23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

«Το Λιθόστρατο» της Μαρίας Τσιμά. Ένας ύμνος στην ομορφιά και στον ανθισμένο έρωτα

Τριάντα τρεις εικόνες από μια γνώριμη διαδρομή στην Κεφαλονιά. Ο δρόμος με τους φοίνικες, η κεντρική πλατεία, το Λιθόστρατο και η πλατεία της Καμπάνας. Μια να πας- μια να γυρίσεις. Δυο γυναίκες -μάνα και κόρη- δεν αφήνουν κανένα ίχνος στο πέρασμά τους. Μόνο τον ήχο από τα τακούνια τους στα πλακάκια. Κι αυτή η διαδρομή θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους. Θα οδηγήσει σε μια νέα Ζωή. Γιατί όταν νικάει η ομορφιά δεν το αντέχουν οι άνθρωποι. Δεν ξέρουν τι να κάνουν. Και μετά έρχεται η απώλεια. Μήπως ντυνόμαστε στα μαύρα για να κουβαλάμε το σκοτάδι πάνω μας επειδή αφήνουμε μονάχους τους νεκρούς μας; Πώς αφήνουμε το δικό μας άνθρωπο να κοιμάται μονάχος κάτω από το χώμα και μεις γυρνάμε σπίτι; Πώς γίνεται; Να αφήνεις το αίμα σου κάτω από το χώμα, τόσο απροστάτευτο και συ να επιστρέφεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα; Εσύ να επιστρέφεις και να συνεχίζεις να ανασαίνεις;

 

“Λιθόστρατο” δια χειρός Τάσου Θώμογλου

«Το Λιθόστρατο», ένα βιβλίο της Μαρίας Τσιμά με ιστορίες βυθισμένες στο δυνατό βίωμα της αγαπημένης γενέθλιας γης της Κεφαλονιάς, εκδόθηκε από το «Στερέωμα» της Λίζας Σιόλα, σε επιμέλεια της Κατερίνας Σχινά, εγκαινιάζοντας τη νέα σειρά των εκδόσεων «Ελληνική Λογοτεχνία».

 

 

Αποσπάσματα

ΤΟ ΛΙΘΟΣΤΡΑΤΟ (2017)

[1] ΜΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΜΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ

