήσυχης εποχής. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στο Λιθόστρωτο, κυρίαρχος ήταν ο αρωματοβόλος Έρωτας».
Νοσταλγία λοιπόν, για εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά άφησαν έντονη τη σφραγίδα τους, με κόσμο χαρούμενο και στα γύρω καντούνια, με τις φωνές των κανταδόρων που τραγουδούσαν με τις μελωδικές φωνές τους:
«Εσφάξαμε τον κόκορα, εσφάξαμε την κότα
Δώστε κι εμάς τον κόπο μας να πάμε σε άλλη πόρτα».
Στο βιβλίο του Γιάννη Βούλτεψη “Συναγωνιστής Ακέλας” στο κεφάλαιο με τίτλο «Ο Πόλεμος των Αρωμάτων» διαβάζουμε ακόμη:
«… Και ανάμεσα στα γέλια και τις μικρές φωνές των κοριτσιών με τα κατακόκκινα μάτια, ακούγονταν από παντού οι τραγουδιστές που έψαλλαν τα κάλαντα: «Σ’ αυτό στο σπίτι πούρθαμε πέτρα να μη ραΐσει, κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει».
Εκείνη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ακουγόταν κάθε τόσο και η ιδιόμορφη φωνή του ‘Ροζαλία’, που μοίραζε τα εβδομαδιαία προγράμματα του κινηματογράφου: «Πόλεμοοος! Πόλεμοοος!».
Κανείς δεν πρόσεχε εκείνη την παράξενη φωνή, που ακουγόταν παράταιρα, σαν φωνή κουκουβάγιας, μέσα στο τραγούδι της χαράς. Αλλά ο πραγματικός Πόλεμος ήρθε. Και έλαβε τέλος ο «πόλεμος των αρωμάτων». Πόσες καταστροφές από τότε! Πόσα σπίτια ράισαν και πόσοι «νοικοκύρηδες» δεν ξαναγύρισαν στα σπίτια τους…».
Το “Λιθόστρωτο” σήμερα είναι ένας θαυμάσιος μαρμαροστρωμένος πεζόδρομος στην καρδιά της πόλης, εκεί όπου χτυπάει ο σφυγμός της σύγχρονης αγοράς. Θα κάνετε τα ψώνια σας και ενδιάμεσα θα απολαύσετε τον καφέ ή το ποτό σας, σε ένα από τα πολλά καλαίσθητα καφέ που υπάρχουν.
Αφιερώστε χρόνο για έναν περίπατο γεμάτο εκπλήξεις στη διάσημη Λεωφόρο Ριζοσπαστών, κατά μήκος της οποίας δεσπόζουν φοίνικες, γι’ αυτό είναι γνωστή και ως “φοινικόδρομος”. Ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της πόλης που θα αντικρίσετε είναι το θέατρο Αργοστολίου «Ο Κέφαλος». Η Κοργιαλένειος Βιβλιοθήκη, που αποτελεί την τρίτη πλουσιότερη βιβλιοθήκη σε ολόκληρη την Ελλάδα, φιλοξενώντας περισσότερους από 59.000 τόμους, στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτήριο κοντά στο Θέατρο.
Ο κήπος του Νάπιερ είναι ένα γραφικό, κατάφυτο από μία μεγάλη ποικιλία σπάνιων δέντρων πάρκο, περιτριγυρισμένο από μάντρες παραδοσιακού κεφαλονίτικου ρυθμού, και αποτελεί έναν τόπο γαλήνης και αναψυχής.
***
Εφίλησα μελαχρινή Αυγούστου πρώτη μέρα,
το στόμα μου μοσχοβολά τριάντα μία ημέρα.
