Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Συζήτηση με τον σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά
«Δεν θέλω να πάρω σαν δεδομένο τον κορονοϊό και όλη την κατάσταση της εποχής. Δηλαδή ναι μεν η μεγαλύτερη ομπρέλα είναι η πανδημία και αυτά που βιώνουμε μπορεί να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, όμως δεν πρέπει να γυρίζουν όλα γύρω από αυτήν.
Θα πω τι κέρδισα, τι έχασα και τι περιμένω αλλά θα τα πω βάση του πώς βλέπω εγώ το δικό μου κόσμο. Θα πω για όσα βίωσα τα τελευταία χρόνια και πως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο».
***
ΕΧΑΣΑ…
«Πριν μπούμε στο πρώτο lockdown έχασα τη γιαγιά μου. Αυτό ήταν και ίσως η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή μου ως τώρα. Η γιαγιά μου ήταν ο άνθρωπος ο οποίος με μεγάλωσε και ήταν ο άνθρωπος από τον οποίο πήρα το ήθος και την αγάπη, όπως αντιλαμβάνομαι την αγάπη.
Βλέποντας όμως το ποτήρι μισογεμάτο σκέπτομαι ότι ναι μεν έχασα την μεγάλης ηλικίας γιαγιά μου, όμως καταφέραμε να την χαιρετήσουμε με την αξιοπρέπεια που της άξιζε, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.
Καταφέραμε τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της να την έχουμε σε ένα νοσοκομείο και να μας κοιτάει στα μάτια. Να μην είναι στο σπίτι με πόνους.
Μπόρεσε σε αυτό τον αποχαιρετισμό να έχει γύρω της όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα. Ίσως το σύμπαν έτσι να της έκλεισε το μάτι λίγο πιο τρυφερά και να την άφησε να φύγει εκείνη τη στιγμή με όλα τα άτομα γύρω της. Έτσι δεν την άφησε μόνη, λόγω της πανδημίας που ήρθε στη συνέχεια.
Θέλω να το κρατήσω αυτό. Αυτή είναι η μεγαλύτερή μου απώλεια. Προσπαθώ να γυρίζω σε αυτή. Να τη βιώνω σαν ένα αντίο το οποίο ειπώθηκε στη σωστή στιγμή με τον καλύτερο τρόπο. Ίσως πιο τίμια από ό, τι θα ήταν αν συνέβαινε λίγο καιρό αργότερα.
Όμως οι σκέψεις μου, οι πιο βαθιές μου σκέψεις – αυτή τη στιγμή – είναι για εκείνους που φύγανε στα νοσοκομεία, χωρίς να έρθουν δίπλα τους οι δικοί τους άνθρωποι»…
***
ΚΕΡΔΙΣΑ…
«Πρώτα απ’ όλα κέρδισα χρόνο, χρόνο που δεν είχα, χρόνο να σκεφτώ και χρόνο να εκτιμήσω και να επανεκτιμήσω: Και τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, αλλά και τον χρόνο που δίνω εγώ στα πράγματα. Γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω ότι χρόνος πάντα είναι και μια προετοιμασία, πολλές φορές και ψυχολογική για τη δουλειά μας.
Οπότε κέρδισα χρόνο για να προετοιμάσω πράγματα. Κέρδισα χρόνο για να δουλέψω με τον εαυτό μου, κέρδισα χρόνο για να επανεκτιμήσω πράγματα. Κέρδισα και μια καλύτερη αντίληψη των ανθρώπων που έχω γύρω μου.
Χαίρομαι πάρα πολύ που τώρα – παρότι το θέατρο είχε μείνει πολύ καιρό κλειστό – εγώ αναζητούσα όλα τα άτομα που γνώρισα και που συνεργάστηκα μαζί τους. Όλες και όλοι είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου…
Στο διάστημα αυτό είδα ποιους ανθρώπους θέλω να γυρίσω και να τους συναντήσω χωρίς να έχω απαραίτητα μια δουλειά να κάνω μαζί τους. Τη χρονιά που πέρασε υπήρξε κάτι το οποίο μου έδωσε μια καλύτερη συναίσθηση των ανθρώπων που θέλω στην καθημερινότητα μου και μια εκτίμηση πολλών πραγμάτων.
Στον χρόνο αυτό κέρδισα κάποιες νέες εμπειρίες. Ασφαλώς το θέατρο είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου αλλά η περίοδος της καραντίνας με έφερε και πάλι κοντά στον κινηματογράφο.
Έκανα την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Έκανα μια μικρού μήκους, ενώ παράλληλα άρχισα να εξερευνώ και την ιδέα του ντοκιμαντέρ. Οι σκέψεις μου τώρα απλώνονται σε ένα ευρύτερο πεδίο, σε ένα πεδίο που προ του εγκλεισμού το είχα κλείσει συνειδητά.
***
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Και τώρα τι περιμένω. Περιμένω πάρα πολύ να ταξιδέψω. Μόλις κάποιος μου πει ότι «από αύριο μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις», αυτό που σκέπτομαι είναι να μπω σε ένα αεροπλάνο και να ταξιδέψω. Να γνωρίσω μια καινούρια χώρα, να περπατήσω ένα καινούριο δρόμο, να δοκιμάσω ένα καινούριο φαγητό.
Αυτό περιμένω και η αλήθεια είναι ότι όποια μεγάλη ή μικρή κουβέντα μπορώ να πω είναι αυτό που λαχταρά πιο πολύ η ψυχή μου αυτή τη στιγμή.
Φυσικά περιμένω αυτό περιμένουμε όλοι: Να ξαναβρεθούμε στους χώρους που βρισκόμασταν. Να μην φοράμε μάσκες. Να μην σκεφτόμαστε τον κορονοϊό σαν τον αόρατο εχθρό που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να μας επιτεθεί. Περιμένω να μπορώ να αναπνέω χωρίς να χρειάζεται να σκέφτομαι ότι τώρα θα κατεβάσω τη μάσκα μου…
Θέλω λοιπόν το ποτήρι να μένει πάντα μισογεμάτο ότι και αν μας συμβαίνει. Πολλά πράγματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά. Πολλά πράγματα μπορεί να είναι και ίδια. Πολλά πράγματα μπορεί να μας γυρίσουν πίσω και άλλα να μας πάνε μπροστά. Όμως τελικά αυτό το ποτήρι πάντα πρέπει να είναι μισογεμάτο.
***
Παραλίγο να ξεχάσω κάτι πολύ βασικό. Σε αυτό το τελευταίο χρόνο στη ζωή μου ήρθε και ο υπέροχος γάτος μου: Ο Ναντίτο, που παρότι την πρώτη βδομάδα απόρησα με τον εαυτό μου πως θα συνυπάρξω με αυτό το μικρό τερατάκι, 6 μήνες μετά πιστεύω πως είναι ό, τι πιο γλυκό υπάρχει στον κόσμο. Με εντυπωσιάζει κάθε μέρα που περνάει με το πόσο τρυφερός, ήρεμος και παιχνιδιάρης είναι. Ο Ναντίτο έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου.
Τον ονόμασα «Ναντίτο» επειδή αυτό ήταν το όνομα του γιού της Μαρίας στην τηλεοπτική σειρά «Η Μαρία της γειτονιάς». Πάντα σκέπτομαι με νοσταλγία αυτές τις μεξικάνικες τηλενουβέλες επειδή σε αυτές καθρεφτίζεται η αθωότητα των ‘90s.
Βλέποντας στην τηλεόραση αυτές τις αθώες ιστορίες περιμέναμε με αγωνία πως θα εξελιχθούνε. Δεν περιμέναμε και δεν είχαμε στο νου μας τις σημερινές κοσμοϊστορικές καταστροφές. Γι αυτόν τον λόγο προτίμησα να δώσω στο τρυφερό …τερατάκι ένα αθώο όνομα. Ένα αθώο όνομα που θα λειτουργεί ως ασπίδα στο μυαλό μου και θα μου δίνει δύναμη για να αντιμετωπίσω όλα τα φοβερά που συμβαίνουν γύρω μας».