Περπατούσαν στο Λιθόστρατο και τρίζαν τα πλακάκια. Μανοθυγατέρα. Ψηλές κι αδύνατες. Η μάνα με μια κοτσίδα γκρίζα πλεγμένη αγανά μέχρι κάτω απ’ τη μέση κι η μικρή μ’ ένα καρέ μαύρο αυστηρό, λίγο κάτω απ’ τ’ αυτί. Η συνηθισμένη βόλτα τους εκεί γύρω στις 8.30 με φως τα καλοκαίρια και το χειμώνα πιο νωρίς. Λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Τακα-τουκ, τακα-τουκ στο πλακόστρωτο. Μ’ ένα ρυθμό πάντα τον ίδιο, ούτε γρήγορο ούτε και αργό. Συντονισμένα τα τακούνια ν’ ακούγονται μαζί σαν ένα. Πάντα γόβες με λεπτό τακούνι. Πάντα μαύρες λουστρίνι. Τακα-τουκ, τακα-τουκ σαν να μιλούσαν μεταξύ τους γιατί οι γυναίκες δε λέγαν και πολλά. Να δεις πώς συντονίζονταν μπροστά απ’ τις βιτρίνες. Σταμάταγαν μαζί τα μαύρα τα λουστρίνια χωρίς άλλη συνεννόηση. Μόνα τους και ξαφνικά σταμάταγε ο χορός πάνω στις πλάκες για να κοιτάξουν τα καινούργια τα παπούτσια ή τα ρούχα. Χειμώνα-καλοκαίρι ανάλογα την εποχή. Οι άντρες τις καμάρωναν και κάποιοι τις νύχτες χαϊδεύανε στον ύπνο τους εκείνες τις γάμπες και προχωρούσαν και πιο πάνω. Κάτω από τα φουστάνια και ξυπνούσαν μουσκεμένοι. Κι οι γυναίκες τις ζήλευαν θανάσιμα και έκαναν πως δεν τις κοίταζαν, αλλά ξεσήκωναν όλες τις κινήσεις τους. Μα πού να φτάσουν αυτό το άφταστο συντονισμένο τακα-τουκ του Λιθόστρατου. Έτσι μεγάλωναν οι δυο τους. Όμορφες. Πάντα ντυμένες με φουστάνια μεσάτα κι οι γάμπες πότε γυμνές και πότε με καλσόν του δέρματος. Λεπτά — τόσο λεπτά που οι άλλες γυναίκες πίστευαν ότι ακόμα και το χειμώνα δεν φορούσαν τίποτα. Έδειχναν σαν αρχόντισσες. Αλλά όχι. Δεν είχαν λεφτά. Ήταν μόνο περιποιημένες. Κι αρωματιστές. Έτσι όπως περνούσαν δίπλα σου, άφηναν μια γεύση από βανίλια. Μοσχομυριστές. Σα να ’χαν μόλις βγει απ’ το μπάνιο τους. Δεν είχανε πολλά πολλά με τους άλλους. Κι ούτε κουβέντιαζαν πολλά πολλά και μεταξύ τους. Όρθια στητά κορμιά στη βόλτα τους που κοίταζαν μπροστά κι έκαναν πάντα την ίδια διαδρομή. Ο δρόμος με τους φοίνικες, η κεντρική πλατεία, το Λιθόστρατο και η πλατεία της Καμπάνας. Η πλατεία της Καμπάνας, το Λιθόστρατο, η κεντρική πλατεία και ο δρόμος με τους φοίνικες. Αυτό. Ένα πάνω κάτω. Μια να πας — μια να γυρίσεις. Χρόνια ολόκληρα. Κι αυτή η μια ώρα ήταν αρκετή. Ήταν αρκετή για να αναστατωθεί ολόκληρη η πόλη, για να ανοίγουνε τα στόματα των γυναικών και τα μάτια των αντρών, για να ακούγονται αλλόκοτες ιστορίες. Τους δαιμόνιζε ότι δεν ήξεραν γι’ αυτές περισσότερα απ’ όσα θα ’θελαν να μάθουν. Γιατί δεν έλεγαν πολλά και δεν μπορούσε κανείς να τους προσάψει κάτι. Δεν τους έμοιαζαν, γιατί δεν έπαιρναν μέρος στα κουτσομπολιά και δεν ασχολούνταν με τον ένα και τον άλλο. Μόνο όταν έβρεχε πολύ δυνατά δεν έβγαιναν. Αυτό δεν το άφηναν οι άλλοι ασχολίαστο: «Μόνο όταν ρίχνει καρεκλοπόδαρα τις χωράει το σπίτι τους»! Πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα! Έβγαιναν — δεν έβγαιναν, αυτοί κάτι θα έβρισκαν να πουν. Εκείνο που τους ενοχλούσε πιο πολύ, ήταν αυτή η ορισμένη καθημερινή συνήθεια που δεν τη διέκοπτε ποτέ κάτι απρόβλεπτο. Μονάχα η δυνατή βροχή. Αυτό το ραντεβού των τακουνιών πάνω στα πλακάκια. Αυτά τα ηχηρά μαύρα λουστρίνια που δεν άφηναν κανένα ίχνος στο πέρασμά τους. Αυτό το θρόισμα των φουστανιών που δεν μπορούσε να τακτοποιηθεί μέσα στην λογική τους. Πώς γίνεται να μην τους δίνουν σημασία; Όμορφες, ναι, αλλά σιγά κιόλας —φτωχές— δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα. Δεν είναι κι έξυπνες. Σνομπάρουνε τους πάντες. Θα την πληρώσουνε. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

