Του Θάνου Μικρούτσικου (*)
«Λατρεύω το ποδόσφαιρο από την εποχή του Κώστα Λινοξυλάκη, του Βαγγέλη Πανάκη, του Θανάση Μπέμπη, του Κώστα Νεστορίδη και του Στάθη Μανταλόζη.
Στη δεκαετία του 1950 στην Πάτρα, κάθε Κυριακή 3 το μεσημέρι το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο και το απόγευμα στην πλατεία Όλγας με το πάνινο τόπι να προσπαθείς να μιμηθείς και να κάνεις αυτά που μόλις είχες ακούσει.
Και διάβαζα τα κατορθώματα του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, του Λάζλο Κουμπάλα και της Ταξιαρχίας του Φέρεντς Πούσκας. Έπαθα κατάθλιψη όταν οι ισχυροί του κόσμου – ακόμα και στη ρομαντική εποχή – δίνανε χαριστικά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 στη Δυτική Γερμανία γιατί έπρεπε οι Γερμανοί να καθαρίσουν το παρελθόν τους.
Γνώρισα και λάτρεψα τον Μίμη Δομάζο, τον απίστευτο Τάκη Λουκανίδη και έφηβος δεν έχανα ούτε φιλικό παιχνίδι στη «Λεωφόρο Αλεξάνδρας».
Κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο άλλαξε. Ήρθε η εποχή που το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε από τους οικονομικά ισχυρούς που με τους στρατούς οπαδών προσπαθούσαν να περάσουν τα δικά τους σχέδια για τα συμφέροντά τους. Και η βία να κρατάει καλά ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης.
Αλλά και πάλι ως δια μαγείας ακόμα και σ’ αυτό το περιβάλλον καινούργιοι καλλιτέχνες και μάγοι της μπάλας με απογείωναν, από τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τις ντρίπλες εντός ενός μέτρου του Βασίλη Χατζηπαναγή, μέχρι το μαγικό τρίο της δεκαετίας του 2000, Τσάβι Ερνάντεθ, Αντρές Ινιέστα, Λιονέλ Μέσι. Και τώρα με τον Μέσι, τον Νεϊμάρ και τον Λουίς Σουάρεθ να με κάνουν να τρελαίνομαι.
Σκεφτόμουνα όταν στις 3 Απριλίου 1996 έβλεπα στο Άμστερνταμ την κούρσα 50 μέτρων του Γιώργου Δώνη και το άψογο γκολ του Κριστόφ Βαζέχα που έγραψε το Άγιαξ – Παναθηναϊκός 0 – 1, τί μουσική υπόκρουση θα έβαζα.
Κατέληξα ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Γιατί το ποδόσφαιρο αυτές τις στιγμές δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πιο σπουδαία έργα τέχνης. Γιατί η μπάλα στα πόδια των μάγων της, δημιουργεί την ίδια απόλαυση με τις πιρουέτες του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, την ίδια απόλαυση με τον Γκλεν Γκουλντ όταν παίζει Μπαχ ή με τον Ραβί Σανκάρ όταν αυτοσχεδιάζει.
Κι εκεί όπου η Τέχνη ταυτίζεται με το ποδόσφαιρο, εκεί όπου οι μεγάλοι καλλιτέχνες συναντούν τους μεγάλους μάγους της μπάλας, είναι η στιγμή που ξεπερνούν τις καταγεγραμμένες τους δυνατότητες.
Εκεί που ξεπερνούν τα όριά τους. Εκεί που κάνουν το αδύνατο, δυνατό.
Στην περιπέτεια του ανθρώπου αυτό δεν είναι που μετράει; Τα παιδιά στο Παρίσι το 1968 αυτό είπανε «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας κατακτήσουμε το αδύνατο».
Ευγνωμοσύνη σε όσους ποδοσφαιριστές μας απογείωσαν στο παρελθόν αλλά και σε όσους μας απογειώσουν στο μέλλον».
***
(*) Το παραπάνω κείμενο του Θάνου Μικρούτσικου δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του Γιάννη Γεωργάκη «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο».
***
Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Νίκος Μάλλιαρης σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό – Επιστημονικό Σύλλογο «Αργώ», οργάνωσε στο Χαλάνδρι εκδήλωση για τα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, με θέμα: «Όταν το ποδόσφαιρο συναντά την τέχνη». Οι επισκέπτες, εκτός των άλλων, είχαν τη δυνατότητα να δουν έργα των ζωγράφων Πέτρου Ζουμπουλάκη, Σταυριανού Κατσιρέα, Σπύρου Κουρσάρη, Αλέξανδρου Βακιρτζή, Βασίλη Διονυσόπουλου, Νίκου Οικονομίδη, Γιάννη Παπανελόπουλου εμπνευσμένα από το ποδόσφαιρο. Καλεσμένος στην εκδήλωση ήταν και ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος, πιστός φίλος του καλού ποδοσφαίρου και «Παναθηναϊκός» παιδιόθεν. Επειδή δεν μπορούσε να παραστεί στην εκδήλωση λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, έγραψε στο χαρτί όσα ήθελε να πει, με τίτλο: «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» και τα οποία αποτελούν ύμνο για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και τους άσους της μπάλας.
Τον Ιανουάριο του 2016, στην Αθήνα παρουσιάζεται η μουσική παράσταση «Ταξίδι στον Σταυρό του Νότου». Ο Θάνος Μικρούτσικος προσκάλεσε να την παρακολουθήσουν αγαπημένοι του βετεράνοι ποδοσφαιριστές. Μετά την παράσταση, με ιδιαίτερη χαρά τους υποδέχθηκε στο καμαρίνι του και στήθηκε ποδοσφαιρο-κουβέντα.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΓΚΟΛ ΠΟΥ ΜΑΓΕΨΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟ
