Του Παναγιώτη Μήλα
Χρώματα, αρώματα, γεύσεις, εικόνες, ταξίδια, εκδρομές, τραγούδια, χοροί, αναμνήσεις… Όλα αυτά μας τα φέρνει η Πρωτομαγιά. Όλα αυτά έρχονται στο νου μας και μόνο με το άκουσμα της λέξης.
Επομένως ένας άνθρωπος που γεννήθηκε την Πρωτομαγιά έχει όλα αυτά στο DNA του. Ο Τάσος Πυργιέρης μέσα σε κάθε του έργο μας φέρνει χρώματα, αρώματα, γεύσεις, εικόνες, ταξίδια, εκδρομές, τραγούδια, χορούς, αναμνήσεις…
Και στο «Μία ζωή στο θέατρο», και στο «Κούρσα Γκρέκα», και στο «Ιστορίες καθ’ οδόν – Θέατρο Express», και στο «Σατωβριάνδου και 3ης Σεπτεμβρίου», αλλά και στο πρόσφατο – προ καραντίνας – «Blink»…
***
Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Τάσος Πυργιέρης έχει τον τρόπο να μας μαγεύει. Δεν κάνει κάτι …μπερδεμένο, κάνει κάτι πολύ καθημερινό γι’ αυτό και σε όλα σημειώνει επιτυχία, είτε κρατάει στο χέρι έναν «Καφέ Λουμίδη» (2000), είτε βρίσκεται «Ψηλά από τη γέφυρα» (2018).
***
Τώρα όμως που βρίσκεται μέσα στο σπίτι ήταν μοναδική ευκαιρία για να μιλήσουμε για τον ίδιο, για την κατάσταση που βιώνει, για το Θέατρο, τα προβλήματα και τις προτάσεις του.
***
– Ένας καλλιτέχνης του θεάτρου που εξ ορισμού ανήκει στο «τώρα» πώς μπορεί να υπάρξει σε μια επείγουσα κατάσταση, όπως η καραντίνα και η πανδημία;
*Νομίζω πως οι καλλιτέχνες του θεάτρου, αλλά και όλοι γενικώς οι καλλιτέχνες έδειξαν ιδιαίτερη ετοιμότητα σε αυτή την περίεργη κατάσταση που βιώνουμε. Άμεση ήταν η αντίδρασή τους στον εγκλεισμό και στην ανάγκη τους να συνεχίζουν να δημιουργούν και να προσφέρουν στο κοινό την τέχνη τους. Είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, που ευτυχώς κάποια θέατρα προσφέρουν ελεύθερα στο κοινό. Βλέπουμε όμως και κατά μόνας καλλιτέχνες να δημιουργούν στο σπίτι τους, έστω μικρά αυτοσχέδια βίντεο, κυρίως για την επικαιρότητα, και να τα μοιράζονται με όλους. Η επαφή με το κοινό δεν είναι άμεση, όπως έχουν συνηθίσει οι άνθρωποι του θεάτρου, όμως η ανάγκη για δημιουργία και η ανάγκη του κοινού να λάβει αυτή τη δύσκολη στιγμή κάτι από την τέχνη, ενώνει τον καλλιτέχνη με το κοινό με μια μαγική κλωστή… έστω και μέσω διαδικτύου.
– Πώς δημιουργούμε νέες φόρμες στην τέχνη στον καιρό του κορονοϊού;
*Ο καλλιτέχνης είναι υποχρεωμένος να συμβαδίζει με την εποχή του, να την ακολουθεί, να εμπνέεται από αυτή και κάποιες φορές να την ξεπερνάει… είναι κομμάτι της και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κλεισμένοι όλοι μέσα στα σπίτια μας δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσουμε το ισχυρότερο μέσο, που υπάρχει πια για επικοινωνία, το διαδίκτυο. Έχουμε δει να δημιουργούνται μικρά αριστουργήματα ακόμα και μέσα στην κουζίνα ενός σπιτιού, αρκεί ο καλλιτέχνης να έχει έμπνευση και ανάγκη να εκφραστεί.
– Η αγωνία για την υγεία μπορεί να φρενάρει την έμπνευση και τη δημιουργία;
*Η αγωνία για την υγεία σίγουρα επηρεάζει κάθε καλλιτέχνη. Μας προκαλεί άγχος, ανασφάλεια, φοβίες και πολλές φορές αδυναμία στο να σκεφτούμε να δημιουργήσουμε. Όμως αυτό είναι ένα ανασταλτικό στάδιο. Και αφού το ξεπεράσουμε, έρχεται η στιγμή της έμπνευσης. Όλα αυτά τα συναισθήματα, ο άνθρωπος του θεάτρου θα θέλει να τα μετουσιώσει, να τα εκφράσει, να τα μοιραστεί με το κοινό του. Άρα αυτές οι στιγμές εκ των πραγμάτων είναι στιγμές ανατροφοδότησης, που σίγουρα θα οδηγήσουν στην πραγμάτωση νέων θεατρικών παραστάσεων. Αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με το στήσιμο ενός μιούζικαλ, που θα ανέβει στο Βασιλικό Θέατρο τον Οκτώβριο, σε παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Έχουμε διασκευάσει, εγώ και ο συνεργάτης μου Βαγγέλης Κουφάκος, το παραμύθι της Τασούλας Επτακοίλη, «Ο Γκάρης», σε μουσική σύνθεση του Δημήτρη Μαραμή.
-Τάσο, χίλιες ευχές για τα γενέθλιά σου και χίλιες ευχαριστίες για όσα μας προσφέρεις.
*Κι εγώ ευχαριστώ…
***
***
Ο Τάσος Πυργιέρης, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε τη συμπάθειά του στο θέατρο και γενικότερα στην υποκριτική καθώς κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων στο 5ο Λύκειο Περιστερίου οργάνωνε θεατρικές παραστάσεις τις οποίες έπαιζε και σκηνοθετούσε.
-Στην τηλεόραση, το 2001 εμφανίστηκε στη σειρά «Πιάτσα Κολωνάκι» σε σκηνοθεσία Κώστα Κεκκεμένη. Το 2003 στη «Λένη» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και το 2005 στη σειρά «Singles».
-Στο θέατρο, τον απολαύσαμε στις παραστάσεις: «Το σπίτι με τα δώρα» σε σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή, στο «Dogville» σε σκηνοθεσία Αντώνη Kαλογρίδη, στο «Mephisto» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Επίσης στο «Piaf» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Έχει παίξει επίσης στις παραστάσεις: «Ο ορφανός του Τζάο», σε σκηνοθεσία Wang Xiaoying, «Η πτωτική άνοδος του Αρτούρο Ούι» του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού, «Το Γράφημα» του Robert Lepage και η «Αθωότητα» της Ντέα Λόχερ με την ομάδα «Πρώτες Ύλες» σε σκηνοθεσία Χρήστου Λύγκα.
-Στον κινηματογράφο, έχει δουλέψει με τον Περικλή Χούρσογλου στο «Μάτια από νύχτα», με την Ισαβέλλα Μαυράκη στο «Μην περνάς ανάβει κόκκινο» και με τον Νίκο Κουτελιδάκη στο «Τανγκό των Χριστουγέννων».