[9] ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Την τσάκωσε μια μέρα να μιλάει του γέρου στο τηλέφωνο. Όλο ψέματα. Πώς τάχα την είχε ανάγκη η μάνα της και την πιάσανε τα ψυχολογικά της. Πού να τη αφήσει. Δεν είναι καμιά άκαρδη. Κι όλο το σκέφτεται να γυρίσει αλλά τη μια τυχαίνει το ’να, την άλλη τυχαίνει τ’ άλλο. Ακουγότανε αυτός απ’ το τηλέφωνο θυμωμένος. «Μη με κοροϊδεύεις. Έχεις βάλει και τη μάνα σου στο κόλπο». Έλεγε … έλεγε … αλλά κι αυτή δεν έκατσε να τον ακούει. Δίνει μια στο τηλέφωνο και το ’κλείσε. Λίγο ακόμα και θα το ’σπαγε. Πολλά νεύρα. Κι ύστερα παίρνει την τσάντα της και τσουπ βγαίνει απ’ το σπίτι κι εξαφανίζεται. Πού την έχανες, πού την έβρισκες στην ιχθυόσκαλα πίσω απ’ το μαγαζί. Είχε γεμίσει τα γόνατά της μελανιές από το τρίψιμο στους τοίχους κι εκείνου η πλάτη ήταν οργωμένη από τα νύχια της και τίποτα μα τίποτα δεν τους σταματούσε. Είχανε μάθει τα σώματα να ζητάνε πεινασμένα. Κι ήθελαν πιο πολύ και πιο πολύ μέχρι να χορτάσουνε, λες και δεν είχαν ποτέ πριν ανατριχιάσει, κουραστεί και πέσει το ένα πάνω στο άλλο. Πόναγε παντού αλλά την ώρα που τη γύριζε στο σπίτι κι άκουγε το περπάτημά της αλαφρύ πάνω στα πλακάκια δεν μπορούσε να κρατήσει το χαμόγελο απ’ τα χείλια της, και σκεφτόταν: Είμαι η πιο καλογαμημένη γυναίκα του νησιού. Ποιου νησιού; Δεν υπάρχει πιο χορτασμένη γυναίκα σ’ όλην τη γη. Δεν με χωράει ο τόπος. Ας πεθάνω εδώ κι ας είναι και μαζί του. Να κοιμηθούμε μαζί και να πεθάνω. Τίποτ’ άλλο. Και την ίδια στιγμή φοβόταν για τις σκέψεις της. Πού θα πάει αυτό; Όλες οι φαρμακόγλωσσες παραμονεύουνε. Πρέπει να μιλήσει κάποια στιγμή και του γέρου και της μάνας της. Δε γίνεται. Ήταν να κάτσει ένα μήνα κι έχουν περάσει τρεις. Αλλά όχι, πίσω δεν ξαναπάει. Η μάνα της την έβλεπε να τρέχει εδώ κι εκεί και καθημό να μην έχει αλλά δεν μίλαγε. Θα της περάσει. Θα χορτάσει. Τι θα κάμει; Θα γυρίσει σπίτι της. Και μια μέρα εκεί που τρώγανε γεμιστά με φέτα κι έξω είχε κουφόβραση, μόλις πάει να βάλει στο στόμα μια πιρουνιά από τη μελιτζάνα, τη βλέπει να τρέχει σφαίρα στον καμπινέ και να τα βγάζει όλα. Έγινε κάτωχρη κι άσπρισε. Φοβήθηκε η μάνα της και «Λίγο νερό … τίποτα δεν είναι». Σε λίγο την ξαπλώνει στο κρεβάτι και «Ζαλίζομαι, μάνα. Δεν είμαι καλά». Μα δεν περνούν λίγα λεπτά, τινάζεται, αρπάζει γρήγορα την τσάντα της και τσουπ έξω απ’ την πόρτα. Να πάει να τον βρει. Να του το πει. Πως τέτοια αηδία δεν έχει ξανανιώσει. Πως ήθελε να βγάλει τ’ άντερά της. Τέτοια ορμή μέσα στα σπλάχνα της. Της δίνει αυτός ένα τσιγάρο να την ηρεμήσει κι έρχεται κι άλλο κύμα εμετού από τα σπλάχνα. Να μη μπορεί να το κρατήσει μες στο στόμα — σα ρουκέτα. Κάτωχρη. Την παίρνει αυτός και τη βάζει να κάτσει σε καρέκλα και με τις χούφτες της ρίχνει νερό στο πρόσωπο. «Τίποτα δεν είναι». Κι αυτή ήξερε. Πρώτη φορά το νιώθει αυτό. Πάει το βράδυ σπίτι πιο νωρίς. Βάζει ζεστό νερό απάνου της, να τρέχει με τις ώρες. Ξαπλώνει στην μπανιέρα. Καίει το νερό. Αυτό ναι. Την ξεκουράζει. Δεν θέλει τίποτ’ άλλο. Να μείνει εκεί. Να ζεσταθεί ενώ είναι καλοκαίρι. Μόνο να της πει ένα παραμύθι η μάνα της να κοιμηθεί. Πώς να το ζητήσει; Όταν της έφερε το μπουρνούζι να τυλιχτεί και στάζαν τα νερά κάτω στα δάχτυλα σ’ εκείνο το μικρό μικρό που σχεδόν δεν είχε νύχι, σε κείνο που της το χάϊδευε γλυκά και της το πιπιλούσε ο ανιψιός, της είπε: «Μάνα, θα μου πεις ένα παραμύθι να κοιμηθώ;» Κι η μάνα την πήγε στο κρεβάτι, την εξάπλωσε, παραμέρισε τις αφέλειές της από τα μάτια, κι άρχισε να μιλάει για τη χωριατοπούλα που έπιασε παιδί από τον γιο του βασιλιά, που είχε ντυθεί ζητιάνος για να τον αγαπήσει ένα κορίτσι αληθινά, κι όχι γιατί ήταν ο γιος του βασιλιά. Και του ’κάνε μια κόρη, όμορφη, αγγελούδι, ντυμένη πάντα γαλάζια μπλε … και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, κι έκλεισε τα μάτια της κι ονειρεύτηκε τον θηλυκό άγγελο —ξανθό— να την κοιτάει γελαστός και να χορεύουν γύρω της οι μπούκλες. Κι η μάνα την έβλεπε που χαμογελούσε μες στον ύπνο της. Κι ένιωθε. Ήτανε σίγουρη πως αυτός ο ύπνος κοιμότανε για δυο ζωές.