***
Το Αργοστόλι αποτελεί το κέντρο δραστηριοτήτων του νησιού από το 1757, οπότε υπήρξε σημαντική μετακίνηση πληθυσμού από την παλαιά πρωτεύουσα, τον Άγιο Γεώργιο, με σκοπό την εκμετάλλευση των εμπορικών δυνατοτήτων του κόλπου της περιοχής. Κατά την απογραφή του 2011 είχε 9.748 κατοίκους.
Είναι επίσης πρωτεύουσα της επαρχίας Κραναίας που περιλαμβάνει το νότιο και νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού. Ακόμη είναι η μεγαλύτερη πόλη του νησιού και συνδέεται με ferry με το Ληξούρι που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κεφαλονιάς.
Από το 1600 περίπου φαίνεται πως άρχισε να οικίζεται η περιοχή κοντά στον Κούταβο και ιδιαίτερα από την πλευρά που σήμερα είναι η περιοχή της Γέφυρας και η Σισιώτισσα. Η λύση για μια νέα πόλη που να έχει όσο το δυνατόν καλύτερες προδιαγραφές με πρώτη αυτή του ασφαλή λιμένα θα προκύψει αργότερα, όταν το 1757 θα αποφασιστεί να μεταφερθεί η πρωτεύουσα από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου εκεί κοντά στον Κούταβο, όπου υπήρχε ένας οικισμός αποτελούμενος επί το πλείστον από αλιείς, ένα επίνειο του Κάστρου που ονομαζόταν Tener della Scala di Cefalonia. Παλαιότερα το λιμάνι του νησιού υπήρχε εκεί στον Κούταβο, το Porto de la Zephalonia ή Porto de l’ Arsenal, στον μυχό. Από το 1757 και μετά το Αργοστόλι άρχισε να μεγαλώνει σταδιακά. Όταν τα Επτάνησα πέρασαν στους Άγγλους, περίπου το 1810, η Κεφαλονιά όπως και τα άλλα Επτάνησα είχε το δικό της Άγγλο κυβερνήτη. Ένας από αυτούς ήταν ο De Bosset, ο οποίος έκανε πολλά έργα στο Αργοστόλι και ήταν ο δημιουργός της γέφυρας του Αργοστολίου. Η γέφυρα αυτή, μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου, συνέδεε το Αργοστόλι με την απέναντι πλευρά του κόλπου του Αργοστολίου. Η παλαιά πόλη του Αργοστολίου ήταν γραφικότατη αφού απαριθμούσε πολλά μεγάλα κτήρια με ιταλικές επιρροές στην αρχιτεκτονική τους. Η προσεισμική πόλη χαρακτηριζόταν από πολλά επιβλητικά αρχοντικά και μέγαρα, με αναγεννησιακά, ροκοκό και μπαρόκ στοιχεία. Με ιδιαίτερες πολιτιστικές ανησυχίες και βέβαια επαφές με τη Δυτική Ευρώπη, καθώς το Αργοστόλι όπως και όλη η Κεφαλονιά ήταν στα χέρια δυτικών κατακτητών τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα έως και την Ένωση με την Ελλάδα, το 1864. Το Αργοστόλι, επίσης ήταν η δεύτερη πόλη στην Ελλάδα που ηλεκτροφωτίστηκε.
Ένα από τα «μυστήρια» του Αργοστολίου είναι οι Καταβόθρες, ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο. Από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα στο νησί, αφού το νερό εξαφανίζεται από τις ρωγμές κοντά στην ακτή. Για χρόνια οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο και δεν ήξεραν πού πήγαινε το νερό. Τελικά, έκαναν ένα πείραμα χρησιμοποιώντας μια χρωματιστή χημική ουσία την οποία έβαλαν στο νερό από τις Καταβόθρες. Ανακάλυψαν ότι το νερό διέσχισε υπογείως ολόκληρο το νότιο τμήμα του νησιού, σχηματίζοντας τρύπες στα ασβεστολιθικά πετρώματα του εδάφους, και κατέληγε στο σπήλαιο της Μελισσάνης.