Αβίωτο πένθος
Απόσπασμα από την κριτική της Κατερίνας Σχινά στην “Καθημερινή”

(…)ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει μια φλέβα πανάρχαια να πάλλεται στο βάθος της αφήγησης της Μαρίας Τσιμά. Ολα τα πάθη των ανθρώπων είναι παρόντα: η ομορφιά πρώτα απ’ όλα, από τη φύση της αλαζονική, αφού στο άνθισμά της μοιάζει να εξομοιώνει τον άνθρωπο με τους θεούς, παραβιάζοντας την τάξη του κόσμου· ο έρωτας, που καταλύει επίσης τις κοινωνικές νόρμες· η ένταση με την οποία η ηρωίδα βιώνει τη μητρότητα, βάζοντας στο επίκεντρο το παιδί της και παραμερίζοντας οτιδήποτε άλλο από τον ορίζοντά της· η απελπισία του παραμερισμένου εραστή και πατέρα, που τον μετατρέπει σε αρσενική Μήδεια. Στο τέλος, η μητέρα θα οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, τσακισμένη από την οδύνη, χωρίς «να αντέχει ούτε τη λύπη ούτε την παρηγοριά», παραλοϊσμένη, σαν την τρελή μάνα από τον «Λάμπρο» του Σολωμού. Εκείνο το σπαρακτικό «Πώς γίνεται να αφήνεις το αίμα σου κάτω απ’ το χώμα τόσο απροστάτευτο», που βάζει η Μαρία Τσιμά στα χείλη της μητέρας, φέρνει αμέσως στον νου τη «δύστυχη ξεφρενωμένη» του Σολωμού και την απελπισμένη της κραυγή: «Γιατί τινάζετε/ πάνω τους χώματα/ μη μη σκεπάζετε/ τα μικρά σώματα». «Μαύρη μητέρα» και η ηρωίδα της Μαρίας, δεν θα τα βγάλει πέρα με το πένθος και θα χαθεί με τον ίδιο τρόπο που χάθηκε το παιδί της – διαλέγοντας για μνήμα της το νερό.

Λύτρωση δεν υπάρχει, εδώ, παρηγοριά δεν υπάρχει. Το πένθος γίνεται ψυχοβόρο όταν δεν υποτάσσεται στον χρόνο, όταν αδυνατεί να μετουσιωθεί και να γαληνέψει, να φθαρεί (πράγμα σωτήριο για τον πενθούντα), να διευθετηθεί, όπως λένε οι ψυχαναλυτές, οδηγώντας σιγά σιγά στην αποδοχή του ανέκκλητου. Η ηρωίδα της Μαρίας αρνείται να ζήσει το πένθος – γιατί δεν θέλει να αφήσει το παιδί της να φύγει, να σβήσει στο φως της καθημερινότητας, να λιώσει μέσα στην ιαματική πλημμυρίδα των δακρύων. Και αυτή η άρνηση είναι που θα την τρελάνει στο τέλος. Γιατί ο νεκρός που δεν του επιτρέπουμε να εγκαταλείψει οριστικά τον επίγειο κόσμο μας, πεδικλώνει τις στιγμές και ποδηγετεί τον χρόνο, παρών και απών ταυτόχρονα σε ένα «ωσεί παρόν», το οποίο, στον ασφυκτικό εναγκαλισμό του, απειλεί με συμβολικό πνιγμό τους ζωντανούς. Ενα συμβολικό πνιγμό, που εδώ γίνεται πραγματικός.

Όμως, παρά την τραγικότητα του θέματος, παρά τη σχεδόν κανιβαλική αγριότητα κάποιων σκηνών, παρά τον αβάσταχτο πόνο της ορφανεμένης μητέρας που εκτρέπεται προς τη βλασφημία και τη βαθύτατη ασέβεια προς την ίδια ζωή, το βιβλίο αποτελεί έναν ύμνο στην ομορφιά, την τρυφερότητα, τη μητρική αγάπη και τον ανθισμένο έρωτα. Η συγγραφέας ξέρει να στήνει με μικρές λεπτομέρειες τον ιδιωτικό κόσμο των γυναικών, αρωματισμένο σαν ένα συρτάρι με ασπρόρουχα, χυτό σαν μεταξωτό ύφασμα, απαλό σαν πούδρα. Ξέρει να αφηγείται παραμύθια, ενσωματώνοντάς τα στην αφήγηση, ξέρει να αναδεικνύει την δραματικότητα των καταστάσεων παρεμβάλλοντας στην αφήγηση διαλόγους που αποπνέουν έντονη θεατρικότητα. Ένα βιβλίο για την αγιάτρευτη απώλεια, κρουστό, πυκνό, χωρίς ίχνος αισθηματολογίας και γι’ αυτό συγκλονιστικό.

 


“Λιθόστρατο” δια χειρός Τάσου Θώμογλου

 

Πληροφορίες

Το λιθόστρατο

Μαρία Τσιμά

Στερέωμα, 2017
136 σελ.

Τιμή € 12,00

 

Η Τρελοβγενιώ / Ινές Κανιατί (Συγγραφέας) / Γιάννης Αναστασάκης (Σκηνοθεσία). ΚΘΒΕ

Η Μαρία Τσιμά είναι Αναπληρώτρια Καλλιτεχνική Διευθύντρια του ΚΘΒΕ (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος), ηθοποιός.

Σπουδές-Σεμινάρια
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Απόφοιτος Τμήματος Ιστορίας- Αρχαιολογίας (άριστα)
Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών Απόφοιτος 1990 (άριστα)
Στέλεχος Πολιτιστικής Ανάπτυξης (ΙΝΞ) Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης. Πάντειος Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Υπεύθυνη Τμήματος κ. Θ. Κόνσολα με ειδίκευση Συμβούλου Διοίκησης και Προγράμματος.
Ειδικός σύμβουλος και ψυχοπαιδαγωγός στο MDA HELLAS για παιδιά με νευρομυϊκά προβλήματα.

Διασκευή του μυθιστορήματος του Τζέημς Θέρμπερ. «Τα 13 ρολόγια». Παραστάσεις του έργου δόθηκαν στα: ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, Πάτρας και Ιωαννίνων (έργο για παιδιά και εφήβους) και της Ινές Κανιατί «Η τρελοβγενιώ» (έργο για ενήλικες) Θέατρο Στοά – Θέατρο Βασιλάκου και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (2014) «Κριστέλα». Γ’ Βραβείο Διηγήματος από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΧΜΙΟ. Κυκλοφορεί στη συλλογή Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ. Β’ Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος για την ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ του Η.Βενέζη. (2014)

Γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά

Θέατρο
2014 Με δύναμη απ’ την Κηφισιά Δ.Κεχαΐδη- Ε.Χαβιαρά .σκην. Γ.Ρήγας Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
2014 Νύχτα σπαρμένη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια. σκην. Τ. Λυκουρέσης Ηρώδειο. Φεστιβάλ Αθηνών.
2013-14 Τρελοβγενιώ Ι.Κανιατί σκην. Γ. Αναστασάκης Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
2012-13 Ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου Α. Ζέη σκην. Τ. Τζαμαργιάς Εθνικό Θέατρο REX 2η Χρονιά
2012 Οικιακή Οικονομία σκην. Γεωργοπούλου Ε. Θέατρο Απόλλων Σύρου
2012 Φτωχοί και άγιοι Α. Παπαδιαμάντη σκην. Α. Χρυσομάλλη Θέατρο Βασιλάκου
2011-12 Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου Α.Ζέη σκην. Τ.Τζαμαργιάς Εθνικό Θέατρο
2011 Τα μάγια της πεταλούδας Φ. Γ. Λόρκα σκην. Ρ. Κυριαζή – Ο. Τάτσης ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων
2011 Η τρελοβγενιώ Ι.Κανιατί. σκην. Γ. Αναστασάκης Studio Μαυρομιχάλη
2011 Η Μαρκησία ντε Σαντ Γ. Μισίμα .σκην. Ο.Τάτσης Θέατρο Σφενδόνη
2010-11 50 λέξεις Weller M. σκην. Παλούμπης Γ. Θέατρο Βικτώρια
2010 Λυσιστράτη Αριστοφάνη σκην. Κακλέας Γ. Εθνικό Θέατρο Επίδαυρος
2010 Ερρίκος Εδουάρδος Ριχάρδος Σαίξπηρ Ουίλλιαμ σκην. Περλέγκας Γ. και Γάλλος Γ. Εθνικό Θέατρο (Σύγχρονο)
2009 Sabine X Τσίπου Μ. σκην. Αζάς Α. Εθνικό Θέατρο (Σύγχρονο)
2008-9 Ημερολόγιο ενός απατεώνα Οστρόφσκι Α. σκην. Κακλέας Γ. Εθνικό Θέατρο ΡΕΞ
2008 Κοραή 4-προσβάσιμος χώρος Βάλβη Α. σκην. Γεωργοπούλου Ε Κρατητήρια Γκεστάπο
2008 Σαρανταπέντε λεμονιές κι όλα τα κάστρα Δημοτική Ποίηση σκην. Γουλή Ν. Ιόνιο Πανεπιστήμιο (Κέρκυρα)
2007 Ρουμπελστίλτσκιν Κένυ Μ. σκην. Καλογεροπούλου Ξ. Θέατρο Πόρτα
2007 Είμαι Άσχημη Μπελμπέλ Σ. – Σάντζεζ Ζ. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο Άλμα
2006 Δωδέκατη Νύχτα Σαίξπηρ Ου. σκην. Γεωργοπούλου Ε. Θέατρο του Νέου Κόσμου
2006 Πεθαίνω σα Χώρα Δημητριάδης Δ. σκην. Αναστασάκης Γ. Ανοιχτό Θέατρο
2006 Αγαμέμνων Αισχύλος σκην. Γκόνης Θ. ΔΗ.ΠΕΘΕ Αγρινίου-Ηρώδειο
2005 Γυναίκες στα Χιόνια Κούφαλης Αντώνης-Κων/νος σκην. Μόσχος Γ. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας
2004 Poemes et chants d’amour σκην.Pompidou R.με το θίασο Compagnie Tour de Babel στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
2004 Μια Στιγμή Πριν Μπελμπέλ Σ. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο Κ. Βασιλάκου
2004 Τα Τραγούδια του Κόσμου σκην. Πομπιντού Ζ. Γαλλικό Ινστιτούτο
2004 Με Δύναμη απ’ την Κηφισιά Κεχαΐδης Δ. – Χαβιαρά Ε. σκην. Κοτσίκος Σ. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας
2004 Χάρισμα Η Συμμετρία της Αρμονίας Λύγαρη Τ. σκην. Λύγαρη Τ. Τρένο στο Ρουφ
2003 Θεσμοφοριάζουσες Αριστοφάνης σκην. Τσιάνος Κ. Θέατρο Διαδρομή- Επίδαυρος
2003 Η Τρελοβγενιώ Κανιατί Ι. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο Βασιλάκου
2002 Θέλετε Δέντρα Ανθίσετε Θέλετε Μαραθείτε Λύγαρη Τ. σκην. Λύγαρη Τ. Τρένο στο Ρουφ . Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
2002 Ματωμένος Γάμος Λόρκα Φ. Γ. σκην. Γκόνης Θ. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου
2001 Τρωάδες Ευριπίδης σκην. Αντύπας Α. Απλό Θέατρο- Επίδαυρος
2000 Εκκλησιάζουσες Αριστοφάνης σκην. Μιχαλακόπουλος Γ. Θέατρο Διαδρομή
1999 Η Κυρία Εξαφανίζεται Χίτσκοκ Α. σκην. Λύγαρη Τ. Το Τρένο στο Ρουφ
1999 Το Γαλάζιο του Ουρανού Μπατάιγ Ζ. σκην. Δημητριάδη Α. Γαλλικό Ινστιτούτο
1999 Ουράκας, Ένα Ταξίδι στον Ωκεανό Μοντεσάντος Αλ. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο Μουσούρη
1998 Ο πάπος μου ήτο Ασιάτης Ιονέσκο Ε. σκην. Μιχαλακόπουλος Γ. Θέατρο Μουσούρη
1998 Η Γυναίκα του κ. Μπένγκτ Στρίνμπεργκ Α. σκην. Μακρή Φ. Θεατρικός Οργανισμός Νέος Λόγος
1998 Κατ’ Οίκον Εργασία Κρετς Φ. Ξ. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο Στοά
1998 Η Φυλακή του Όλλυ Μποντ Ε. σκην. Παπαγεωργίου Θ. Θέατρο Στοά
1997 Ρωμαίος και Ιουλιέτα Μποστ σκην. Παπαγεωργίου Θ. Θέατρο Στοά
1997 Άννα, Είπα Μέντης Π. σκην. Παπαγεωργίου Θ. Θέατρο Στοά
1996 Η Βουή του Μύθου σκην. Σπυράτου Σ. Χοροροές
1996 Ματωμένος Γάμος Λόρκα Φ. Γ. σκην. Παπαγεωργίου Θ. Θέατρο Στοά
1996 Σταγόνες Πάνω στην Καυτή Πέτρα Φασμπίντερ Ρ. Β. σκην. Αναστασάκης Γ. Θεατρικός Οργανισμός Στιγμή
1995 Νεφέλες Αριστοφάνης σκην. Δαμάτης Κ. Εθνικό Θέατρο
1995 Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Όπως μας Αρέσει Σαίξπηρ Ου. σκην. Ρήγας Γ. Θεατρικός Οργανισμός Εστία
1994 Η Τιμή του Σούδερμαν Ησαΐας σκην. Δαμάτης Κ. Εθνικό Θέατρο
1993 Φάρμα των Ζώων σκην. Ποταμίτης Δ. Εθνικό Θέατρο
1993 Μήδεια Ευριπίδης σκην. Χαραλάμπους Κ. Εθνικό Θέατρο
1992 Μήδεια Ευριπίδης σκην. Κοτσίκου Σ. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων
1991 Εγωιστής Κάβουρας σκην. Ποταμίτης Δ. Θέατρο Έρευνας
1991 Κουρδιστό Πορτοκάλι σκην. Ποταμίτης Δ. Θέατρο Έρευνας
1991 Φράκο και Φρασκάτι σκην. Καμτσής Ν. Θίασος Αερόπλοιο
1991 Τη Μέρα που ο Θεός Διασκέδαζε σκην. Χαραλαμπίδης Γ. Θίασος Νέα Πορεία