Το κάστρο χτίστηκε τον 13ο αιώνα με σκοπό να προστατεύσει την τότε πρωτεύουσα η οποία βρισκόταν εκεί. Επειδή στόχος του ήταν να εμποδίζει πιθανές επιθέσεις, η θέα από το σημείο που βρίσκεται κυριολεκτικά κόβει την ανάσα! Είναι καλά συντηρημένο με πολεμίστρες, παρατηρητήρια, πύργους και τμήματα των τειχών να στέκουν ακόμα όρθια. Ήταν σημείο ταφής των Κεφαλλήνιων ευγενών και, σύμφωνα με ένα θρύλο, συνδέεται με το Αργοστόλι με υπόγεια σήραγγα.
Στην πόλη του Αργοστολίου εκτυλίχθηκαν μερικές από τις σημαντικότερες ιστορικές στιγμές ολόκληρου του νησιού, όπως η καύση της «Χρυσής Βίβλου», του Libro d’ Oro, στην πλατεία Καμπάνας, που έθεσε τέλος στις διακρίσεις μεταξύ ευγενών και λαού. Η πέτρινη Γέφυρα Δεβοσέτου της πόλης ήταν το θέατρο μιας από τις πιο σημαντικές μάχες μεταξύ των επαναστατημένων Κεφαλονιτών και της Αγγλικής Φρουράς, το 1849.
Μια βόλτα στο Αργοστόλι και δεν θα χορταίνετε να θαυμάζετε… Οι μόστρες του κάποτε ήταν ζηλευτές, με πλούσια εκθέματα εισαγόμενα από την Ευρώπη και έξυπνα παιχνίδια στην αλησμόνητη μόστρα του Τσαμιναράκη. Έβρισκε κανείς εμπορεύματα κάθε λογής, ενώ οι μυρωδιές από παστέλια, τηγανίτες και στραγάλια κέντριζαν μικρούς και μεγάλους. Και σήμερα όμως η αγορά είναι πολύ ζωντανή. Τα περισσότερα καταστήματα στην Κεφαλονιά βρίσκονται στο Αργοστόλι. Θα τα βρείτε συγκεντρωμένα γύρω από το Λιθόστρωτο, αλλά και σε άλλα μικρότερα κάθετα στενά της πόλης. Στα καταστήματα του Αργοστολίου μπορείτε να βρείτε τα πάντα.
Η Πλατεία της Καμπάνας
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι κτίστηκε την κυριαρχική εποχή της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας των Ενετών στα Ιόνια Νησιά (1500-1797) και βρίσκεται προς το τέλος του Λιθοστρώτου, που τότε ονομαζόταν οδός Κρανίων. Οι Ενετοί ήθελαν να λέγεται πλατεία του Αγίου Μάρκου, αλλά επικράτησε ως “Πλατεία τση Καμπάνας” επειδή εκεί υπάρχει μέχρι και σήμερα ένα κτίσμα ψηλότερο από όλα τα γύρω κτήρια που στην κορυφή του έχει ένα ρολόι και μια σιδερένια κατασκευή από την οποία κρεμόταν μια καμπάνα. Η Πλατεία Καμπάνας και ο Πύργος του Ρολογιού αποτελούν προστατευόμενα μνημεία υπό την αρμοδιότητα της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Ιονίων Νήσων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Η καμπάνα του ρολογιού χτυπούσε τις ώρες και τα ημίωρα και καθόριζε την αρχή και τη λήξη κάθε δραστηριότητας στην πόλη την εποχή που λίγοι πολίτες είχαν δικό τους ρολόι. Η καμπάνα ανάγγειλε και τα μεγάλα χαρμόσυνα γεγονότα (π.χ. εθνικές και εκλογικές νίκες), ενώ μαρτυρείται πως κάποιες φορές έσπασε από τον ενθουσιασμό αυτών που τη σήμαιναν καθώς γινόταν ταυτόχρονα το μηχανικό και το ανθρώπινο χτύπημα της καμπάνας. Η κεντρική πύλη του πύργου του ρολογιού μέχρι το 1900-1910 ήταν τοξοειδής με εντοιχισμένο ανάγλυφο που αναπαριστούσε δύο χέρια σε χειραψία: επρόκειτο για το μεσαιωνικό έμβλημα της Κεφαλονιάς, που κοσμούσε όλα τα δημόσια κτήρια της εποχής. Καθόλη τη διάρκεια της Αγγλοκρατίας, ειδικός κορδιστής ωρολογίου ήταν υπεύθυνος για την καλή λειτουργία του.