Θεατρικά Αναλόγια
2013 Η απελευθέρωση Δ. Τσεκούρα σκην. Δ. Τσεκούρα. Θέατρο Ακαδήμεια
2010 Ο Κυκλισμός του τετραγώνου Δ. Δημητριάδη σκην. Μόσχου Γ. Γαλλικό Ινστιτούτο
2010 Περιγραφή τοπίου J.Jornet σκην. Γεωργοπούλου Ε. Γαλλικό Ινστιτούτο
2010 Δυο γυναίκες χορεύουν J.Jornet σκην . Γεωργοπούλου Ε Καταλανικό Θέατρο. Studio Μαυρομιχάλη
2010 Η μέρα που πέθανε ο Έλβις Κατσικονούρη Β .σκην. Κακάλας Σ. Θέατρο Χώρα 24 hours plays
2008-9 Η ψαρόσουπα Πολενάκη Σ. σκην. Γεωργοπούλου Ε. Θεατρικό Αναλόγιο Εθνικό Θέατρο (Σύγχρονο )
2008 Λάσπη Χατζηγιαννίδη Β. σκην. Παλούμπης Γ. Θεατρικό Αναλόγιο Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου
2007 Κρυφή πληγή Μέντη Π. σκην. Αναστασάκης Γ. Θεατρικό Αναλόγιο Άλεκτον