Το ρολόι διατηρείται για πολλά χρόνια σε καλή κατάσταση, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920 οπότε και έμεινε χωρίς φροντίδα με αποτέλεσμα να απορυθμιστεί. Στις 12 Αυγούστου του 1953 σημειώθηκε ο καταστροφικός σεισμός των 7,2 Ρίχτερ και ο πύργος του ρολογιού κατέρρευσε. Όταν ανασύρθηκαν τα ερείπια η καμπάνα βρέθηκε θαμμένη αλλά ακέραιη. Ο Πύργος ανοικοδομήθηκε μέσω εράνου με πρωτοβουλία της Κεφαλονίτισσας Μαριγούλας Αλιβιζάτου, η καμπάνα ξανατοποθετήθηκε στη θέση της και το 1985 το ρολόι λειτούργησε για πρώτη φορά μετά τη σεισμική καταστροφή.
***
Στις τοπικές εφημερίδες παλαιότερα γίνονταν και εορταστικές διαφημίσεις. Παραθέτουμε μερικές:
«Τα ρούχα σας τα γιορτινά τα ομορφοκομμένα
τα στερεά, τα νουβωτέ τα τεχνικά ραμμένα,
στου Ματαράγκα μοναχά πηγαίνετε να βρήτε
γιατί τεχνίτης άριστος εκείνος θεωρείται.»
«Συλλογή καρτών αρίστη επίτηδες διά τας εορτάς μόνον ο Νικολάτος»
«Το εργοστάσιον των εγχωρίων μεταξωτών (οδός Λάσης έναντι κήπου Νάπιερ) εξαιρετικώς δια τας εορτάς εκπίπτει τας τιμάς, από σήμερον μέχρι 12 Ιανουαρίου»
«Όποιος από τ’ αφεντικά
θέλει με δώρα πρακτικά
να ντύση τον παρά του,
ας μπαίνει μεσ’ στο μαγαζί
του Σπύρου του Μαράτου.»
«Τώρα πώρχονται γιορτάδες,
κάθε πλούσιος και φτωχός,
ξέρει πως αν θέλη ράφτη,
ένας είναι μοναχός.
Ένας ειν’ ο Ματαράγκας»
***
Επιπλέον σημειώνουμε και μερικές χαρακτηριστικές κεφαλονίτικες φράσεις:
– «Όντες εσώσαμε στο χωριό» = όταν φτάσαμε στο χωριό, (Β./Γλ. Κ. – χφ Β, λ. σώνω).
– «Του χωριάτη το σκοινί μονό δε σώνει [= δε φτάνει, δεν αρκεί]· διπλό σώνει κι αβατζέρνει [= περισσεύει]», (Λ. 1298).
– «Τον έκαμε να τρέχη και να μη σώνη [= να μη φθάνη εις τόπον τινά διά να σωθή]», (Β./Γλ. Κ. – χφ Γ, λ. σώνω).
– «Σώνεις στο Δήμαρχο;» = ημπορείς να μεσιτεύσης εις τον Δήμαρχον περί τινος υποθέσεως και να φέρης αποτέλεσμα ευχάριστον; (Β./Γλ. Κ. – χφ Β, λ. σώνω).
– «Του το ’σωσε» = του το είπε, του το πρόφτασε, το διέδωσε, του το «κάρφωσε».
– «Στου χάρου τσι λαβωματιές βότανα δε χωρούνε· ούτε γιατροί που σώνουνε [= προφτάνουν], ούτ’ άγιοι που βοχτούνε» (Λ. 1280).
– «Εσώθηκε ο παπα-Γιάννης» = πέθανε ο παπα-Γιάννης, (ΤΣ., λ. σώνομαι).
– «Μου σώθηκε (το λάδι)» = μου τελείωσε (το λάδι), (Γ.Γ.-ΤΖ, σ. 422).
– «Τα βάσανα τ’ ανθρώπου ποτέ δε σώνουνται [= δεν τελειώνουν]», (Λ. 1232).
Οι Καντάδες
Οι Καντάδες είναι τραγούδια και αυτό το περίεργο είδος μελωδικών παραδοσιακών τραγουδιών, είναι ένα καθαρά μοναδικό μουσικό μέρος του πολιτισμού των Ιονίων Νήσων και ιδιαίτερα στην Κεφαλονιά. Το όνομά τους προέρχεται από το λατινικό ρήμα cantare (=τραγουδώ) και η πρώτη καντάδα λέγεται ότι δημιουργήθηκε στο Ληξούρι.
Η μουσική των Καντάδων βασίζεται στον κανόνα του πρίμο-σεκόντο-μπάσου, καθώς ερμηνεύεται από πολλούς τραγουδιστές ταυτόχρονα που συνήθως συνοδεύονται από κιθάρες και μαντολίνα. Τα τραγούδια των Καντάδων συνήθως μιλούν για τα νησιά, συγκρίνοντας το ένα στο άλλο με τον πιο κωμικό τρόπο, κι έχουν περαστεί από γενιά σε γενιά από την εποχή της Βενετοκρατίας.
Παίζουν σημαντικό ρόλο στις ζωές των ντόπιων κι ακόμα κι ο τρόπος που μιλούν οι άνθρωποι ακούγεται σαν τραγούδι. Ηλικιωμένοι άνθρωποι με μελωδικές φωνές μπορούν να βρεθούν στο Λιθόστρωτο εμπορικό πεζόδρομο τραγουδώντας σε ομάδες, διασκεδάζοντας τους ανθρώπους τριγύρω τους μόνο και μόνο επειδή τους αρέσει να το κάνουν. Μια πασίγνωστη καντάδα της δεκαετίας του 1920 είναι και η παρακάτω:
Το Καϊκάκι
Εις τον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας
Η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται
Παρακαλώ σας κύματα, μη μου την εξυπνάτε
Παρακαλώ σας κύματα, μη μου την εξυπνάτε
Γιαλό-γιαλό πηγαίναμε
Κι όλο για σένα λέγαμε
Γιαλό να πας, γιαλό να ’ρθεις | 2x
Τα λόγια μου να θυμηθείς | 2x
Να χαμηλώ-, να χαμηλώναν τα βουνά
Να ’βλεπα το , να ’βλεπα το Λεβάντε
Να ’βλεπα την Κεφαλλονιά και το ωραίο Τζάντε
Να ’βλεπα την Κεφαλλονιά και το ωραίο Τζάντε
Γιαλό-γιαλό…
Νάταν η θα-, νάταν η θάλασσα κρασί
Και τα βουνά, και τα βουνά μεζέδες
Κι οι βάρκες κρασοπότηρα, να πίνουν οι γλεντζέδες
Κι οι βάρκες κρασοπότηρα, να πίνουν οι γλεντζέδες
Γιαλό-γιαλό…
Κεφαλλονί-, κεφαλλονίτικος παπάς
διαβάζει με, διαβάζει με σοφία
Τα δώδεκα ευαγγέλια τα βγάζει δεκατρία
Τα δώδεκα ευαγγέλια τα βγάζει δεκατρία
Γιαλό γιαλό…