Κινηματογράφος
2015 Ο Πυρετός σκην. Σπετσιώτη Ν. μικρού μήκους
2015 The Wall σκην. Τσιάμπρου Μ. μικρού μήκους
2014 H αντιπαροχή σκην. Σπετσιώτη Ν. μικρού μήκους
2013 Luton σκην. Κωνσταντάτος Μ. μεγάλου μήκους
2010 under stress σκην.Πατσουρίδη Π .μικρού μήκους
2010 Η πόλη των παιδιών σκην. Γκικαπέπας Γ. μεγάλου μήκους
2008 824 σκην. Ανδριανός Χαλίλ μικρού μήκους
2007 Η Έκταση που Αναλογεί σκην. Χριστόπουλος Π. μικρού μήκους
2006 Απόστολος και Μόνος σκην. Καβουκίδης Ν. Μιχαλακόπουλος Γ. μεγάλου μήκους
2002 Εγκώμιο Βραδύτητας σκην. Λεοντάρης Γ. ντοκιμαντέρ
1999 Το Τραγούδι των Πορτοκαλιών σκην. Λεοντάρης Γ. μικρού μήκους
1998 Κλείσε τα Μάτια και Χρωμάτισε σκην. Λεοντάρης Γ. μικρού μήκους
1995 Απ’ του Χάρου του Δόντια σκην. Χατζημιχαηλίδης Κ. μικρού μήκους
1992 Θεατής σκην. Αναστασόπουλος Θ. μικρού μήκους

Τηλεόραση
2008-9 Ο ψεύτης παππούς της Άλκης Ζέη σε σκην.Μιχαλακόπουλου Γ και Καβουκίδη Ν
2008 Ιστορίες της απέναντι όχθης σκην. Φιλιώτου Κ.
2007 Ελληνικά Μονόπρακτα: Φώντας Ευθυμιάδης Μ. σκην. Αναστασάκης Γ. τηλεσκηνοθεσία Γκικαπέπας Γ.
2006 Ελληνικά Μονόπρακτα: Εθνική Πινακοθήκη Μέντης Π. σκην. Μιχαλακοπούλου Ι. τηλεσκηνοθεσία Γκικαπέπας Γ.
2005-06 Απόστολος και Μόνος σκην. Μιχαλακόπουλος Γ. – Καβουκίδης Ν.
1992 Γυναικείος Λόγος σκην. Αγγελή – Ρετζή Γ.
1991 Κίτρινος Φάκελος σκην. Κουτσομύτης Κ.

Άλλες Συμμετοχές
2004 Χάρισμα Η Συμμετρία της Αρμονίας Λύγαρη Τ. σκην. Λύγαρη Τ. Τρένο στο Ρουφ Επιμέλεια κειμένων και Προγράμματος
2004 Σπάσε τη Σιωπή Πολιακώφ Στ. σκην. Λύγαρη Τ. Τρένο στο Ρουφ Βοηθός Σκηνοθέτη- Επιμέλεια κειμένων και Προγράμματος
2002 Θέλετε Δέντρα Ανθίσετε Θέλετε Μαραθείτε Λύγαρη Τ. σκην. Λύγαρη Τ. Τρένο στο Ρουφ Επιμέλεια κειμένων και Προγράμματος
2000 Το Παραμύθι του Έρωτα Τσιμά Μ. – Αναστασάκης Γ. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο των Καιρών Βοηθός Σκηνοθέτη
1998 Αγάπη από Εφτά Κούκλες Γκάλικο Π. σκην. Αναστασάκης Γ. Θέατρο Φούρνος Βοηθός Σκηνοθέτη
1997 Το Χιόνι Βίτσκι Μ. σκην. Αναστασάκης Γ. Βοηθός Σκηνοθέτη

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -